All Chapters of Sweet Kiss จุมพิตมธุรส: Chapter 41 - Chapter 50

กุลนารีนิ่งงันชั่วอึดใจ เปิดตามองใบหน้าหล่อคมคายในระยะประชิด ตาคู่คมเข้มหลุบลงต่ำ จมูกโด่งชนกับจมูกเธอ พร้อมปากได้รูปขยับพลิ้วบดกลีบปากเธอผะแผ่ว แล้วเธอก็โต้ตอบตามโดยสัญชาตญาณ สิ่งที่พยายามเก็บงำไว้ไม่จำเป็นอีกแล้ว อารมณ์เธอราวถูกฉุดขึ้นจากทะเลอย่างกะทันหัน ทั้งที่ยังเบะปากร้องไห้อยู่ๆ ชายหนุ่มกลับจูบเธออย่างไม่นึกรังเกียจสักนิดริมฝีปากนุ่มตอบรับเขาทำให้พศินส่งเสียงในลำคออย่างพอใจ ค่อยๆ เม้มจูบซับกลีบปากอิ่มบนล่าง ราวผึ้งดูดน้ำผึ้งหวาน แล้วผละห่างเล็กน้อยให้หญิงสาวผ่อนลมหายใจบ้าง ก่อนจะสอดแทรกลิ้นรุกเข้าไปคว้าลิ้นเล็กมาไว้ในอุ้งปากตนด้วยชั้นเชิงเหลือร้าย อีกฝ่ายประสานรับตามติดมาเหมือนต้องการเป็นหนึ่งเดียว ชายหนุ่มเพิ่มความรัญจวนดึงรั้งล้ำลึกจนได้ยินเสียงหวานครวญเบาหวิว นึกสงสารคนตัวเล็กที่เริ่มหอบชัดเจนเขาจึงยอมปล่อย“มารักกันเถอะแก้ม”พศินกระซิบพร่าชิดปากอิ่ม ดวงตาคู่โตที่ปรืออยู่เปิดขึ้น ขณะที่เขาเช็ดน้ำตาบนแก้มนวลสองข้างด้วยปลายนิ้วโป้ง“ผมอยากกอดคุณตอนนี้เลย”อีกฝ่ายบอกซ้ำ หัวใจกุลนารีตื้นตัน ในเมื่อความรู้สึกของพศินตรงกับเธอก็ไม่มีอะไรต้องคิดมาก มือบางที่ทิ้งลงข้างลำตัวยกขึ้นวาง

เธอเพิ่งเข้าใจคำว่าขาอ่อนก้าวแทบไม่ออกก็ครั้งนี้ ยังดีที่พศินยอมให้เธออาบน้ำเองไม่อย่างนั้นเธอคงล้ายิ่งกว่านี้กุลนารีทำข้าวผัดแบบง่ายๆ เป็นอาหารเย็น แน่นอนว่าต้องเผื่อเจ้าของร่างสูงด้วย พศินเอาคีย์การ์ดของเธอลงไปเอากระเป๋าของเขาข้างล่าง เธอเข้าใจว่าชายหนุ่มคงอยากใช้โน้ตบุ๊กจึงไม่คิดอะไรมาก และตักข้าวผัดใส่จานจัดอย่างดูดี“เสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง”เอวบางถูกแขนกำยำสอดเข้ามากอด ร่างสูงแนบอยู่ด้านหลังขณะที่เธอเทน้ำเปล่าใส่แก้วเพื่อทั้งสองคน คางคมสันวางบนบ่าเธอ“ปล่อยก่อนนะคะ จะได้กินข้าวกัน”เธอบอกเสียงเบา เพราะก่อนลงไปข้างล่างร่างสูงกำยำก็ตามกอดคลอเคลียไม่ห่างจนเหนื่อยใจทำอะไรไม่ค่อยถนัด พศินยอมฟังแต่ก่อนจะปล่อยก็หอมแก้มเธอก่อน แล้วไปนั่งลงตรงข้าม“แก้มจะไปอยู่กับผม หรือให้ผมมาอยู่กับแก้ม”แม้ยังไม่ได้ตอบหากสีหน้าเธอคงดูแปลกใจที่อยู่ๆ ชายหนุ่มก็ถามแบบนี้“ก็เราโอเคกันแล้วไม่ใช่เหรอ”‘โอเค’ ของเขาหมายถึงเข้าใจกันน่ะหรือ“ก็...ใช่ค่ะ”กุลนารีตอบอย่างไม่มั่นใจเท่าไร คิดว่าเขาและเธอรู้สึกดีต่อกันก็จริง แต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันจริงจังถึงขั้นอยู่ด้วยกันนี่นา“หรือแก้มไม่อยากอยู่กับผม”พศินสังเกตเ

เพราะถูกรุกรานร้อนแรงติดกันในช่วงคืนที่ผ่านมากุลนารีจึงเพลียหลับลึก โดยไม่รู้ว่าพศินปิดเสียงมือถือที่ตั้งปลุกของเธอ แล้วร่างสูงกำยำก็ตามมาโอบกอดก่อนจะหลับต่อ หญิงสาวรู้สึกตัวเพราะอึดอัดที่ต้องนอนในท่าเดิมอยู่พักหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตนถูกแขนกำยำกระชับอยู่ พอขยับตัวก็ถูกรั้งเอาไว้ แต่เธอจับแขนอีกฝ่ายออกลุกขึ้นนั่ง“จะไปไหน”เสียงทุ้มพร่าพึมพำถาม“สายแล้วค่ะ”เธอตอบหลังจากหยิบมือถือมากดดู นึกแปลกใจที่ตนเองไม่ได้ยินเสียงปลุก หากก็ไม่คิดมาก“วันอาทิตย์นี่นา นอนกับผมก่อนสิ”อีกฝ่ายฉุดนิดเดียวเธอก็ล้มลงไปหาอกกว้าง มือบางวางทาบตั้งใจจะผละออก แต่ชายหนุ่มรั้งให้แนบชิด“ไม่หิวเหรอคะ”ใบหน้าหล่อคมคายส่ายไปมา ขณะหลุบตาลงมองเธอที่หน้าอยู่ต่ำกว่าเขา“แต่แก้มหิว”กุลนารีเสียงอ่อย เธอหิวแล้วจริงๆ พูดแล้วเสียงท้องก็ดังโครกครากตามมาทันที ใบหน้าสวยหวานแหย แก้มแดงเรื่ออย่างอดเขินไม่ได้ เพราะคิ้วเข้มขยับสูงขึ้นก่อนเขาจะหัวเราะในลำคอ“โอเค เข้าใจแล้ว”พูดแล้วชายหนุ่มก็จูบหน้าผากเธอครั้งหนึ่ง“อีกสักครู่ผมจะตามไป”จากนั้นก็ยอมปล่อยตัวเธอ กุลนารียิ้มบาง รีบลุกขึ้นเดินออกมาไม่กล้าหันไปมองอีกฝ่ายซ้ำ เพร

กว่าจะกลับมาถึงกรุงเทพฯ ก็สามทุ่มแล้ว เพราะบิดามารดาของ กุลนารีชวนกินข้าวเย็นด้วย พศินไม่อยากให้ผู้ใหญ่เสียน้ำใจเขาจึงไม่ปฏิเสธ แม้พรุ่งนี้จะเป็นวันจันทร์แต่หญิงสาวนัดรับรถช่วงเช้า ทว่าชายหนุ่มกลับบอกว่าเขาจะไปส่ง แล้วแวะเอาเสื้อผ้าที่คอนโดของเขาเพื่อมานอนกับเธอแทน แม้เกรงใจอีกฝ่ายทั้งเรื่องพากลับบ้าน เงินที่ให้พ่อ แล้วเขายังจะไปส่งพรุ่งนี้อีก แต่ไม่กล้าแย้ง ในเมื่อเขาช่วยเธอหลายอย่างเธอจะกล้าขัดใจได้อย่างไรก่อนออกมาพ่อกับแม่ก็ยังสำทับเรื่องเธอกับชายหนุ่มซ้ำๆ อย่างหน้าชื่นตาบานจนเธออายแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน‘พานังแก้มมาบ้านบ่อยๆ นะไอ้ลูกเขย นังลูกคนนี้มันชอบทำตัวไม่รู้จักบ้านตัวเอง’‘ขอบคุณที่เอ็นดูแก้มนะคะ’‘ว่าแต่เมื่อไรจะมาขอล่ะ ไอ้เราก็ไม่รีบหรอกนะ แต่ชาวบ้านเขาเห็นรถคันใหญ่มาจอดตั้งกะครั้งที่แล้วโน่น ก็ถามกันทั้งนั้น’‘คนก็อยากรู้อยากเห็นแบบนี้แหละค่ะ เรื่องหมั้นเรื่องแต่งไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ค่ะ แต่พร้อมเมื่อไรมาได้ตลอดเวลาเลยนะคะ’กุลนารีหน้าชาจนเหมือนไม่มีความรู้สึก ได้แต่นั่งเงียบอย่างปลงกับบิดามารดาตัวเอง พลางคิดในใจว่า พศินได้เห็นนิสัยพวกท่านแบบนี้ไปเลยก็ดีเหมือนกัน ช

‘แบมไม่ต้องติดรถคุณไปทำงานเหรอคะ’‘ผมฝากวุ้นไว้แล้วล่ะ บอกแบมเขาไปแล้วด้วยว่าให้ไปกับวุ้น ผมจะไปทำธุระที่อื่นก่อนเข้าบริษัท’กุลนารีถามกับชายหนุ่มก่อนออกจากคอนโด ซึ่งพศินก็ตอบราวไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เธอจึงยังเก็บความไม่สบายใจเอาไว้ หาทางเปิดประเด็นเรื่องบราลีไม่ได้ในตอนแรกพศินจะไม่ขับรถของเขามา ชายหนุ่มบอกว่าอย่างไรก็จะมาพักคอนโดของเธออยู่แล้ว แต่กุลนารีแย้งว่าถ้าเขาขึ้นรถไปกับเธอโดยเป็นรถของเธอแล้วใครเห็นเข้ามันดูค่อนข้างแปลก แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เขาก็ยอมตามใจเธอ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงโดนดุเสียงเข้มไปแล้ว นั่นทำให้หญิงสาวอุ่นใจไม่น้อยที่พศินใจดีกับเธอบ้างหลังจากชายหนุ่มช่วยเธอดูความเรียบร้อยของรถแล้ว กุลนารีก็ขับตามชายหนุ่มมาที่ทำงาน“อยากหอมแก้มคุณจัง รีบเอาแฟ้มเข้าไปให้ผมข้างในนะคนดี”พศินเอ่ยเสียงทุ้มขณะยืนอยู่ด้วยกันในลิฟต์ ต่างฝ่ายต่างก็ยืนนิ่งหน้ามองตรง ไม่ได้สบตากันแม้แต่น้อย หากในใจกุลนารีก็วูบวาบยิ่งนัก ต้องพยายามวางสีหน้าของตนให้เรียบเฉยอย่างเต็มที่สองหนุ่มสาวเดินออกจากลิฟต์เงียบๆ แล้วตรงไปยังบริเวณหน้าห้องของประธานกรรมการ หากใจคนทั้งคู่ต่างรอคอยให้ถึงเวลาที่จะเข้าไปในนั้น ส่วนท