All Chapters of Deep Kiss จุมพิตร้อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“ก่อนหน้านี้หนูก็ยังเขียนได้เลยนี่ลูก”พนิดาเอ่ยขอบิดาในบ่ายวันอาทิตย์ขณะทานของว่างด้วยกันหลังจากท่านกลับมาจากไปออกรอบตีกอล์ฟกับกลุ่มเพื่อน“สองเรื่องนั้น ลูกเขียนสมัยเรียนกับช่วงที่จบใหม่ๆ ยังไม่ได้ทำงานอะไรนี่คะ”หญิงสาวบอกเหตุผลของตนเอง แม้จะใจเสียเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธทันควัน แต่เธอก็แอบกระซิบอ้อนขอมารดาแบบส่วนตัวมาแล้ว และบอกพี่ชายเอาไว้ว่าให้ช่วยพูดให้เธอด้วย“อยากได้ฟีลส่วนตัวบ้างบางวันน่ะค่ะ ก็เลยรู้สึกว่าเปลี่ยนที่เขียนบ้างน่าจะดีแค่เฉพาะวันศุกร์กับเสาร์แค่นั้นเองค่ะ วันอาทิตย์ตอนเช้าลูกก็กลับแล้ว”คุณไพศาลนิ่วหน้า ยังไงก็ไม่อยากให้ลูกสาวออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว“คุณคะ แค่สองคืนเอง ยังไงลูกก็ไม่เถลไถลหรอกค่ะ เราก็รู้นิสัยหนูวุ้นดี”คุณดารณีช่วยลูกสาวกล่อมสามี ความจริงตัวท่านเองก็ห่วงอยู่เหมือนกัน แต่พนิดาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรมีอิสระมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง และวันหนึ่งก็ต้องมีคนรัก แต่งงานมีครอบครัว ซึ่งเรื่องนี้คงต้องคุยกันยาวหากถึงเวลานั้นขึ้นมา เพราะสามีของท่านหวงลูกสาวมาก ไม่คิดจะยกให้ใคร นั่นทำให้ท่านนึกสงสารลูก พนิดาถูกปิดกั้นสังคมจากบิดามานานเกินไปแล้ว“นั่นสิครับคุณพ่อ คอนโ

กระแสวูบวาบพรึ่บพั่บอยู่ในอกหญิงสาว ปากได้รูปที่บดจูบไม่ว่างเว้นก่อให้เกิดประกายเร่าร้อนในตัว ทั้งอึดอัดทั้งวิบวับหวามไหว จากอาการหายใจแรงก็แปรเปลี่ยน พนิดาครางแผ่วชิดปากอุ่นเมื่อไม่อาจต้านทานอารมณ์ที่ปะทุของตนเองได้เสียงหวานครวญพร่าส่งผลต่อเรือนกายแกร่งอย่างมาก จนภาสกรต้องระงับตัวเองเอาไว้ก่อนจะไม่อยากหยุด ชายหนุ่มผละออกมาไม่ห่างนัก หน้าผากกว้างยังแนบหน้าผากสวย จมูกโด่งชนจมูกเล็ก ตาคู่คมกวาดมองดวงหน้าสวยที่ปราศจากแว่นตาปรอย อีกฝ่ายหลับตาพริ้ม กลีบปากสีสวยเผยอน้อยๆ แก้มแดงระเรื่อ ราวพึงพอใจกับจูบของเขา ทำเอาชายหนุ่มอดยิ้มมุมปากแล้วจูบซ้ำหนักๆ ไปบนปากอิ่มอีกครั้งเปลือกตาบางเปิดขึ้น เมื่อสบตากันแล้วหน้าที่ร้อนอยู่แล้วของเธอก็แทบจะระเบิด ตาคมเต็มไปด้วยแววระยิบระยับเลยทีเดียว เห็นชัดว่าเขาถูกใจแค่ไหนที่สุดท้ายแล้วเธอก็ยอมโอนอ่อนตาม“หยุดยิ้มได้แล้ว”หญิงสาวบ่นกลบเกลื่อน รู้สึกเหมือนกลีบปากตัวเองเห่อไปหมด และอับอายหลังจากผ่านการจูบที่เร้าอารมณ์สุดชีวิตสำหรับตนมาแล้วกลับไม่นึกกลัวหรือรังเกียจอีกฝ่ายสักนิด พูดให้ถูกคือชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจตามไปด้วย เมื่อเขินจนไม่สามารถ

คนที่กำลังเหม่อลอยกับความคิดของตัวเองเย็นวูบเมื่อร่างใหญ่ถอยออกห่างแต่ยังไม่ทันขยับตัวเขาก็ช้อนอุ้มเธอขึ้น“อุ้มทำไม จะทำอะไร”หญิงสาวรีบถามพัลวัน มือบางสองข้างผลักอกหนา“ผมจะพาไปห้องน้ำครับ คุณวุ้นน่าจะอยากอาบน้ำแล้ว”เมื่อเขาบอกอย่างนั้นเธอจึงไม่ขัด ความจริงก็ไม่ได้อยากให้เขาอุ้มนัก แต่ความล้าทั้งกายใจทำให้หมดแรงต้าน เหมือนกำลังถูกภาสกรทลายกำแพงใจและขุดเอาสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ลึกที่สุดจนมองไม่เห็นในตัวขึ้นมาเปิดเปลือยภาสกรปล่อยร่างนุ่มนิ่มลงเมื่อพาเธอเข้าประตูห้องนอนมาจนถึงห้องน้ำ เขาเลือกที่จะออกมาก่อนตัวเองจะไม่อยากหันหลังกลับร่างบางขยับไปยืนใกล้กระจกมองตนเอง หน้าเธอยังแดงระเรื่ออยู่เลย แววตาคู่สวยสับสน แม้พยายามยับยั้งจิตใจที่เคลิบเคลิ้มตามชายหนุ่ม บอกตัวเองว่าอีกฝ่ายทำให้เธอได้รู้ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยรู้ และช่วยงานเขียนของเธอ ทว่าของจริงต่างจากอ่านในนิยายลิบลับในแง่ความรู้สึก ทั้งที่เพียงแค่มอง ได้ยินเสียง แตะต้องด้วยมือเธอยัง...พนิดาหลับตาลงยิ่งคิดถึงก็ยิ่งอายตัวเอง หญิงสาวส่ายหน้าพยายามไม่คิดอะไรอีกแล้วเริ่มปลดสูทของตน ความจริงเธอถอดวางไว้บนพนักโซฟาตอนนั่งทำงาน แต่พอภาสกรมาก็ใ

ผู้ชายร่างหนา ใบหน้ามีไรเคราสั้นๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังยื่นมือมาเพื่อจับมือเขาแต่ภาสกรยกมือไหว้ อีกฝ่ายจึงหัวเราะในลำคอแล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปยิ้มหวานกับพนิดาซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มตอบตาหยี ชายหนุ่มขมวดคิ้วกับท่าทางของทั้งคู่ หากก็ข่มใจไว้ ทว่าที่ทำเอาเขาฉุนก็คือ หมอนั่นเปิดประตูให้เธอนั่งคู่กับตนในรถกระบะ ส่วนเขาต้องนั่งด้านหลังพนิดาแนะนำอีกฝ่ายว่าชื่อ ‘อ้น’ เป็นเพื่อนสนิท และมีรถกระบะที่ใส่ของได้เธอจึงไหว้วาน หมายความว่า หากเขาไม่อยู่ด้วยทั้งคู่คงไปด้วยกันเพียงสองคนส่วนเขาหญิงสาวแนะนำว่าเป็นเพื่อนรุ่นน้อง ไม่ได้อธิบายอะไร ภาสกรเห็นว่าผู้ชายคนนั้นมองเขาอย่างสังเกตชั่วอึดใจก่อนจะยิ้มให้มาถึงห้างที่ขายอุปกรณ์ตกแต่งบ้านโดยเฉพาะ ภาสกรก็ต้องเดินตามพนิดากับเพื่อนผู้ชายที่ดูของและปรึกษากันเองราวกับไม่มีเขาอยู่ด้วย เหมือนทั้งคู่พูดคุยมาก่อนหน้านี้แล้วว่าอยากได้อะไรแบบไหนบ้าง และผู้ชายคนนั้นก็พาหญิงสาวไปตามมุมต่างๆ อย่างรู้เป็นอย่างดี คนที่ถูกทิ้งชักหน้าตึงทว่าก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินล้วงกระเป๋าเข็นรถตามอย่างเซ็งๆ“โซฟาเป็นสองที่นั่งหรือแบบตัวสั้นนั่งคนเดียวล่ะ ถ้าไม่คิดจะรับแขกเป็นตัวสั้นไ

หลังจากอนุพงศ์ไปแล้วพนิดาก็ให้ภาสกรขึ้นรถมากับตน ตั้งใจไปส่งเขาที่คอนโดก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน“อย่าบังคับกันแบบนี้อีก เข้าใจไหมซัน มีอะไรก็คุยกันด้วยเหตุผล รู้ๆ อยู่ว่าอ้นอยู่ด้วย ยังเอาแต่ใจอีก เขาเห็นเข้าจะทำยังไง”“เห็นก็ดีสิครับ จะได้รู้ว่าคุณวุ้นเป็นของผม”ชายหนุ่มยังดื้อ หากไม่ขับรถอยู่เธอคงตีเขาไปแล้ว พนิดาเคืองจัดแต่พยายามสงบใจกระทั่งรถจอดหน้าคอนโดของภาสกร เธอก็หันไปหาตั้งใจจะดุเขาให้รู้จักฟังเธอบ้าง แต่ก็เหมือนอีกฝ่ายจะจ้องอยู่แล้ว ร่างสูงกำยำชะโงกมาจุ๊บบนปากเบาๆ แล้วยิ้มอ้อน“ไม่โกรธนะครับ”มือบางตีไหล่เขาแล้วผลักออก อีกฝ่ายก็คว้ามือไปจูบหนักๆ ลูกอ้อนเดิมที่ไม่ว่าใช้เมื่อไรก็ได้ผลเสมอ ขณะที่พนิดาพยายามดึงมือออก“ทำผิดแล้วก็มาอ้อน จะเป็นอย่างนี้ทุกทีไหม”“ไม่ครับ จะปรับปรุงตัว”“แน่ใจนะ”“ครับ จะเก็บไว้อ้อนเรื่องอื่นแทน”สายตาคมหวานจนพนิดาแทบไม่อยากมอง“อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ”เสียงทุ้มดังตามมาพร้อมปากก็พรมจุมพิตลงบนหลังมือเธอ“ปล่อยได้แล้ว”หญิงสาวกัดฟันทำเสียงเข้มกระซิบ ทั้งที่ใจระส่ำจนอึดอัดไปหมด“คุณวุ้นคิดถึงผมบ้างนะครับ แล้วก็...”เขาล้วงมือถือออกมาแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ แถ