All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 81 - Chapter 90

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ฉันจึงรีบผลักตัวคุณป๋าออกไปให้พ้น ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาระงับอารมณ์ที่เพิ่งปะทะกับคุณป๋าไปเมื่อครู้เอาไว้ ส่วนคุณป๋าก็เดินกลับไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม พลางมองฉันตาไม่กระพริบ ก่อนที่คุณเดชาจะเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ กับฉัน แล้วตกลงเรื่องธุรกิจกับคุณป๋าต่อ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง การคุยเรื่องธุรกิจก็จบลง จบลงในแบบที่คุณป๋าเสียเปรียบทุกด้าน “น้องเมลบอกว่าจะพาพี่ไปที่ไหนนะครับ” เมื่อคุยเรื่องธุรกิจจบแล้วคุณเดชาก็หันหน้ามาถามฉันอย่างอารมณ์ดี เป็นถึงนักธุรกิจ แต่กลับโง่ให้กับผู้หญิง น่าสมเพชสิ้นดี “ถ้าสัญญาว่าเราจะไปที่นั่นกันแค่สองคน เมลจะรีบพาไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ^_^” ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างเอาอกเอาใจ “ทำไมต้องไปสองคน ?” เหมือนว่าคุณเดชาจะเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว ฉันจึงรีบดึงเสน่ห์ออกมายั่วยวนก่อนจะถูกจับได้ ฉันจับมือของคุณเดชามาวางไง้บนขาต้นขาอ่อนของตัวเอง “เวลาที่เราทำอะไรต่อมิอะไรด้วยกัน อย่างเช่น ในห้อง ระเบียง หน้าประตูห้อง หรือตรงทางเดิน....เมลไม่อยากให้ใครเห็น อยากให้คุณเดชาเห็นแค่คนเดียว” ปัก!! เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะเห็นสายตาของคุณป๋าที่มอ

“รู้ตัวใช่มั้ยว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะฤทธิ์ของยาปลุกเซ็กส์” ผมถามย้ำ เพราะอยากให้เธอมีสติมากกว่านี้ ถ้าผมทำ ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในวันนี้จะไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก “ระ รู้ค่ะ อ๊า เร็วๆสิ” แน่นอนว่าเธอไม่มีสติ “เธอคือลูกเลี้ยงของฉัน มั่นใจว่าจะให้ฉันทำ ?”ถึงผมไม่ได้ผูกพันกับเธอทางสายเลือด แต่ผมก็อยากจะถามให้แน่ใจว่าเธอต้องการมันจริงๆ “บอกให้รีบๆ ทำไงคะ!!” เมื่อไม่ได้ดั่งใจเธอก็ออกอาการหงุดหงิดใส่ผม ผมไม่ใช่คนดีอะไร ในเมื่อผู้หญิงที่กำลังนอนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของผม เพราะฉะนั้นก็ไม่ผิดถ้าผมจะทำในสิ่งที่เธอกำลังต้องการ “จำเอาไว้ว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคือความต้องการของเธอเองคนเดียว” ผมค่อยๆ เลื่อนมือลงไปสัมผัสกับเนินสามเหลี่ยมอวบนูน ที่มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำแห่งตัณหา ทันทีที่นิ้วของผมแตะลงบนติ่งเกสร ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยงของผมเธอก็เปล่งเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างยั่วยวน นิ้วของผมค่อยๆ สอดใส่เข้าไปในร่องสวาทที่แสนจะคับแน่น มันคับแน่นซะจนผมต้องหยุดชะงัก ก่อนจะมองใบหน้าของคนที่นอนครางอย่างทรมานใต้ร่าง “ไม่เคยผ่านผู้ชาย ?” ผมมองลูกเลี้ยงของต

แน่นอนว่าฉันไม่ได้ฟังในคำค้านของคุณป๋า เมื่อยืนยันเด็ดขาดว่าจะไปดื่มฉันก็หันหลังให้คุณป๋าทันที แต่คุณป๋ากลับพุ่งปรี่มาดักหน้าประตูห้องเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันออกไป ทำไมกัน!! ฉันอยากจะหนีออกไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ ฉันไม่อยากที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับคุณป๋าแบบนี้ !!“หนูนัดฟาร์นไว้ค่ะ ป่านนี้ฟาร์นคงไปรอที่คลับแล้ว” ฉันพูดบ่ายเบี่ยงพยายามหาข้ออ้างทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ออกไปจากห้องนี้เร็วๆ “เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูด ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ “หรือว่าฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไป” คำพูดของคุณป๋าทำให้ฉันนึกตลกในใจ ใจดีมากเกินไปอย่างงั้นหรอ ตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยเห็นคุณป๋าใจดีเลยสักครั้ง “จำได้มั้ยคะ หนูบอกว่าถ้าหนูทำงานนี้สำเร็จหนูขอย้ายไปอยู่คอนโด” “จำได้” คุณป๋าเดินหลีกจากประตูไปนั่งลงบนเตียง “แต่เธอพลาดนะ” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากอย่างยากมี่จะคาดเดาว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ “จะให้ฉันย้ำข้อผิดพลาดให้ฟังอีก ?”ฉันเม้มปากแน่น เรื่องการวางยาฉันไม่พลาด แน่นอนว่าฉันจะไม่ถามว่าตัวฉันเองพลาดที่จุดไหน เพราะฉันรู้ดีว่าคำตอบมันคืออะไร ทั้งที่คุณป๋าพูดมาก่อนหน้านี้ว่าจะไม่เอ่ยถึง แต

“จับตัวเธอขึ้นไปบนชั้นสอง กูคงต้องอบรมเด็กดื้อสักหน่อย” ลูกน้องของคุณป๋าต่างกรูกันเข้ามาหาฉันกับฟาร์น “อย่าเข้ามานะ !!” เมื่อฉันออกคำสั่ง พวกนั้นก็หยุดและออกท่าลังเลมองไปยังคุณป๋า “กูเป็นนายมึง มึงจะฟังใคร!!” คุณป๋าประกาศเสียงกร้าว ทำใหลูกน้องของคุณป๋าเดินเข้ามาล็อกตัวฉันเอาไว้ แล้วดันฟาร์นออกไป“ขอโทษนะครับคุณหนู” ลูกน้องคุณป๋าพูด “อาหิรัญครับ เรื่องนี้เมลไม่ได้เป็นคนเริ่มเลยนะครับ” ฟาร์นเห็นว่าท่าไม่ดีเลยรีบพูดแก้ต่างให้ แต่เชื่อเถอะว่าจะผิดหรือจะถูก คุณป๋าก็มองว่าฉันเป็นคนผิดอยู่ดี “ช่างเถอะ พูดไปก็เท่านั้น” ฉันหันไปบอกฟาร์น “นายกลับไปก่อนเถอะฟาร์น” ฟาร์นมองฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ก่อนจะจำใจเดินออกไปจากคลับ ผู้คนมากมายยังคงให้ความสนใจกับเหตุการณ์ตรงนี้อยู่ไม่น้อย “ขอโทษหนูฮาน่าซะ!!” คุณป๋าจ้องฉันตาเขม็ง “ไม่จำเป็นค่ะ” ฉันแสยะยิ้มมองตรงหน้า “ต่อให้มันตายหนูก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษมัน” “เมเบล !!” คุณป๋าตวาดเสียงดังลั่น ทุกคนต่างเงียบไม่มีใครกล้าขัดขึ้นมาเลยสักคน“อาหิรัญไม่พาฮาน่าไปหาหมอหรอคะ” ยัยฮาน่าเงยหน้าที่โชกไปด้วยเลือดเงยขึ้นถามคุณป๋า จะตายอยู่แล้วย

พรึบ!! “โอ้ย~” ในขณะที่ฉันไม่ทันจะระวัง เอาแต่หันไปมองที่ด้านหลังของตัวเองว่าคุณป๋าจะตามมาหรือเปล่า พอหันหน้ามาอีกทีก็ไปชนกับใครก็ไม่รู้เข้า ทำให้ฉันล้มพรึบกระแทกลงพื้น โชคดีที่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก ยังไม่ทันทีจะเงยหน้าขึ้นมอง ก็มีมือใหญ่ยื่นมาตรงหน้า ดูจากเส้นเลือดที่ปูดขึ้นตามมือแน่นอนว่าเขาต้องเป็นผู้ชาย“เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” เขาถามมาอย่างสุภาพ ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของคนตรงหน้าทำให้ฉันสะตั้นไปกับความหล่อเหลาของเขาชั่วขณะก่อนจะดึงสติของตัวเองกลับมาแล้วตอบ “ขอโทษด้วยนะคะ เมเบลไม่ทันมอง” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีผู้ชายหน้าหล่อคนนี้เป็นคนช่วยพยุง “ชื่อเมเบลหรอครับ ชื่อแปลกจัง” เขาถามแล้วยิ้มอ่อนให้ฉัน ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่มันอยู่ใกล้กันเอามากๆ “...ค่ะ” ฉันรีบดันตัวเองออกห่าง เพราะฉันกับเขาอยู่ใกล้กันมากเกินไปแล้ว “ขอโทษอีกครั้งนะคะ” พูดจบฉันก็เตรียมที่จะเดินหนีเขา แต่ถูกเขามาดักหน้าเอาไว้ก่อน “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ “ถ้าพี่อยากรู้จักน้องมากกว่านี้....” “เมเบล !!” เสียงอำมหิตที่ฉันไม่อยากได้ยินดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันถอนหายใจออก