Semua Bab ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด: Bab 11 - Bab 20

ทำไม ฉันจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขาสักหน่อย ตอนถูกรถชน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาถูกรถชนได้อย่างไง มารู้อีกที ก็มีข่าวลือ ทั่วโรงเรียนแล้วว่าเขาถูกรถชนแต่นี่อะไร ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำให้เขาถูกรถชนก็ไม่เชื่อปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"พักพิง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!""พี่กีต้าร์ ใจเย็นสิคะ เรากลับห้องไปสนุกด้วยกันเถอะ""ออกไป เอาเงินที่ห้องฉันแล้วออกไปซะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี""อ่าว! แล้วที่คุยกันว่าจะพาไปดูหนังล่ะ?""ก็บอกว่า วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีไง""ได้ค่ะ"เสียงเคาะประตูห้องฉัน พร้อมกับเสียงทะเลาะกันของสองคนนั้น ทำให้ฉันเริ่มจะหงุดหงิดใจ เอาว่ะ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปเป็นขอทานข้างถนน มันก็คงไม่ได้แย่เท่าไหร่ กลับบ้านเถอะ แล้วค่อยทำงานใช้หนีไอ้เวรนี่อย่างน้อยมันอาจจะสบายใจกว่าอยู่ที่ๆ ทำให้ฉันทุกข์ใจแบบนี้ ก็ได้ พอคิดได้แบบนี้ ฉันก็ไม่รีรอ ที่จะรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋า และทิ้งห้องที่หรูหรานี้เอาไว้อยู่เบื้องหลัง "พักพิง ฉันบอกให้เปิดประตูไง ไม่ได้ยินหรือไง!"

เขาดึงท่อนแข็งหนาออก พร้อมกับรูดซิปกางเกงขึ้นในทันที และดึงกระเป๋าตังออกมา เอาเงินโยนใส่ตัวฉันที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา "เอาไปซื้อยาคุมกินซะ! ของฉันเข้าไปลึกขนาดนั้น ครั้งเดียวก็ทำให้เธอท้องได้แล้ว" ฉันที่ลุกขึ้นนั่งด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ก็พยายามข่มน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเอาไว้ จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เหมือนเดิมมากที่สุด ก่อนจะลุกขึ้น ดึงกระโปรงลง "ฉันออกไปได้หรือยัง?" "ฮึก!" "ออกไปสิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับเอา แอลกอฮอล์ มาเช็ดมือและฉีดไปตามร่างกายของตัวเอง ฉันคงดูสกปรกสำหรับเขามากเลยสินะ ฉันพยายามข่มน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา ก่อนจะเดินไป เปิดประตูห้องเพื่อจะได้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ จะได้ชำระล้างสิ่งสกปรกที่ติดอยู่ในตัวฉัน"เดี๋ยวก่อน!" "ทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เข้ามาอยู่ดูแลน้องชายของฉัน เธอต้องนอนอยู่ในห้องนี้ จนกว่าน้องชายของฉันจะฟื้น พอน้องชายของฉันฟื้นแล้ว เธอก็ค่อยไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ แล้วอย่ากลับมาให้พวกเราเห็นหน้าอีก" "เข้าใจที่ฉันพูดไหม พักพิง" ฉันพยั

เช้าวันรุ่งขึ้นผมนั่งจิบกาแฟและขนมปังเหมือนทุกเช้าก่อนไป มหาลัย เพื่อรอยัยนั่นลงมาจากห้องเพราะวันนี้ผมตั้งใจจะไป มหาลัยพร้อมกับเธอ แกร๊ก! เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวในชุดนักศึกษา กระโปรงสั้นอยู่บนหัวเข่าประมาณ 1 คืบเห็นจะได้ ลนลานผลัดวิ่งผลัดเดินลงบันได จนน่าสงสัย "สายแน่เลย!" "ฮัลโหล วาวา รอหน่อยนะกำลังออกไป" เมื่อเธอวิ่งมาถึงห้องโถง ผมก็รีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เดินตามเธอมาติดๆ พร้อมกับรีบคว้าแขนเธอเอาไว้ อย่างรวดเร็ว จนเธอสะดุ้งสุดตัว"โอ๊ยเจ็บ!" ผมชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยช้ำที่แขนขวาด้านที่ผมจับอยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป และพูดกลบเกลื่อนสิ่งที่เห็นแทน"ปล่อย! มีอะไร?" "รีบขนาดนี้ มีสอบใช่ไหม?" "อื้ม!" "งั้นไปกับฉัน" พูดจบผมก็ดึงแขนเธอให้เดินตามผมมาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะเรียกให้ป้านายไปเอากระโปรงตัวใหม่มาให้เธอ "ป้านายครับ รบกวนช่วยไปหยิบกระโปรงของพักพิงมาให้ผมทีนะคับ ขอตัวที่ยาวที่สุดนะคับ" ก่อนจะเหลือบมองไปยังกระโปรงตัวจิ๋วของเธอที่เห็นแทบจะทะลุไประหว่างขา"พอดี ผมไม่ชอบให้ใครมาเห็นขาขาวๆ ของเม

ผมกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน เธอเองก็คงสะใจ ไม่น้อยที่ได้เอาคืนผม"อ๋อเหรอ มีผัวที่เดียว สองคนเลยเหรอ?" "นี่!" "จุ๊ๆๆๆ เบาๆ ดิ หรืออยากให้เพื่อนรู้ เพื่อนเธอเนี่ย ชอบพูดจาเสียงดังซะด้วย ฉันกลัวว่า พอเพื่อนเธอรู้ มันจะปากสว่างตะโกนเสียงดังลั่นกลางสวนหย่อมเอานะ" ผมแสยะยิ้มขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งโต๊ะ ม้าหินอ่อนของตัวเองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "มึงไปแกล้งเมียตัวเองทำไมว่ะ?" "ไม่มีอะไรหรอก กูแค่อยากให้มันเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้างเท่านั้นเอง" "เอาตรงๆ นะ กูว่ามึงหึง" "หึง? เหอะ!" "มึงบ้าหรือเปล่ากูจะไปหึงยัยนั่นทำไมก่อน" "เอ้า ก็ตั้งแต่ อยู่มหาลัยมา พวกมึงแทบไม่ยุ่งเกี่ยวกันด้วยซ้ำ อาจมี เดินผ่านๆ บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยอะไรกันมากมาย" เพื่อนผม เริ่มสงสัยในตัวผม ที่เริ่มมีอะไรแปลกไป แต่มันแปลกไปอย่างไงกันล่ะ ก็ในเมื่อยัยนั่น ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว ถ้าเกิดเผลอไปทำอะไรผู้ชายคนอื่นขึ้นมาอีกจะทำไง ใครจะรับผิดชอบ ผู้หญิงอันตรายแบบนั้น เอาให

ในที่สุดโครงงานของกลุ่มฉันก็เสร็จเสียที นี่ก็ปาเข้าไปตั้ง ทุ่มกว่าๆ ละ คงต้องรีบแยกย้ายกันกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว "ในที่สุด งานพวกเราก็เสร็จสักที พรุ่งนี้ ก็แค่รอ Pre-sign อีกนิดหน่อยก็เรียบร้อยละ" "โห่! นี่ฝีมือของพี่กีต้าร์เหรอครับ สวยมากเลย" "ไหน!" วาวาเพื่อนฉันรีบดึงรายงานของโครงงานมาดูอย่างตะลึงลาน ก่อนจะเปรยสายตามองมาที่ฉันอย่างงงงวย เพราะปกติแล้ว กีต้าร์เป็นคนที่วาดรูปเก่ง แรงเงาเก่ง แต่ระบายสีจัดว่าไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย นี่จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวของเปียโนมากยิ่งขึ้น จนฉันต้องรีบแก้ต่างให้กับเขา "กีต้าร์เป็นคนวาดรูปสวยอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกหนิ ที่การระบายสีในครั้งนี้จะออกมาสวย" "ไม่ใช่! " "หื้ม? อะไรคือไม่ใช่เหรอ?" "กีต้าร์มันถนัดเขียนหนังสือมือขวา แต่ไอ้เนี้ย มันระบายสีมือซ้าย ซึ่งก็แปลว่ามันถนัดซ้าย" อ่ะนั่นสิ! ฉันก็คิดว่า วาวา สงสัยเรื่องการระบายสีของนายเปียโนซะอีก ที่ไหนได้ เธอจับสังเกตเรื่องมือที่ถนัดนี่เอง จะทำอย่างไงดี ฉันจะช่วยเขาอย่างไงดี "ฉันโดนรถชนนะ สมองก็เสื่อม มือที่ใช้การได้ ก็ควรจะเป็นมือที่ถนัดตอนรู้สึกตัวสิ" "