บททั้งหมดของ รักนะครับ คุณนางร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 24

“ถ้าไม่พอใจ ไม่อยากตอบ ก็ไม่เป็นไร ถึงพี่วิจะให้นายช่วยเป็นผู้จัดการส่วนตัวฉันชั่วคราว แต่เรื่องส่วนตัว คนเป็นผู้จัดการไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”บราลีเชิดใส่อีกฝ่าย ตั้งใจออกไปหาซื้ออาหารใกล้ๆ คอนโดหากชนนยังไม่มีสำนึก ไม่คิดปรับปรุงตัวเอง ไม่ยอมรับออกมาว่าเขาคิดกับเธออย่างไร หรือแท้จริงเขาเพียงแกล้งหยอกเธอ ทำให้เธออับอาย เธอก็จะไม่แคร์ ตัดเขาออกไปจากความคิดเช่นกันทว่าร่างสูงกำยำกลับก้าวตามมากอดเธอจากด้านหลัง หญิงสาวชะงักเพราะไม่ทันคิดแต่ก็พยายามสะบัดตัวไม่ยอมให้ชายหนุ่มล่วงเกินตนได้ดังใจ“นายนน ปล่อยฉัน”“เราไม่อยากให้เธอนัดเจอเขา เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาจีบเธอ”“แล้วยังไง ฉันอายุเท่าไหร่แล้ว มีคนหล่อรวยมาจีบก็ควรเปิดรับไม่ใช่หรือไง”“เราหวง”เสียงทุ้มอ่อนโยนบอกชิดใบหู ทำเอาหญิงสาวขนลุกไปทั้งท้ายทอย ทว่าริมฝีปากอิ่มยังเม้มขัดอกขัดใจ“นายมีสิทธิ์อะไรมาหวงฉันไม่ทราบ”“ยังไม่มี หรือจะปล้ำซะดีไหม”“นายนี่มันน่านัก”พร้อมกัดฟันเข่นเขี้ยว หญิงสาวก็กระแทกศอกเล็กเข้าใส่หน้าท้องแกร่งเต็มแรง“โอ๊ย!”แรงกระทุ้งจากศอกแหลมเล่นเอาเจ็บไม่น้อย หากแขนกำยำกลับยิ่งรัดเอวเล็ก ทั้งยังจับข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้

กลับมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว ด้วยถนนเส้นนั้นติดหนักหฤโหดทีเดียว ระหว่างอยู่บนรถแม้จะหงุดหงิดหากชนนไม่ได้บ่นออกมา เพราะจะเป็นโอกาสให้บราลีตอกย้ำกับเขาว่าไม่ต้องมารับเธอ และหญิงสาวเองก็คุยโทรศัพท์ตลอดเวลา ทั้งโทรหาแพรวาเรื่องออกงานอีเวนต์ คุยกับเพื่อนดาราในวงการไปจนถึงคุยกับหลานชายวัยสามขวบ ลูกของพี่ชายบราลีหญิงสาวมีพี่ชายหนึ่งคนกับน้องชายหนึ่งคน เธอเป็นลูกคนกลางที่แม้บิดามารดาจะรักไม่ต่างกัน ทว่าการเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวของบ้าน บราลีจึงไม่สนิทสนมกับพี่น้องนัก แต่ก็ไม่ได้มีปัญหากัน ไม่แปลกนักที่เมื่อได้รู้จักกับวิมาดาที่ถูกชะกันบราลีจึงสนิทสนมกับอีกฝ่าย ปรึกษาเรื่องเรียนและรับฟังพี่สาวของชนนมาตลอดหลายปีร่างสูงกำยำก้าวตามเจ้าของร่างโปร่งอรชรอย่างเอื่อยเฉื่อย ขณะที่บราลีก้าวฉับๆ รวดเร็วเกรงจะมีคนเห็นนับแต่ลงจากรถมาขึ้นลิฟต์ กระทั่งเข้าห้องมาเจ้าตัวก็ถอนหายใจ“ยังไม่เลิกคิดมากเรื่องคนเห็นเราอีกเหรอ”“ยังไงนายก็เป็นผู้ชายนี่นา”“อีกเดี๋ยวคนก็เห็นอยู่ดี ในเมื่อเราต้องตามติดเธอเหมือนเงาอยู่แล้ว”หญิงสาวหันกลับมามองเขาแล้วยักไหล่“ไม่จำเป็น งานอีเวนต์พรุ่งนี้นายไม่ต้องไปก็ได้ ฉันน