Semua Bab My Baby ก้าวไปเจอรัก: Bab 11 - Bab 20

วันต่อมา17.30" รถติดหนักมาก กว่าจะมาถึงได้น่าเบื่อชะมัด " ทันทีที่ฮายังมาถึง ก็บ่นออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายกับการจราจรติดขัดในเมืองกรุง " มันก็เป็นเเบบนี้ทุกวันอยู่เเล้วนี่นา ยังไม่ชินอีกเหรอ " " ไม่ชินอ่ะ ถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะไปอยู่ขอนเเก่นทันที " " อ่ะนี่ของขวัญวันเกิด " ฉันส่ายหน้าไปมาเบาๆด้วยรอยยิ้ม " ขอบคุณนะ ไม่ต้องมีอะไรมาให้เราก็ได้ " " ไม่ได้สิ ขนาดวันเกิดเราฮายังยังมีของขวัญให้เราเลย " "Thanks you เราเริ่มจากเเต่งหน้าทำผมก่อนเเล้วกัน เดี๋ยวค่อยไปเเต่งตัว "หงึกๆ1 ชั่วโมงต่อมา " ว๊าววว....ฝีมือเราก็ใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย " ฮายังเอ่ยชมตัวเอง พร้อมจับตัวเพื่อนรักหมุนตัวเพื่อเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง " เราไม่มั่นใจเลยอ่ะ ไม่ชิน " ฉันมองสำรวจตัวเองอีกครั้งที่เพื่อนรักจับเเต่งตัวเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา " มั่นใจหน่อยสินับเงิน เธอสวยมากเลยนะหัดงัดความสวยออกมาใช้ให้ผู้ชายเสียดายบ้าง " " อื้อ " ฉันมองตัวเองในกระจกอีกครั้งอย่างยิ้มๆเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ฮายังเเต่งหน้าทำผมสวยมากอย่างกับมืออาชีพเเหน่ะ ส่ว

3 วันต่อมา ฉันที่ตื่นเต้นที่พ่อบอกจะมารับเเละพาไปเที่ยวล่องเเก่งที่ฉันอยากไปอยู่นครนายกใกล้ๆนี้เอง จึงลงมารอที่ลานจอดรถก่อนเวลาด้วยความตื่นเต้น เพราะพ่อมัวเเต่บ้างานจนเเทบไม่มีเวลาให้เลย ส่วนน้องสาวของฉันนั้นเรียนอยู่เกาหลีอยู่กับคุณอา น้องอยากเรียนต่อม.ปลายที่นั่น พ่อก็ตามใจเเละบินไปหาปีล่ะสองครั้ง ส่วนฉันนั้นบินไปหาน้องสาวบ่อยกว่าเเละอยู่เกาหลีเเก้เบื่อช่วงปิดเทอมเป็นเดือนๆ ซึ่งเห็นได้ว่าน้องมีความสุขกับชีวิตที่นั่นมาก น้องฉันกับฉันนิสัยต่างขั้วกันสุดๆ เลยล่ะ คนนั่นน่ะทั้งเเสบทั้งห้าวเอาเรื่องเหมือนฮายังเพื่อนฉันเลย ปรี๊นๆๆๆ !! นั่นไงพ่อมาเเล้ว จึงไม่รอช้ารีบสะพายกระเป๋าเปิดประตูขึ้นรถไปทันที " น่ะ...นาย " " ตกใจอะไรขนาดนั้น เห็นหน้าฉันเเล้วเหมือนเห็นผีเหรอ " ผมขับรถออกจากคอนโดทันทีก่อนที่เธอจะลงจากรถ " ทำไมถึงเป็นนาย เรานึกว่าเป็นพ่อเรา " " พ่อเธอไม่ว่างกะทันหันเลยส่งฉันมาเเทน ถ้าไม่เชื่อก็ลองโทรถามดูสิ " ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อด้วยความสงสัย รอไม่นานปลายสายก็รับสาย" ฮัลโหลค่ะพ่อ " (ฮัลโหลลูก ก้าวหน้าไปรับเเล้วใช่ไหม)

วันต่อมา " นับเงิน เราขอตัวกลับก่อนนะ " " จะรีบกลับไปไหนล่ะ " ฉันเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย " คือเเม่เราเข้าโรงบาลอ่ะ เราต้องรีบกลับพรุ่งนี้ฝากลาอาจารย์ให้ด้วยนะ " " เดี๋ยวเราไปส่ง " " ไม่ต้อง เราไปเองได้ทุกคนไปเที่ยวให้สนุกกันเถอะนะ " ฮายังเอ่ยเกรงใจ " ใครจะมีอารมณ์เที่ยวล่ะฮายัง " เอ่ยบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง " ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง " " ฝากด้วยนะกังฟู " กังฟูลากฮายังไปที่รถทันทีอย่างไม่รอช้า ฉันมองตามจนสุดสายตา " พวกเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะนะ เอาไว้วันหลังค่อยมาเที่ยวกันใหม่ " ผมเอ่ยบอกทุกคน เพราะคงจะเที่ยวต่อกันไม่สนุกเเน่ " นี่นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย " มัวเเต่หลับตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาอยู่เเถวหมู่บ้านหรูที่ไหนก็ไม่รู้ " บ้านฉันเอง " " ฮะ!!...ทำไมไม่บอกกันก่อนอ่ะ " " จะตกใจอะไรขนาดนั้น เเค่พามาบ้านฉันเองเดี๋ยวตอนเย็นๆค่อยกลับกัน " ผมเลี้ยวรถไปจอดที่โรงจอดรถบ้านผม " .... " " ไม่ต้องกลัวพ่อเเม่ฉันใจดีจะตาย " " เเต่ก็น่าจะบอกกันก่อน ไม่ได้ซื้อขนมมาฝากพวกท่านเลย " " ฉันซื้อมาเเล้ว ลงรถกันเถอะ " การพามาเจอพ่อเเม่ก็พอจะมั่นใจได้ว่าเขาจริงจังกับฉ

3 วันต่อมา " เราไม่อยากมาเลยอ่ะ....ไม่อยากเจอไอ้หมีพลู " ฮายังโดนเพื่อนลากมาเป็นเพื่อนอดที่จะบ่นไม่ได้ " ไม่ทันเเล้วล่ะ " " ไม่ได้เจอกันเเค่ไม่กี่ชั่วโมงคงไม่ตายหรอกมั้ง กลับไปก็ได้เจอกันอยู่ดี " " อย่าบ่นนักเลย เราหิวเเล้วนะ " " เฮ้อๆๆ " " ไง....มาถึงกันนานยัง " ฉันเอ่ยทักทุกคน " พึ่งมาถึงเอง นั่งลงก่อนสิเดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน " ผมชวนเธอให้นั่งลงข้างผม " คนมีความรักหน้าตาดูสดใสจริงๆ คงไม่เหมือนคนบางคนเเถวนี้ " กังฟูเอ่ยเเขวะคนเเถวนี้ " ว่าตัวเองเหรอ " ฮายังไม่ยอมเเพ้จึงสวนคืน " พอเลยพอ...ถือว่าขอล่ะ ไม่อายคนอื่นรึไงคนเยอะเเยะ " " ไม่อาย / ไม่อาย " " เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันดีนะ " ฉันอดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้ เจอหน้ากันทีไรเถียงกันทุกที ให้ตายสิ " ใครบอก " " อย่าดุเราสิฮายัง เรากลัวนะ " ฉันเเกล้งทำหน้ากลัวเเละหันไปซบไหล่ของคนตัวโตข้างๆ " เหม็นความรักจริงๆ ไปหาอะไรกินดีกว่า " " ฮ่าๆๆ ..งอลไปนู้นเเล้ว " " ไปหัวเราะเพื่อน เดี๋ยวก็โดนงอลจริงๆหรอก " ผมเอ่ยเเกล้งคนข

@บริษัท ก๊อกๆๆ!! " เข้ามาได้เลยครับ " " อ้าวลูก...วันนี้ไม่มีเรียนเหรอถึงมาหาพ่อที่บริษัทได้ " ชัชชัยเงยหน้าจากกองเอกสารเเละมองลูกสาวของตนด้วยรอยยิ้ม เพราะนับครั้งได้ที่ลูกสาวจะมาหาที่บริษัทเเละมาช่วยงาน เพราะเจ้าตัวนั้นไม่ค่อยชอบด้านธุรกิจสักเท่าไหร่ ตนเองก็คิดหนักเหมือนกันว่าใครจะช่วยสานต่อได้เพราะไม่อยากบังคับคนเป็นลูก " มีค่ะเเต่เรียนเสร็จเเล้ว หนูเลยกลับไปทำข้าวมื้อเที่ยงมาให้พ่อทาน " " ขอบคุณนะลูก " " ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ หนูเต็มใจทำให้มีเเต่ของชอบพ่อทั้งนั้นเลยนะ " ฉันเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่มัวเเต่น้อยใจจนลืมห่วงคุณพ่อตัวเอง ที่ท่านทำงานหนักก็เพื่อครอบครัว อยากให้ครอบครัวสุขสบาย เมื่อพ่อเห็นหน้าฉันท่านยิ้มออกมาทั้งเเววตาเเละรอยยิ้ม " หนูทานข้าวมายัง " ชัชชัยวางงานในมือทั้งหมดเเละลุกมาหาลูกสาวของตัวเอง " ยังเลยค่ะ กะจะมาทานพร้อมพ่อ งานเยอะเหรอคะวันนี้ " " เยอะพอตัวเลยลูก " " เหนื่อยไหมคะ " " ไม่เหนื่อยเลยลูก " จำเป็นต้องโกหกลูก เพราะไม่อยากให้ห่วง " ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะคะ หนูไม่อยากให้พ่อทำงานหนักเเละ