All Chapters of นางบำเรอแสนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

แต่เพราะเธอเป็นคนนอกจึงไม่สามารถเข้าไปถามอาการ หรือนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินได้ทว่าไม่กี่นาทีต่อมาพลก็เดินทางมาถึงพร้อมกับนุ่ม เธอโผกอดทั้งสองคนแล้วปล่อยโฮ“มันเกิดอะไรขึ้นวะอัณ”“หนูไม่รู้ หนูเห็นเขากับคุณปลาเดินออกจากผับ เลยตามไปที่ลานจอดรถ หนูเห็นคนร้าย แต่หนูก็ช่วยเขาไม่ทัน ฮือๆ”“ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ นะ นายต้องไม่เป็นไร” นุ่มปลอบพร้อมกอดอัณชญาลูบหลังไหล่ ทั้งที่ตนเองก็ใจไม่ดีเช่นกันพลเดินไปเข้าไปสอบถามเจ้าหน้าที่ จึงได้รู้ว่านายของเขาต้องผ่าตัดด่วน เพราะยิงโดนจุดสำคัญ และเสียเลือดมากทั้งหมด รวมทั้งปาลินด้วยจึงได้ขึ้นไปนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัด แม้สายตาอีกฝ่ายจะมองเธออย่างสงสัย แต่อัณชญาก็ไม่ได้สนใจการรอคอยและเฝ้ารอด้วยไม่รู้ว่าปลายทางนั้นจะทำให้สุขหรือทุกข์กว่าเดิม ช่างทรมานเหลือเกินเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า นานจนปาลินหลับคาเก้าอี้ นุ่มกับพลนั่งสัปหงก ในขณะอัณชญาสายตายังคงจดจ้องอยู่กับประตูห้องผ่าตัด กระทั่งนายแพทย์เจ้าของไข้และทีมผ่าตัดทยอยเดินออกมาจากห้องอัณชญารีบถลาเข้าไปหาทันที“ใครเป็นเจ้าของไข้” เสียงนั้นปลุกให้พลตื่น แล้วลุกเข้ามาหานายแพทย์เจ้าของไข้“ผมครับ”“คนไข้ปลอดภัยไว้

แต่ก็มีกระแสวิพากษ์วิจารณ์ว่า การเลิกลาอาจไม่จริง หรือทั้งสองมีเหตุผลอื่นที่ให้ข่าวเช่นนั้น ซึ่งอัณชญาเองก็สงสัยไม่ต่างจากแฟนคลับคนอื่นๆ เช่นกัน“ต่อไปนี้ ห้ามออกไปไหนคนเดียว ถ้าจะออกไปโทร. บอกไอ้พี ตอนนี้ไอ้พีย้ายมาอยู่ที่บ้านใหญ่แล้ว มีอะไรก็เรียกได้เลย” พลสั่งเมื่อเคลื่อนรถเข้ามาจอดในโรงรถเรียบร้อยอัณชญาขานรับ แล้วหิ้วกระเป๋าไปยังเรือนเล็ก โดยมีนุ่มเดินเคียงข้าง“พี่ดีใจจังเลย เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”“แต่อีกสองอาทิตย์หนูต้องไปฝึกงานที่โรงแรม...ที่พักที่เช่าไว้ก็ใกล้โรงแรมกว่า” อัณชญาอธิบาย“จากบ้านไปในเมือง ขับรถแค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ อย่าอยู่คนเดียวเลย”“น้าพีก็ต้องไปรับส่งหนูต่อไปงั้นเหรอ”“ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ”“หนูไม่ได้เป็นนางบำเรอของนายแล้วนะ ทำไมต้องคนคอยดูแล”“ก็นายเป็นห่วงนั่นแหละ” นุ่มตอบสีหน้ายิ้มๆ เหมือนรู้อะไรบางอย่าง แต่พูดมากก็ไม่ได้“นี่ก็เย็นมากแล้ว ปลากลับไปเถอะ” เสียงห้าวทุ้มบอก เมื่อหญิงสาวซุกหน้ากับท่อนแขนเขาอย่างอ้อยอิ่ง ในห้องพักฟื้นที่แผลของเขาคลายความเจ็บปวดไปมากแล้ว หลังจากนอนรักษาตัวครบสัปดาห์ครอบครัวของญาติผู้พี่ รวมทั้งพีท หลานชายก็เพิ่งกลับไ

เธอถูกเขากระชากเสื้อผ้าออกจากร่างอย่างว่องไว แล้วถูกผลักลงบนเตียง เขาฟ้อนเฟ้นทั่วร่างเธอด้วยมือ และจูบที่หนักหน่วง กระทั่งปากอุ่นครอบลงบนยอดอกสีสด ขณะที่ปาลินรั้งคอเขามาแนบชิดเธอสูดปากครางอย่างเร่าร้อน ขณะกายท่อนล่างที่มีเพียงบิกินีขยับขึ้นลงเสียดสีกลางลำตัวเขาอย่างยั่วยวน“อยากโดนกระแทกมากเลยสิท่า หือ”“อยากโดนมาก อ๊ะ อ๊า” เธอร้องครางเมื่อนิ้วแข็งแรงนั้นแทงเข้าไปในกลีบอูมอย่างไม่ค่อยทนุถนอมมากนัก แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บ เพราะน้ำหล่อลื่นของเธอเริ่มชื้นแฉะตั้งแต่ตอนคลอเคลียชินภพที่โรงพยาบาลแล้ว ยิ่งเห็นหน้าของพีรวัช ภาพความทรงจำเก่าๆ ก็ยิ่งทำให้เธอกระหายในเซ็กซ์ที่ดิบเถื่อนของเขา“อ๊ะ อ๊า เสียว...” ปาลินครางไม่หยุด เมื่อนิ้วของพีรวัชสอดลึกและขยับรัวเร็ว จนน้ำหวานของเธอกระเซ็นเลอะมือและที่นอน“น้ำเยอะเหมือนเคย อดอยากปากแห้งมากสินะ!”“ฉันไม่ได้โดนมาหลายวันแล้ว ฉันต้องการมันมากๆ เธอทำกับฉันเหมือนที่เราเคยทำได้เลยนะ อ๊ะ อ๊า กรี๊ดด” หญิงสาวหวีดร้องอย่างเสียวซ่าน เมื่อพีรวัชจับขาเธอถ่าง แล้วเอาลิ้นมาเลียกลีบอูม สลับขมเม้มติ่งเสียวจนเธอตัวเกร็ง ไม่นานก็ปล่อยน้ำหวานกระเซ็นออกมายังไม่หายหอบเหน

นุ่มอยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ เพราะจู่ๆ อัญชญาก็ลุกพรวดจากที่นั่ง“เฮ้ยจะไปไหน ยังเล่าไม่จบเลย” นุ่มดึงแขนอัณชญาไว้“หนูจะไปหานาย”“อย่าเพิ่งไป”“ถ้านายไม่กินข้าว กินยา แล้วแผลนายจะหายดีเมื่อไหร่ล่ะ”“อย่าๆ ฟังพี่ให้จบก่อนเถอะ”“แต่นาย...”“นั่งก่อน” เมื่อนุ่มยืนยันแบบนั้น อัณชญาจึงยอมนั่งลงตามเดิม“คือนายหงุดหงิด เพราะอัณไม่อยู่ไง”“ก็นี่ไง อัณถึงอยากไปดูแลนาย”“ไม่ต้อง ให้นายหงุดหงิดไป”“อ้าว”“อัณเองก็โกรธนายไม่ใช่เหรอ ที่ถูกนายปลด และไม่แยแส ไม่เคยไปหาที่กรุงเทพฯ เลย”“ก็ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้หนูเป็นห่วงนาย”“ไม่ต้องห่วงเลย นายเอาแต่ใจน่ะ”“ก็เขาเป็นนาย...” อัณชญาบ่นอุบ ยอมรับก่อนหน้าโกรธ เสียใจ เจ็บปวดที่เขาตัดเธอออกจากชีวิต แต่พอรู้ว่าเขาไม่กินข้าว ไม่กินยา เธอก็เป็นห่วงเขา“เป็นนายแล้วไง ถ้าเขาแคร์อัณ คิดถึงอัณ เขาก็ต้องมาหาอัณเองสิ”“เขาจะคิดถึงอัณเหรอ” เสียงบ่นแผ่วเบา สีหน้าก็เศร้าสร้อยจนนุ่มอดสงสารไม่ได้“ก็ต้องคิดถึงสิ ไม่ยังงั้นเขาจะประชดพี่พลเหรอ ว่าหลานคนเดียวก็บงการไม่ได้”“บงการอะไร”“ก็นายประชดไง พี่พลคะยั้นคะยอให้นายกินข้าวกินยา นายก็เลยสวนพี่พลกลับว่าอย่ามาบงการเขา แค่หล

“ต่อไปนี้เป็นเด็กดีนะ ห้ามดื้อกับฉัน รู้ไหม”“หนูจะเป็นเด็กดีค่ะ อ๊ะ นายขา อ๊ายย” อัณชญากรีดเสียงหวานหวิว เมื่อนิ้วของเขาแทงเข้าไปข้างใน ขยับเข้าออกช้าๆ ก่อนรัวเร็ว กระทั่งได้ยินเสียงน้ำฉ่ำแฉะ แต่ความเสียวกระสันมากเกินกว่าจะอาย เธอต้องการสัมผัสจากเขามากกว่านั้นชินภพดึงบิกินีออก แล้วจับขาเธอตั้งค้างเป็นรูปตัวเอ็ม ก่อนก้มลงไปจูบเนินอวบขาวที่ไร้ขน ผิวที่เรียบเนียนสวยจนเขาตาพร่าไปหมด“ยัยเด็กดื้อ ทำไมเธอสวยขนาดนี้”“ก็หนูเป็นผู้หญิงของนาย หนูต้องสวยอยู่แล้ว อ๊ะ นายขา อ๊า...” อัณชญาถึงกับครางสลับสูดปาก เมื่อริมฝีปากนั้นจูบไปทั่วเนินอวบอย่างหลงใหล ลิ้นร้ายกาจก็ยังดูดดึงและเลียไล้เกสรที่บวมเป่งสีแดงจัดอย่างบ้าคลั่ง สะโพกเธอลอยไม่ติดพื้นโซฟา แถมมือก็กดศีรษะเขาแนบชิดกึ่งกลางตัว“นายขาหนูเสียว หนูจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊ายยย” แล้วอัณชญาก็ยิ่งหวีดร้องอย่างกระสันเสียว เมื่อเขาแหวกกลีบเธอ สอดนิ้วเข้าไปขยับรัวเร็ว ก่อนสอดลิ้นสากเข้าไป แล้วแทงเข้าออกรัวเร็ว“นายขา หนูเสียว หนูจะเสร็จแล้ว อ๊ายย” แล้วอัณชญาก็เกร็งร่างสั่นสะท้าน ก่อนนิ่งสงบ ขณะที่ชินภพก็ลุกขึ้นมาโอบกอดร่างสั่นสะท้านของเธอไว้ แล้วจูบขมับ กร