จัดการเด็กดื้อ 2

นุ่มอยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ เพราะจู่ๆ อัญชญาก็ลุกพรวดจากที่นั่ง

“เฮ้ยจะไปไหน ยังเล่าไม่จบเลย” นุ่มดึงแขนอัณชญาไว้

“หนูจะไปหานาย”

“อย่าเพิ่งไป”

“ถ้านายไม่กินข้าว กินยา แล้วแผลนายจะหายดีเมื่อไหร่ล่ะ”

“อย่าๆ ฟังพี่ให้จบก่อนเถอะ”

“แต่นาย...”

“นั่งก่อน” เมื่อนุ่มยืนยันแบบนั้น อัณชญาจึงยอมนั่งลงตามเดิม

“คือนายหงุดหงิด เพราะอัณไม่อยู่ไง”

“ก็นี่ไง อัณถึงอยากไปดูแลนาย”

“ไม่ต้อง ให้นายหงุดหงิดไป”

“อ้าว”

“อัณเองก็โกรธนายไม่ใช่เหรอ ที่ถูกนายปลด และไม่แยแส ไม่เคยไปหาที่กรุงเทพฯ เลย”

“ก็ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้หนูเป็นห่วงนาย”

“ไม่ต้องห่วงเลย นายเอาแต่ใจน่ะ”

“ก็เขาเป็นนาย...” อัณชญาบ่นอุบ ยอมรับก่อนหน้าโกรธ เสียใจ เจ็บปวดที่เขาตัดเธอออกจากชีวิต แต่พอรู้ว่าเขาไม่กินข้าว ไม่กินยา เธอก็เป็นห่วงเขา

“เป็นนายแล้วไง ถ้าเขาแคร์อัณ คิดถึงอัณ เขาก็ต้องมาหาอัณเองสิ”

“เขาจะคิดถึงอัณเหรอ” เสียงบ่นแผ่วเบา สีหน้าก็เศร้าสร้อยจนนุ่มอดสงสารไม่ได้

“ก็ต้องคิดถึงสิ ไม่ยังงั้นเขาจะประชดพี่พลเหรอ ว่าหลานคนเดียวก็

บงการไม่ได้”

“บงการอะไร”

“ก็นายประชดไง พี่พลคะยั้นคะยอให้นายกินข้าวกินยา นายก็เลยสวนพี่พลกลับว่าอย่ามาบงการเขา แค่หล