All Chapters of นางบำเรอแสนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“อัณไปกินข้าวกัน” หลังจากซ้อมเชียร์เสร็จ กำลังจะกลับห้องพัก พีทก็เดินมาชวน“อัณไม่หิว” อัณชญาอยากกลับห้องไปพักผ่อนมากกว่า เพราะใช้เวลาซ้อมเชียร์ตั้งแต่เย็น จนตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว“ไม่หิวได้ไง นี่จะสองทุ่มแล้ว”“ตอนบ่ายอัณกินแซนวิชไปสองชิ้น แถมนมอีกกล่องหนึ่ง ตอนนี้เพลียมาก อยากกลับไปนอนมากกว่า” เธออธิบาย“งั้นพี่ไปส่ง”“ไม่เป็นไร อัณกลับเองได้”“ค่ำแล้วให้พี่ไปส่งเถอะ ไม่ต้องกลัวคนอื่นเขม่น พี่ประกาศไปทั่วแล้วว่าเธอเป็นแฟนญาติผู้ใหญ่ของพี่”“พี่พีท ทำไมพูดแบบนั้น” อัณชญารู้สึกตกใจกับคำบอกกล่าวของอีกฝ่าย“ก็อัณดูกังวลเวลาไปไหนมาไหนกับพี่ พี่ก็เลยบอกความจริงกับคนอื่นไปไง อัณจะได้ไม่โดนเขม่นด้วย”“แต่มันไม่ใช่ความจริงไงคะ อัณไม่ได้เป็นแฟนกับ...” เธอไม่กล้าเอ่ยชื่อเขา“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ นะ ไม่ต้องซีเรียสไรหนักหนาหรอก ไป กลับได้แล้ว ส่งอัณแล้วพี่จะได้รีบไปหาอะไรกินไง”อัณชญาโบกมือลาเพื่อนๆ ที่บางคนก็ยิ้มให้ บางคนก็มองเขม่นอยู่ดี ที่เธอได้มีโอกาสใกล้ชิดกับพีทเมื่ออีกฝ่ายขับรถมาส่งถึงที่พัก“แน่ใจนะว่าไม่หิว”“ไม่หิวค่ะ พี่พีทขับรถดีๆ นะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”“อือ” แล้วพีทก็ขับรถออกไปจาก

ทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ชินภพก้าวเข้ามาในห้องทำงานไม่กี่นาที ลูกน้องคนสนิทก็ก้าวตามหลังมา พร้อมแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับการซื้อขายที่ดิน“ไอ้เสี่ยโต พอมันรู้ว่าคนไปไถ่ที่ดินคืนมา แล้วมาขายให้นาย มันก็เลยโกรธ พาลชาวบ้านไปทั่ว เพราะมันคิดว่าหากชาวบ้านไม่มีเงินไปถอนคืน และมันจะได้ที่ดินนั้นไว้เสียเอง ”“ส่งคนของเราไปดูแลชาวบ้านที่โดนขู่ หรือใครอยากให้ช่วยอะไรก็จัดการไปเลย”“ก็มีลูกหลานชาวบ้านบางคนทำงานในผับของมัน ถูกไล่ออกไปก็มี”“ถ้าเขาสนใจงานในไร่ หรือโรงงานก็รับไว้”“ครับนาย” พลรับคำ วางเอกสารบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปชินภพนั่งนิ่งๆ ครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาดที่จะจัดการกับไอ้เสี่ยโต ที่นอกจากเปิดผับ ปล่อยเด็กอายุไม่ถึงยี่สิบเที่ยว ยังจัดปาร์ตี้มั่วยา มั่วเซ็กซ์ และมีบ่อนการพนันมันทำธุรกิจสีเทา แต่คนมีสีในท้องที่อุ้มชู เพราะส่งส่วยจำนวนมหาศาลถ้าเขาอยากกำจัดไอ้เสี่ยโต ก็คงต้องจัดการคนที่อุ้มชูมันก่อนที่ผ่านมาชินภพไม่เคยใช้เส้นสายที่ไหนทำธุรกิจ หรือเล่นงานคู่แข่ง หรือแม้แต่ศัตรู แต่ครั้งนี้คงเป็นโอกาสอันดีเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครบางคนทันที พูดคุ

ระยะทำใจ ร่างใหญ่ที่นั่งทอดอารมณ์อยู่บนระเบียงห้อง ถอนหายใจยาวเมื่อวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวเรื่องหมั้นของเขากับปาลินเป็นข่าวดัง ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะปาลินเป็นนางเอกอันดับต้นของเมืองไทย ตัวเขาเองก็เป็นนักธุรกิจที่ตระกูลก็มีชื่อเสียงในสังคม เขาเองก็ทำใจและชินกับการเป็นข่าว แม้สถานะระหว่างเขากับปาลินจะรู้กันว่ามันคืออะไร การคบหามีข้อตกลง ไม่ต่างจากผู้หญิงในตึกส้ม ต่างตรงที่ปาลินมีชื่อเสียง และที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตปกติทว่าตอนนี้ชินภพกลับห่วงความรู้สึกของใครบางคน ป่านนี้จะคิดอะไรอยู่ เมื่อได้เห็นข่าวของเขากับปาลินได้ยินพลคุยโทรศัพท์กับนุ่ม เหมือนเด็กคนนั้นร้องไห้อย่างหนัก เขาไม่จำเป็นสนใจความรู้สึกของผู้หญิงที่อยู่ในฐานะนางบำเรอ แม้จะไม่เคยใช้งานจริง แต่แปลกที่กลับรู้สึกอยู่กระทั่งตอนนี้ ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้เขาอยากเช็ดน้ำตาให้ อยากปลอบโยน และอยาก...ไปหาแต่...ไม่สามารถทำได้เมื่อก่อนชินภพค่อนข้างมั่นใจว่าอัณชญาอยู่กับเขาได้ตลอดไป ในฐานะนางบำเรอ หรือเด็กในบ้าน เพราะเชื่อมั่นว่าตนเองจะไม่มีวันแต่งงานหรือสร้างครอบครัวกับผู้หญิงคนไหนทว่า ตอนนี้เรื่องราวชีวิตเขาได้เปลี่ยนไปแล้วมันเก

หลังดินเนอร์ชินภพพาปาลินเข้าไปเที่ยวในไนต์คลับของโรงแรม เจอคนรู้จักทักทายดื่มกันเพลิดเพลินกระทั่งดึก จึงพากันกลับแต่เพราะมันดึกมากแล้ว เขาจึงพาปาลินกลับบ้านใหญ่ที่ใกล้กว่าบ้านพักในไร่อาบน้ำเรียบร้อย ยังไม่ทันจะใส่ชุดนอนปาลินก็เข้ามาคลอเคลีย นัวเนีย แต่วันนี้เขารู้สึกเหนื่อย และมีบางอย่างรบกวนจิตใจเกินกว่าจะตอบสนองต่ออาการยั่วยวนของเธอ“ไว้วันหลังนะ วันนี้ผมง่วง”“จะหลับลงจริงๆ เหรอคะ”“ครับ วันหลังนะ”“งั้นกูดไนท์ค่ะ” เธอจูบแก้มสาก แล้วผละออกห่างจากร่างเขา เพื่อไปสวมชุดนอนชินภพเองก็เช่นกัน พอสวมชุดนอนเรียบร้อย เขาก็ทิ้งตัวบนเตียงแล้ว ตั้งใจจะหลับ แต่ก็เผลอคิดถึงเด็กดื้อคนหนึ่ง ขณะที่ปาลินนั้นยังไม่กลับเข้ามาในห้องนอน ชินภพก็ไม่ได้สนใจ อีกอย่างที่เขาคบหากับปาลินได้ อีกฝ่ายเป็นคนพูดจารู้เรื่องไม่เซ้าซี้มากความ กระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ผล็อยหลับไปทันทีในขณะที่ปาลินกำลังนั่งถางขาชันขึ้น เพื่อสอดนิ้วเข้าไปกึ่งกลางร่างกายตัวเอง ขยับรัวเร็ว พร้อมเปล่งเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน สายตาก็จ้องมองแท็บเล็ตที่กำลังมีหนังโป๊เต็มหน้าจอ“อ๊า คุณภพขา ช่วยปลาด้วย อา อ๊ะ...”นางเอกสาวร้องเรียกชื่อชาย

ร้านอาหารที่ชินภพพาอัณชญามากินในค่ำคืนนี้ ก็คือร้านอาหารของครอบครัวพีทนั่นเอง เข้าไปในห้องวีไอพีของร้าน เจออาหารเต็มโต๊ะแล้วก็ยังเจอพีทยิ้มแฉ่งรออยู่แล้ว“โอ๊ย มาเสียที ผมรอจนไส้กิ่วแล้วเนี้ย” เจ้าตัวโอดครวญสีหน้าไม่ได้จริงจังมากนัก แต่ยิ้มล้อเลียนให้อัณชญาพร้อมเปรยเบาๆ“คนเราก็นะ ชวนมากินข้าวไม่มา พอผู้ปกครองชวน ก็มาทันที น้อยใจจุง”อัณชญาไม่ต่อปากต่อคำกับพีท เพราะเธอรู้สึกผิดหวังนิดๆ ที่คิดว่าชินภพจะพาเธอมากินข้าวสองต่อสองคงหวังมากไป แค่นี้ก็ดีถมเถ ได้ทั้งเค้ก ของขวัญวันเกิด และเขาพามากินข้าว สามคนก็ดีกว่านั่งเหงาๆ เคล้าน้ำตาอยู่ในห้องพักเพียงลำพัง ต่อไปนี้เธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่คิดมากเรื่องของชินภพกับปาลิน หรือผู้หญิงคนอื่นๆ เพราะเขาก็เป็นผู้ชาย ที่มีผู้หญิงเกินสองคนอยู่ในชีวิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอก็แค่เด็กสาวคนหนึ่งที่เขาอุปการะไว้ แม้จะมีตำแหน่งนางบำเรอ แต่ก็ไม่เคยได้ทำหน้าที่ แต่มันก็ดีกว่าการถูกเขาเมินเฉย เพราะอย่างน้อยเขาก็ดูแลเธออย่างดี ทั้งส่งเรียนหนังสือ ดูแลค่าใช้จ่าย มีของขวัญ มีพามากินข้าว เวลาร้องไห้ก็เช็ดน้ำตาให้มันดีมากๆ แล้วสำหรับเด็กผู้หญิงที่เกิดมาในครอบครัวยากจน แล