All Chapters of นางบำเรอแสนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ชินภพรู้สึกพอใจเมื่อการปรับหน้าดินสำหรับสร้างที่พักของรีสอร์ตนั้นเรียบร้อยแล้ว ส่วนรอบๆ รีสอร์ตก็กำลังลงต้นไม้ เพื่อสร้างภูมิทัศน์ตามแบบที่วางไว้ พื้นที่เดิมนั้นเป็นไร่สวน แต่ต้นไม้ที่ร่มครึ้มก็มีบางส่วน ซึ่งไม่ต้องปรับอะไรมาก เพราะรีสอร์ตแบ่งพื้นที่เป็นบ้านพัก สวนพักผ่อน และลานกิจกรรมต่างๆ แล้วยังมีพื้นที่ของป่าโปร่งและเส้นทางปั่นจักรยาน หรือสำหรับรถเอทีวีสำหรับขับเล่นชมธรรมชาติ ซึ่งสามารถเชื่อมต่อกับไร่และโรงงาน สำหรับแขกที่ต้องการเยี่ยมชมเมื่อตะวันกำลังคล้อยลับเหลี่ยมเขา ชินภพขับรถกลับบ้านพักทันที วันนี้อากาศในฤดูร้อนก็ร้อนมากกว่าปกติ ทำให้เขาทั้งเหนื่อยและล้าร่างกาย ถึงบ้านพักก็นอนแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่น จิบไวน์อยู่ราวครึ่งชั่วโมง จึงลุกขึ้นไปล้างสบู่ใต้เรนชาวเวอร์ ล้างตัวจนสะอาด พร้อมทั้งสระผมและก็ล้างหน้า หยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่บนชั้น ซึ่งวางแยกระหว่างผ้าขนหนูเช็ดตัวกับผ้าเช็ดหน้า และผ้าเช็ดผมอย่างเป็นระเบียบเขานึกชมเด็กใหม่ที่มาทำงานบ้านแทนแจน ที่ทำงานได้อย่างน่าพอใจชายหนุ่มเดินไปยังห้องแต่งตัว โดยมีผ้าขนหนูพันกายท่อนล่าง และผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบศีรษะเมื่อเลื่อนประตูห้องแต่งตั

เผชิญหน้า แม้จะถูกสั่งให้กลับบ้านใหญ่ แต่อัณชญาก็มีสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข จนนุ่มแปลกใจ“ถูกไล่กลับบ้าน แต่ยังอารมณ์ดี ไม่โกรธนายเหรอ”“ไม่หรอกค่ะ นายไม่อยากให้ทำงานบ้าน” ให้เหตุผลกับนุ่มได้แค่นั้น แต่จริงๆ อัณชญาเองก็ไม่ได้รู้เหตุผลของชินภพอย่างชัดเจน แต่เธอเป็นเด็กดี ต้องเชื่อฟังนาย เพราะกลัวว่าไม่ทำตามที่นายสั่ง เธอจะไม่ได้เจอเขาอีก เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เธอต้องคิดถึงเขาจนขาดใจตายแน่ๆเพราะฉะนั้นปิดเทอมของเธอ นอกจากไปเที่ยวกับแตงกวาและเพื่อนใหม่ของอีกฝ่ายแล้ว เวลาว่างอัณชญาก็ไปช่วยงานที่ตึกใหญ่ เข้าครัวกับป้าหมาย ซึ่งทำให้เธอทำอาหารได้เก่งขึ้น กลับไปกรุงเทพฯ อยู่คนเดียวก็สามารถทำอาหารเมนูโปรดกินเองได้อย่างสบายๆเวลาผ่านไปจนใกล้จะเปิดเทอม นายก็ไม่เคยมาบ้านใหญ่ และไม่เคยติดต่อเธอ ได้ยินจากนุ่ม ที่ได้รู้จากเด็กรับใช้ในตึกส้มว่านายเรียกผู้หญิงในตึกให้ไปหาที่บ้านพักในไร่ค่อนข้างบ่อยฟังด้วยความแปลบๆ ในอก แต่เธอก็ทำใจยอมรับสภาพตัวเองได้ ว่าสถานะตัวเองนั้นก็ไม่ต่างจากผู้หญิงในตึกส้ม แค่รอวันที่เขาเรียกหาแต่จนแล้วจนรอดชินภพก็ไม่เรียก กระทั่งวันที่เธอต้องกลับกรุงเทพฯ เพียงลำพัง โดยมีน

ถูกปลดจากตำแหน่งนางบำเรอ กลับมาถึงห้องแล้วอัณชญาก็ยังร้องไห้ต่อ เมื่อคิดถึงคำพูดและสีหน้าดุดันของผู้ชายที่เธอคิดถึงทุกคืนวันกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น คาดหวังว่าจะเป็นเขา โทร. มาปลอบโยน ทว่ากลับไม่ใช่ แต่เธอก็กดรับ“อัณ มึงทำอะไรให้นายโกรธ รู้ไหมนายไล่มึงออกจากสังกัดแล้ว!”“อะไรนะ...” เสียงสั่นเครือเล็ดรอดจากปาก“นายไล่มึงออกจากเด็กในการดูแล เขาจะโอนเงินก้อนสุดท้ายให้ และมึงน่ะยังโชคดีนะ นายเขายกคอนโดให้อยู่ต่อได้ และเขาจะโอนกรรมสิทธิ์ให้ด้วย”อัณชญาแทบจะทำโทรศัพท์หลุดมือ น้ำตาก็ไหลต่อเนื่อง พร้อมแรงสะอื้น“กูถามจริง มึงไปทำอะไรให้นายโกรธ ปกตินายจะปลดผู้หญิงตึกส้มมีอยู่แค่อย่างเดียวคือมีชู้ มึงไม่ได้ทำแบบนั้นใช่ไหม”“ไม่ ฮือๆ หนูไม่ได้มีชู้ ฮือๆ” อัณชญาปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ไม่คิดว่าสุดท้ายเธอจะถูกชินภพไล่ออกจากตำแหน่งนางบำเรอ ทั้งที่แทบไม่เคยได้ทำหน้าที่ แค่เกือบๆ ไปครั้งหนึ่งเท่านั้น“แล้วมึงไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ!” พลเองก็เริ่มโมโห เพราะเรื่องนี้เขาก็กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน หากอัณชญาทำเรื่องไม่ดีกับนาย เพราะเรื่องคราวก่อนที่เขาพาอัณชญาไปทำงานแทนแจนที่บ้านพักในไร่ โดยไม่บอกน

ผ่านไปอีกปี“เธอน่าจะได้เงินจากน้าภพเยอะอยู่นะ ทำไมยังต้องไปหางานพาร์ทไทม์ทำอีก” พีทถามอย่างสงสัยเมื่อจู่ๆ อัณชญาก็เอาเวลาวันหยุดไปทำงานที่อาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง แทนที่จะไปยิมหรือสนามยิงปืนกับเขาเช่นที่เคยทำมาตลอด และตอนนี้ฝีมือการชกมวยและยิงปืนของอัณชญาพัฒนาไปไกลมาก“เงินน่ะ ถึงมีมากแค่ไหน ถ้าใช้อย่างเดียวก็หมดได้ค่ะ” จริงๆ เงินจำนวนที่ได้มา ไม่ใช่จะหมดง่ายๆ และการที่เธอไปทำงานพาร์ทไทม์ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน แต่มันมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับที่นั่น ที่ทำให้เธออยากรู้มากกว่า“ตอนนี้เธอขึ้นปีสามแล้วนะ โปรเจกต์ก็เยอะ แล้วไหนเทอมหน้าจะต้องไปฝึกงานอีก ทำไมต้องหาเรื่องให้ตัวเองเหนื่อย” พีทยังไม่วายบ่น“ไม่ได้เหนื่อยอะไร ต่อยมวยเหนื่อยกว่าอีก”“แต่ออกกำลังมันดีกับสุขภาพ”“ทำงานก็เหมือนออกกำลังกายนั่นแหละค่ะ”“โอ๊ย เธอนี่ดื้อจริงๆ เลย” พีทบ่นอย่างยอมแพ้“ถ้าอยากทำพาร์ทไทม์ขนาดนั้น ไปทำที่ร้านอาหารครอบครัวพี่ก็ได้”“ไกลไป และอัณอยากทำที่ร้านนี้ มีดนตรีสดเล่นด้วย จะได้ฟังเพลงเพลินๆ” เธอให้เหตุผลแบบข้างๆ คูๆ“งั้นเอาที่สบายใจ” ครั้งนี้พีทยอมแพ้จริงๆ“พี่พีทอย่างอนสิ วันนี้เราไปกินซาบูดีกว่า

“สวัสดีครับ ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง” เหมือนเขาตั้งสติได้แล้ว จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ให้ตายเถอะ น้ำเสียงของอีกฝ่าย ช่างคุ้นหูเหลือเกิน แต่ แค่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากที่ไหน“สบายมากเลยค่ะ” เพื่อนร่วมงานของเธอตอบไปก่อน“แล้วเธอล่ะ โอเคไหม” เขาหันมาถามเธอ ใบหน้าหล่อนั้นส่งยิ้มอ่อนโยน แต่รู้สึกมันไม่ถึงตา“สบายมากๆ เหมือนกันค่ะ” อัณชญาตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เขา“ตั้งใจทำงานนะ” อีกฝ่ายบอกแค่นั้น แล้วเดินออกไปจากร้าน ตรงไปยังเรือนหลังเล็ก ที่ซ่อนตัวอยู่ในสวนหลังร้านที่มีต้นไม้ร่มครึ้ม อาจจะเป็นบ้านพักหรือห้องทำงานของเขาการทำงานพาร์ทไทม์ในวันหยุดสัปดาห์แรกของอัณชญาผ่านไปอย่างราบรื่น กระทั่งเข้าสู่สัปดาห์ที่สอง“อัณยกอาหารไปให้คุณมิกที่เรือนเล็กหน่อย” เตือนใจออกคำสั่งพร้อมชี้ไปที่ถาดอาหารที่มีอยู่สามเมนู เมื่อเธอวางออร์เดอร์บนเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว“ค่ะ” อัณชญายกถาดอาหารแล้วเดินออกทางด้านหลังร้าน เดินตามทางเดินที่ปูด้วยกระเบื้อง ลัดเลาะกลางสวนตรงไปยังเรือนหลังเล็กที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้ไม่รู้เจ้าของบ้านชอบธรรมชาติ หรือใช้ธรรมชาติหลบเร้นสายตาจากคนภายนอก เพราะบ้านเหมือนแอบมุมอยู่ในดงต้นไม