All Chapters of รักปมแค้นของมาเฟีย Lion King : Chapter 31 - Chapter 40

@ เช้าวันใหม่"ตื่นได้แล้ว ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงขอคนตัวเล็กพยามโวยวายเสียงดัง หลังเธอพยามปลุกเขามาตั้งนาน ฝ่ามือบางกระหน่ำใส่บ่ากว้างไม่หยุดหย่อน แม้ข้อเท้าเจ็บก็ยังไม่มีผลอะไร จนร่างอรชรอาบน้ำแต่งกายพร้อมไปเรียนเรียบร้อยแล้วคงเป็นลูกน้องเขาจัดเตรียมชุดนักศึกษาไว้ให้ คาดว่าซื้อใหม่เพราะไม่ใช่ไซส์เดิม แต่ถึงอย่างไรเวลานี้เธอไม่ควรเรื่องมาก แค่ได้ใช้ชีวิตปกติคงดีกว่า"โว๊ะ!..แหกปากอะไรของเธอ!" คนถูกปลุกก่อนเวลาตื่นรีบส่งน้ำเสียงหงุดหงิดแสดงออก ผ่านใบหน้าหล่อเหลาไม่สบอารมณ์ ก่อนลุกนั่งชันพิงหัวเตียงตั้งสติ"ไหนบอกว่าจะไปส่งไง อยู่สูงขนาดนี้ฉันจะลงไปไหวไหมเล่า" เพชรพลอยแสดงสีหน้างอค้ำ ทิ้งกายลงนั่งข้างเตียงยกมือกอดออกอย่างตัดพ้อ เธอไม่น่าพลาดให้ตัวเองเจ็บตัวเลย คนต้นตอก็ไม่สนใจอีก เธอยกเท้าข้างที่ยังพันผ้าไว้ เขยิบไปพาดหน้าตักแกร่งให้อีกฝ่ายรับรู้"ก็บอกดีๆสิ แหกปากขนาดนี้นึกว่ามีคนตาย" เขาดันขาเรียวออกระงับอารมณ์บางอย่างในกายชาย หญิงสาวคงลืมว่าใส่กระโปรงสั้น เห็นเนินสามเหลี่ยมอวบอูมน่าบีบขยี้"คุณนั่นแหละตาย หรือจะเรียกพี่เบนให้ขึ้นมารับดีกว่า" เธอไม่ใช่คนโง่ซะหน่อย เคยกดเมมเบอร์ของเบ

ครืน~ ครืน~ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของเพชรพลอยดังแทรกขึ้น เหตุการณ์เลวร้ายตรงนี้เลยหยุดชะงัก มือบางรีบล้วงจากกระเป๋าสะพายกดรับสายเบอร์บิดาทันที ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนหยุดจ้องเขม่งกัน"ฮัลโหลค่ะพ่อ" น้ำเสียงหวานพูดทักทายเช่นเคย ใบหน้าสวยผลิรอยยิ้มทันที เธอไม่ลืมยกนิ้วชี้ขู่ให้ชายสองคนด้านข้างหยุดทะเลาะกัน~ฉันเอง..พ่อเข้าโรงพยาบาลSSรีบมาตอนนี้ให้ไว~ แต่ปลายสายคือเสียงของมาคลินนิ่งเรียบ คล้ายเก็บอาการไม่ให้คู่สนทนาร้อนรนไปก่อน"เรื่องจริงๆหรอคะ เดี๋ยวพลอยรีบไปตอนนี้เลยค่ะ" น้ำเสียงหวานเปลี่ยนเป็นสั่นคลอน ลุกพรวดพราดจนลืมอาการเจ็บตรงข้อเท้า ยิ่งทำให้ทุกคนตื่นตนกแม้แต่ไลลายังลุกตามอย่างสงสัย ครั้งนั้นบิดาเคยพูดเรื่องป่วยไว้เป็นลางสังหรณ์ ไม่คิดว่าจะด่วนกระทันหันแบบไม่ทันรับมือ"เกิดอะไรขึ้นพลอย" ไลลาเอ่ยถามทันทีที่เพื่อนสาววางสาย ใบหน้าเธอซีดจางรวดเร็ว ท่าทางกระวนกระวายเหมือนมีเรื่องทุกข์ร้อน"พะพ่อเข้าโรงพยาบาลที่SS พลอยต้องรีบไป" เธอพยามตั้งสติให้มากที่สุด แม้สองมือบางสั่นระริกทำไรไม่ถูกแล้ว เพราะกลัวว่าตัวเองจะเป็นปัญหา อาการบิดาเป็นยังไงบ้างยังไม่ทันรู้ดี ความคิดเริ่มสับสนในหัวสมอง รวบก

@ เช้าวันใหม่ บัดนี้คนเป็นพ่อได้ฟื้นลืมตาขึ้น ไล่สำรวจรอบสถานที่อยู่ถึงรู้ว่าตัวเองเข้าโรงพยาบาล พอเหลือบมองบริเวณด้านข้างเตียง ที่มีลูกสาวนอนหลับพร้อมจับเขาไว้ตลอด เปลือกตากลมยังเห่อบวมเหมือนผ่านการร้องไห้หนักหน่วง จิตใจแกร่งสะท้านหวั่นไหว เขาเกือบไม่ได้เห็นความสำเร็จเธอเลย"พลอยลูก~ " ทศพลเอ่ยเรียกคนนอนหลับเบาๆ ไม่กล้าขยับมากหนักเพราะรอบกายมีแต่สายเครื่องมือเต็มไปหมด "พ่อ...พ่อฟื้นแล้ว พ่อเป็นยังไงบ้างพลอยเป็นห่วงที่สุดเลย" ลูกสาวที่เพิ่งลืมตาขึ้น เอ่ยบอกอย่างดีใจพลางเอื้อมมือกดสัญญาณเรียกเจ้าหน้าที่ พอเห็นบิดาส่งยิ้มให้ เธอแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหวโผล่โอบกอดแน่น ความคิดช่วงก่อนเผลอหลับไปละลายหายทันที"พ่อหายใจไม่ออกพอดี อะไรจะดีใจขนาดนั้นล่ะลูก" น้ำเสียงอบอุ่นพูดบอก เขาเลี่ยงบรรยากาศชวนเศร้าด้วยการชี้มือไปที่แก้วน้ำ เหมือนคอแห้งกระหายจัด"พลอยกอดแน่นไปใช่ไหม เดี๋ยวทยอยกอดก็ได้ งั้นพลอยไปเอาน้ำให้แป๊บนึงนะคะ" แต่ในระหว่างนั้นมีทั้งพยาบาลและแพทย์ต่างวิ่งเข้ามา ซึ่งเป็นรอบตรวจเช็คประจำตอนช่วงเช้าพอดี พอได้น้ำดื่มเธอรีบยื่นส่งให้ป่วย รอคำวินิจฉัยเพื่อบิดาบิดเบือนด้วย"คุณลุงอยู่พักอีกสอ

ห้องพักผู้ป่วยวีไอพี ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด ส่งเสียงถกเถียงไปมากันไม่หยุดหย่อน แม้ว่าทุกคนต่างวิตกคิดเรื่องเดียวกัน แต่ใช่ว่าจะหาทางออกที่พอใจกันทุกฝ่าย"ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วย เงินเรามีตั้งเยอะแยะจะไปรับความช่วยเหลือจากมันทำไม!" มาคลินพูดบอกทศพลอย่างไม่อาจเก็บอารมณ์ได้ หลังน้องสาวมาบอกว่าเอเดนติดต่อแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะโรคจากอังกฤษให้ เพราะอยากให้บิดาได้รับการรักษาอย่างดีแล้วไวที่สุด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนสั่งไม่ให้เอเดนเข้ามายุ่งกับครอบครัวของเขาอีก แถมฐานนะทางบ้านตัวเองร่ำรวยขนาดนี้ จะไปติดหนี้บุญคุณศัตรูได้ยังไง"ถ้าคลินว่าไม่ดี ปฏิเสธเขาก็ได้ลูก" ทศพลเอ่ยบอก ขณะนั่งดูรายการโทรทัศน์ทีวีบนเตียงคนป่วย เขาเคยทำใจไว้แล้วว่าไม่มีทางรักษาหายขาด เนื่องจากมันอยู่ในระยะสุดท้ายแล้ว โอกาสรอดหายเป็นปกติมีเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์"ไม่ได้นะคะพ่อ ถ้าหมอคนนั้นรักษาพ่อหายได้จริงๆ เราก็ควรทำไม่ใช่หรอคะ นะพี่คลินนะ..." ใบหน้าสวยเอ่อน้ำตานอง เธอไม่อยากเอาเรื่องความแค้นของพี่ชาย มาเป็นอุปสรรคในการรักษาบิดา ต่อให้เขาจะด่าทอเธอว่าอะไรก็ช่างเถอะ อย่างน้อยท้ายที่สุดแค่เธอได้มีความสุขกับท่านก็พอ

ท่าเรือจตุโชติ ช่วงเวลาพลบค่ำบนลำเรือขนาดใหญ่ กลุ่มคนสนิทต่างชักชวนกันมาดื่มสังสรรค์ มีบอดี้การ์ดมากมายคอยดูแล ดื่มด่ำบรรยากาศบนแม่น้ำสายยาว แสงไฟสีเหลืองนวลข้างทางพาลน่ามอง"เฮียคะอย่าดื่มเยอะนะ ให้ลูกน้องเลิกเทเหล้าได้แล้ว" นาเบลส่งเสียงกระซิบบอกข้างหูสามีเบาๆ ท่ามกลางคนอื่นยังรู้สึกสนุกครึกครื้นอยู่เลย พอนานๆได้เจอกันทีต่างมีเรื่องเล่ามากมาย ซึ่งมีฮาเกนกับภาคินคอยยืนสั่งลูกน้องประเคนเครื่องดื่มเอาใจ ส่วนเอเดนกับซายน์ยังนั่งดื่มคุยกันอยู่"คนขับรถก็มีนะเผื่อลืม" ภาคินพูดตัดก่อน ชำเรืองมองหญิงสาวที่ทำตัวชอบสั่งสามี ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่แยแสด้วยซ้ำไป พอมีลูกดูเหมือนอะไรก็เปลี่ยน"เงียบน่าคินคิน เป็นห่วงสามีแปลกตรงไหน" นาเบลตอบโต้ทันที ยิ่งมีครอบครัวเธอยิ่งหวงแหน ไม่อยากให้ต้องเป็นอะไรไป"ห่วงแต่ผัวเนอะ" เอเดนว่าเหน็บให้น้องสาวฝาแฝด ตั้งแต่มาขึ้นเรือเธอยังไม่ทักพี่ชายสักคำ ชวนแต่สามีไปเดินถ่ายรูป ปล่อยบรรดาลูกๆไปเล่นกับบอดี้การ์ด "แรงอ่ะเดน!นี่น้องน่ะเนี้ย" นาเบลทิ้งกายบนตักแกร่งของต้นไม้ วางแขนพาดบ่ากว้างประหนึ่งว่าสามีต้องช่วยเธอด่าคืน ทำทีมีคนคุ้มกันท่าให้"ไม่ไปหารีนล่ะ ถ่ายแต