All Chapters of คนเถื่อนที่รักเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

ระหว่างเดินทางกลับมาจากเมืองดาร์วินเพื่อมาหาโซเฟีย เดลโชคร้าย เมื่อคณะของเขาโดนโจรป่าดักปล้นระหว่างเดินทางกลับบ้าน โจรป่าพวกนี้รู้ดีว่าคนงานทุกคนที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากดาร์วิน ต้องได้เงินค่าจ้างติดไม้ติดมือมาบ้างไม่มากก็น้อย เป็นเหตุให้เกิดการดักปล้นชิงทรัพย์กันทุกวี่ทุกวัน ใครโชคร้ายก็ถูกสังหารอย่างเลือดเย็น ใครโชคดีก็ผ่านไปได้และโชคชะตาก็บันดาลให้เดลเป็นหนึ่งในคนโชคร้าย เดลไม่ตายก็จริง แต่ก็ถูกจับตัวส่งไปให้นายหน้าค้าแรงงานเถื่อน ต้องกลายไปเป็นแรงงานอยู่ที่เหมืองเถื่อนแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองคาลกูรี* ก่อนหน้าที่เดลจะเดินทางออกมาจากเมืองดาร์วินเพียงหนึ่งวัน หลังจากได้รับเงินค่าจ้าง เดลแวะไปที่ร้านขายเครื่องประดับเล็กๆในเมืองดาร์วิน เลือกซื้อแหวนมาหนึ่งวง ตั้งใจเอาไว้แน่วแน่ว่าเมื่อกลับมาถึงบ้าน จะขอแต่งงานกับโซเฟียในทันที ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่เขาตั้งใจ เดลพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะกลับมาหาโซเฟีย ทว่าเหมืองแห่งนั้นมีระบบป้องกันและตรวจตราที่แน่นหนา ยากเหลือเกินที่มนุษย์คนใดจะเล็ดรอดผ่านรั้วลวดหนามออกมาในสภาพที่ยังมีลมหายใจ 5 ป

เมื่อรถของทนายเล่นไปลับตา ขณะที่กำลังจะก้าวเท้ากลับเข้าไปในบ้าน พลันสายตาของโซเฟียเหลือบไปเห็นแสงไฟริบหรี่รำไร เล็ดลอดออกมาจากบ้านของนอร่าห์อยู่ๆ โซเฟียก็ฉุกคิดได้ถึงบางอย่าง ‘หรือแสงไฟจากบ้านของนอร่าห์ที่เห็นอยู่นั้น…มันคือการบอกใบ้จากพระเจ้า ชี้ให้เธอเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์’เมื่อคิดดังนั้น เธอจึงไม่รอช้า รีบก้าวยาวๆไปตามทางเดินที่มุ่งสู่บ้านของนอร่าห์ในทันทีขณะที่โซเฟียกำลังก้าวเดินไปตามทางดินแคบๆ บ่ายหน้าไปตามทิศทางที่มุ่งสูฟาร์มของนอร่าห์ ระหว่างนั้นสายตาพลันปะทะเข้ากับแสงไฟเรืองๆที่สาดมาจากหน้ารถ วูบวาบลอดพุ่มไม้มาไกลๆโซเฟียนึกแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นรถของจอร์จที่เพิ่งแล่นจากไปเมื่อครู่ไม่ใช่รึ? เหตุใดเขาจึงย้อนกลับมาโซเฟียยังคงไม่หยุดเดิน รถสีดำคันใหญ่ที่มีร่างของจอร์จเป็นคนขับ เลาะเลียบมาใกล้เธอ กระทั่งเขาหยุดรถ ไขกระจกลงช้าๆ“โซเฟีย…” เขาเรียก“คุณนั่นเอง…มีอะไรหรือเปล่าจอร์จ”“พอจะมีเวลาสักครู่ไหม ฉันอยากจะคุยธุระที่ค้างคาเอาไว้เมื่อครู่ ให้มันจบๆไป”ยอร์จยื่นใบหน้าออกมาถาม โซเฟียหารู้ไม่ว่าสิ่งที่จอร์จค้างคาจนต้องเลี้ยวรถกลับมาหา คืออารมณ์ความต้องการที่ค

โซเฟียสะดุ้ง เมื่อเสียงดังแกร่กของเข็มขัดที่คาดเคียนอยู่รอบพุงหนาของจอร์จถูกคลายออกตามด้วยเสียงแคว่กของซิบกางเกงที่ถูกรูดลงจนสุดแนวซิปโซเฟียสบถด่าตัวเองอยู่ในใจ ในเสี้ยวขณะหนึ่งที่เกือบยอมพลีกายไปอย่างคนสิ้นคิด ‘แค่คิดก็น่าขยะแขยง ให้ตายสิ!...เพียงเพื่อให้มีที่ซุกหัวนอน เธอจำเป็นต้องยอมให้จอร์จย่ำยีถึงเพียงนี้เชียวหรือ’“อย่าดิ้น…อย่าทำให้เป็นเรื่องยาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” จอร์จถลึงตา น้ำเสียงข่มขู่ เมื่อเธอทำท่าคล้ายจะขัดขืนคำพูดของเขาเกือบทำให้เธอยอมโซเฟียพยายามกล่อมตัวเองว่าแท้จริงก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ยากเย็น เสพสังวาสเป็นเรื่องธรรมชาติ หนักใจหน่อยก็เพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรัก แต่ถ้าไม่คิดอะไรมาก ก็แค่ประคับประคองความรู้สึกให้ยอมรับมันให้ได้…นึกถึงประโยชน์อื่นที่จะตามมา แค่หลับตา ภาวนาให้มันจบๆไป…ก็เท่านั้น จอร์จถอดกางเกงลนลาน เสี้ยวอึดใจ ร่างกายเปลือนเปล่าของเขาพยายามจะคลานกลับขึ้นมาทับเธอ จอร์จกำลังจะกระทำบางสิ่งซึ่งโซเฟียไม่อยากเชื่อว่าภายใต้สีหน้าเรียบขรึมดูมีน้ำใจของเขา เรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ “ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด” เขาเกลี้ยกล่อมด้

ใหญ่ใจดี ตามความประสงค์ของโซเฟียซึ่งตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะเริ่มงานทันทีในค่ำของวันนั้นแม้นอร่าห์จะทิ้งสถานที่แห่งนี้มานาน ทว่ามันก็ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากภาพความทรงจำเมื่อครั้งอดีตมากนัก สภาพโดยรวมของบาร์ที่สร้างขึ้นจากไม้ ยังคงเดิมด้วยสีน้ำตาลทึมเทา ต่างตรงที่สีของไม้บางส่วนดูซีดจาง กร่อนเก่าไปตามกาลเวลาเพราะแดดฝนไม่มีใครรู้ว่าบาร์แห่งนี้ก่อสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อไร? และใครเป็นคนตัดริบบิ้น ลงเสาเอก? รู้แต่ว่ามันอยู่คู่เมืองแห่งนี้มานานแสนนานหากมีใครสักคนนึกสงสัย ถามถึงประวัติความเป็นมาของบาร์เหล้าและซ่องโสเภณีในแถบนี้ คงตอบได้เพียงว่ามันเกิดขึ้นมาพร้อมๆกับตัณหาของพวกผู้ชายที่ต้องการปลดเปลื้องราคะกับผู้หญิงที่เต็มใจยึดเอาการร่วมประเวณีระหว่างหญิงชายมาเป็นอาชีพเมื่อมีคน ‘ซื้อ’ และมีคน ‘ขาย’ ด้วยความสมัคร การแลกเปลี่ยนจึงเกิดขึ้นอย่างเสรี กลาดเกลื่อนอยู่ในบาร์เหล้า ทั้งในห้องหับที่มิดชิดสำหรับคนที่ยังหลงเหลือความกระดากอาย ทั้งในซอกหลืบและมุมอับลับตาสำหรับคนใจร้อนจนรอไม่ไหว ไม่เว้นแม้แต่ในรถบรรทุกถ่านหินที่แวะจอดพักนอนริมทาง รวมไปถึงด้านหลังของสุมทุมพุ่มไม้แถวๆนั้น ก็ล้วนซื้อและขาย

โจนาธานขมวดคิ้ว“จอร์จ…” เขากระแทกน้ำเสียงดุจอร์จ ปรามด้วยสายตาแข็งจนน่าเกรงขาม เหลือบมองไปทางจอร์จซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งสารถีอย่างรู้ทันจอร์จรีบหลุบตา หัวหดจนเกือบจะซ่อนลงไปในปกเสื้อ ท่าทางเหมือนเต่า แววตากลัวความผิด รู้สึกเสียหน้า ที่โจนาธานรู้ทันว่าเขากำลังใช้เล่ห์เหลี่ยม เพื่อหาประโยชน์จากร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดหนทางดิ้นรนภายหลังจากส่งนอร่าห์ และเมื่อมาถึงฟาร์มของโซเฟีย ระหว่างที่โซเฟียไปเตรียมน้ำมารับรองแขก โจนาธานกระซิบถามเรื่องราวของโซเฟียจากจอร์จด้วยความอยากรู้ ซึ่งจอร์จก็เล่าไปตามที่ได้รู้มาได้ฟังที่จอร์จเล่า น้ำเสียงของโจนาธานแสดงความสนใจในตัวของโซเฟียออกมาชัดเจน แผนการบางอย่างผุดพรายขึ้นในใจของเขาทันที ด้วยการยื่นเงื่อนไขบางอย่างให้โซเฟียต้องตัดสินใจ…เงื่อนไขที่ทำให้แก้วน้ำในมือของโซเฟียถึงกับกระฉอก กระทั่งแก้วหลุดจากมือที่สั่น แตกกระจายเป็นเสี่ยงเหมือนกับหัวใจของเธอที่แตกสลาย เมื่อได้ยินข้อเสนอที่เธอเองก็คาดไม่ถึง“ฉันชอบเธอ ฉันอยากได้เธอไปเป็นนางระบำของฉันคนเดียว ไปอยู่ที่บ้านฉัน รับรองว่าเธอกับลูกจะมีกินมีใช้ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบายกว่านี้”โซเฟียนิ่งตะลึง