Semua Bab ห้ามรัก: Bab 1 - Bab 10

EP. 2หลายอาทิตย์ต่อมาเรื่องในคืนนั้นกลายเป็นความทรงจำหนึ่งที่ยังติดตาตรึงใจฉัน แต่หลังจากคืนนั้นฉันก็ไม่ไปร้านเหล้าอีกเลย ไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับใครอีกเลยเราไม่ได้แลกไลน์กันอย่างที่เขาบอก จึงไม่ได้ติดต่อกัน หลังจากคืนนั้นที่เรามีอะไรกันไปหลายรอบและเขาออกจากห้องฉันไปเกือบเช้า ไม่ได้นอนที่ห้องฉัน เพราะหลังจากเสร็จกิจที่ยาวนานเขาก็กลับไปเลยและฉันก็ภาวนาตั้งแต่วันนั้นว่าอย่าให้เราได้เจอกันอีกไม่ว่าจะพื้นที่ไหนในมหาวิทยาลัยหรือบนโลกนี้ก็ตาม“พวกแก คืนนี้อย่าไปช้านะ ถ้าสามทุ่มไม่มีคนนั่งเขายึดเก้าอี้ที่จอง” เสียงของคะนิ้ง เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น“เออ รู้แล้วน่า”ตอนนี้ฉันเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ ชั้นปีที่สาม มีเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันสามคนนั่นคือเค้ก คะนิ้ง และต้องตาฉันจะสนิทกับเค้กมากกว่าคนอื่นเพราะมีอะไรฉันมักจะเล่าให้มันฟังคนแรก และนิสัยเราดูเข้ากันมากที่สุด คะนิ้งจะเป็นพวกชอบเที่ยวหน่อย ถึงแม้จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแต่ก็มีแอบคุยกับคนอื่นสนุก ๆ ส่วนต้องตาจะเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยแต่ด่าทีเจ็บมาก“เค้กมารับเราด้วยนะ” ต้องตาพูดแล้วยิ้มนิด ๆ เรามักจะรู้สึกไม่ดีกันเสมอเ

EP. 4เมื่อตื่นเช้ามา เขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องเพราะกลับไปแล้ว และฉันเป็นคนนอนตื่นสายด้วยจึงไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหน ต่อแต่นี้เป็นต้นไป ฉันคงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เจอผู้ชายคนนี้อีก...!!ความคิดที่มุ่งมั่นของฉันยังไม่ทันจบลง สายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่วางอยู่บนหัวเตียง นาฬิกาข้อมือราคาแพงของเขา สร้อยล็อกเกตที่เขาบอกจะมาเอาคืน ตอนนี้ยังคงอยู่ในห้องฉันเหมือนเดิม แล้วยังมีของชิ้นใหม่ตามเพื่อนมาอีกชิ้นด้วยลืมจริงหรือตั้งใจ ?ฉันเม้มปาก มองของที่เขาทิ้งเอาไว้แล้วกำหมัดทุบกับที่นอนอย่างหงุดหงิด“ไอ้บ้าคิว !”หลายชั่วโมงต่อมา“เอาอะไร”“สปาเกตตีซอสมะเขือเทศปลาหมึก” ฉันตอบยัยเค้กแล้วเล่นมือถือตนเองดูอะไรเรื่อยเปื่อย“มาม่าผัดขี้เมาทะเล” ต้องตาที่นั่งข้างฉันพูดต่อ“ยัยคะนิ้งมันจะเอาอะไร ไม่มาสักที สงสัยเมื่อคืนหนัก” เค้กบ่นอุบอิบก่อนจะกดมือถือตามคะนิ้งในแชตกลุ่มของพวกเราคำพูดของยัยเค้กทำให้สมองฉันเริ่มทำงานหนักอีกครั้ง ฉันไม่อยากมีความลับกับเพื่อนเลย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรบอกหรือเปล่านะแล้วถ้าพวกมันรู้ทีหลังล่ะ ฉันจะถูกมองอย่างไร“พวกแก...” ฉันพูดออกไปแค่นั้น เสียงอีกคนก็ดังขึ้นมาแ

EP. 6“เมียทั้งคนก็ต้องห่วงหรือเปล่า” พี่คิวยิ้มแล้วกอดอกพิงกับประตู“อย่ามามโน เตยไม่ใช่เมียพี่คิว” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง “หลบไป จะเปิดประตู”เขากระตุกยิ้มแล้วหลบให้ฉันอย่างว่าง่าย แต่ที่ยอมหลบง่าย ‍ๆ เพราะจะเข้ามาห้องฉันต่างหาก“ของอยู่ตรงนั้น เอาแล้วกลับไปเลย”“ก็มาให้เอาดิ แล้วจะกลับ” คำพูดของพี่คิวทำเอาฉันต้องหมุนตัวกลับมามองเขา คนพูดยิ้มยียวนก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ด้วยความรวดเร็วแล้วรวบเอวฉันเข้าไปจนแนบชิดกับตัวเขา“ปล่อย !” ฉันพยายามดันตัวเขาออกแต่คนที่แรงเยอะกว่าก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด “พี่เลิกยุ่งกับเตยได้ไหม ขอร้อง”“ยาก” เขาตอบทันทีพร้อมรอยยิ้ม“แต่เตยไม่ชอบความสัมพันธ์แบบนี้” ฉันบอกเสียงแข็งแล้วจ้องเขาตอบอย่างไม่ยอมแพ้“...” เขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนหน้าลงมาใกล้ กระซิบข้างหูฉัน “อยากเปิดตัวเหรอ ร้ายเหมือนกันนะ”เกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุดเลย ทำไมชอบคิดไปเอง“ไม่ได้อยากเปิดตัว ไม่ชอบ อยู่ให้ห่างได้ไหม”“...” พอฉันพูดจบเขาก็เหยียดยิ้มออกมาก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาทันทีแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว ฉันเกลียดขี้หน้าเขาก็จริงแต่ร่างกายของฉันมันไม่เคยปฏิเสธเขาเลย เขาเก่งที่ทำให้ฉั

EP. 8พอทำงานเสร็จพวกเราก็ชวนกันไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะอักษรศาสตร์ เพราะที่นี่มีร้านข้าวไก่ย่างร้านหนึ่งที่ดังมาก ไม่ว่าใครก็ต้องได้มาลองสักครั้งก่อนเรียนจบ เวลานี้เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงคนเลยไม่มากเท่าไร“พรหมลิขิตชัด ๆ” ทันทีที่มาถึงยัยคะนิ้งก็พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้พวกเราต้องมองตามสายตาของมันไปเห็นกลุ่มผู้ชายวิศวะใส่เสื้อช็อปสีกรมท่าสามสี่คนกับผู้หญิงอีกสามคนที่นั่งกินข้าวด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในโลก'พี่คิว' ซวยอีกแล้วชีวิตฉัน ปกติก็ไม่เคยมาเจอกันตอนกลางวันแบบนี้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาในลุคนักศึกษา ก็ดูดีไปอีกแบบละ เพื่อนเขาในกลุ่มก็หน้าตาดีกันหมดรวมถึงผู้หญิงด้วย คงเป็นแฟนของผู้ชายแก๊งนั้นสักคน“แก๊งนี้แหละเพื่อนสนิทพี่เขา” ยัยคะนิ้งทำหน้าคาดหวังอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของตนเองแล้วแกล้งเดินผ่านไปทางโต๊ะของพี่คิวพอพี่เขาหันไปเจอ ยัยนั่นก็ทำตัวเหมือนบังเอิญและทักทายไป จริตนี้ใครมันจะดูไม่ออก“เชื่อมันเลย กูขอเลิกคบมันได้ไหม รับไม่ได้” เค้กบ่นอย่างรำคาญก่อนจะเดินไปร้านข้าว ฉันกำลังจะเดินออกไปก็เผลอสบตากับพี่คิวที่หันหลังมามองพอดี ยัยนั่นค

EP. 10“เป็นอะไร” ฉันถามอีกรอบเมื่อเห็นเขาจอดรถหน้าคลินิกแห่งหนึ่งที่รักษาโรคทั่วไป“เธอไงเป็น” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วหันมาบอกฉันอีกรอบ “ลงไป”“เตยไม่ได้เป็นอะไร”“เป็นเมียฉันไง ไปฉีดยาคุม” พูดได้หน้าตายมาก ทำไมฉันต้องฉีดด้วย ไอ้บ้านี่“พี่เป็นบ้าเหรอ”“ฉันไม่อยากใช้ถุงแล้ว ถ้าเธอไม่ฉีด ฉันแตกในห้ามโวยวายนะ” เขาพูดจบก็ทำท่าจะสตาร์ทรถอีกรอบเอาอย่างไรดีฉัน ต้องฉีดไหม ฉันจะหนีเขาไม่พ้นแล้วจริง ๆ หรือ ทำไมฉันต้องยอมเขาด้วยล่ะ ฉันปฏิเสธเขาได้อยู่แล้วแต่ทุกครั้งก็ไม่เคยทำได้นะเตย...“พี่ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยเลยไหม” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามเขา ตอนนี้ฉันลังเลทั้งที่ตอนแรกคิดว่าจะไม่ยอมฉีดยาแน่ เราไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่หรือ ทำแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร“ไม่”“เตยกลัวโรคนะ”“ฉันป้องกันตลอดแต่ฉันจะไม่ใช้ถุงกับเธอแล้ว มันเปลือง ขี้‍เกียจใส่” เป็นคำพูดที่คนพูดไม่ได้รู้สึกกระดากอายเลยแม้แต่น้อย ต่างกับฉันที่ใบหน้าร้อนรุ่มไปหมดแล้วตอนนี้“ทำอย่างกับจะจริงจัง เดี๋ยวก็ไปกับคนนั้นคนนี้อีก เตยจะฉีดเพื่ออะไร เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย” ฉันพูดออกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้กลับสองจิตสองใจอยู่ด