All Chapters of ห้ามรัก: Chapter 11 - Chapter 20

EP. 11“อย่านะ !”“คุย” พูดจบเขากดรับสาย เสียงของยัยคะนิ้งก็ดังขึ้นมา(ยัยเตย ฉันชักจะสงสัยละว่าพี่คิวแอบคุยกับใครในหอแก)“...” พี่คิวเหยียดยิ้มพร้อมกับหัวเราะในลำคอแต่สีหน้าของเขาไม่พอใจเท่าไร(แกได้ยินไหมวะ !) พอฉันไม่ตอบยัยคะนิ้งก็ทำเสียงแหลมขึ้นมา“อื้อ !” ฉันพยายามจะไม่ส่งเสียงแต่ไอ้พี่คิวมันดันแกล้งใส่มาเต็มแรง แล้วยังก้มลงมาซุกหน้าดูดหน้าอกฉันอีก “แกเลิกสนใจผู้ชายคนนี้เถอะ เชื่อฉัน มันเลว ! โอ๊ย !”“เลวยังไงก็ผัวเธอนะ พูดถึงผัวดี ๆ หน่อย” เขากระซิบแนบหูอีกข้างของฉันที่อยู่คนละฝั่งกับโทรศัพท์มือถือซึ่งเขาจับมันไว้อยู่(เป็นอะไรของแกยัยเตย แล้วพี่คิวไปเลวให้แกเห็นตอนไหน) ตอนนี้ไง เลวมากด้วย กัดมาได้ไงตอนนี้ หัวไหล่ฉันมันเป็นรอยแล้วแน่ ๆ“...” ฉันได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะใช้เหตุผลไหนคุยกับยัยคะนิ้งดี “ฉันยุ่งอยู่ ค่อยคุยได้ไหม”(ฉันไปหาแกได้ป้ะ จะไปแอบดูว่าพี่เขาไปหาใคร) ยัยคะนิ้งมันอาการหนักแล้วนะ“ฉันไม่ได้อยู่หอ แค่นี้ก่อนนะ” พูดจบฉันก็พยายามจะดึงมือ‍ถือมาจากพี่คิวแต่เขาไม่ให้ จึงต้องพูดเสียงลอดไรฟันออกมา “เอามือถือเตยมา”“เพื่อนเธอยังไม่อยากวางเลยนะ” เขาพูดกระซิบข้างหูอีกรอบ แล

EP. 13พอเรากินเสร็จก็แยกย้ายกลับหอ ถึงหอปุ๊บฉันก็กระโดดขึ้นเตียงทันทีหวังจะนอนต่อ“จะไปไหน” ฉันหันไปถามเมื่อเห็นเขาสะพายกระเป๋าตนเอง ไม่ใช่ว่าอยากรั้งหรอกนะ แต่เรื่องแม่เขาฉันยังไม่ลืมเลย จะทิ้งกันแบบนี้ได้อย่างไร“ไปส่งงานอาจารย์”“ไปด้วยดิ กลัวผี” ว่าแล้วฉันก็รีบลุกจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตนเองมายืนข้างเขา“...” พี่คิวทำหน้าเหมือนกำลังตกใจแล้วเขาก็ขำออกมา “พูดจริง ?”“อืม เอาสร้อยพี่คิวออกไปด้วย เตยกลัวแม่พี่”“อาการหนักแล้วนะเราอะ” เขาพูดแล้วเดินมาหยิบสร้อยคอล็อกเกตของตนเองไป“เดี๋ยวเตยไปหาเพื่อนดีกว่า ไม่ไปด้วยแล้ว”“ไปด้วยกันดิ ไปได้ วันเสาร์คนไม่เยอะ”“ไม่ไป เปลี่ยนใจแล้ว”“หลายใจว่ะ” สุดท้ายก็มาส่งฉันที่หอยัยเค้ก จากนั้นพี่คิวก็ไปส่งงานอาจารย์ เราแยกย้ายกันตรงนั้น และไม่ได้คุยหรือนัดอะไรกันอีกซึ่งหมายความว่าเขาอาจจะหายไปอีก เหมือนทุก ๆ ครั้งที่เรามาเจอกัน แล้วเขาก็หายไปอีกหลายวัน เป็นแบบนี้จะให้ฉันคิดว่าเขาจริงจังได้อย่างไรมันเหมือนคนมาหาความสุขชั่วคราวมากกว่า“เล่ามา ให้หมด” พอมาถึงห้องยัยเค้กมันก็ถามขึ้นมาทันที “...” ฉันถอนหายใจแล้วมองหน้ามันก่อนจะพูดกับเพื่อนอีก

EP. 15เขาหัวเราะเบา ๆ จากนั้นก็เลื่อนตัวออกเล็กน้อย ขยับมือมาเชยคางฉันขึ้นจนตอนนี้สายตาของเราต้องมองสบกันพอดี“...” เขาไม่พูดอะไรสักอย่าง เอาแต่มองด้วยสายตาที่ทำให้ฉันหวั่นไหวในใจ ดวงตาคู่นี้ฉันเคยมองว่ามันดูไม่น่าไว้ใจ มันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันหวานหยาดเยิ้มเหลือเกิน“มะ... มองทำไม”“มองเมีย”“บอกว่าไม่ได้เป็น ไม่อยากเป็นด้วย” น้ำเสียงของฉันแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ยอมรับว่าตอนนี้ฉันหวั่นไหวกับเขาไปแล้ว รับรู้ทันทีว่าต่อจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น“ไม่อยากเป็นก็ต้องเป็นแล้ว เวลานี้”พี่คิวพูดยิ้ม ๆ แล้วขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ประกบริมฝีปากทาบทับริมฝีปากอวบอิ่มของฉันทันที เขาแทรกลิ้นร้อนเข้าหาและตวัดฉกชิมความหวานอย่างชำนาญ ร่างกายของฉันเริ่มอ่อนปวกเปียกและไหลไปตามห้วงอารมณ์ที่เขากำลังมอบให้“อื้อ ~” ฉันร้องครางเมื่อรู้สึกถึงการถูกคุกคามเบื้องล่าง ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปในกางเกงและแพนตี้สีเนื้อและลากผ่านรอยแยกที่เริ่มเปียกชื้น ก่อนจะบดขยี้กลีบกุหลาบด้วยปลายนิ้วของเขา “อ๊ะ พี่คิว...”“เธอเปียกแล้ว ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เขาบอกเสียงพร่าแล้วมองสบตากับฉันจากนั้นเสื้อผ้าของเราก็

EP. 17“ทำอะไรของเธอวะ !” พี่คิวดึงตัวฉันไปด้านหลังแล้วผลักยัยนั่นจนตัวเซ เพื่อนของยัยคะนิ้งรีบเดินเข้ามาแล้วมองมาทางเราอย่างเอาเรื่อง“เป็นผู้ชายอะไรมาทำผู้หญิง ทุเรศ !”“กูกระทืบก็ได้นะถ้ามึงจะเอา” พี่คิวทำท่าจะก้าวเข้าไปหายัยพวกนั้น ขณะที่ยัยคะนิ้งก็ยืนนิ่ง น้ำตาคลอ กำหมัดขณะมองฉันอยู่ด้วยสีหน้าเกลียดชังคะนิ้งไม่ได้โกรธพี่คิวแต่เลือกที่จะโกรธฉัน คงเพราะมันคิดว่าฉันเป็นเพื่อนแต่ไปแย่งผู้ชายที่มันชอบ“พี่คิว” ฉันรีบดึงเสื้อเขาเอาไว้ แล้วเพื่อนพี่คิวก็เข้ามาช่วยดึงแขนเขาไป ไม่เคยเห็นเขาโมโหแบบนี้เลย “มึงทำแบบนี้ได้ไงอีเตย ! พึ่งรู้ว่าร่านชอบแย่ง ถึงว่า... บอกกูไม่ให้ยุ่งเพราะอยากได้เป็นของตัวเอง !” ที่ผ่านมาฉันรู้ว่ามันเป็นคนแรง ๆ ไม่คิดถึงจิตใจใคร แต่ก็ไม่เคยได้ยินมันพูดแบบนี้ด้วยฉันก็คนนะ มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน และไม่ใช่นางเอกแสนดีที่ต้องให้ใครมายืนด่าด้วย ! คำว่าเพื่อนฉันจะไม่เอามันมาคั่นกลางอีกแล้ว “กูไม่ได้แย่งของมึง ! และกูก็ไม่ได้มาทีหลังมึงด้วยคะนิ้ง” อย่างไรเสียฉันก็คงกลับไปเป็นเพื่อนกับมันไม่ได้อีกแล้วแน่ ๆ ก็ให้มันจบวันนี้ไปเลย จบเพราะเรื่องผู้ชาย...“ร่าน !”“มึงก็ร่าน

EP. 19หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็กลับมานอนเล่นมือถือ ซึ่งพี่คิวก็ยังคงนั่งดูมือถือตนเอง เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย ไม่รู้ทำไมตอนนี้เขาทำหน้าเครียดอีกแล้วครืด ~Cake: แกดูนี่ อยู่ ๆ ยัยเค้กก็ทักมาหา ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ฉันรีบเปิดดูข้อความของเค้ก แล้วยัยนั่นก็ส่งรูปที่บันทึกจากหน้าจอของตนเองมารูปนั้นแสดงข้อความบนหน้าไทม์ไลน์ของยัยคะนิ้งที่เพิ่งอัป‍เดตเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ มีคนมาคอมเมนต์แล้วราว ๆ สี่ถึงห้าคน แต่ละคนหัวรุนแรงทั้งนั้น'เพื่อนที่แย่งของที่เราชอบนี่ใช่เพื่อนอยู่ไหมนะ ต่อหน้าเส‍แสร้งทำเป็นบอกว่าผู้ชายคนนี้เลวอย่างนั้นอย่างนี้ อย่าไปคบ แต่ลับหลังแอบยั่วเขาเสียเองเคยมีครั้งหนึ่งที่เราโทร.หา นางรับสายแล้วปล่อยเสียงครางออกมา คือตอนนั้นเราก็โง่ที่ไม่รู้ว่านางอยากยั่วเราให้รู้ความจริงว่าโดนเอาอยู่ จนวันนี้ถึงรู้ว่าโดนหักหลังจากคนที่เรียกว่าเพื่อนมาตลอด กะxรี่อักษรย่อ ต.'ฉันอ่านข้อความนั้นจบมือมันก็สั่นขึ้นมาทันที ยัยคะนิ้งมันยังไม่จบง่าย ๆ คงตั้งใจจะให้ทุกคนมองฉันเป็นคนไม่ดีในสายตาคนอื่นให้ได้เลยใช่ไหม“เห็นแล้วเหรอ” พี่คิวหันหน้ามาถามฉันที่นอนมองมือถือด้วยดวงตา