All Chapters of คุณหนูหกผู้ไร้ค่ากลายเป็นบ้าไปเสียแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่[6]สามีดี ๆ ไม่มีไม่ได้แล้ว ด้านถงเจี้ยนที่เพิ่งเร่งเดินทางมาเมืองหลวงเป็นการด่วนพร้อมบ่าวรับใช้คนสนิทตั้งแต่เมื่อคืนเดิมทีเขาคิดจะพักผ่อนให้เต็มที่แล้วค่อยไปทำตามที่ผู้เป็นป้าบอกเอาไว้ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องเร่งเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ หากแต่จู่ ๆ เมื่อเช้าก็ได้รับจดหมายลับจาก ไจ้อิ่ง คณิกาชื่อดังในเมืองหลวงว่าอยากพบเขาเพราะมีสุราดีมาใหม่ ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด เพราะครั้งก่อนที่มาเมืองหลวง เขาได้ทุ่มเงินไปมากมายเพื่อที่จะได้เจอนาง ไม่แน่ว่านางอาจจะติดใจในรสรักของเขา จึงได้ส่งจดหมายมาตามตัวทั้งที่เขาเพิ่งถึงเมืองหลวงเช่นนี้ คิดแล้วก็ไปหาไจ้อิ่งเสียก่อน แล้วค่อยกลับมาจัดการคนงามตระกูลฉีต่อก็ได้ เขานั้นมีพลังเหลือล้นยิ่ง แต่ถงเจี้ยนคงไม่รู้ว่าทุกอย่างไม่ได้เรียบง่ายถึงปานนั้นและคืนนี้จะเป็นคืนที่เปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล ถงเจี้ยนถูกไจ้อิ่งดึงตัวเอาไว้ที่หอจันทร์งามจนถึงปลายยามซวี (ในบริบทนี้คือ สองทุ่มครึ่งค่ะ) หากแต่เขาไม่ได้แนบเนื้อกับไฉอิ่งเลยแม้แต่น้อย เพราะอีกฝ่ายเอาแต่รบเร้าให้เขากินสุราชนิดใหม่ แม้แต่บ่าวรับใช้ของเขายังถูกนำตัวให้มาลิ้มลองด้วยพร้อมส

ตอนที่[8]บ้านใหม่ หญิงชราสองคนชะงักมือที่กำลังทำบางอย่างลง สายตาทอดมองไปยังต้นเสียงด้วยความสงสัยก่อนจะพบกับสตรีสองคนที่อยู่ในอาภรณ์สีเข้มปกปิดร่างกายมิดชิด และทันทีที่สตรีที่เป็นผู้เอ่ยเสียงเรียกพวกนางในตอนแรกถอดหมวกม่านแพรที่ปิดบังใบหน้าออก ทันใดนั้นหญิงชราทั้งสองก็พบว่าบริเวณนี้คล้ายมีเหล่ามวลบุปผชาติแข่งกันเบิกบานชูช่ออย่างคึกคัก ทั้งที่ที่นี่ไม่มีบุปผาที่ว่าแม้แต่ดอกเดียว ช่างงดงามยิ่ง แม้ว่าช่วงชีวิตจะเคยได้พบเจอกับสตรีงดงามมามากมายหลายคนแต่สตรีตรงหน้าล้วนแตกต่างโดยสิ้นเชิง ทว่าเมื่อคิดได้ว่าสตรีผู้งดงามมาทำอันใดที่เรือนห่างไกลผู้คนเช่นนี้ ความระแวดระวังก็เกิดขึ้นโดยทันที อีกฝ่ายมีจุดประสงค์อันใดกันแน่ จื่อหรานรู้ว่าทั้งสองกำลังคิดสิ่งใดจึงถือวิสาสะก้าวข้ามเขตประตูเรือนเข้าไปเพื่อเข้าไปแนะนำตัวกับทั้งคู่ทันที “ท่านยายทั้งสอง ข้ามีนามว่าจื่อหรานส่วนนี่คือบ่าวของข้านามว่าอ้ายมี่….” เมื่อครู่นางเห็นว่าประตูเรือนของพวกเขาปิดไม่สนิทเท่าใดจึงสามารถมองเห็นได้ว่าในเรือนนี้มีสตรีสองคนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ทำบางอย่างอยู่และเรือนหลังนี้ช่างตรงความต้องการของนางเหลือเกิน พื้นที่ก็มีพอสมค

ตอนที่[9]เข้าป่าตามหาสมุนไพร “ท่านยายเจ้าคะ ข้าอยากสอบถามว่าในเมืองหลวงมีป่าที่ใดที่มีสมุนไพรและให้คนสามารถเข้าไปเก็บได้บ้างเจ้าคะ” หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วจื่อหรานจึงได้สอบถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ซึ่งเป็นภารกิจต่อไปที่นางต้องทำ “หืม เจ้าอยากจะไปเก็บสมุนไพรเช่นนั้นหรือ” “เจ้าค่ะ ระหว่างที่อยู่ที่นี่นอกจากปลูกผักแล้ว ข้าก็อยากจะปลูกสมุนไพรด้วย ท่านยายจะว่าอันใดหรือไม่เจ้าคะ” กล่าวแล้วส่งสายตาออดอ้อน เซี่ยเถาเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “เรื่องว่าข้าไม่ว่าอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าสมุนไพรที่เจ้าต้องการจะอยู่ในป่าแถวนี้หรือไม่ เหตุใดไม่ไปดูตามขายร้านสมุนไพรเล่า” “ที่จริงเมื่อเช้านี้เราสองคนเดินหาตามร้านต่าง ๆ แล้วพบแค่บางตัวเท่านั้นเจ้าค่ะ” นี่เป็นเรื่องที่นางหนักใจ หากหาได้ไม่ครบจะทำอย่างไร แต่นางจะต้องลองดูก่อน หากไม่มีที่ร้านก็ต้องเข้าป่า ไม่แน่มันอาจจะมีแต่คนไม่รู้จักก็เป็นได้ “จี้ชงเจ้ารู้จักป่าที่ให้คนเข้าไปเก็บสมุนไพรได้หรือไม่” “รอสักครู่นะเจ้าคะ” จู่ ๆ ท่านยายจี้ชงก็เดินออกไปนอกเรือน นางสงสัยไม่น้อยว่าอีกฝ่ายออกไปเพราะเหตุใด หรือจะไปถามไถ่เพื่อนบ้านแต่ระหว่างที่นางเด

ตอนที่[10]เราเหมือนกันแล้วและแล้วจื่อหรานก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เพราะผ่านไปเพียงสิบวันผักที่ปลูกก็งอกงามเขียวขจีขึ้นจนเต็มแปลงไปหมดเซี่ยเถาแทบจะทำป้ายประกาศถึงความเก่งกล้าสามารถของจื่อหรานไปติดจนทั่วเมืองหลวงให้ทุกคนได้รับรู้“หรานเออร์เจ้าช่างวิเศษนัก” หญิงชรากอดจื่อหรานแน่นพลางมองไปที่ผลผลิตที่ตนได้ลงมือปลูกเมื่อหลายวันก่อน ในที่สุดมันก็สำเร็จ“ดีใจด้วยนะเจ้าคะท่านยายเซี่ย ท่านยายจี้” จี้ชงนั้นก็ดีใจไม่แพ้ผู้เป็นนาย เพราะตนเห็นตั้งแต่ต้นว่าผู้เป็นนายพยายามที่จะปลูกผักมานานเท่าไรแต่มันก็ไม่เคยสำเร็จเสียที หากแต่วันนี้พอมีจื่อหรานเข้ามาความพยายามหลายปีก็สามารถสำเร็จได้อย่างง่ายดาย และนานเพียงใดแล้วที่ตนไม่ได้เห็นผู้เป็นนายยิ้มกว้างมีความสุขได้ถึงเพียงนี้ ตั้งแต่นายท่านผู้เฒ่าจากไป….ความประทับใจของหญิงชราทั้งสองต่อเด็กสาวนามว่าจื่อหรานยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน และเมื่อวันหนึ่งก็ทำให้เซี่ยเถาตัดสินใจบางอย่างได้ เพราะตนเพียงบ่นว่าปีนี้ผมของตนขาวขึ้นกว่าปีที่แล้วมา บ่งบอกถึงร่างกายที่ใกล้โรยราและสุดท้ายไม่นานก็คงร่วงหล่นไม่น่าเชื่อว่าวันรุ่งขึ้นก็ต้องพบกับความตกใจ เพราะผมของจื่อหรานนั

ตอนที่[12]ไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น ผู้ที่มาใหม่เพียงแค่เห็นชายอาภรณ์ของเขาที่เดินมาหยุดอยู่ด้านข้างนางก็รับรู้ได้ทันทีว่านี่ก็เป็นผู้ที่ไม่ธรรมดา คงเป็นเชื้อพระวงศ์สักคนเช่นเดียวกันกับคนอยู่ด้านหน้าของนาง แต่แล้วสิ่งที่นางสงสัยก็ได้รับความกระจ่างเมื่อท่านยาย ไม่สิ ไทเฮาเอ่ยทักทายคนผู้นั้น “ซื่อจื่อไม่ได้พบกันนาน นึกว่าจะคิดถึงย่าแต่กลับมาจับผิดย่าหรือนี่” “คนที่หลานจับผิดหาใช่เสด็จย่าแต่เป็นผู้อื่นต่างหาก” ว่าแล้วดวงตาคมกริบก็ตวัดสายตาไปมองคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ เซี่ยไทเฮาถอนหายใจออกมา รู้สึกเหนื่อยใจกับหลานชายคนโปรดแต่ก็ทำอันใดไม่ได้เพราะนี่คือหลานชายคนโปรดที่ช่วยแบ่งเบาภาระของแคว้นไปได้หลายอย่าง โดยเฉพาะตรวจสอบในเรื่องความโปร่งใสและความถูกต้องภายในแคว้น “หรานเออร์ คนที่อยู่ข้างเจ้าคือชินอ๋องซื่อจื่อ เสวี่ยจิ้น โอรสองค์โตของชินอ๋องและเป็นหลานชายคนโตของข้าเอง อ้อ ส่วนข้าคือเซี่ยไทเฮา” ไทเฮาแนะนำหลานชายไม่พอยังแนะนำตนเองด้วย “จื่อหรานคารวะไทเฮา คารวะชินอ๋องซื่อจื่อเจ้าค่ะ” เซี่ยจื่อหรานแม้จะคุกเข่าอยู่หลังจากที่คาระวะไทเฮาแล้วก็เบี่ยงกายไปคารวะผู้ที่อยู่ด้านข้างโดยไม่ได้เงยหน้า