All Chapters of คุณหนูหกผู้ไร้ค่ากลายเป็นบ้าไปเสียแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่[13]แต่งตั้งได้ก็ปลดได้ นางเดินตามผู้สูงศักดิ์มาที่สวนบุปผาไม่ไกลจากท้องพระโรงนัก เมื่อสองขาของเขาหยุดลง นางจึงหยุดฝีเท้าที่เดินตามหลังของเขาลงเช่นกัน ชินอ๋องซื่อจื่อหมุนกายกลับมาประจันหน้ากับสตรีที่เพิ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของตนด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ปรากฏอารมณ์ใด “แน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรในการเข้าหาเสด็จย่า” “เจ้าคะ?” “อยู่ต่อหน้าข้ามิต้องเสแสร้งอันใด บอกจุดประสงค์ของการที่เจ้าพยายามเข้าหาเสด็จย่ามาเถิด แล้วข้าจะไม่เอาความใด ๆ” “…..” เซี่ยจื่อหรานถอนหายใจเล็กน้อย บุรุษผู้นี้มีความสงสัยผู้อื่นอย่างเข้มข้นจริง ๆ “ข้าน้อยยอมรับว่าพยายามเข้าหาไทเฮาจริง ๆ เจ้าค่ะ” “เจ้ายอมรับแล้ว?” หึ ในที่สุดก็หางโผล่ เสวี่ยจิ้นเหยียดยิ้มออกมา “ข้าน้อยยอมรับว่าคราแรกที่เข้าหาไทเฮา มิใช่ว่าด้วยฐานะไทเฮาของพระองค์แต่เป็นเพียงท่านยายผู้หนึ่งจะสามารถช่วยให้ข้ามีที่หลับนอนไปสักระยะได้ก็เท่านั้น” “เจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่รู้ว่าเสด็จย่าคือไทเฮาผู้สูงศักดิ์ของแคว้นตี้?” ซื่อจื่อหนุ่มเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อเท่าใดนัก “เจ้าค่ะ ไม่รู้ แต่ก็ไม่คิดว่าท่านยายจะเป็นคนธรรมดา ในใจแม

ตอนที่[14]จ้องจับผิด สองวันที่ว่ามาถึงอย่างรวดเร็ว ก่อนออกเดินทางนางยังได้มากินอาหารเช้ากับไทเฮาที่พระตำหนักฉือหนิง “หรานเออร์ ออกไปด้านนอกนั่นเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ป่านั่นก็เต็มไปด้วยอันตราย หากพลาดพลั้งจะเป็นอันตรายต่อชีวิตของเจ้าได้” หลังมื้ออาหารเช้าจบลงเซี่ยไทเฮาได้พูดคุยพร้อมจับมือหลานสาวเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง “เสด็จย่าไม่ต้องเป็นห่วงถึงเพียงนั้น องครักษ์ที่จะเดินทางไปด้วยมีเป็นครึ่งร้อยไหนจะหลานอีก…. ที่รับรองว่าจะช่วยดูแลท่านหญิงไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว” ระหว่างนั้นชินอ๋องซื่อจื่อก็มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง “ให้มันน้อย ๆ หน่อยจิ้นเออร์สายตาจ้องจับผิดเช่นนั้นของเจ้า” เซี่ยไทเฮาตรัสพลางส่ายพระเศียรด้วยความกลุ้มใจ “อย่าเรียกว่าจ้องจับผิดเลยพ่ะย่ะค่ะ เรียกว่าใส่ใจเป็นพิเศษจะดีกว่า” ว่าแล้วก็ใช้สายตาคมดั่งมีดมองหญิงสาวที่อยู่ข้างกายผู้เป็นย่าอย่างมีนัย “ได้เวลาแล้ว พวกเรารีบออกเดินทางเถิดท่านหญิง” “เจ้าค่ะ” การเดินทางไปตำหนักซินหยาน เห็นว่าจะใช้เวลาราวสองชั่วยาม ในรถม้าที่นางกำลังโดยสารไปนั้นมีตัวนาง อ้ายมี่ ชินหวางเฟยและท่านหญิงเสวี่ยเร่อ ส่วนชินอ๋องและชินอ๋องซื่อจื

ตอนที่[16]ลอยมากับน้ำ เมื่อเช้าหลังจากตื่นขึ้นมา นางก็จัดการนำเซียงเหมาไปแช่น้ำไว้ให้ส่วนรากได้ดูดซึมน้ำไม่ให้ต้นแห้งเหี่ยวก่อนที่จะนำไปปลูกที่เมืองหลวง ส่วนชวนซินเลี่ยนนางก็จัดการแยกส่วนเมล็ดและส่วนอื่น ๆ ออกจากกัน เมล็ดนางจะเก็บไปขยายพันธุ์ต่อ แต่ส่วนอื่นนางจะตากแห้งไว้เก็บเป็นตัวต้นแบบสำหรับทดลองยามกลับไป ในยามที่จัดการเหล่าสมุนไพรในใจเอาแต่คิดว่าวันนี้ขอให้นางได้พบชนิดอื่น ๆ ที่เหลือ แต่ไม่คาดคิดว่าเพียงเข้าป่ามาไม่นานแค่เปลี่ยนเส้นทางจากเมื่อวานนางก็พบกับสิ่งที่ตามหาอีกแล้ว กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์นี่มัน เซิ่งหลัวเล่อ (กะเพรา) ดีจริงที่มันมีเมล็ดที่แก่แล้วด้วย เซี่ยจื่อหรานยินดีที่ได้พบแต่คนอื่นต่างพากันทำจมูกฟุดฟิดด้วยเพราะกลิ่นมันเริ่มตีชัดขึ้นมายามที่ขยับเข้าไปใกล้ “จื่อหรานนี่ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่เจ้าตามหาหรือ เหตุใดกลิ่นมันจึงได้….” เสวี่ยเร่อเอ่ยพลางทำจมูกฟุดฟิดไปด้วย “นี่น่ะเป็นอีกหนึ่งในของดี ที่สำคัญทำอาหารอร่อยด้วย” เซี่ยจื่อหรานเอ่ยพร้อมทำสายตาเจ้าเล่ห์ เพียงเท่านั้นเสวี่ยเร่อก็รู้ว่าวันนี้ตนจะได้กินของอร่อยอีกแล้วเป็นแน่ เมื่อคืนมิใช่เพียงแค่บิดาที่ไม่พอใจ นาง

ตอนที่[17]เล่านิทานให้ฟัง“ว่ามา ข้าจะดูว่านิทานของท่านหญิงน่าสนใจหรือไม่” หลังจากที่หาที่เหมาะ ๆ นั่งพูดคุยกันแล้วเสวี่ยจิ้นไม่รอช้าที่จะเอ่ยเข้าเรื่อง “ซื่อจื่อเคยได้ยินเรื่องการเห็นอนาคตหรือไม่เจ้าคะ”นางไม่คิดจะเล่าเรื่องราวที่แท้จริงให้เขาฟังทั้งหมด เพราะมันดูน่าเหลือเชื่อเกินไป นางจึงเล่าเพียงว่าระหว่างที่นางป่วยหลับไปถึงสามวัน นางได้ท่องไปในโลกแห่งความฝันที่เสมือนจริง ได้เรียนรู้เรื่องราวใหม่ ๆ มากมายในนั้น ที่สำคัญยังได้เห็นเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นกับแคว้นตี้ในอีกหนึ่งปีนับจากนี้ด้วย “โรคระบาด? เพราะเช่นนี้เจ้าถึงพยายามรวบรวมสมุนไพรมากมายเพื่อการนี้หรือ” ทันทีที่เล่าจบชินอ๋องซื่อจื่อก็ถามคำถามทันที ใบหน้าของเขาทำให้นางเดาไม่ได้ว่ากำลังคิดอันใดอยู่ เชื่อถือเรื่องที่นางเล่าไปหรือไม่ “นิทานของท่านหญิงเรื่องนี้ ช่างเกินความคาดหมายของข้ายิ่งนัก” น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลายมากขึ้น เซี่ยจื่อหรานจึงได้เงยหน้ามองท้องฟ้าโดยไม่ได้จดจ้องกับสิ่งใดเป็นพิเศษ“ฟังดูอาจจะน่าเหลือเชื่อ แต่ในภาพที่เห็นนั้นมีแต่ความหดหู่มากเจ้าค่ะ” วันนั้นที่ถงเจี้ยนรีบร้อนมาเอาเงินกับนางจนทำให้นางถูกทำร้ายจนตาย

ตอนที่[18]ชี้ทางสว่าง“พรุ่งนี้พื้นที่ด้านข้างนั่นจะเป็นที่เพาะปลูกของพวกเขา และข้าจะนำคนที่ไว้ใจได้มารับผิดชอบงานนี้” เขากล่าวแล้วก็ชี้นิ้วไปบริเวณพื้นที่ด้านข้างเรือนของท่านยายก่อนจะทำท่าทางแปลกประหลาดด้วยการเดินวนไปวนมา เซี่ยจื่อหรานจึงขมวดคิ้วมุ่นด้วยไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอันใด เสวี่ยจิ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวดูเหมือนจะไม่เข้าใจก็ได้แสดงท่าทางหงุดหงิด เขาอยากให้นางชวนกินข้าวเย็นด้วยกัน เพราะนี่ก็ยามโหย่วแล้ว แต่นางกลับไม่คิดจะกล่าวอันใดนั่นทำให้เขาหงุดหงิดเหลือเกิน สุดท้ายเมื่อนางไม่กล่าวอันใดจริง ๆ เขาจึงได้สะบัดกายเดินจากไปทันที เซี่ยจื่อหรานมองซื่อจื่อแสนจุ้นอย่างไม่เข้าใจ เป็นอันใดของเขาเมื่อครู่ยังพูดกันดี ๆ อยู่เลย เสวี่ยจิ้นหลังจากที่ออกมาจากเรือนหลังน้อยของหญิงสาวก็เดินทางกลับไปที่วังหลวงอีกครั้ง เพื่อรายงานและปรึกษาหารือเรื่องราวต่าง ๆ กับฮ่องเต้ “ให้ไปจับตามอง เหตุใดไป ๆ มา ๆ จึงกลายเป็นต้องเสียเงินเล่า”“จ่ายไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ เสด็จลุงมีเงินน้อยที่ใดกัน” “เจ้าเชื่อนาง?” “เรื่องนั้นไม่สำคัญ แต่นี่เป็นโอกาสดีที่จะดึงหางของคนบางคนออกมา” เสวี่ยหลงฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นก็พยักห