All Chapters of มนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก): Chapter 61 - Chapter 70

“เป็นยังไงบ้าง มีอะไรรุนแรงมั้ย”ฝ่าบาทตรัสถามหมอหลวง“ทูลฝ่าบาท ไม่มีอะไรให้ทรงกังวลพระทัยพ่ะย่ะค่ะ นางแค่อ่อนเพลียจากอาการเมาเรือมา และพักผ่อนน้อย เลยทำให้เป็นลมไปพ่ะย่ะค่ะ ช่วงนี้ดื่มอาหารบำรุงมากหน่อย งดการเดินทางไกล กระหม่อมจะจัดยาไว้ให้เพื่อบำรุงเพิ่มก็ไม่มีอะไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หมอหลวงกราบทูลฝ่าบาท ซึ่งดูกังวลพระทัยกับหญิงสาวที่นอนอยู่อย่างไม่ได้สติ“แล้วทำไมนางยังไม่ฟื้นอีกล่ะ หน้านาง ก็ดูซีดเซียว ท่านแน่ใจนะ ว่านางไม่ได้เป็นอะไร”“กระหม่อมแน่ใจพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท อย่าทรงเป็นกังวลไป เนื่องด้วยนางเดินทางมาต่อเนื่อง และขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ ยังไงก็ปล่อยให้นาง นอนพักผ่อนให้เพียงพอ จะเป็นการดีที่สุดสำหรับนางพ่ะย่ะค่ะ อีกสักไม่เกิน 2 -3 ชั่วยาม นางก็จะฟื้นเองพ่ะย่ะค่ะ”หมอหลวงกราบทูลย้ำอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมฝ่าบาทถึงได้เป็นกังวลกับอาการป่วยของลูกสาวท่านแม่ทัพลู่ขนาดนี้“ท่าน กลับไปได้แล้ว ขอบใจท่านมาก” ฝ่าบาทตรัสกับท่านหมอ“หากมีอะไรด่วน เรียกกระหม่อมได้ตลอดเวลาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”หมอหลวงออกไปแล้ว แม่ทัพลู่ และเฉิงอ๋องจึงเดินเข้ามาในห้อง เพื่อดูอาการของฟางซินแม่ทัพลู่ “นาง

เมื่อแม่ทัพลู่เดินออกไปแล้ว ฟางซินค่อยๆ เปิดจดหมายฉบับนั้น หน้าซองเขียนว่า ถึงลูกของแม่ นางน้ำตาปริ่ม "ลูกของแม่" แค่เพียงคำนี้ นางก็รู้สึกถึงความอบอุ่นใจยิ่งนัก"ถึงลูกสาวที่รักของแม่ถ้าวันหนึ่ง เจ้าได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้ นั่นแสดงว่าเกิดเหตุการณ์แห่งปาฏิหาริย์ที่แม่ตั้งจิตอธิษฐานขอไว้ก่อนตายว่าให้เกิดขึ้น นั่นคือ เจ้าอยู่รอดปลอดภัยจนได้อ่านจดหมายนี้ แสดงว่าแผ่นดินสงบ ไร้ซึ่งสงคราม และเจ้ามีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย ที่สำคัญคือ เจ้าได้พบพ่อที่แท้จริงของเจ้าเจ้าคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่น้อย แต่แม่หวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าเจ้าจะสามารถให้อภัยกับทุกสิ่ง ที่แม่เลือกทำ อย่าได้เคืองโกรธผู้ใด เพราะแม่เป็นคนขอให้พวกเขาเหล่านั้น ช่วยทำแบบนี้ เพื่อความปลอดภัยของเจ้า แม่จึงต้องทำ พ่อของเจ้า แม่โกหกเขาว่าลูกสาวของเขาได้ตายไปแล้ว วันนั้นพ่อของเจ้า เดินจากแม่ไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย เพราะเขาเห็นลูกสาวที่สิ้นใจแล้วต่อหน้า แม่ตัดขาดสัมพันธ์กับพ่อเจ้า เพียงเพื่อรักษาแผ่นดินเกิด และชีวิตของเจ้าไว้ พี่สาวฝาแฝดเจ้าบุญน้อยนัก เกิดมาก็เสียชีวิตทันที ยังไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้กินนมจากอกแม่ด้วยซ้ำ ตอนนี้เหลือเพียงเจ

ฟางซินส่ายหัวให้เขา ท่านอ๋องของนางเกินเยียวยาแล้ว นางรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่เกินกว่านั้นคือเขาเป็นโรคขี้หึงแบบรุนแรง นางคงแก้นิสัยแบบนี้ของเขาไม่ได้ ทำได้เพียงปล่อยเขาไป“ก็ได้ ตามใจพระองค์เลยเพคะ”“องค์ชายฟู่เฉิง”ฟางซินเรียกฟู่เฉิง ที่รออยู่ในห้องรับรอง ก่อนที่จะถูกส่งตัวกลับไป“องค์หญิง ข้า มีเรื่องที่ต้องพูดกับเจ้า ข้าอยากจะขอโทษเจ้า และขออภัยที่ล่วงเกินเจ้า ด้วยความเข้าใจผิด เรื่องนี้ ไม่ว่าจะทำอย่างไร ข้าคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ชั่วชีวิต”ฟู่เฉิงบอกนาง“ท่านทำไปเพราะโดนหลอก สิ่งที่ท่านทำไป ข้าอภัยท่านหมดแล้ว พี่ฟู่เฉิง ท่านอย่าได้คิดมากเลย พวกเราก็กลับมาอย่างปลอดภัยกันทุกคนนี้ แล้วนี่ ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อ”“ข้าคงกลับไปที่แคว้นเว่ยก่อน คงต้องกลับไปอธิบายให้เสด็จพ่อทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ฟางซิน แผนของท่านลุง เป็นเรื่องที่เขาหลอกให้ข้าทำ แต่ความรู้สึกของข้า ที่มีให้กับเจ้า เป็นเรื่องจริง ข้า จริงใจกับเจ้ามาตลอด ข้าไม่เคยมีความคิดที่จะทำร้ายเจ้าเลยแม้แต่น้อย”ฟู่เฉิงพูดกับฟางซิน เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ตอนแรกที่เขามา เขามาตามแผนการก็จริง แต่พอรู้จักนาง ยิ่งได้คุยกัน และคบหาเป็นสหาย เ

“เจ้าค่อยๆ กิน เลอะปากแล้ว”เฉิงอ๋องเช็ดปากให้นาง และมองนางกินผัดหมูเปรี้ยวหวานอย่างเอร็ดอร่อย“เพราะใครล่ะเพคะ หม่อมฉันหิวจนจะกินแพะได้ทั้งตัวแล้วเพคะ”ฟางซินมองเขาอย่างงอนๆ นางหิวมากจริงๆ นางกินข้าว ชามนี้เป็นชามที่ 2 แล้ว“ข้ารู้แล้วว่าเจ้าหิวมากจริงๆ เป็นความผิดข้าเอง ข้าขอโทษเจ้าด้วย”เขามองนางแล้วเผลอยิ้มออกมา ทั้งสองทานข้าวเย็นด้วยกัน เฉิงอ๋องสั่งคนครัวทำอาหารที่ฟางซินชอบไม่ว่าจะเป็นขาหมูน้ำแดง ผัดหมูเปรี้ยวหวาน หรือแม้แต่ปลานึ่งแชบ๊วย เขาสั่งให้คน ยกอาหารมาไว้ให้ในศาลากลางสวน บรรยากาศยามค่ำคืนเย็นสบาย ทำให้ทานอาหารได้อร่อยมากยิ่งขึ้น กว่าฟางซินจะลุกจากเตียงได้ ใช้เวลานาน เขาเลยอุ้มนางมาที่นี่“อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไปว่า ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ให้องค์หญิงซีเหนียนไปเฝ้าศาลบรรพชน 2 ปี เป็นการทำโทษนาง ที่ร่วมก่อเหตุครั้งนี้ขึ้นมา นางจะเดินทางพรุ่งนี้แล้วล่ะ ครั้งนี้ ฝ่าบาทโกรธนางมากจริงๆ” เขาบอกฟางซิน ระหว่างที่นางกำลังจิบชาหลังมื้ออาหารเย็นเสร็จ“ซีเหนียนเองก็ถูกหลอกใช้เหมือนกัน เสด็จพ่อไม่น่าจะลงโทษนางรุนแรงขนาดนั้น” ฟางซินพูด เพราะเรื่องคราวนี้ และเหตุการณ์ที่ซีเหนียนเข้ามาเกี่ยวข้อง

จวนสกุลลู่“เร็วเข้าๆ ขบวนเจ้าบ่าวจะมาอยู่แล้ว คุณหนูแต่งตัวกันเสร็จหรือยัง ของมงคล 9 อย่างล่ะ แม่นมอู๋ ท่านเตรียมอั่งเปาหรือยัง หน้าประตูล่ะ”“ถังซิน ถังซิน เจ้ามาดูผ้าคลุมให้ซินเอ๋อที ข้าจะไปเอาต่างหูให้เซียนเอ๋อ เร็วเข้า”“เจ้าค่ะๆ ท่านพี่ มาแล้วๆ เจ้าค่ะ นี่ๆ แอปเปิลของเซียนเอ๋อ ให้ลูกถือเอาไว้”“ได้ๆ ตายแล้ว พี่ลืมรองเท้า รองเท้าพวกนางอยู่ไหน”“”ท่านแม่””ฟางซินและหนิงเซียน ร้องเรียกฮูหยินใหญ่พร้อมกัน“พวกเจ้าเรียกข้าทำไม ลืมเลยเนี่ยว่าจะทำอะไร”“ท่านแม่ รองเท้าน่ะ พวกข้าใส่แล้วเจ้าค่ะ ท่านดูสิ”หนิงเซียนบอกฮูหยินใหญ่ นางดูจะตื่นเต้นลนลานมากที่สุด กลัวว่าจะขาดอะไร กังวลว่าจะจัดของไม่ครบหนิงเซียนกับฟางซินมองหน้ากันและหัวเราะความรีบของฮูหยินใหญ่“ท่านพี่ ท่านพักก่อนนะเจ้าคะ เด็กๆพร้อมแล้ว ไม่มีอะไรขาดแล้วเจ้าค่ะ ข้ากับแม่นมอู๋ตรวจให้ท่านอีกที ดีหรือไม่”“ถังซิน ฝากเจ้าดูอีกทีนะ อย่าให้ขาดเชียวนะ เสียหน้าจวนแม่ทัพเราหมด”“เจ้าค่ะๆ ท่านนั่งพักก่อน เดี๋ยวเป็นลมก่อนส่งตัวเจ้าสาวนะ นี่ เจ้าน่ะ มาเติมหน้าให้ฮูหยินใหญ่ทีสิ ทำไมปากท่านพี่ข้าซีดแบบนี้ล่ะ เร็วเข้าๆ”“ฮูหยินรองร้องสั่งช่างแต