All Chapters of เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา: Chapter 21 - Chapter 30

หมูบ้านหลี่ฮวนกับตัวเมืองใช้เวลาเพียงสองชั่วยามก็เดินทางไปถึงแล้ว หลังจากจัดการดำเนินเรื่องการเข้าสำนักศึกษาเสร็จเซี่ยห้าวไห่ก็กลับทันที โดยที่เขาให้เงินลูกชายไว้ยี่สิบตำลึงเงิน อีกทั้งยังจ่ายค่าข้าวของเครื่องใช้ ห้องพักและชุดไปรวม ๆ ห้าตำลึงเงิน ซึ่งหากเซี่ยซูเหยียนอยากกลับไปที่บ้านก็สามารถกลับได้เดือนละสามวัน เพราะเขาไม่มีพื้นฐานต่างจากเซี่ยหยุนหรงที่ร่ำเรียนมานานหลายปี จึงกลับได้เดือนละห้าวันอีกทั้งเซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนก็ห่วงสองสาวไม่น้อย เซี่ยซูเหยียนจึงไม่ได้น้อยใจบิดาในเรื่องนี้ อีกทั้งยังเป็นเขาเสียเองที่บอกบิดาให้รีบกลับไปย้อนกลับมาที่สองสาวบ้านเซี่ยกำลังช่วยกันชิมอาหาร ว่าได้ตามรสชาติที่ต้องการหรือยัง เนื่องจากไม่มีผู้ช่วยอย่างบิดาและเซี่ยซูเหยียนจึงทำพวกนางเหนื่อยไม่น้อยไก่ผัดพริกเสฉวน ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ปีกไก่เหล้าแดง ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน และสามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว รายการอาหารนี้เป็นเซี่ยซูเหยาที่เสนอให้ลูกค้าที่มาสั่ง ซึ่งพวกเขาก็ตกลงทันที ส่วนของหวานเซี่ยซูเหยาไม่รับทำนางยังไม่มีเวลาโชคดีที่ไข่ไก่ป่าที่นางเก็บมามันฟักและเลี้ยงจนโตแล้ว ก่อนที่สองพ่อลูกบ้

เซี่ยซูเหยาตื่นอีกทีก็ยามเซินแล้ว นางรู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก อีกทั้งความเมื่อยล้าที่เคยมีก็หายไป พอปรับตัวได้นางก็ลุกออกจากเตียงนอน อีกไม่นานบิดาของนางคงกลับมาด้านนอกบ้านลมเย็นมากได้ยินว่าเมืองข้าง ๆ มีพายุเข้า ยังดีที่เมืองเฟิงพายุไม่ได้เข้า ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ต้องทำอะไรแล้วเสียงผ่าฟืนดังขึ้นข้างห้องครัว เซี่ยซูเหยาจัดการเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกไปดู เป็นเซี่ยซูเจี๋ยที่ตื่นขึ้นก่อนน้องสาวไม่ถึงเค่อ พอเห็นว่าน้องสาวเดินออกมาดูก็เอ่ยทัก“อาเหยาตื่นแล้วหรือ” เนื่องจากไม่ใช่เวลาพักของนาง จึงไม่แปลกที่นางจะตื่นก่อนน้องสาว ทั้งที่เข้าไปนอนทีหลัง“เจ้าค่ะ”เซี่ยซูเหยาพยักหน้าพลางอ้าปากหาว ลมเย็น ๆ แบบนี้มันทำให้นางอยากนอนต่ออีก ทว่าหากนอนต่อเห็นทีตอนเย็นจะนอนไม่หลับสองพี่น้องช่วยกันผ่าฟืนที่วางอยู่ข้างห้องครัวอย่างรวดเร็ว อันที่จริงฟืนพวกนี้มันถูกผ่าเป็นท่อน ๆ แล้ว ทว่าเซี่ยซูเจี๋ยต้องการฟืนท่อนเล็ก นางจึงผ่าเองและไม่เกินกำลังของนางจัดการท่อนฟืนเสร็จเซี่ยซูเจี๋ยก็แยกตัวเข้าไปหุงข้าวแล้วออกมาช่วยน้องสาวรดน้ำแปลงผัก ปกติหน้าที่ตรงนี้จะเป็นของเซี่ยซูเหยียน ทว่าเขาไม่อยู่แล้วสอ

ทาสสาวที่เซี่ยซูเหยาซื้อมามีนามว่า หลิวซิ่น นางเป็นบุตรสาวคนโตของพ่อค้าตลาดคล้าย ๆ ร้านขายอาหารของบ้านเซี่ย ทว่านางโชคร้ายกว่าเซี่ยซูเหยามาก เนื่องจากมารดาของหลิวซิ่นต้องการลูกสะใภ้ที่มาจากสกุลหนึ่งในหมู่บ้าน เงินเก็บในบ้านก็ส่วนหนึ่ง ทว่าเงินแต่งลูกสะใภ้นั้นถูกแยกเตรียมไว้ตั้งแต่แรกแล้วสินสอดที่มารดาของหลิวซิ่นต้องให้ฝ่ายหญิงคือสองตำลึงทองและของมีค่าอื่น ๆ ทว่าเงินเก็บสำหรับแต่งสะใภ้มีเพียงหนึ่งตำลึงทองกว่า ๆ เท่านั้น! ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่พอที่จะแต่งสะใภ้หลิวซิ่นเป็นหญิงสาวที่เรียกได้ว่าหน้าตาดีผู้หนึ่ง นางเก่งงานบ้านงานเรือนมาก หลายปีก่อนนางได้หมั้นหมายกับคนรักในหมู่บ้าน ทว่าเขาเข้าร่วมกองทัพไปหลายปีแล้วจนกระทั่งยามนี้ยังไม่กลับมา มีหลายคนบอกว่าเขาอาจตายไปแล้ว ทว่าหลิวซิ่นไม่ยอมฟังนางจึงครองตัวเป็นหญิงที่ไม่แต่งงาน เรื่องนี้ทำเอามารดาของนางโมโหมาก ชีวิตของนางจึงเลวร้ายลงเรื่อย ๆยิ่งพอมาถึงวันที่ต้องแต่งน้องสะใภ้เข้าบ้าน หลิวซิ่นที่ยังรอคนรักกลับมาแต่งงานก็ถูกมารดาขายให้พ่อค้าทาส เนื่องจากมารดาของหลิวซิ่นไปถามครอบครัวของฝ่ายชายแล้วว่าจะเอาอย่างไร ทางนั้นก็ทำเป็นไม่รู้และรอให้คนรัก

ทุกคนตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อทำอาหารไปขาย อีกทั้งวันนี้เซี่ยห้าวไห่ก็ป่วย เนื่องจากเมื่อวานตากฝนกลับมาจากป่า ทำให้ยามนี้เหลือเพียงสองสาวและหนึ่งเด็กหญิงที่ต้องช่วยกันทำโชคดีที่เซี่ยห้าวไห่สอนหลิวซิ่นบังคับเกวียนวัวเพราะนางขอ ทำให้พวกนางสามารถนำของเข้าไปขายในอำเภอได้ ที่สำคัญยามนี้ตลาดเหวินเซ่อกลับมาแทบจะเป็นปกติแล้ว ทว่าที่บ้านเซี่ยไม่นำอาหารไปขายที่นี่ก็เพราะขายได้น้อย ทั้งยังมีคนลอกเลียนแบบอาหารของพวกนางอยู่ไม่ใช่ว่าเซี่ยซูเหยาไม่อยากนำอาหารไปขายในตลาดเหวินเซ่อ ทว่านางต้องคว้าโอกาสที่ใหญ่และรอให้นางมีกำลังเพิ่มขึ้นก่อนถึงจะกลับไปขายในตลาดอีกครั้ง และไม่กลัวว่าจะโดยแย่งแผงตลาดเนื่องจากพวกนางจ่ายค่าเช่าตลอด“วันนี้มีปลาอบสมุนไพรด้วยนะเจ้าคะ!”เซี่ยซูเหยาตะโกนเรียกลูกค้าด้วยรอยยิ้ม วันนี้เป็นวันแรกที่นางนำปลาย่างมาขาย หากนำมาย่างที่ตลาดเลยคงจะดีไม่น้อย เพราะกลิ่นมันจะหอมมากกว่า และเป็นเพียงการทดลองขาย เพราะหากนางขายแบบจริงจังจะนำมาย่างที่หน้าร้าน“ปลาอบสมุนไพรหรือ! คล้าย ๆ ไก่ย่างสมุนไพรหรือไม่”“ใช่เจ้าค่ะท่านตา เพียงแต่อาเหยาเปลี่ยนจากไก่มาเป็นปลาแทน” เซี่ยซูเหยาเอ่ยตอบลูกค้าประจำอย

" target="_blank">วันนี้บ้านเซี่ยหยุดขายอาหารหนึ่งวันเพราะเซี่ยซูเหยาเห็นว่าทุกคนเหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว พวกนางไม่มีวันหยุดที่ชัดเจนจึงสามารถกำหนดวันหยุดเองได้ โชคดีที่ยามนี้การค้าขายของพวกนางเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว หากเกินยามเหม่าไม่เจอพวกนางที่แผงตลาดก็ให้คิดว่าพวกนางไม่มาแล้ว นี่คือสิ่งที่นางบอกลูกค้าไปหยุดค้าขายหนึ่งวันทว่าทุกคนก็ยังมีหน้าที่ของตัวเองอยู่ นั่นก็คือการทำงานบ้าน ส่วนเซี่ยห้าวไห่จะเข้าป่าไปจับปลาและกุ้งเหมือนเดิม เซี่ยซูเหยาจึงขอติดตามไปด้วยต่อให้อ่อนล้าจากการขายอาหาร ทว่าเซี่ยซูเหยาก็อยากเข้าไปดูในป่าว่าพอจะมีอะไรให้เอามาขายหรือไม่ ยิ่งเป็นผลไม้อย่างพวกเซียงเจียว เฉ่าเหมย หรือผูเถานางยิ่งต้องการจำนวนมาก นางจะนำมาทำแยม“อาเหยาอยากพักไม่ใช่หรือ? พี่สาวว่าอย่าไปเลยนะ” เซี่ยซูเจี๋ยเอ่ยรั้งน้องสาวที่จะติดตามบิดาเข้าป่า นางต้องอยู่ช่วยพี่หลิวซิ่นทำงานบ้าน จึงไม่ต้องการตามบิดาเข้าป่า ทว่าน้องสาวของนางกลับไม่ใช่“เผื่ออาเหยาได้ของกินกลับมาด้วยเจ้าค่ะ” เซี่ยซูเหยาส่ายหน้าเบา ๆ ตอบพี่สาว พลางตรวจสอบตะกร้าว่าเอาของที่ควรเอาไปครบหรือยัง“นั่นก็จริง แต่อาเหยาจะไม่ได้พักเลยนะ”