All Chapters of ท่านประธานคะอย่าหื่น: Chapter 1 - Chapter 10

อีกด้านหนึ่งภายในห้องหรูของคอนโดมิเนียม เสียงครางหวีดหวิวด้วยความกระสันเสียวของหญิงสาวค่อยๆ เบาลงไปจนเหลือเพียงเสียงหอบหายใจริมฝีปากอิ่มซึ่งเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเผลอสูดปากครางเมื่อเรียวนิ้วแกร่งทั้งสามถูกถอนออกจากร่างกายของเธอ สิงหราช หรือเลออน ที่ใครๆ ต่างก็เล่าลือกันว่าเอาดุ วันนี้เธอได้ลองลิ้มรสนิ้วมือของเขาแล้วก็พบว่ามันไม่เกินจริงเลย"ฉันจะไปสูบบุหรี่หน่อย เธอพักเถอะ" ชายหนุ่มบอกแค่นั้น เขาถอดถุงยางสำหรับสวมที่นิ้วออก ก่อนจะคว้าทิชชู่มาเช็ดคราบหยาดน้ำสีใสที่เปรอะตามนิ้วไปจนถึงข้อมือ จากนั้นจึงลุกจากเตียงไปหยิบบุหรี่ในกล่องเก็บที่ดูก็รู้ว่าราคาแพงตั้งแต่เห็นชื่อแบรนด์ที่ประดับอยู่ ไหนซิปโปราคาหลักหมื่นนั่นอีกเล่า ทำเอาคนมองตาวาวเพราะของมีราคาไม่รู้กี่รอบผู้ชายคนนี้ขนาดแค่ใช้นิ้วก็ทำเธอเสร็จสมตาลอยไปไม่รู้กี่รอบ จนตอนนี้ข้างในของเธอมันยังสั่นไม่หาย ในขณะที่คนทำให้เธอกลับหน้านิ่งเฉยประหนึ่งคนไร้ความรู้สึก ร่างสูงถอนหายใจนิดหนึ่ง ลุกออกไปสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงด้านนอกน่าเสียดายที่วันนี้เธอยังไม่ได้ลิ้มลองความแข็งแกร่งที่หลับใหลอยู่ภายใต้กางเกงของเขา ทั้งที่ขนาดของมันตอนหลับยัง

ช่วงเช้าของวันถัดมา ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบของบ้านหลังใหญ่ ในห้องทำงานสีทึบของผู้เป็นเจ้าของบ้านวัยหกสิบห้าปี กลับปรากฏร่างของชายวัยกลางคนถึงสองคน คนหนึ่งคือลูกชายคนโต อีกคนคือลูกชายคนเล็ก คนเป็นน้องมีสีหน้าติดจะไม่พอใจ ส่วนคนพี่มีอย่างเดียวคือสีหน้าจริงจังจนกดดันคนอื่นๆ และใช่ สองหนุ่มที่ว่านั่นคือสิงหราชกับเหมราช สองพี่น้องของบ้านเลิศวัฒนทรัพย์ "พี่ก็มีเลขาอยู่แล้ว ยังคิดมาเอาตัวเลขาของผมอีกเหรอ รู้ไหม ถ้าไม่มีคุณเจ้าผมก็แย่ดิ" เหมราชกล่าวอย่างไม่ยินยอมเมื่อพี่ชายเอ่ยขอเลขาของเขาให้ไปช่วยงานเจ้าตัวเป็นการชั่วคราว ขอที่ไหนไม่ขอ ดันมาพูดต่อหน้าพ่ออีกต่างหาก "ก็แลกกับเลขาฉันไง ไม่ได้ขโมยเลขาแกมาเปล่าๆ ซะหน่อย อีกอย่างก็แลกกันไม่นาน เข้าใจไหมว่าชั่วคราวน่ะ จะเล่นใหญ่ทำเพื่อ?" "เอ้า แล้วเรื่องอะไรผมต้องเสียคนเก่งๆ ไปให้พี่ด้วยล่ะ คนเก่งคนดีแถมไม่คิดปีนเตียงเจ้านายแบบคุณเจ้า หาได้อีกที่ไหน คนก่อนๆ นั่นนอกจากทำงานไม่ดีวันๆ ยังเอาแต่อ่อย กว่าผมจะได้เลขาคนนี้มาก็เลือดตาแทบกระเด็น" สิงหราชขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเลขาของน้องชายทำงานได้ดีมาก เก่งพอๆ กับเลขาส่วนตัวของเขาเลยก็ว่าได้ แต่ในเม

"ทะ...ทำอะไรของคุณคะ!" "ฉันต่างหากที่ต้องถาม ถ้าเธอขยับอีกนิดฉันอาจเป็นหมันได้เลยนะ" สิงหราชตอบกลับ เขาใช้สายตาบอกให้รู้ว่าเข่าของเธอมันสัมผัสกับอะไร ๆ ที่มันอยู่ใต้กางเกงของเขาอยู่ ถึงไม่โดนเต็มที่ แต่ก็มีเฉียดไปส่วนหนึ่งแล้ว กระดูกเข่าแข็ง ๆ กดทับลงเนื้อนิ่มหยุ่น...มันให้ความรู้สึกแปลกเป็นบ้า "อุ๊ย!" เจ้าจันทร์ตาเบิกกว้าง พยายามใช้มือยันเพื่อขยับตัวลุกขึ้น แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะซวยซ้ำซวยซ้อน รองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่ดันส้นหักทำเธอล้มกลับลงไปอีกรอบ เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังเผลอใช้มือขวาของตัวเองตะปบคว้าไปยังเป้ากางเกงของเจ้านายเอาไว้อีก! "เฮ้ย!" สิงหราชร้องเสียงหลงในขณะที่เจ้าจันทร์ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจยิ่งยวด มือของเธอสั่นระริกหลังจากสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตที่คับแน่นฝ่ามือขึ้นมากะทันหัน "คุณสิงหราช! ไอ้คนโรคจิต!" หญิงสาวต่อว่าเสียงดัง รีบร้อนลุกขึ้นแม้ว่าจะโซซัดโซเซไปบ้างเพราะตั้งตัวไม่ทันก็ตาม จากที่ตั้งใจจะเอ่ยขอโทษ ตอนนี้เธอกลับมีแต่ความโมโหจนอยากจะต่อว่าใส่อีกฝ่าย "ใครกันแน่ที่โรคจิต คุณมาจับมันเองนะ" สิงหราชเองก็ไม่พอใจเช่นกัน เธอมาจับของเขาเองแท้ ๆ ยังมีหน้ามาว่าเขา

เจ้าจันทร์เผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อคิดไปถึงว่าเธอกำลังจะได้เห็นส่วนลับของเจ้านายตัวเอง รองเท้าส้นหักนั่นถูกถอดออกไปแล้วท่ามกลางสายตาเสียอกเสียดายของสิงหราช หญิงสาวค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าเมื่อเดินมาถึง เธอยื่นมือที่ติดจะสั่นเล็กน้อยออกไปแล้วจัดการปลดเข็มขัดของเขาออก เข็มขัดผู้ชายปลดยากกว่าที่คิด แต่ก็ไม่ยากเกินความพยายาม… "คุณ…ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะคะ" เธอร้องบอกเดี๋ยวนั้น ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ นี่แค่ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ และรูดซิปกางเกงลงแบบที่เคยเห็นจากในหนังติดเรท แค่นั้นก็ทำเอาส่วนลับแข็งคึกจนดันเป้ากางเกงขึ้นมาเป็นรูปทรงแล้วหรือ "หึ ผมไม่รู้ว่าคุณจะยั่วตาใสเก่งขนาดนี้" สิงหราชกัดฟันพูดคล้ายกำลังอดทน เจ้าจันทร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอสบตาเขาอีกหนในตอนที่กล่าวปฏิเสธออกไป "ยั่วอะไร แค่รูดซิปเนี่ยนะคะ" "ใช้ปากรูดซิปกางเกงให้ผู้ชาย ถ้าไม่เรียกยั่วจะเรียกอะไร หืม?" คำถามนั้นเจ้าจันทร์เองก็ตอบไม่ได้ เธอแค่อยากลองทำแบบนั้นสักครั้งก็เท่านั้นเอง แต่เพราะมืออุ่น ๆ ของสิงหราชนั่นแหละที่ยื่นมากุมใบหน้าด้านขวาของเธอเอาไว้ ไหนจะนิ้วโป้งที่ไล้แก้มเธอไปมา แววต

เพี๊ยะ! มือหนาฟาดเบา ๆ ที่ก้นอวบเมื่อพวกเขาพักหายใจกันได้ครู่หนึ่ง เจ้าจันทร์ที่นอนหมดแรงจนเผลอทิ้งตัวลงไปทับคนด้านล่างพลันได้สติ รีบลุกขึ้นนั่งโดยตั้งใจว่าจะหยิบเสื้อผ้าไปสวมในห้องน้ำ แต่ก็ไม่วายถูกท่อนแขนแข็งแรงคว้าตัวเอาไว้ให้นอนลงกับเตียง "อะไรของคุณคะเนี่ย" "แล้วจะรีบลุกไปไหนเล่า" สิงหราชขมวดคิ้วถาม "พักอีกสักเดี๋ยวก็ได้ ผมไม่หักเงินเดือนคุณหรอกน่ะ" "ไม่หักเงินเดือนแต่ถ้างานล่าช้าก็ต้องมานั่งทำงานล่วงเวลาอีกเหรอคะ" เจ้าจันทร์ขยับตัวหนีคนมือไวที่เริ่มลูบไล้สัมผัสร่างกายของเธออีกครั้ง ทั้งที่เจ้าตัวบอกแค่จะทดสอบเฉย ๆ แต่กลับทำท่าเหมือนอยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้นต่ออีกงั้นแหละ "ผมจ่ายค่าล่วงเวลาให้คุณได้อยู่แล้ว แล้วนี่จะขยับหนีทำไมนัก?" "ทดลองคือทดลองสิคะ สัญญาอะไรก็ยังไม่มี ฉันไม่ยอมโดนกินฟรีหรอกค่ะ อย่าคิดว่าจะเอาเปรียบกันได้ง่าย ๆ เชียว" ได้ยินเจ้าจันทร์พูดอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ได้แต่ทำฮึดฮัดไม่พอใจ ในเมื่อเธอไม่เต็มใจเขาก็ไม่ได้เลวขนาดจะข่มเหงให้ยอมอยู่แล้ว ส่วนเรื่องสัญญาอะไรนั่นเดี๋ยวเขาจะรีบเขียนรีบเซ็นให้มันจบ ๆ ไปเอง เห็นทวงถามราวกับกลัวจะถูกเอาเปรียบแบบนี้เขาย