All Chapters of ท่านประธานคะอย่าหื่น: Chapter 21 - Chapter 30

เจ้าจันทร์ตัดสินใจออกจากบริษัททันทีที่เธอพอจะสงบใจได้บ้างแล้ว หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ขยับคันเกียร์แล้วเร่งเครื่องยนต์ ขับรถออกไปด้วยความเร็วตามปกติ เธอยังไม่อยากกลับไปที่ห้องให้ต้องฟุ้งซ่าน และไปอยากอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้ด้วย สุดท้ายเจ้าจันทร์ก็เลือกที่จะกลับไปที่บ้านของตัวเอง แค่ได้กอดคนในครอบครัวสักหน่อยก็ยังดี เพราะตอนนี้...เลขาคนเก่งในสายตาใครหลายคนก็อ่อนแอเป็นเหมือนกัน ภายในห้องทำงานของสิงหราช หลังจากเจ้าจันทร์กลับออกไป สิงหราชก็ยังนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกไปไหน เขารู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่จนต้องนั่งกุมขมับ นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาเครียดกับเรื่องอื่นนอกเหนือไปจากเรื่องงาน เลขาเจ้าจันทร์กำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามา สิงหราชเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นน้องชายก็อ้าปากต่อว่าในทันที "ไม่มีมารยาท ถ้าจะเคาะแล้วไม่รอคำตอบจากเจ้าของห้อง แกจะเคาะประตูไปทำไม" "ปากแบบนี้ไงคุณเจ้าถึงหนี" "ไอ้เหม!" เหมราชหลุดหัวเราะเมื่อเห็นพี่ชายหัวเสีย "ดูเหมือนผมจะเดาถูกว่ะ พี่ชอบคุณเจ้า" "..." "พี่...ชอบก็บอกว่

เจ้าจันทร์รู้สึกว่าเธอเข้าใจผิดไปใหญ่โตมากทีเดียว เธอต่อว่าเขาไปตั้งมากมายโดยที่ไม่รู้เลยว่าความจริงมันจะเป็นอย่างนี้ ผิดเองที่ใจร้อนไม่ได้รอให้เขาอธิบายเรื่องทุกอย่าง ก็หลับหูหลับตาทวงเงินร้อยล้านจากเขาแล้ว แต่อย่างว่าล่ะ เขาโอนเงินมาให้เธอขนาดนั้น เธอก็ต้องคิดอยู่แล้วไหมว่าเขาผิดสัญญาไปนอนกับคนอื่นมาจริง "ในเมื่อคุณไม่ผิด จะโอนเงินมาให้ฉันทำไม" ใช่ ข้อนี้ล่ะที่เธอยังสงสัย สิงหราชถอนใจมาครั้งหนึ่ง เสียงของเขาอ่อยลงขณะตอบ "ก็ผมผิดสัญญาจริง ๆ นี่" "เอ๊ะ? ยังไงกันแน่คะ สัญญาข้อไหนที่คุณทำผิด ไหนบอกว่า..." "เพราะผมรักคุณไงครับ" !!! "ผมผิดที่คิดเกินเลยไปจากข้อตกลง" "คะ...คุณสิงหราชนี่คุณพูดอะไร" เจ้าจันทร์แทบไร้สติสตังเมื่อพูดไปอย่างนั้น ส่วนคนต้องตอบก็หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ "ตอนนั้นผมรู้ตัวเองแล้วว่าชอบคุณเข้าแล้ว วันนั้นก็เลยยอมโอนเงินไปให้ ที่จริงผมคิดว่าจะอธิบายเรื่องที่คุณเข้าใจผิด ถึงกับไปซื้อดอกไม้มาช่อใหญ่ ตั้งใจจะขอโทษคุณแล้วก็ขอคบ แต่ว่า…ดันเกิดเรื่องเพราะเจ้าเหมจะแย่งตัวคุณกลับไปซะก่อน ก็เลยหึงจน...หน้ามืด" "!!!" อยู่ ๆ ก็ถูกความจริงพุ่งเข้าใส่ขนาดนี้เจ้าจันทร์ถ

หลายชั่วโมงผ่านไปกระทั่งถึงเวลานัดหมาย วันนี้มีประชุมย่อยที่ทั้งสิงหราชและเหมราชจะต้องเข้าประชุมกับบริษัทคู่ค้าที่ต้องการจะมาขอดีลด้วย ดังนั้นเจ้าจันทร์จึงเป็นอีกคนที่ต้องตามเข้าประชุมเพื่อช่วยเหมราชสรุปข้อมูล ทว่าทันทีที่ได้เห็นหน้าคนที่เป็นตัวแทนของบริษัทตรงข้ามแล้ว เธอกลับสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย เดิมทีบริษัทนี้ก็ไม่น่าร่วมงานอยู่แล้วด้วย "ผมคิดว่าเรทราคาที่คุณเรียกร้องมามันมากไปหน่อย" สิงหราชพูดเปิดประเด็นในเรื่องที่เขามองเห็นถึงจุดไม่คุ้มทุน "ในเมื่อคุณอยากให้ทางเราเป็นคนจัดการเรื่องการผลิตสินค้าทั้งหมด แต่เรทราคาที่คุณให้ทางเรามันต่ำเกินไปเมื่อเทียบกับจำนวนสินค้าที่สั่งผลิต ส่วนเรื่องวัตถุดิบที่คุณรับปากว่าจะเป็นฝ่ายทางคุณจัดหามา ผมต้องการแหล่งที่แน่นอนและตรวจสอบได้มากกว่านี้" "เรื่องแหล่งวัตถุดิบเดี๋ยววีให้คนส่งเอกสารเพิ่มเติมมาอีกทีก็ได้ค่ะ" หญิงสาวผู้มาขอเจรจากันในวันนี้เอ่ยขึ้น เธอคือวีนัส หรือ วิลาสินี เจ้าของบริษัทวีกรุ๊ปคนปัจจุบัน ดวงตาสวยคมโฉบเฉี่ยวคู่นั้นเอาแต่จับจ้องใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นประธานอย่างไร้ซึ่งความเขินอาย วิลาสินีก้มหน้าลงมาเล็กน้อย พอให้เสื้อ

ภายในโรงแรมหรูชื่อดัง เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้น หญิงสาวภายในห้องรีบก้าวเดินมาที่ประตูทันที เธอมิทันระวังใด ๆ ก็เปิดประตูออกต้อนรับ "คุณสิงหราชคะ วี…" แต่แล้วเสียงหวาน ๆ ก็แผ่วลงก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงตื่นตกใจ "นี่เธอ!" วิลาสินีชี้หน้าคนที่ก้าวเข้ามาในห้อง "ยัยเจ้าจันทร์ทำไมถึงเป็นเธอ! แล้ว แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่" พอถูกเรียกชื่อด้วยคำสรรพนามที่ไม่น่ารัก เจ้าจันทร์ก็หันกลับมามองหญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำของโรงแรม เจ้าจันทร์ตวัดสายตาขึ้นมองคนกำลังโมโห พลางยกให้ดูโทรศัพท์เครื่องหรูในมือ "ก็ใช้มือถือของประธานสิงหราชตอบคุณไงคะ แหม...บอกทางละเอียดยิบยันกระทั่งเบอร์ห้อง จะมาไม่ถูกได้ยังไง" วิลาสินีตาลุกวาวขณะมองโทรศัพท์ในมือเจ้าจันทร์ "นี่แกกล้าขโมยมือถือเจ้านายเลยเหรอ" "ว่าอย่างนั้นก็ได้" เจ้าจันทร์ยอมรับก่อนจะหย่อนตัวนั่งอย่างสบายอารมณ์ "แต่สำหรับคุณสิงหราช ต่อให้ฉันขโมยกางเกงในเขา เขาก็ยังไม่โกรธเลยค่ะ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่า ไม่มีผู้ชายคนไหนโกรธเมียตัวเองลงเพียงแค่เรื่องนี้หรอกมั้งคะ คุณว่าจริงไหม" "!!!" วิลาสินีส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ เมียอย่างนั้นน่ะหรือ! หญิง

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถัดมาสิงหราชก็นั่งเซ็นสัญญากับวิลาสินี เขาได้หุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์พร้อมกับแผนงานดี ๆ ที่คนรักของเขาเตรียมไว้ให้ เซ็นไปยิ้มไปไม่ได้สนใจสีหน้าอมทุกข์ของวิลาสินีเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อทางนั้นเองก็ใช่วิธีสกปรก คิดจะแบล็กเมล์เขา ถ้าอย่างนั้นเจ้าตัวก็ควรรู้ไว้ด้วยว่า กล้าที่จะทำผิดก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาให้ได้ ในเมื่อวิลาสินีมีโอกาสแต่ดันทำพลาดไปแล้ว ต่อไปก็ลองเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบดูบ้าง ให้เหมือนกับตอนที่เธอคิดทำลายคนอื่นนั่นแหละ "ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ คุณวิลาสินี" สีหราชกล่าวทั้งใบหน้าประดับรอยยิ้ม "หวังว่าต่อไปนี้คุณจะรู้ว่าควรวางตัวยังไง อยู่รอรับผลประโยชน์อย่างเงียบๆ แล้วทุกอย่างจะดีเอง" "คุณ…หมายความว่ายังไง" "ผมก็แค่พูดเผื่อเอาไว้ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าแฟนของผมค่อนข้างที่จะ…กัดไม่ปล่อย คนเก่ง ๆ แบบนั้นอาจจะไม่หยุดแค่นี้ก็ได้นะครับ" "คุณ! นี่พวกคุณรวมกันทำอะไร หรือว่าพวกคุณคิดจะผิดข้อตกลง คุณจะแฉฉันใช่ไหม!" เห็นท่าทีราวกับคนจิตตกของวิลาสินีแล้วสิงหราชก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้ว่าโดนเจ้าจันทร์ขู่อะไรไปบ้าง เพราะตอนนั้นเขาเองก็ฟังไม่ได้ชัดทุกคำ แต่ดูไปแล้