All Chapters of เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน: Chapter 11 - Chapter 20

“แม่หญิงมีไข้เจ้าค่ะ” สาลี่เอ่ยตอบ ออกพระรามจึงชะเง้อคอมองเข้าไปในห้องก่อนจะยิ้มออกมาราวกับพอใจที่เธอป่วย“ถ้าเช่นนั้นข้าจักบอกหมื่นสุนทรให้กลับไปเสียก่อน คราหน้าค่อยมาใหม่”“ไหวค่ะ!! ข้าจะออกไป” พริกแกงรีบโพลงขึ้นทันทีเพราะความที่อยากเห็นโมเม้นต์ของทั้งสอง อยู่ๆ เลือดสาววายก็สูบฉีดขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วเธอแค่อยากรู้ว่าคู่เกย์สมัยอยุธยาเขาพลอดรักไปมาหาสู่กันยังไงก็แค่นั้น อุตส่าห์ได้เกิดมาในยุครุ่นเก่าจะพลาดได้ยังไงไม่ใช่ว่าใครก็มาเห็นได้เสียเมื่อไหร่“ออเจ้ามิต้องฝืนดอก หลังลายกระนั้นยังกล้าออกไปพบแขกเหรื่อมิอายรือ?” ออกพระรามถึงกับขมวดคิ้วแน่นหันไปมองหญิงสาวที่พยายามจะลุกจากเตียงและก็ลุกขึ้นได้สำเร็จราวกับไม่เป็นอะไร เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้กระตือรือร้นขนาดนั้นหรือเป็นเพราะว่าแขกนั้นเป็นชาย ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ....“ไม่เป็นไรแล้วเห็นไหม” พริกแกงรีบวิ่งออกไปทั้งที่ยังนุ่งแค่เกาะอกไม่ได้มีผ้าคลุมอย่างที่ควรจะเป็นจนออกพระรามถึงกับเบือนหน้าหันหนีไปทางอื่นแทบจะทันที ถ้าเธอไม

“ออเจ้า...จักลองดีกับข้าใช่รือไม่..” ออกพระรามยังคงทำหน้าดุ กำมือแน่นเพื่อระงับโทสะ เมื่อเห็นเธอเดินออกมาด้วยสไบผ้าบางสีแดงเช่นเดิม เกาะอกด้านในก็ไม่เรียบร้อยไม่เปลี่ยนเหมือนเดิม พริกแกงเชิดหน้ากอดอกอย่างไม่ยอม“ข้าให้โอกาสออเจ้าครานี้คราสุดท้าย...”“ท่านออกพระขอรับ จมื่นสุนทรมาถึงท่าหน้าเรือนแล้วขอรับ” อ้ายทองรีบขึ้นมาจากท่าน้ำมาบอกออกพระรามพอดิบพอดี เมื่อได้ยินอย่างนั้นตอนที่ออกพระรามหันไปหาอ้ายทองพริกแกงก็รีบวิ่งกระจิงออกไปทันที“แม่พริก!!!” ลำบากออกพระรามก็ต้องรีบวิ่งตามออกไปอย่างหงุดหงิด บ่าวทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างโล่งอก“ทำไมพวกเอ็งถึงยอมให้แม่หญิงแต่งตัวเช่นนั้น?” อ้ายทองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น“ใครห้ามแม่หญิงได้รือ? เอ็งดูแลแม่หญิงดีๆ แล้วกัน” สาลี่เอ่ยขึ้นอย่างจำยอมฝากฝังแม่หญิงกับอ้ายทองไว้เพราะรู้ว่าอ้ายทองคิดอย่างไรกับแม่หญิงน่าจะปกป้องได้ เพราะถึงจะคิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากออกพระรามมีบุญคุณกับอ้ายทองมากอยู่และอ้ายทองก็เป็นคนเจียมเนื้อเ

“แล้วผู้ใดจักพายเรือให้ท่าน...” อ้ายทองพูดแย้งขึ้นแต่ก็ไม่ทันที่จะได้พูดจบ สายตาของออกพระรามปราดมองเขาจนต้องเงียบปากไปอย่างเสียไม่ได้ อ้ายทองไม่เคยเห็นออกพระรามโกรธมากขนาดนี้มาก่อน“ขอรับออกพระท่าน” อ้ายทองตอบรับก่อนจะรีบวิ่งออกไปทั้งที่ตัวเองก็ทุลักทุเลบาดเจ็บ เมื่ออ้ายทองวิ่งไปจนลับตาก็หันกลับมามองออกขุนผู้นั้นด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนออกขุนวัยกลางคนไม่กล้าขยับ ออกพระรามจึงหันไปคว้าแขนของพริกแกงที่กำลังตั้งท่าชกลมอย่างเมามัน“จะไปไหนอีกเจ๊” พูดไปเสียงยานคางแต่น้ำเสียงกลับดูออดอ้อนเพราะว่าเขาเป็นคนที่เธอรู้จัก ถึงจะเมาแต่ก็จำได้อยู่ว่าเขาคือใคร ไม่ได้เมาถึงขนาดที่ไม่มีสติขนาดนั้น (เหรอ?) แต่ออกพระรามกลับไม่พูดอะไรสักคำเดินนำหน้าจูงมือเธอไปอย่างเงียบๆ เงียบจนรู้สึกน่ากลัว เพราะมันผิดปกติ“โอ๊ย! ปล่อยได้แล้ว! ไม่อยากไปไหนแล้ว! ไม่ไปต่อแล้วนะ!” พูดแล้วก็สะบัดมือหนาของออกพระรามที่เธอเรียกว่าเจ๊ออก แต่ออกพระรามก็หันกลับมาคว้าข้อมือของเธออีกครั้งแล้วเดินต่ออย่างเงียบๆ เช่นเดิม จนไปถึงท่าเรือก็มีบ่าวนายท่าคอยประคองจับเรือไว้ให

“ข้าถาม ไยออเจ้ามิยอมตอบ” ออกพระรามขมวดคิ้วมองเธออีกครั้งที่นั่งนิ่งราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน พริกแกงที่เชิดหน้าหนีในตอนแรกก็ยอมหันกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย“เห็นสีหน้าขนาดนี้แล้วยังจะถามอีกเหรอ?”“สีหน้า? สีแดงที่แต่งแต้มบนใบหน้าออเจ้าน่ะรือ”“สีหน้าที่บอกว่า เซ็ง เบื่อที่จะเห็นหน้า”“เซ็ง? ...หมายว่ากระไร? ออเจ้าแค่ตอบว่าโกรธข้าจริงรือไม่เพียงเท่านั้น”“โอ๊ย ขี้เกียจจะคุย มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย ชิ้วๆ” พูดพร้อมชี้นิ้วไปยังหอนอนตรงข้ามกับหอนอนเธอ แต่ออกพระรามกลับแค่หันไปมองตามปลายนิ้วนั้นแล้วก็หันกลับมาหาเธอดังเดิมบรรดาบ่าวที่นั่งอยู่ถึงกับหน้าเสียไม่กล้ามองหน้าออกพระรามเพราะคิดว่าเขาจะดุที่แม่หญิงขิงตนชี้นิ้วใส่หน้าเขา แต่กลับไม่เป็นอย่างที่บ่าวทั้งสองคิดเลย ออกพระรามแค่ถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาใกล้ที่ที่พริกแกงนั่งอยู่“แม่พริก...ข้าขอโทษได้รือไม่?”“ไม่ แล้วอย่ามาใกล้...รังเกียจ” พริกแกงพูดพร้อมกับเชิดหน้าหันไปทางอื่นอย่างที่เธ

“ออเจ้ามีกระไรรือ เหตุใดจึงมารอพวกข้าที่ท่าเล่า” จหมื่นสุนทรเอ่ยถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ เหมือนเช่นเคย พลางสายตาที่จ้องมองเธออย่างเอ็นดูจนออกพระรามทนดูไม่ได้จึงได้เอาตัวเองมาบังไว้แล้วต้อนรับเพื่อนของตนแทน“มาแล้วท่านก็ขึ้นเรือนก่อนเถิด ข้ามีเรื่องจักปรึกษาหารือ” ออกพระรามพูดขึ้นทั้งที่เอาตัวเองบังพริกแกงไว้จากสายตาของเพื่อนอย่างจหมื่นสุนทร พริกแกงแบะปากอยู่ด้านหลังของคนตัวสูงอย่างนึกหมั่นไส้...หวงจริ๊งงงง...พ่อรูปหล่อของเขาเนี่ย...คิดอยู่ในใจก่อนจะนึกอย่างจะแกล้งออกพระรามจอมตะคอกตะโขนนี้เสียหน่อย เธอเอี้ยวตัวราวกับเล่นซ่อนหาเหมือนเด็กโผล่มาจากข้างหลังของออกพระรามแล้วทำตาปริบๆ ยิ้มหวานให้จหมื่นสุนทรก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งให้จมื่นพันแสงที่ดูจะตรงสเป็คเธอเสียมากกว่าจมื่นทั้งสองยกยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของเธอที่ดูไร้เดียงสา ก่อนทีจะอดหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่ได้ จนออกพระรามขมวดคิ้วแน่นหลุบตามองคนที่ชะโงกเอี้ยวตัวอยู่ด้านหลังของเขาอย่างหงุดหงิด“ท่านออกพระ...น้องไหว้เจ้าค่ะ” อยู่ๆ แม่เดือนแรมที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้