บทที่ ๑๕. แม่พริกสร้างเรื่องอีกแล้ว

“พี่ทอง! พี่กล้าขัดข้าเหรอ! เอิ้ก” พูดไปสะอึกไป คำพูดของเธอที่เรียกบ่าวนั้นทำให้คนอื่นๆ ต่างมองมาทางเธอเป็นตาเดียวและซุบซิบกันไม่หยุด คงไม่พ้นว่าเธอเป็นแม่หญิงที่จับบ่าวทำผัวแน่นอนหรือไม่ก็หญิงงามเมืองเลือกบ่าวเป็นผัว

เพราะเสียงของเธอแผดดังขึ้นลั่นโถงโรงละครแม้ว่าละครจะโหมโรงอยู่บนเวทีก็ตาม แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้คนอื่นๆ รอบๆ หันไปมองเธอเป็นตาเดียว สายตาผู้ชายมองเธออย่างกระลิ้มกระเลี่ยอยากที่จะเข้ามาหาเพราะคิดว่าเธอเป็นหญิงงามเมืองที่มาเที่ยวโรงละครเหมือนๆ หญิงงามเมืองคนอื่นๆ และแน่นอนว่าออกพระรามเองก็หันไปมองคู่หมายของเขาเช่นกัน

“แม่หญิงจ้ะ...เวลานี้แม่ว่างให้พี่ขุนคนนี้ไปแทนอ้ายบ่าวรือไม่?” ว่าแล้วก็มีชายวัยกลางคนที่น่าจะมีตำแหน่งออกขุนเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจับข้อมือเธอไว้ลูบคลำอย่างได้ใจ อ้ายทองเห็นอย่างนั้นก็รีบจับมือยั้งการกระทำของชายคนนั้นไว้แล้วทำหน้าดุจนลืมไปว่าตัวเองเป็นบ่าว

“ท่านขุนมิควรกระทำเช่นนี้ขอรับ แม่หญิงเป็นถึง...”

“ไม่เป็นไรๆ อยากไปเหรอ? เอาสิ เลี้ยงเหล้าด้วยใช่มะ?” พูดไปอย่างไม่มีสติ คิด