เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ ๒๐. ศึกระหว่างเรา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-20 18:30:01“ออเจ้ามีกระไรรือ เหตุใดจึงมารอพวกข้าที่ท่าเล่า” จหมื่นสุนทรเอ่ยถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ เหมือนเช่นเคย พลางสายตาที่จ้องมองเธออย่างเอ็นดูจนออกพระรามทนดูไม่ได้จึงได้เอาตัวเองมาบังไว้แล้วต้อนรับเพื่อนของตนแทน
“มาแล้วท่านก็ขึ้นเรือนก่อนเถิด ข้ามีเรื่องจักปรึกษาหารือ” ออกพระรามพูดขึ้นทั้งที่เอาตัวเองบังพริกแกงไว้จากสายตาของเพื่อนอย่างจหมื่นสุนทร พริกแกงแบะปากอยู่ด้านหลังของคนตัวสูงอย่างนึกหมั่นไส้
...หวงจริ๊งงงง...พ่อรูปหล่อของเขาเนี่ย...
คิดอยู่ในใจก่อนจะนึกอย่างจะแกล้งออกพระรามจอมตะคอกตะโขนนี้เสียหน่อย เธอเอี้ยวตัวราวกับเล่นซ่อนหาเหมือนเด็กโผล่มาจากข้างหลังของออกพระรามแล้วทำตาปริบๆ ยิ้มหวานให้จหมื่นสุนทรก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งให้จมื่นพันแสงที่ดูจะตรงสเป็คเธอเสียมากกว่า
จมื่นทั้งสองยกยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของเธอที่ดูไร้เดียงสา ก่อนทีจะอดหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่ได้ จนออกพระรามขมวดคิ้วแน่นหลุบตามองคนที่ชะโงกเอี้ยวตัวอยู่ด้านหลังของเขาอย่างหงุดหงิด
“ท่านออกพระ...น้องไหว้เจ้าค่ะ” อยู่ๆ แม่เดือนแรมที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้
บทที่เกี่ยวข้อง
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๑. ฤทธิ์ว่านมหาเสน่ห์
"มึงยังกล้าที่จักมาเคาะห้องกูอีกเทียวรือนางแจ่ม!” ออกพระรามหลุบตามองคนที่นั่งพับเพียบเนื้อตัวสะอาดสะอ้านกลิ่นน้ำร่ำน้ำหอมโชยมาตามลมที่พัดเอื่อยๆ และกลิ่นเหม็นสาบเพียงเล็กน้อยกรายๆ พอให้เขาได้กลิ่น ออกพระรามขมวดคิ้วแน่นก่อนจะรีบเอาแขนแกร่งขึ้นป้องจมูกทันที“บ่าวเพียงอยากจักมาขอกราบออกพระท่านอภัยให้บ่าวเจ้าค่ะ...แลกกับสิ่งใดบ่าวก็ยอม” แจ่มเอ่ยขึ้นช้อนตามองมัดกล้ามเปลือยเปล่าแน่นๆ นั้น ก่อนจะเลื่อนไล้สายตาลงมามองยังโสร่งสีน้ำตาลออกแดงของออกพระรามอย่างระริกระรี้“มึง!! เอาอันใดติดตัวมา!!” แจ่มได้ยินอย่างนั้นก็สะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันเหความสนใจของออกพระรามรีบลุกพรวดขึ้นกระโดดเข้าไปเกาะขาเขา แล้วส่ายหน้าไปมารัวๆ ด้วยสีหน้าเคล้าน้ำตา“นางแจ่ม!!! ปล่อยกู!!” เพราะมันดึกมากแล้วและหอนอนของเจ้าคุณพ่อเจ้าคุณแม่อยู่ห่างจากเขาอีกฝากฝั่งหนึ่งของเรือนจึงไม่มีใครได้ยินแม้เขาจะดุด่าเสียงดัง และทุกคนก็คิดว่าเป็นปกติเพราะออกพระรามดุด่าว่ากล่าวอ้ายทองเวลาสอนหนังสือดึกๆ บ่อยๆ“ออกพระท่านเจ้าคะ บ่าวเพียงอยากบอกว่าบ่าวรักออกพระท่านสุดห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-21เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๒. ลุ่มหลงมัวเมา
“เจ็บ...เจ็บนะ...ปล่อยฉันเถอะนะเจ้าคะ” พูดแล้วเงยหน้ามองชายที่คร่อมทาบทับกายของตนไว้ ออกพระรามยิ่งได้รู้ได้สัมผัสความคิดที่ปล่อยเธอไปนั้นแทบจะไม่มีในหัว อดทนแทบไม่ไหวแต่ก็ต้องอดทนบรรจงก้มลงจูบปลอบโยนแม่หญิงใต้ร่างกายกำยำของตนปลายนิ้วเรียวสอดสัมผัสใต้ผ้านุ่งเริ่มขยับขับสู้แรงดูดกลืน กายหญิงสาวสั่นสะท้านเกินต้านทานแรงราคะ ปากกระจับของเธอเม้มปิดแน่น คิ้วเรียวเล็กขมวดขมับเข้าหากัน เจ็บแต่ก็กระสันครั้นยามขยับเข้าแลออก ชายผู้กระทำมิรีรอปลอกลอกเลิกผ้าซิ่นลายสวยนั้นขึ้นดอกไม้อูมแย้มรับสู่สายตา กลีบดอกเกลี้ยงเกลาชวนให้ฉงนใจ ไม่มียากใยใดๆ มาขวางกั้นเหมือนดั่งที่เคยเห็นผ่านสายตามา แลเห็นเกสรสีชมพูอาบไปด้วยน้ำหวานของเกสรที่ไหลหยาดเยิ้ม กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พลันสายตาหลุบจดจ้องมิละวางตาปลายนิ้วหยอกขยับซับซ้อนเล่นน้ำหวานเรียกเสียงครางอึงอื้อดังระงม อีกปลายนิ้วเพิ่มสอดเข้ากายสาวจนสะดุ้ง ผะโงกโงนเงยหน้ามองส่องส่ายหน้าไปมา ออกพระหนุ่มหาได้สนใจเสียงคร้านครางของนางไม่ใบหน้าคมก้มลงตรงใจกลางเบื้องล่าง ละเลงเริงเล่นลิ้นหยอกล้อเกสรสวย มุดหน้าจมตัวมือยกขาแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-21เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๓. เอาเมียแต่ไม่ได้เมีย
โดนหญิงสาวที่ตกเป็นเมียตนไล่กลับหอนอนก็ทำได้เพียงแต่ขบกรามแน่นไม่พอใจ ลุกขึ้นไปตามคำสั่งของเมียอย่างเสียไม่ได้ เธอเป็นเมียเขาแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เป็นผัวเธอเสียอย่างนั้น ทั้งที่ได้เสียกันเป็นผัวเมียแท้ๆ....กระไรวะ อย่างนี้ก็มีด้วยรือ.... คิดในใจยืนมองหญิงสาวที่นอนหลังให้หลับตาอย่างสบายใจไม่รู้สึกรู้สาก่อนจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องไปอย่างขัดไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูพริกแกงเปิดเปลือกตาขึ้นมาข้างหนึ่งแอบเหลือบมองไปยังประตูห้องที่อยู่ตรงหัวนอน“เฮ้อ...ไปสักที โธ่เอ้ย! เจ็บชะมัด จุกท้องไปหมดแล้วเนี่ย” พูดแล้วก็เอามือลูบท้องน้อยตัวเองปอยๆ ก่อนจะเลื่อนมาลูบสะโพกและหลังตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวดบ่าวคนสนิททั้งสองรีบเร่งเข้ามาหาเจ้านายตนเมื่อเห็นว่าออกพระรามเดินจากไป ภาพตรงหน้าที่แม่หญิงของตนนอนตัวเปลือยหันหลังมีเพียงผ้าห่มผ้าแพรคุมร่างนั้นทำให้บ่าวทั้งสองถึงกับเอามือปิดปาก อีกคนเอามือปิดหน้าอกอย่างตกใจ สองบ่าวหันหน้ามองกันก่อนจะยิ้มร่าหน้าระริกระรี้หัวเราะคิกคัก“พวกพี่มาแล้วเหรอ? หายไปไหนมาทั้งคืนเลย” พริกแกงได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๔. ท่าอาบน้ำ
คำพูดของเขาทำเธออึ้งไม่น้อยเลย พริกแกงที่อยู่ในอ้อมแขนของออกพระรามที่เธอเรียกว่าเจ๊ กลับดูไม่ใช่เจ๊อีกต่อไป สายตาของเขาที่จับจ้องเลื่อนไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอนั่นมันช่างดูหิวกระหายเสียจนรู้สึกขนลุก พริกแกงขมวดคิ้วแล้วมองใบหน้าเขานิ่ง“เจ๊...ลืมตัวไปรึเปล่า...”“ข้าลืม...กระไรหนา?” ละสายตาจากเรือนกายสาวที่เขาหลงใหล เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเธอที่งงงวยกับการกระทำของเขา“ลืมไปหรือเปล่า..ว่าตัวเองมีผัว!” พูดขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึงก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาของออกพระรามอย่างเซ็งๆ เธอคิดถึงเมื่อคืนว่าแย่มากแล้ว ตอนนี้กลับแย่ยิ่งกว่า“ออ...ข้าคิดว่าข้ามิได้...”“แล้วดูทำเข้า คำพูดคำจาเหมือนลืมผัวตัวเองไปแล้วอย่างนั้นแหละ” ยังคงหันมาดุเขาต่อไม่รอให้ออกพระรามได้พูดจบประโยค ออกพระรามแน่นิ่งไปชั่วขณะในหัวเริ่มคิดสับสนตัวเองแล้วว่าตัวเองมีผัวตอนไหน...เออ...ผัวข้า? เอ...ข้าเป็นผัวนางมิใช่รือ? ... คิดในใจอย่างงงๆ ขมวดคิ้วแน่นในห้วงความคิดของตัวเอง โดนกรอกหูทุกวันจนจะคิดว่าตัวเองมีผัวจริงๆ เสียแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๕. จับจ้องมิวางตา
“ไยถึงได้ออกมาช้านักพ่อราม” ออกญาเจ้าเรือนที่นั่งรอท่าพร้อมคุณหญิงซ่อนกลิ่นที่โต๊ะกินข้าว หันไปเอ่ยถามลูกชายของตนเมื่อเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดออกมา ก่อนที่พริกแกงเองก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับบ่าวรับใช้ของตนเช่นกันพริกแกงมองดูบรรยากาศในโต๊ะอาหารตึงเครียดก็ค่อยๆ นั่งลงคลานเข่าเข้าไปนั่งที่โดยไม่พูดอะไร ออกญาและคุณหญิงปรายสายตามองพริกแกงครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองออกพระรามเพื่อรอคำตอบ แต่ก็เห็นว่าสายตาลูกชายนั้นจับจ้องไปที่พริกแกงอย่างไม่วางตา“ลูก...มิใคร่สบายเนื้อสบายตัวขอรับ เลยยืดเส้นยืดสายเสียหน่อยให้คลายจึงได้ออกมาช้า” หันกลับไปตอบผู้เป็นพ่อแม่ก่อนจะปลายตามองพริกแกงเล็กน้อย พริกแกงได้ยินอย่างนั้นก็ลอบมองเขาแล้วทำหน้าดุใส่กับการพูดจากำกวมนั้นแม้แท้จริงแล้วมันก็เป็นคำพูดปกติธรามดา หรืออาจจะเป็นเพราะในหัวเธอตอนนี้สลัดเหตุการณ์เมื่อครู่ยังไม่ได้ถึงได้ดูเหมือนมันกำกวมไปเสียหมด“พ่อรามมีไข้รือ?” คุณหญิงซ่อนกลิ่นเอ่ยถามลูกชายตนด้วยสีหน้าเป็นห่วง ออกพระรามจึงยิ้มตอบผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง“คราแรกข้าก็คิดเช่นนั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-23เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๖. รวมตัว
ระหกระเหินเดินออกจากเรือนออกพระรามหลังจากถูกไล่ออกเพราะทำเรื่องที่ไม่ควรทำ คืนที่ผ่านมาแจ่มต้องไปนอนข้างเถียงนาใกล้ๆ เรือนออกพระราม เช้ามาก็หอบมัดผ้าของตนโซซัดโซเซด้วยความหิวโหยไปตามทางที่ไม่รู้ว่าต้องไปที่ใดหญิงสาวสิ้นไร้ไม้ตรอกจากเมืองละโว้มากับแม่หญิงที่พ่อแม่ของแม่หญิงชุบเลี้ยงมาหลังจากที่พ่อติดพนันขายลูกขายเมียไปเป็นทาสคนละเรือน ทำงานหนักหนาสาหัสมาตั้งแต่เด็ก ซ้ำร้ายพอโตเป็นสาวแรกรุ่นก็ถูกบ่าวชายในเรือนข่มเหงน้ำใจหวังจะได้เป็นเมีย แต่คนอย่างแจ่มมักเกลียดคร้านไม่อยากมีผัวเป็นบ่าว แต่เอาแก้ขัดไปเท่านั้น...ในสมองคิดเสมอว่าต้องเป็นเมียขุนนางสักคน จึงตั้งหน้าตั้งตาจากบ่าวก้นครัวขึ้นมารับใช้บนเรือนโดยการดูแลลูกสาวของออกพระนครพราหม์อย่างแม่หญิงพริกแกงให้เติบโต หลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามจะเข้าหาออกพระนครพราหม์แต่ก็ถูกเหยียดหยามด้วยคำพูดที่น่าเจ็บใจ...มึงนี้รือจักขึ้นเตียงกู เพียงเห็นขี้หน้ามึงกูก็ชังเสียแล้ว... นั่นคือคำพูดที่เธอโดนดูถูกแม้ว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เพียงแค่พวกขุนนางมักจะมองหญิงสาวที่หน้าตาราวกับนางฟ้านางในวรรณคดีเสียม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-23เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๗. พริกสมชื่อ
พริกแกงยอมละวางมืออย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะเอามือกอดอกทำหน้าเซ็งที่ออกพระรามออกมาเร็วเสียเหลือเกิน เธอยังไม่ทันได้ตบคนตอแหลให้สมสาแก่ใจเลย เธอกอดอกปรายตามองคนที่ยืนร้องไห้ เมื่อออกพระรามมาถึงก็เดินเข้าไปออเสาะทำหน้าหวาดกลัวน้ำตาไหลพราก“นี่มันเรื่องกระไรกัน” พูดเสียงเข้มทำหน้าดุจ้องมองเธออย่างคาดโทษ พริกแกงกรอกตามองบนถอนหายใจออกมาเสียงดังจนทุกคนได้ยิน“เฮ้อ! โดนเหมือนเดิม…ไทยสไตล์” พูดพึมพำในภาษาที่คนอื่นๆ ไม่เข้าใจ ออกพระรามประคองร่างแม่หญิงเดือนแรมที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ละวางมือ เดินเข้ามาหาพริกแกงพร้อมกับคว้าจับข้อมือเธอไว้แน่น“ข้าถามออเจ้าว่านี่มันเรื่องกระไร?!!”“ก็ตบไง”“เพราะเหตุใดออเจ้าถึงทำ?”“ก็หมั่นไส้ ไม่ชอบหน้าคนตอแหล”“แม่พริก!!!”ออกพระรามเรียกเธอเสียงกร้าวจนบรรดาบ่าวสะดุ้ง เขาจ้องมองเธอเขม็งอย่างไม่เข้าใจและนัยย์ตาดูผิดหวังในสิ่งที่เธอทำ พริกแกงปรายตามองคนที่ตะคอกเธอแล้วทำหน้ามุ่ยก่อนจะหันไปเหวี่ยงใส่ออกพระรามเป็นชุด&l
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-24เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๒๘. ข้าเลือกให้
“ก็ได้...แม่เดือนแรมขึ้นเรือนมาคุยกับข้าอยู่ดีๆ ก็มีจิกกัดกันนิดๆ หน่อยๆ เห็นนางบอกว่าจะแต่งเข้ามาเป็นเมียคุณเจ๊ ข้าก็แค่จิกกัดนางไป...แต่พอนางรู้ว่าจะมีงานแต่งอีกสิบห้าวันอยู่ๆ ก็เป็นบ้าตบหน้าตัวเองร้องกรี๊ดลั่นบ้าน คงจะรู้มั้งว่านางทำไปเพราะอะไรน่ะ”“แล้วเหตุใดนางต้องทำเช่นนั้น”“ก็เพราะตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ” พูดแล้วกอดอกทำหน้ายู่อย่างไม่สบอารมณ์ที่ตัวเองต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ออกพระรามกลับมองว่าเธอหึงเขาถึงได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับมองใบหน้าบึ้งตึงของเธอ“จริงดังแม่หญิงของพวกเอ็งว่ารือ?”“เจ้าค่ะ หากออกพระท่านมิเชื่อ...ก็ลองถามบ่าวในเรือนที่อยู่กงนั้นได้เจ้าค่ะ” สาลี่เอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินการยืนยันหนักแน่นเช่นนั้นเขาก็พอเข้าใจได้ก่อนจะหันไปมองพริกแกงอีกครั้ง“แต่ออเจ้ามิควรจักกระทำเช่นนั้นเลยหนา”“ก็ไม่ได้อยากทำ แต่...คิดว่าคงจะโดนเข้าใจผิดแน่ๆ อยู่แล้ว...ก็ตบไปเลยให้จบๆ ตอนโดนลงโทษจะได้ไม่เสียดาย” พริกแกงอย่างไม่รู้สึกผิดและไม่เสียดายที่ทำลงไป แม้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-24
บทล่าสุด
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๕. จุดจบ
พริกแกงเริ่มเล่าที่มาของเธอว่าเธอนั้นมาจากอนาคตอีกสี่ร้อยปีข้างหน้า เพื่อมาแก้ไขไม่ให้ตัวเองอายุสั้นและการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินนั้นมันเป็นเรื่องที่ต้องเป็นไปฝืนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะมีผลต่ออนาคต ทุกคนนั่งฟังอย่างตั้งใจด้วยสีหน้าเหลือเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ เนื่องจากเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ หลายอย่างจากที่ผ่านมา“ต่อไปกาลข้างหน้า จักมีผู้เก่งกาจกอบกู้เมืองสยามแล้วไปตั้งเมืองหลวงที่อื่นรือ?” พริกแกงพยักหน้าให้กับคำถามของจหมื่นพันแสง“นานรือไม่ กว่าจักกอบกู้เมืองได้?” พระยารามเอ่ยขึ้นด้วยความอยากรู้“เจ็ด...” พริกแกงนำหน้าครุ่นคิด“เจ็ดปีเทียวรือ” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน พริกแกงส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ จากที่เธอเคยอ่านมา“เจ็ดเดือนเจ้าค่ะ”“เก่งประมาณนั้นเทียวรือ”“เก่งมากเลยล่ะเจ้าค่ะ...ไม่อย่างนั้นไทยก็คงไม่เป็นไทจนชั่วลูกชั่วหลาน” เมื่อได้ฟังอย่างนั้นทุกคนก็ยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ความรักชาติบ้านเมืองของชาวกรุงเก่านั้นเข้มขลังจนเธอรู้สึกขนลุกอีกครั้ง
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๔. ปมที่ต้องแก้ไข
“แม่พริก...เป็นกระไรไปรือ? ตั้งแต่พี่กลับมาออเจ้าก็มิร่าเริงเลยหนา” พระยารามเอ่ยถามพริกแกงหลังจากที่เขาเปลี่ยนผลัดผ้าเรียบร้อย เพราะเธอไม่เข้าไปใกล้เขาเลยตอนแต่งชุดนักรบ พริกแกงหันมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่ดูหวาดกลัว“คุณพี่...จำที่เคยสัญญากับข้าได้ไหมเจ้าคะ?” พริกแกงเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล พระยารามยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู“พี่จำได้แม่น...พี่มิได้มีเมียเล็กเมียน้อยดอกหนา ไปถึงสุโขทัยมิได้เข้าหอชำเรา มิได้แตะเนื้อต้องตัวหญิงใด”“ไม่ใช่เรื่องนั้นเจ้าค่ะ”“ออ...มิว่าจะเกิดกระไรขึ้น...” เขาเงียบไปครู่หนึ่งหลุบสายตามองพริกแกงที่รอฟังอย่างคาดหวัง พระยารามจึงดึงเธอเข้ามากอดปลอบโยนเธอแล้วเอ่ยขึ้น“พี่ก็จักมิมีวันฟันคอออเจ้าผู้ที่เป็นเมียพี่” เขาพูดขึ้น ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงนิ่งอึ้งค้างท่าทางเหมือนกลัวขนาดนั้นเมื่อตอนเห็นเขากลับมาพร้อมเครื่องราชย์เหล่านั้น“แล้วทำไมถึงเอาของพวกนั้นมาไว้ที่เรือนตัวเองล่ะเจ้าคะ? ไม่ใช่ว่าต้อง
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๓. สุขสมอารมณ์หมาย
อดทนมาหลายวัน แอบเมียงมองว่าที่ภริยาของตนเตรียมตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างห่วงๆ แต่กลับทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อยเมื่อเธอกลับเป็นแม่บ้านแม่เรือนกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก ก่อนจะถึงวันแต่งงานเขาก็ได้ทำตามที่ใจของพริกแกงที่ได้ตั้งใจไว้เรื่องรับบ่าวเมื่อเข้าวังไปรับงานราชก็ทูลขอขุนหลวงเรื่องบ่าวของออกหลวงมโนสรที่ถูกชำเราให้ละเว้นโทษ และรับมาเลี้ยงดูเป็นบ่าวในเรือนของตน ขุนหลวงเห็นว่าออกพระรามมีผลงานดีงามและใกล้จะแต่งงานจึงได้ยอมยกบ่าวของออกหลวงให้ตามที่ทูลขอ อ้ายผาและพวกพ้องจึงเข้ามาทำงานในเรือนของออกพระรามและรับใช้อย่างซื่อสัตย์วันแต่งงานก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้พริกแกงจะทำตัวแก่นแก้วเต้นกลางงานแต่ก็พาคนอื่นๆ สนุกสนานไปด้วย เมื่อแต่งงานแล้วออกพระรามและพริกแกงก็ต้องหาที่ปลูกเรือนแยก ในบริเวณที่ดินใกล้เรือนพ่อแม่ของออกพระรามนั่นแหละ ไม่ได้ไกลกันนัก..ส่วนเรื่องของแม่เดือนแรมเห็นทีจะยอมพ่ายแพ้ไปเสียแล้ว เนื่องจากจหมื่นพันแสงนั้นเคยขัดห้ามอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะฟ้องพ่อกับแม่ก็เลยทำให้แม่เดือนแรมยอมรามือไปเสีย ทุกอย่างคลี่คลายราบรื่น..แต่เพื่อนพ้องของออกพระรามคิดเห็นว่าออก
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๒. เชยชมบุปผางาม
“ทะ...ทำไมต้องเขินด้วยเล่า...อย่างนี้คนอื่นก็เขินด้วยน่ะสิ” พริกแกงพูดแก้เขิน เมื่อเห็นเขาเขินเธอก็เขินตามไปด้วย ออกพระรามกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา“พี่มิเคย...เอ่ยคำนี้กับผู้ใด” พูดไปพลางเบือนหน้าหนี พริกแกงเองก็เบือนหน้ากลับมานั่งมองนิ้วตัวเองเล่นอย่างทำตัวไม่ถูก...ตอนได้กันครั้งแรกยังไม่เห็นเขินอะไรขนาดนี้เลยด้วยซ้ำไม่ทันได้เขินนานนักก็รู้สึกถึงมือหนาที่เลื่อนลูบปลายเส้นผมของเธอเบาๆ พริกแกงหันไปมองหน้าคนที่เปลี่ยนอารมณ์ไวเหมือนกิ้งก่า คิดจะหันไปจิกกัดเขาแต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่กำลังยิ้มบางๆ พร้อมกับก้มลงดอมดมปลายเส้นผมของเธอที่เขาจับอยู่ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้นท่าทางนั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งมีแขนแกร่งพาดเข่าที่ชันขึ้น มืออีกข้างจับเล่นเส้นผมของเธอดอมดมมันด้วยใบหน้าที่ดูพึงพอใจนั้น ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาดูมีเสน่ห์จนเธอละสายตาไม่ได้ ท่อนบนเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าโสร่งมัดพันรอบเอวยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์..รับกับใบหน้าหล่อคมหวานของเขาพอดิบพอดี เผลอจ้องจนเจ้าของร่างรู้ตัว“จดจ้องเรือนกายพี่เช่นนี้
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๑. ขัดคำสั่ง
พอถึงช่วงเย็นก็ไปกินข้าวพร้อมหน้าเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้บรรยากาศมันจะเงียบเหงาไปเสียหน่อย ไม่กล้ามีใครเอ่ยพูดอะไรขึ้นต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าจนแล้วเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่าเข้าหอนอนของตัวเองพริกแกงนั่งหวีสางผมเผ้าอยู่หน้ากระจก จ้องมองในกระจกนั้นอย่างเหม่อลอยเพราะในหัวคาวมคิดรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกผุ้อาวุโสทั้งสองว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้อยากล้มเลิกงานแต่ง สีหน้าของทั้งสองท่านเมื่อตอนเย็นบนโต๊ะกินข้าวนั้นทำให้เธอนั่งถอนหายใจอยู่พักใหญ่ สาลี่และจันมองหน้ากันไปมาก่อนหันไปมองแม่หญิงของตนอย่างนึกห่วง“มีเรื่องกระไรมิสบายใจรือเจ้าคะแม่หญิง” สาลี่เอ่ยถาม“ข้าว่าคุณลุงคุณป้าเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว ดูสีหน้าท่านเมื่อตอนเย็นสิพี่” พูดแล้วก็หันไปทำหน้างอแงใส่บ่าวทั้งสองคน สาลี่และจันเอื้อมมือไปจับกุมมือเล็กของผู้เป็นเจ้านายอย่างเอ็นดู“โธ่...แม่หญิงของบ่าว มิต้องคิดมากไปดอกเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวเรื่องมันก็ซา” จันเอ่ยปลอบ“นั่นสิเจ้าคะ...ต่อให้แม่หญิงมิพูด แต่พอถึงวันงานมันก็จักดีขึ้นเจ้าค่ะ” สา
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๔๐. มิได้เป็นเช่นนั้น
ออกพระรามเห็นอย่างนั้นก็อดยิ้มกริ่มออกมาไม่ได้ เดินตามแม่หญิงขึ้นโบสถ์ไป ทั้งสองต่างนั่งแอบลอบมองกันไปมาอย่างยิ้มๆ พริกแกงเองก็พยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขาอยู่เนืองๆ การกระทำของชายหญิงทั้งคู่ประจักษ์แก่สายตาของคุณหญิงซ่อนกลิ่นผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าลูกชาย หันไปเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงไปกับกิริยาท่าทางของลูกชายและพริกแกงเมื่องานเสร็จสรรพเรียบร้อยดี เหล่าขุนนางและคนอื่นๆ ก็ต่างพากันร่ำลากลับเรือนไปเสีย มาตั้งแต่เช้าจะกลับก็บ่ายแล้ว เรือขุนนางหลายลำแล่นแยกย้ายกันออกไป ออกญาผู้เป็นพ่อและคุณหญิงซ่อนกลิ่น รวมถึงพริกแกง ออกพระรามและบ่าวไพร่คนสนิทนั่งเรือลำเดียวกันเป็นเรือใหญ่ ส่วนบ่าวไพร่คนอื่นๆ ก็นั่งลำอื่นพายตามกันมาติดๆ คุณหญิงมองลูกชายตนที่นั่งแนบชิดติดกายแม่หญิงคู่หมั้นจ้องมองเธอไม่วางตาก็อดกระแอมขึ้นขัดไม่ได้“อะแฮ่ม...พ่อราม ใกล้จักถึงวันงานแต่งของลูกแล้วหนา”“ขอรับเจ้าคุณแม่” พูดตอบรับผู้เป็นแม่พลางจ้องมองหญิงสาวข้างกายด้วยรอยยิ้ม พริกแกงก็หลบเลี่ยงสายตามองไปทางอื่นไม่ให้ตัวเองเขินไปมากกว่านี้“แม่ใคร่ให้ลูก...อดใจห่างม
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๓๙. รู้ความจริง
“เอ่อ...ก็...” พอรู้ตัวก็หลบเลี่ยงสายตาของจหมื่นพันแสงเล็กน้อย ลอบสายตาขึ้นมองออกพระรามที่นิ่งเงียบจ้องมองเธออย่างรอคำตอบที่เธอจะตอบรับจหมื่นพันแสงเช่นกัน“คุณหมื่นยังไม่ได้ตอบคำถามข้าที่ถามก่อนเลยนะเจ้าคะ” หลีกเลี่ยงคำตอบแล้วหันไปถามจหมื่นพันแสงกลับ เมื่อได้ยินอย่างนั้นจหมื่นพันแสงก็ยิ้มหวานออกมารู้ได้ว่าเธอกำลังหลีกเลี่ยงแต่เขาก็เลือกที่จะตอบคำถามของเธอ“ออ...ที่มิบอกกันกงๆ เพราะแม่หญิงผู้นั้นมิอาจเอื้อมถึง หาใช่แม่หญิงที่ควรนึกถึงได้ไม่...ในเมื่อหักใจตัดเสียมิได้...ก็จักเลือกแสดงความรู้สึกผ่านดอกไม้ดอกนั้น หากแม่หญิงผู้นั้นคิดเช่นเดียวกันกับชายผู้ให้ ก็จักเก็บดอกไม้นั้นไว้กับตัว”“อ๋อ รักต้องห้ามสินะ” พริกแกงพยักเข้าใจในทันทีอย่างลืมตัว เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับคำตอบนั้นไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายสมัยก่อนนี้มีความโรแมนติกอยู่ไม่น้อย“แล้วแม่เล่า...จักเก็บดอกปีบนั้นไว้รือจักทิ้งมันไปเสีย?” หันไปถามเธอกลับ พริกแกงมองจหมื่นพันแสงก่อนจะหันไปมองออกพระรามที่มองเธอด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บป
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๓๘. ต่อหน้าต่อตา
เสร็จงานกฐินหลังจากที่ยกต้นกฐินเข้าโบสถ์ฟังเทศฟังธรรมกันอยู่นั้น พริกแกงที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่นานถึงกับอยู่ไม่สุข ความปวดเมื่อยคลืบคลานเข้ามาจนทำให้เอนตัวไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อยนั้น แม้ว่ามือเล็กทั้งสองข้างจะยกขึ้นพนมไหว้รับพรอยู่ก็ตามทีออกพระรามปรายสายตาหันไปทางเธอที่นั่งอยู่ด้านข้างห่างจากเขาเพียงทางเดินกั้น พริกแกงเห็นอย่างนั้นก็โน้มตัวเข้าไปทางเขาแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกระซิบ“คุณเจ๊ ข้าขอออกไปด้านนอกก่อนได้ไหมเจ้าคะ? พอดีมันเมื่อยจนขาชาไปหมดแล้ว” ออกพระรามได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วก่อนจะหันหน้ากลับไปมองที่พระสงฆ์องค์เจ้ากำลังสวดให้พรอยู่“อืม” ตอบออกไปเพียงสั้นๆ แม้ในใจไม่อยากให้เธอหายไปจากสายตาของเขาเสียเท่าไหร่นักถึงอย่างไรเธอก็ไปอยู่ดีหากเขาห้ามก็คงไม่ฟังเมื่อได้รับคำอนุญาตพริกแกงก็ค่อยๆ ลุกคลานถอยหลังออกไปตามทางอย่างเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินขากระเพกออกจากโบสถ์ไป เรียกสายตาให้เพื่อนๆ ของออกพระรามหันไปมองแล้วอมยิ้มกลั้นขำไปตามๆ กันออกพระรามทอดถอนหายใจก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาฟังพระสวดต่อ ปรายสายตาเหลือบไปเห็นจหมื่
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน บทที่ ๓๗. กฐินดึงดาว
“คนรัก? ของข้ารือ?” จหมื่นสุนทรทำหน้าสงสัยอย่างไม่เข้าใจว่าตัวเองไปมีคนรักตอนไหน พริกแกงพยักเพยิดหน้าไปทางโบสถ์ก่อนจะเห็นออกพระรามและแม่เดือนแรมเดินยิ้มหวานกันออกมา“โน่นไงเจ้าคะ มาโน่นแล้ว” จหมื่นสุนทรหันไปตามดวงหน้าที่พยักไป ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาอย่างเข้าใจว่าพริกแกงนั้นยังเข้าใจเขากับออกพระรามผิดไปอยู่ แต่จหมื่นสุนทรก็แปลกใจไม่น้อยที่ออกพระรามพาแม่เดือนแรมน้องสาวของจหมื่นพันแสงเข้าไปกราบพระแทนที่จะเป็นพริกแกงคู่หมั้น“มากันแล้วรือ” ออกพระรามและแม่เดือนแรมเดินมาถึงกลุ่มก้อนเพื่อนของตน ออกพระรามก็เอ่ยทักขึ้นโดยมีแม่เดือนแรมยืนเคียงข้างไม่ห่างกาย ส่วนพริกแกงนั้นยืนอยู่ระหว่างจหมื่นพันแสงและจหมื่นสุนทรเช่นกัน ออกพระรามเห็นอย่างนั้นก็ดูมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก“ขอรับออกพระท่าน” ทั้งสามเอ่ยตอบรับ ออกพระรามพยักหน้ายังคงหันไปขมวดคิ้วให้พริกแกงพร้อมถลึงถลนตาเป็นเชิงตักเตือนว่าไม่ควรที่ยืนอยู่ตรงนั้น แต่พริกแกงกลับไม่รู้เพราะไม่เข้าใจที่เข้าต้องการจะสื่อเท่าไหร่“ที่ที่ควรยืนอยู่กลับมิยืน” พูดแล้วหั
