บทที่ ๒๕. จับจ้องมิวางตา

“ไยถึงได้ออกมาช้านักพ่อราม” ออกญาเจ้าเรือนที่นั่งรอท่าพร้อมคุณหญิงซ่อนกลิ่นที่โต๊ะกินข้าว หันไปเอ่ยถามลูกชายของตนเมื่อเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดออกมา ก่อนที่พริกแกงเองก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับบ่าวรับใช้ของตนเช่นกัน

พริกแกงมองดูบรรยากาศในโต๊ะอาหารตึงเครียดก็ค่อยๆ นั่งลงคลานเข่าเข้าไปนั่งที่โดยไม่พูดอะไร ออกญาและคุณหญิงปรายสายตามองพริกแกงครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองออกพระรามเพื่อรอคำตอบ แต่ก็เห็นว่าสายตาลูกชายนั้นจับจ้องไปที่พริกแกงอย่างไม่วางตา

“ลูก...มิใคร่สบายเนื้อสบายตัวขอรับ เลยยืดเส้นยืดสายเสียหน่อยให้คลายจึงได้ออกมาช้า” หันกลับไปตอบผู้เป็นพ่อแม่ก่อนจะปลายตามองพริกแกงเล็กน้อย พริกแกงได้ยินอย่างนั้นก็ลอบมองเขาแล้วทำหน้าดุใส่กับการพูดจากำกวมนั้น

แม้แท้จริงแล้วมันก็เป็นคำพูดปกติธรามดา หรืออาจจะเป็นเพราะในหัวเธอตอนนี้สลัดเหตุการณ์เมื่อครู่ยังไม่ได้ถึงได้ดูเหมือนมันกำกวมไปเสียหมด

“พ่อรามมีไข้รือ?” คุณหญิงซ่อนกลิ่นเอ่ยถามลูกชายตนด้วยสีหน้าเป็นห่วง ออกพระรามจึงยิ้มตอบผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“คราแรกข้าก็คิดเช่นนั้น