All Chapters of เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน: Chapter 21 - Chapter 30

“เจ็บ...เจ็บนะ...ปล่อยฉันเถอะนะเจ้าคะ” พูดแล้วเงยหน้ามองชายที่คร่อมทาบทับกายของตนไว้ ออกพระรามยิ่งได้รู้ได้สัมผัสความคิดที่ปล่อยเธอไปนั้นแทบจะไม่มีในหัว อดทนแทบไม่ไหวแต่ก็ต้องอดทนบรรจงก้มลงจูบปลอบโยนแม่หญิงใต้ร่างกายกำยำของตนปลายนิ้วเรียวสอดสัมผัสใต้ผ้านุ่งเริ่มขยับขับสู้แรงดูดกลืน กายหญิงสาวสั่นสะท้านเกินต้านทานแรงราคะ ปากกระจับของเธอเม้มปิดแน่น คิ้วเรียวเล็กขมวดขมับเข้าหากัน เจ็บแต่ก็กระสันครั้นยามขยับเข้าแลออก ชายผู้กระทำมิรีรอปลอกลอกเลิกผ้าซิ่นลายสวยนั้นขึ้นดอกไม้อูมแย้มรับสู่สายตา กลีบดอกเกลี้ยงเกลาชวนให้ฉงนใจ ไม่มียากใยใดๆ มาขวางกั้นเหมือนดั่งที่เคยเห็นผ่านสายตามา แลเห็นเกสรสีชมพูอาบไปด้วยน้ำหวานของเกสรที่ไหลหยาดเยิ้ม กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พลันสายตาหลุบจดจ้องมิละวางตาปลายนิ้วหยอกขยับซับซ้อนเล่นน้ำหวานเรียกเสียงครางอึงอื้อดังระงม อีกปลายนิ้วเพิ่มสอดเข้ากายสาวจนสะดุ้ง ผะโงกโงนเงยหน้ามองส่องส่ายหน้าไปมา ออกพระหนุ่มหาได้สนใจเสียงคร้านครางของนางไม่ใบหน้าคมก้มลงตรงใจกลางเบื้องล่าง ละเลงเริงเล่นลิ้นหยอกล้อเกสรสวย มุดหน้าจมตัวมือยกขาแ

คำพูดของเขาทำเธออึ้งไม่น้อยเลย พริกแกงที่อยู่ในอ้อมแขนของออกพระรามที่เธอเรียกว่าเจ๊ กลับดูไม่ใช่เจ๊อีกต่อไป สายตาของเขาที่จับจ้องเลื่อนไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอนั่นมันช่างดูหิวกระหายเสียจนรู้สึกขนลุก พริกแกงขมวดคิ้วแล้วมองใบหน้าเขานิ่ง“เจ๊...ลืมตัวไปรึเปล่า...”“ข้าลืม...กระไรหนา?” ละสายตาจากเรือนกายสาวที่เขาหลงใหล เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเธอที่งงงวยกับการกระทำของเขา“ลืมไปหรือเปล่า..ว่าตัวเองมีผัว!” พูดขึ้นด้วยสีหน้าบึ้งตึงก่อนจะเบือนหน้าหนีสายตาของออกพระรามอย่างเซ็งๆ เธอคิดถึงเมื่อคืนว่าแย่มากแล้ว ตอนนี้กลับแย่ยิ่งกว่า“ออ...ข้าคิดว่าข้ามิได้...”“แล้วดูทำเข้า คำพูดคำจาเหมือนลืมผัวตัวเองไปแล้วอย่างนั้นแหละ” ยังคงหันมาดุเขาต่อไม่รอให้ออกพระรามได้พูดจบประโยค ออกพระรามแน่นิ่งไปชั่วขณะในหัวเริ่มคิดสับสนตัวเองแล้วว่าตัวเองมีผัวตอนไหน...เออ...ผัวข้า? เอ...ข้าเป็นผัวนางมิใช่รือ? ... คิดในใจอย่างงงๆ ขมวดคิ้วแน่นในห้วงความคิดของตัวเอง โดนกรอกหูทุกวันจนจะคิดว่าตัวเองมีผัวจริงๆ เสียแล้

ระหกระเหินเดินออกจากเรือนออกพระรามหลังจากถูกไล่ออกเพราะทำเรื่องที่ไม่ควรทำ คืนที่ผ่านมาแจ่มต้องไปนอนข้างเถียงนาใกล้ๆ เรือนออกพระราม เช้ามาก็หอบมัดผ้าของตนโซซัดโซเซด้วยความหิวโหยไปตามทางที่ไม่รู้ว่าต้องไปที่ใดหญิงสาวสิ้นไร้ไม้ตรอกจากเมืองละโว้มากับแม่หญิงที่พ่อแม่ของแม่หญิงชุบเลี้ยงมาหลังจากที่พ่อติดพนันขายลูกขายเมียไปเป็นทาสคนละเรือน ทำงานหนักหนาสาหัสมาตั้งแต่เด็ก ซ้ำร้ายพอโตเป็นสาวแรกรุ่นก็ถูกบ่าวชายในเรือนข่มเหงน้ำใจหวังจะได้เป็นเมีย แต่คนอย่างแจ่มมักเกลียดคร้านไม่อยากมีผัวเป็นบ่าว แต่เอาแก้ขัดไปเท่านั้น...ในสมองคิดเสมอว่าต้องเป็นเมียขุนนางสักคน จึงตั้งหน้าตั้งตาจากบ่าวก้นครัวขึ้นมารับใช้บนเรือนโดยการดูแลลูกสาวของออกพระนครพราหม์อย่างแม่หญิงพริกแกงให้เติบโต หลายต่อหลายครั้งที่เธอพยายามจะเข้าหาออกพระนครพราหม์แต่ก็ถูกเหยียดหยามด้วยคำพูดที่น่าเจ็บใจ...มึงนี้รือจักขึ้นเตียงกู เพียงเห็นขี้หน้ามึงกูก็ชังเสียแล้ว... นั่นคือคำพูดที่เธอโดนดูถูกแม้ว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เพียงแค่พวกขุนนางมักจะมองหญิงสาวที่หน้าตาราวกับนางฟ้านางในวรรณคดีเสียม

“ก็ได้...แม่เดือนแรมขึ้นเรือนมาคุยกับข้าอยู่ดีๆ ก็มีจิกกัดกันนิดๆ หน่อยๆ เห็นนางบอกว่าจะแต่งเข้ามาเป็นเมียคุณเจ๊ ข้าก็แค่จิกกัดนางไป...แต่พอนางรู้ว่าจะมีงานแต่งอีกสิบห้าวันอยู่ๆ ก็เป็นบ้าตบหน้าตัวเองร้องกรี๊ดลั่นบ้าน คงจะรู้มั้งว่านางทำไปเพราะอะไรน่ะ”“แล้วเหตุใดนางต้องทำเช่นนั้น”“ก็เพราะตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ” พูดแล้วกอดอกทำหน้ายู่อย่างไม่สบอารมณ์ที่ตัวเองต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ แต่ออกพระรามกลับมองว่าเธอหึงเขาถึงได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับมองใบหน้าบึ้งตึงของเธอ“จริงดังแม่หญิงของพวกเอ็งว่ารือ?”“เจ้าค่ะ หากออกพระท่านมิเชื่อ...ก็ลองถามบ่าวในเรือนที่อยู่กงนั้นได้เจ้าค่ะ” สาลี่เอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินการยืนยันหนักแน่นเช่นนั้นเขาก็พอเข้าใจได้ก่อนจะหันไปมองพริกแกงอีกครั้ง“แต่ออเจ้ามิควรจักกระทำเช่นนั้นเลยหนา”“ก็ไม่ได้อยากทำ แต่...คิดว่าคงจะโดนเข้าใจผิดแน่ๆ อยู่แล้ว...ก็ตบไปเลยให้จบๆ ตอนโดนลงโทษจะได้ไม่เสียดาย” พริกแกงอย่างไม่รู้สึกผิดและไม่เสียดายที่ทำลงไป แม้

ย้อนกลับไปในปัจจุบันชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเก่าของเธอนั้นได้รับโทรศัพท์ว่ามีอุบัติเหตุลื่นพื้นห้องน้ำหัวฟาดเสียชึวิต ใครจะไปคิดว่าสารวัตรหนุ่มจะต้องมานั่งในงานศพอดีตแฟนสาวของตัวเอง ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะเลิกกับเธอ เรื่องมันกำลังอยู่ในช่วงที่เข้าใจผิดกัน ไม่คาดคิดว่าเธอจะมาด่วนจากไปเสียก่อนเรื่องมันเกิดจากการที่เธอและเขาที่คบกันมานานพอสมควร คนรักกันพออยู่ด้วยกันมันก็อยากที่จะแสดงความเป็นเจ้าของต้องการตีตราประทับไว้อยู่แล้ว เธอเกือบจะตกเป็นของเขาหลายต่อหลายครั้งที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่อยู่ๆ เธอก็นึกเปลี่ยนเสียอย่างนั้นเพราะความกลัวเจ็บของเธอ แรกๆ ไม่เป็นไร หลังๆ พอบ่อยเข้าคนเรามันก็ต้องมีบ้างอารมณ์เสีย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่ๆ ก็ถูกชะงักจนครั้งสุดท้ายเขาได้เผลอพูดกับเธอไปว่าถ้าเธอทำไม่ได้จริงๆ ก็เลิกกันไปเสียเถอะ หุ่นแซ่บแต่เธอไม่ได้แซ่บอย่างหุ่น แล้วเดินออกจากห้องไป ตรงดิ่งไปยังคอนโดของตัวเองโทรนัดเพื่อนของตนคนในทีมทั้งสี่เตรียมจะนั่งก๊งเหล้ากันไปตามประสา มีเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ถึงได้มาถึงห้องเขาก่อนใครใครจะไปคิดว่าแ