All Chapters of เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน: Chapter 31 - Chapter 40

ด้วยความภาคภูมิใจทำให้เธอไม่ยอมรับข้าวรับน้ำในช่วงเย็นเพราะไม่อยากลบใบหน้าที่วาดไว้ออก และเธอเองก็อยากจะลองดูว่าถ่านที่ใช้เขียนใบหน้านี้จะทนอยู่ได้นานแค่ไป พริกแกงนั่งมองหน้าซ้ายมองขวาใบหน้าของตัวเอง ปลายนิ้วชี้และนิ้วโป้งจับปลายคางอย่างวางมาด“อืม...อื้ม...หล่อใช้ได้” พูดพร้อมพยักหน้ารัวๆ อย่างพึ่งพอใจในฝีมือของตัวเอง ก่อนจะแอบขำไม่น้อยที่เธอตั้งใจวาดเขียนใบหน้าให้มันดูตลกพอจะทำให้ออกพระรามปั่นป่วนอารมณ์เสีย แม้ว่าเขาจะบอกให้เธอไปลบออกแต่พริกแกงยังคงยืนกรานที่จะไม่ยอมลบก๊อกๆ“แม่พริก...ข้าจักไปแล้วหนา” พอฟ้าค่ำออกพระรามก็เดินเข้ามาเคาะประตูหอนอนของเธอเตรียมจะไปทำงานของเขาต่อ ที่ช่วงนี้เขาต้องไปทำงานช่วงค่ำนั้นเพราะเป็นคำสั่งของขุนหลวงในเรื่องยาปลุกกำหนัดที่ใช้ได้ไม่ถูกที่ถูกทาง แถมยังเป็นอันตรายถึงชีวิตแล้วคนที่เอามาขายส่วนใหญ่จะอยู่ในย่านที่มีหญิงงามเมืองอยู่เป็นหลัก จะทำการค้าขายกันตอนฟ้าค่ำ แม้เป็นงานลอยกระทงก็ไม่ได้ไปลอยเหมือนคนอื่นเขาพริกแกงเดินออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ยังไม่วายยักคิ้วหนาๆ ที่ตั้งใจเขียนให้ดำสนิทหนาสามเซนเห็นจะได้ ไม่หนำ

“พวกมึงช้าอยู่ไยเล่า!! พามันไปล้างหน้าล้างตาเสีย!” ออกหลวงมโนสรหันไปสั่งบ่าวทั้งสองของตนที่ยืนคอยท่าอยู่ ก่อนที่บ่าวจะพาพริกแกงไปล้างหน้าล้างตาแม้จะขัดขืนแต่ก็ขืนสู้แรงของชายฉกรรจ์ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามไม่ได้ แต่เมื่อล้างหน้าจนหมดจดบ่าวชายทั้งสองหันมองหน้ากันแล้วขมวดคิ้ว“ผู้ชายกระไรงามเหมือนหญิง”“โชคดีของเอ็งที่ข้ามินิยมชมชอบชายด้วยกัน”บ่าวทั้งสองพูดขึ้น แต่นั้นไม่ได้ทำให้พริกแกงสบายใจขึ้นเลยสักนิด ในสมองตอนนี้คิดแต่จะหาทางเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียวไม่อย่างนั้นความแตกแน่เรื่องที่เธอเป็นหญิงไม่ทันได้คิดแผนก็ถูกพาตัวเข้าไปหาออกหลวงผู้นั้นและชายหนุ่มคนเดิมที่นั่งคอยท่าอยู่ที่เตียงตั่ง เธอถูกพามาให้คุกเข่าต่อหน้าออกหลวงมโนสรก่อน เมื่อออกหลวงมโนสรพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจจึงถูกพาไปโยนที่เตียงตั่งข้างๆ ชายรูปงามคนนั้น“อ้ายผา มารับไปเสียสิ” ออกหลวงหันไปบอกชายหนุ่มรูปงามคนนั้นที่มีนามว่าผา ให้ไปรับจอกเล็กๆ จอกหนึ่งในมือของออกหลวง อ้ายผาเดินไปตามคำสั่งอย่างว่าง่ายก่อนจะคว้าจอกนั้นมาจ้องมองแล้วยกมันขึ้นดื่มตามที่

ตั้งแต่ที่ออกพระรามพูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจังทำให้เธอนั่งเงียบตลอดทางเรือ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าออกพระหนุ่มรูปงามเลยแม้แต่น้อย ขวยเขินกับคำพูดของเขาจนทำตัวไม่ถูกได้แต่มองรอบข้างระหว่างทางเรือไปมา ผิดกับออกพระรามที่ยังคงจ้องมองท่าทีของเธอไม่วางตาจนเรือพายมาจอดตรงท่าหน้าเรือน พริกแกงไม่รอช้ารีบขึ้นเรือก่อนหน้าออกพระราม เดินลิ่วกลับขึ้นเรือนตัวเองไป ออกพระรามนิ่งมองตามหลังของหญิงสาว“ออกพระขอรับ...มิขึ้นเรือนรือขอรับ” อ้ายทองที่เห็นออกพระรามนั่งอยู่บนเรือที่เดิมอยู่นาน พลางจ้องมองไปที่พริกแกงที่เดินกลับขึ้นเรือไปก็รีบเอ่ยท้วงขึ้น ออกพระรามกระแอมเบาๆ ก่อนจะตีหน้าเรียบนิ่ง“อืม” ตอบรับผ่านลำคอด้วยใบหน้าดุดังเดิม อ้ายทองเห็นอย่างนั้นก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ดูทีก็รู้ว่าผู้เป็นเจ้านายนั้นหลงไหลแม่หญิงผู้เป็นคู่หมั้นมากและหวงมากเพียงใดออกพระรามจึงลุกขึ้นจากเรือขึ้นท่าอย่างวางมาด ปรายสายตามองอ้ายทองที่เอ่ยแซวเขาเมื่อครู่อย่างรู้สึกขัดใจ ก่อนจะทอดถอนหายใจเดินขึ้นเรือนไปด้วยท่าทีนิ่งเฉย“อ้ายทอง เอ็งว่าออกพระท่านหลงรักแม่หญิง

เสร็จงานกฐินหลังจากที่ยกต้นกฐินเข้าโบสถ์ฟังเทศฟังธรรมกันอยู่นั้น พริกแกงที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่นานถึงกับอยู่ไม่สุข ความปวดเมื่อยคลืบคลานเข้ามาจนทำให้เอนตัวไปมาเพื่อคลายความปวดเมื่อยนั้น แม้ว่ามือเล็กทั้งสองข้างจะยกขึ้นพนมไหว้รับพรอยู่ก็ตามทีออกพระรามปรายสายตาหันไปทางเธอที่นั่งอยู่ด้านข้างห่างจากเขาเพียงทางเดินกั้น พริกแกงเห็นอย่างนั้นก็โน้มตัวเข้าไปทางเขาแล้วเอ่ยขึ้นเสียงกระซิบ“คุณเจ๊ ข้าขอออกไปด้านนอกก่อนได้ไหมเจ้าคะ? พอดีมันเมื่อยจนขาชาไปหมดแล้ว” ออกพระรามได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วก่อนจะหันหน้ากลับไปมองที่พระสงฆ์องค์เจ้ากำลังสวดให้พรอยู่“อืม” ตอบออกไปเพียงสั้นๆ แม้ในใจไม่อยากให้เธอหายไปจากสายตาของเขาเสียเท่าไหร่นักถึงอย่างไรเธอก็ไปอยู่ดีหากเขาห้ามก็คงไม่ฟังเมื่อได้รับคำอนุญาตพริกแกงก็ค่อยๆ ลุกคลานถอยหลังออกไปตามทางอย่างเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินขากระเพกออกจากโบสถ์ไป เรียกสายตาให้เพื่อนๆ ของออกพระรามหันไปมองแล้วอมยิ้มกลั้นขำไปตามๆ กันออกพระรามทอดถอนหายใจก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาฟังพระสวดต่อ ปรายสายตาเหลือบไปเห็นจหมื่

ออกพระรามเห็นอย่างนั้นก็อดยิ้มกริ่มออกมาไม่ได้ เดินตามแม่หญิงขึ้นโบสถ์ไป ทั้งสองต่างนั่งแอบลอบมองกันไปมาอย่างยิ้มๆ พริกแกงเองก็พยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขาอยู่เนืองๆ การกระทำของชายหญิงทั้งคู่ประจักษ์แก่สายตาของคุณหญิงซ่อนกลิ่นผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าลูกชาย หันไปเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงไปกับกิริยาท่าทางของลูกชายและพริกแกงเมื่องานเสร็จสรรพเรียบร้อยดี เหล่าขุนนางและคนอื่นๆ ก็ต่างพากันร่ำลากลับเรือนไปเสีย มาตั้งแต่เช้าจะกลับก็บ่ายแล้ว เรือขุนนางหลายลำแล่นแยกย้ายกันออกไป ออกญาผู้เป็นพ่อและคุณหญิงซ่อนกลิ่น รวมถึงพริกแกง ออกพระรามและบ่าวไพร่คนสนิทนั่งเรือลำเดียวกันเป็นเรือใหญ่ ส่วนบ่าวไพร่คนอื่นๆ ก็นั่งลำอื่นพายตามกันมาติดๆ คุณหญิงมองลูกชายตนที่นั่งแนบชิดติดกายแม่หญิงคู่หมั้นจ้องมองเธอไม่วางตาก็อดกระแอมขึ้นขัดไม่ได้“อะแฮ่ม...พ่อราม ใกล้จักถึงวันงานแต่งของลูกแล้วหนา”“ขอรับเจ้าคุณแม่” พูดตอบรับผู้เป็นแม่พลางจ้องมองหญิงสาวข้างกายด้วยรอยยิ้ม พริกแกงก็หลบเลี่ยงสายตามองไปทางอื่นไม่ให้ตัวเองเขินไปมากกว่านี้“แม่ใคร่ให้ลูก...อดใจห่างม