All Chapters of ล่ามโซ่หัวใจอสูร: Chapter 31 - Chapter 40

เขาผละจากร่างระทวยของหญิงสาวเดินกลับไปที่มุมอุปกรณ์ วางแส้หางม้าไว้ที่เดิม แล้วหยิบแส้หนังมาแทน เขาเดินกลับมาที่ร่างของเธอ แล้วฟาดแส้หนังลงบนหน้าอกอวบอิ่มสองสามครั้ง“โอ๊ย! โอ๊ย!” เธอร้องอุทานออกมาลั่นห้อง แต่ไม่ได้ร้องห้ามเลยสักครั้ง จนเขาฟาดแส้หนังลงบนเนินสวาทและแก้มก้นอย่างรุนแรง ความเจ็บและแสบสยิวที่ประดังประเดต่อเนื่องทำให้น้ำตาเธอไหล เธอหายใจรุนแรงจนได้ยินชัด หน้าอกสะท้อนขึ้นลงราวกับเหนื่อยหนักแทบจะขาดใจตาย “โอวว...โอววว”เมื่อฟาดเธอจนพอใจแล้ว เขาก็ผละออกไป ส่วนเธอนั้นทำได้เพียงแค่เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าและเสียงลมหายใจของเขาเท่านั้น ซึ่งเธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังพึงพอใจและสำราญสุขกับเกมสวาทที่เพิ่งเริ่มต้น “อะ..ฮึก...อะอ๊า” เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาใกล้เข้ามา จากนั้นก็รู้สึกถึงการสอดใส่ในช่องสวาทหวานฉ่ำของตัวเองด้วยอุปกรณ์กลมมนยาวราวสามนิ้ว มันมุดสอดเข้ามาในรูถ้ำด้วยฝีมือของเขาแล้วคงค้างไว้ข้างใน ปล่อยสายไฟยาวราวสิบนิ้วไว้ด้านนอก เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่มันเหมือนมีชีวิต เพราะมันสั่นแรงมาก“อ๊า...อูย...นายขา...เสียว...ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วค่ะนายขา” เขาปล่อยให้บางสิ่งทำงานอยู่

เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน เธอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่านอนอยู่เพียงลำพังแล้ว ชายหนุ่มจากไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ และสำคัญกว่านั้น มันเกือบจะเก้าโมงเข้าไปแล้ว“อืม หอมกาแฟ” เพราะกลิ่นหอมจากกาแฟร้อนกรุ่นนั่นเองที่ฉุดเธอให้ลุกจากเตียงนอน เธอรีบวิ่งออกไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อจะพบว่ามีอาหารมากมายหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะตรงมุมห้อง“ว๊าว...อเมริกันเบรกฟาสเหรอเนี่ย” เธอเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง หยิบการ์ดที่วางอยู่ใกล้กับจานอาหารขึ้นอ่านอย่างแปลกใจ “ทานเยอะ ๆ นะ จะได้มีแรงทำงาน จากนาย...แหม พ่อคนหื่น คิดจะแซวฉันเหรอ”แต่เธอก็ฟาดอาหารบนโต๊ะจนเรียบ เพราะความที่ใช้แรงงานไปเยอะเมื่อคืนที่ผ่านมา...อาคิรานั่งดื่มกาแฟอยู่กับอรรณพในห้องทำงาน วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แม้งานในไร่จะขัดข้องหลายเรื่องจนต้องจัดประชุมด่วนในบ่ายวันนี้“วันนี้ทำไมบอสดูอารมณ์ดีจังครับ”เมื่อถูกทัก เขากลับไม่เห็นด้วย “อารมณ์ดีอะไร ผมกำลังเซ็งเรื่องงานอยู่เลย เซ็งชะมัด มีแต่เรื่องปวดหัว ต้องตามแก้ปัญหาซ้ำ ๆ เดิม ๆ”“แต่ผมว่าผมเห็นบอสยิ้มนะครับ”อาคิราทำหน้าบึ้ง “ใครยิ้ม?”“ไม่ยิ้มก็ได้ครับ”“เฮอะ!” อรรณพหรี่ตามองเจ้านายอย่างสงสัย “ต

“ทำไม? เตรียมนับวันจะออกไปจากที่นี่แล้วเหรอ สงสัยจะนั่งนับทุกวัน!”เขาถามเหมือนโกรธ โกรธอะไรเธอเหรอ...“ใช่ค่ะ” เธอตอบแบบนั้นก็เพราะหมั่นไส้คนขี้เก๊กต่างหาก ตอนมีเซ็กส์กันทำอย่างกับเธอเป็นภรรยาสุดที่รัก แต่พอสมใจปรารถนา กลับทำเหมือนเธอเป็นสิ่งน่ารังเกียจ ตอนนี้เธอคงไม่ต่างจากโถชักโครกอย่างที่คุณแม่บ้านใหญ่พูดเอาไว้ “นับทุกวันเลยค่ะ อยากออกไปนอนดูดาวดูพระจันทร์ ดูพระอาทิตย์ตกดิน อยากนอนแผ่หลาลงบนพื้นหญ้านุ่ม ๆ แล้วมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆขาว มันคงจะฟิน เฮ่อ...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันมาสิบห้าวันแล้ว คิดถึงท้องฟ้าจังเลย”เขาแอบเห็นใจเธอนะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ในฐานะคนรักของเขาเสียหน่อย เขาจะได้พาเธอไปดูดาวไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน“งั้นก็อดทนรอหน่อยแล้วกัน เพราะเหลือเวลาอีกตั้งสิบห้าวัน กว่าที่คุณจะหมดโทษ”“ค่ะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะอดทนให้ถึงที่สุด แต่พอออกไปแล้ว ฉันจะไปเที่ยวทะเล ฉันจะไปปีนเขา จะไปเที่ยวญี่ปุ่น จะไปให้ไกลเลย”คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกโกรธ เขาโกรธอย่างบอกไม่ถูกที่เจ้าหล่อนแสดงท่าทางเหมือนอยากไปจากเขาจนตัวสั่น เขาไม่พูดอะไรอีก ไม่บอกลา

เธอยิ้มเย็นให้เขา “ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันมีประจำเดือน วันนี้คงดูแลคุณไม่ได้”เขาอ้าปากค้าง “โกหกรึเปล่า”“อยากดูมั้ยคะ จะได้เปิดให้ดู” เธอทำท่าจะเปิดกระโปรงให้เขาดูจริง ๆ เขาร้องห้ามเสียงหลง“พอ ๆ ไม่ต้องเลยไม่ต้อง!”เธอตั้งท่าจะลุกอีกรอบ แต่เขาคว้าข้อมือเธอไว้ได้อีกครั้ง “อะไรอีกคะ”“ประจำเดือนหมดวันไหน?”“ไหนว่าเบื่อ”“ก็...เบื่อน่ะแหละ แต่มันอยากระบายเข้าใจมั้ย”“ถ้าคุณกระสันมาก เดี๋ยวฉันทำให้” ขาดคำนั้นเธอคว้าหมับที่เป้ากางเกงของเขา แต่เขากลับจับมือเธอไว้แล้วมองหน้าแบบจริงจัง “ถ้าผมจะจ้างคุณทำงานต่อ คุณจะว่าไง” เขาตัดสินใจแล้วว่าจะลองทาบทามเธอดู เขาอาจเสียศักดิ์ศรีนิดหน่อย แต่พอนึกถึงว่าจะได้เธอมาเป็นสมบัติส่วนตัว เขาก็เลยต้องยอม...“จ้างทำงาน งานอะไรคะ?”“เงินเดือนสองแสน ว่าไง?”ราคาเงินเดือนทำให้เธอตาโต “สองแสนเลยหรือคะ บ้าไปแล้ว คุณจะจ้างฉันทำงานจริง ๆ เหรอ?”“ใช่ ถ้าคุณสนใจ เซ็นสัญญากันแบบปีต่อปี ว่าไง ผมไม่เคยเสนองานแบบนี้ให้ใครเลยนะ”เธอขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย “แล้วงานที่ว่านี่มันงานอะไรล่ะคะ”“เป็นผู้จัดการส่วนตัวของผม”“ผู้จัดการส่วนตัว?”“กลางวันทำงานเป็นผู้จัดการส่วนต

“ป้าไม่ได้ลืมหรอกค่ะ เพราะป้าเอาอาหารไปให้ฉันได้ทุกวัน แต่ป้าจงใจมากกว่า” มาลินณามองคนแก่ด้วยสายตาคาดคั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง อก เธอโล่งอกที่ไม่ได้โดนเขาทิ้งอย่างที่คิดไว้ “ไม่เป็นไรค่ะป้า เพราะยังไงอาหารของป้าก็อร๊อยอร่อย ขอบคุณป้ามากนะคะที่ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด อย่างน้อยก็ไม่ได้วางยาพิษในอาหารให้ฉัน”“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ป้าเธอ”“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ” ระหว่างยืนคุยกับคุณแม่บ้านใหญ่หน้าห้องนอนนั่นเอง อยู่ ๆ เจ้าทิงเกอร์ก็โผล่พรวดออกมาจากที่ซ่อนแล้วกระโจนใส่หญิงสาวด้วยความดีใจ ราวกับเจอเจ้านายอย่างไรอย่างนั้น“ว่าไงเจ้าทิงเกอร์ คิดถึงจังเลย ยังจำฉันได้นะเนี่ย ทำไมผอมลงนะ กินอะไรรึยังฮึเจ้าซน?”ฉวีวรรณตกใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก เนื่องจากรู้ดีว่าเจ้าทิงเกอร์ไม่เคยญาติดีกับใคร แม้ตัวเธอเองมันก็ยังไม่ยอมเข้าใกล้ ช่วงที่เจ้านายไม่อยู่แบบนี้ มันก็หมกตัวอยู่แต่ชั้นบน ไม่ยอมออกไปไหนเหมือนเคย หลายวันมานี้ เธอเพียงแค่นำเอาอาหารมาวางไว้เท่านั้น ส่วนตัวมันจะออกมาจัดการอาหารตอนไหนก็ไม่รู้ได้ เพราะตอนที่เธอขึ้นมา เธอไม่เคยเห็นมันโผล่ออกมาเลย นับตั้งแต่เจ้านายของมันไม่อยู่ที่คฤหาสน์ “แล้