All Chapters of ล่ามโซ่หัวใจอสูร: Chapter 41 - Chapter 50

“อ้อ ค่ะ แล้วถ้าฉันลงไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังคฤหาสน์ ฉันสามารถทำได้มั้ยคะ”“ก็เรื่องของคุณสิคะ เพียงแต่คุณไม่มีสิทธิ์เดินสำรวจในคฤหาสน์ คุณใช้ได้แค่บันไดเพื่อขึ้นลงเท่านั้น ส่วนบริเวณรอบ ๆ คฤหาสน์ ไม่มีใครห้ามคุณ และถ้าคุณจะไปจากที่นี่ ก็ไม่มีใครห้ามคุณเหมือนกัน อ้อ ถ้าเกิดคุณยังไม่รู้ พรุ่งนี้คุณรชิดาซึ่งเป็นคนรักเก่าของคุณหนูจะเดินทางมาถึงที่นี่ ยังไงซะ คุณก็อย่าออกมาจากห้องเป็นดีที่สุด ถึงแม้คุณจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้จัดการของคุณหนูก็ตาม แต่ใครก็คงมองออกว่า...คุณมีหน้าที่ทำอะไรด้วย”คุณแม่บ้านใหญ่ทิ้งข้อความไว้ให้เธอได้คิด ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไป“เธอจะกลับมาจริง ๆ สินะ” ความจริงเธอก็ไม่น่าจะอยู่รอเขาเลย เธอควรไปเสียตั้งแต่ตอนหมดสัญญาหนึ่งเดือนแล้ว แต่เธอก็ยังแอบมีความหวัง ยังอยู่รอเขาต่อมาเกือบเดือน เธอเป็นบ้าอะไรไปแล้วนี่ ทำไมถึงทำตัวงี่เง่าได้ขนาดนี้“และคนที่ต้องไป ก็คือเรา!”สองเดือนแล้วสินะที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์กลางสายหมอก โดยไม่มีคนภายนอกรับรู้เลยว่าเธอยังอยู่ที่นี่ เธอยังไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น“เรานี่...โง่ชะมัด” ค่ำคืนนี้เธอยังคงนอนกอดเจ้าทิงเกอร์อยู่บนเตียงเดิม ภายในห

“โอ๊ย!” เขาร้องลั่นเพราะโดนเธอกัดฝ่ามือเข้าเต็มคำ ความตกใจและความเจ็บทำให้เขาเผลอปล่อยเธอหลุดจากวงแขน จนทำให้เธอล่วงลงไปนั่งกองกับพื้นแบบเต็มตูดเช่นกัน “โอ๊ย!” เธอร้องลั่นไม่ต่างจากเขา ก่อนเงยหน้ามองคนร้ายด้วยความโกรธ “ไอ้สารเลว!”ทว่า เธอด่าเขาได้เพียงคำเดียวเท่านั้น เพราะปากมันค้างเสียก่อน...“คนหรือหมานี่ กัดเจ็บชะมัด!” ชายหนุ่มบีบคลำมือของตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดสายตาคมดุลงมองหญิงสาวตรงหน้าที่ช็อคตัวแข็งกลายเป็นรูปปั้นไปแล้วมาลินณาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย เธอฝันไปรึเปล่าที่เห็นอาคิราในสภาพใบหน้าหล่อเหลาไร้บาดแผลเหมือนเดิม หลังจากที่เขาหายไปเดือนกว่า ๆ เขากลับมาอีกครั้งในสภาพหล่อเหลาไร้ที่ติแต่เธอก็ตะลึงในความหล่อของเขาอยู่แค่อึดใจเดียวเท่านั้น เธอจำต้องกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง โลกที่ทำให้เธอและเขาอยู่กันคนละชั้นเพราะเมื่อเขาหล่อเหลางดงามราวเทพบุตร นั่นย่อมหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีนางบำเรอไร้ราคาอย่างเธอไว้คลายอารมณ์อีกแล้ว หลังจากนี้ไปเขาจะจิ้มจะชี้นิ้วเอาใครมานอนด้วยก็ได้ และสำคัญกว่านั้นก็คือ คนที่เขารักหวนกลับมาหาเขาแล้วเธอต้องตื่นจากฝันแล้วมาลินณา เรื่องราว

อาคิราไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำตอนที่รชิดาโผเข้ามากอดเขาจากข้างหลัง แล้วร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะเป็นจะตาย พร้อมคำขอโทษไม่ขาดปาก “ที่รักคะ ดาด้าขอโทษค่ะ ดาด้าผิดไปแล้ว ดาด้าเสียใจจริง ๆ นะคะ ดาด้าโง่เองที่หลงเชื่อคำโกหกหลอกลวงของคนเลว ดาด้าขอโทษนะคะคีย์”เขาเซอร์ไพรซ์จนพูดไม่ออกทีเดียว ไม่คิดไม่ฝันว่าหญิงสาวจะกลับมาหาเขาทันทีที่เลิกกับพี่ชายของเขา เขาปลดมือเธอออกแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอแบบตรง ๆ เพราะอยากจะเห็นแววตาสีหน้าของคนสำนึกผิดว่ามันน่าสงสารขนาดไหน “คีย์คะ คุณไปผ่าตัดมาแล้วนี่คะ!” เธอแสร้งทำหน้าตกใจเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าใบหน้าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว “ด้าไม่ทราบเรื่องมาก่อนเลย โอวที่รัก ตอนนี้คุณหล่อกว่าเดิมอีกนะคะเนี่ย”เธอยื่นมือขึ้นจับแก้มข้างซ้ายของเขาอย่างทะนุถนอม สายตาอ่อนหวานปนยั่วเย้ามองเขาอย่างเต็มรัก“ด้าขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมานะคะคีย์ ตอนนี้ด้ารู้แล้วว่าด้ารักคีย์คนเดียวเท่านั้น ด้าไม่เคยรักคุณจักรเลย หัวใจของด้าเป็นของคีย์คนเดียว”อาคิรามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างระอาใจ เธอคิดว่าเขาเป็นควายหรืออย่างไรกัน ถึงมองคนอย่างเธอไม่ออก พอโดนพี่ชายเขาหักหลัง เธอก็รีบแจ้นกลับมาหาเขา

“ผมไม่ได้แกล้ง!” เขาพูดพร้อมกับขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเธออย่างจงใจให้เธอเห็นอารมณ์เย็นชาไร้ความรักจากดวงตาของเขา เธอต้องรู้สิว่าเธอไร้ความหมายสำหรับเขาไปเนิ่นนานแล้ว “นี่คือตัวตนที่แท้จริงของผม คุณไม่รู้เหรอ?”“ด้าไม่เชื่อค่ะ คุณกำลังประชดด้าใช่มั้ยคะ”เขาผลักร่างเธอเล็กน้อยอย่างเสียอารมณ์ แล้วเดินหนีไปหยิบกุญแจมือขึ้นมาถือเล่น“ถ้าทำไม่ได้ก็ไปซะ!”“คีย์คะ!” เขาออกปากไล่เธออย่างนั้นเหรอ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เขาลืมไปแล้วหรือว่าเขาเคยรักเธอมากมายแค่ไหน “ด้ารู้ว่าด้าทำผิดต่อคุณหลายเรื่อง ถ้าคุณจะโกรธเกลียดด้า ด้าก็เข้าใจค่ะ แต่อย่าไล่ด้าไปเลยนะคะ เพราะด้าจะไม่มีวันไปจากที่นี่อีกแล้ว ด้าจะอยู่กับคุณไปจนวันตาย!”“งั้นเหรอ?” ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดนะ หากเธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้า เขาจะทำยังไงกับเธอ เขาจะอ้อนวอนร้องขอให้เธอกลับมา หรือฆ่าเธอซะ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่อยากทำทั้งสองอย่าง เพราะมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเอาเสียเลย“ค่ะ ด้ารู้ตัวแล้วว่าคุณคือคนที่ด้าอยากอยู่ด้วย”“อืม ถ้าคุณอยากอยู่นักก็อยู่สิ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่า คุณจะไม่ใช่ที่หนึ่งของผมอีกต่อไปแล้วนะ” เขาพูดปร

“แกก็แค่นางบำเรอ! อย่าสะเออะคิดว่าตัวเองสำคัญ!”มาลินณารู้สึกหน้าชา ไม่กล้าเถียงเลย เพราะมันเป็นเรื่องจริง “แต่เขาอยากให้ฉันอยู่ด้วย”รชิดายิ้มเย้ย “นั่นเพราะเขายังไม่รู้ไงว่าแกคือใคร ถ้าเขารู้ว่าแกคือยัยหมูโสโครกที่เขาขยะแขยง เขาจะต้องรับไม่ได้แน่ เขาต้องไล่แกเหมือนหมูเหมือนหมา ฉันก็เลยมาเตือนแกไง แกควรไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะโกรธจนพาลทำให้เพื่อนแกเดือดร้อนไปด้วย แกอยากให้เพื่อนแกซวยไปด้วยเหรอ?”คำขู่ของรชิดาทำให้มาลินณากังวลจนหน้าเสีย ส่วนตัวเธอเองต้องลำบากและเดือดร้อนสักแค่ไหนก็คงไม่เป็นไร แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเดือนร้อนลำบากไปด้วย“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้าฉันตั้งใจจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว และไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันขอร้องสักเรื่องเถอะ อย่าบอกเขาว่าฉันเป็นใคร ขอให้มันจบลงแค่นี้”รชิดายิ้มเย้ยดูถูก “ถ้าแกสัญญาว่าจะหายไปจากชีวิตเขา จะไม่ติดต่อเขาตลอดชีวิต ฉันจะยอมช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับให้”“ได้สิ ฉันตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว หวังว่าเธอจะทำตามที่พูดนะดาด้า”เมื่อตกลงกันเสร็จ รชิดาก็กลับไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนมาลินณาแค่รู้สึกเหนื่อยหัวใจเท่าน