All Chapters of ล่ามโซ่หัวใจอสูร: Chapter 11 - Chapter 20

“ฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามคุณ...คุณอาคิรา แต่ไม่ได้ถามในฐานะนักข่าวนะ” ซึ่งแน่นอนว่ามันคงเป็นได้แค่ความฝันของเธอเท่านั้น เพราะความเป็นจริง เธอกับเขาเหมือนอยู่กันคนละโลก โอกาสที่จะได้เจอกันมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย “โลกหลังกำแพงนั่นคงปลอดภัยสำหรับคุณที่สุดสินะ”ขณะกำลังใคร่ครวญคิดคำนึงถึงเจ้าของคฤหาสน์ เสียงดมกลิ่นฟึดฟัดรุนแรงของสุนัขปลุกเธอให้หลุดจากห้วงภวังค์ เมื่อหันไปเจอต้นเสียงก็ต้องตกใจตาค้าง เพราะเจ้าสุนัขสีดำตัวใหญ่พันธุ์ล็อตไวเลอร์กำลังคาบกระเป๋าสะพายของเธอแล้ววิ่งหนีไปอย่างเร็วราวกับม้าแข่ง“เฮ๊ย! กระเป๋าฉัน!” เธอตะโกนลั่นพร้อมกับสาวเท้าอย่างเร็วรี่วิ่งตามสุนัขหัวขโมยเข้าไปในป่าต้องห้ามโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝ่าเขตแดนที่คนภายนอกไม่มีสิทธิ์ย่างเหยียบเข้าไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าซน เจ้าซนหยุดเดี๋ยวนี้!!!”เธอตะโกนลั่นป่า สองเท้าวิ่งวุ่นไม่หยุด สายตาสอดส่ายมองหาหัวขโมยไปทั่ว แต่กลับไม่เห็นมันแม้แต่เงา ราวกับว่าหายตัวได้อย่างนั้น“เฮ่อ อยู่ไหนแล้วเนี่ย โอยทำไงดี” เธอเดินมองหาไปจนกระทั่งถึงกำแพงหิน ซึ่งถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์องุ่นอย่างแน่นหนา “ตรงนี้เหมือนมีทางเดินเลยอ่ะ

ที่โต๊ะอาหารในตอนเช้าของวันใหม่ อาคิรากำลังรับประทานอาหารเช้าสไตล์อเมริกันกับเลขาส่วนตัวตามปกติ พวกเขาพูดคุยกันเรื่องงานสักพักหนึ่ง ก่อนที่เลขาจะเอ่ยบางเรื่องขึ้น ซึ่งทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย“เมื่อวานนี้คุณทิงเกอร์หนีออกไปเที่ยวเล่นนอกกำแพงอีกแล้วใช่มั้ยครับ”“คงงั้น”“แล้วคุณทิงเกอร์ได้...เอ่อ...คาบ...”“กระเป๋า?”“ใช่ครับ กระเป๋า คุณทิงเกอร์คาบกระเป๋าของผู้หญิงเข้ามาในคฤหาสน์ใช่มั้ยครับ”คนเป็นเจ้านายพยายามนิ่งและฟังลูกน้องพูด แม้จะเริ่มโมโหก็ตาม “พี่ณพรู้ได้ไง หรือว่าพี่ณพรู้จักกับเจ้าของกระเป๋า”อรรณพอ้ำอึ้งเล็กน้อย “เปล่าหรอกครับ พอดีเธอเป็นเพื่อนของลูกสาวหัวหน้าคนงานในไร่องุ่นน่ะครับ เมื่อวานนี้เธอเดินเล่นอยู่แถว ๆ เนินเขาด้านหลังคฤหาสน์ แล้วคุณทิงเกอร์ก็เข้าไปคาบ...กระเป๋าเธอ”“พี่ณพเล่าได้เป็นฉากๆ เลยนะ เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย”หนุ่มใหญ่ยิ้มแหย “พอดีหัวหน้าปราบต์จะขอเข้ามาพบบอสคีย์ในวันนี้ ผมก็เลยอาสาจะคุยให้ ตกลงคุณทิงเกอร์คาบมาจริง ๆ ใช่มั้ยครับ?”“พี่ณพฟังผมนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาขึงขังกว่าปกติ “เจ้าของกระเป๋าเธอเป็นนักข่าว!”“หา! นักข่าว!”“ผมเชื่อว่าเธอมีจุ

“เอิ่ม บอสดูสนุกกับเรื่องนี้นะครับ”“ใครบอกสนุก!” เขารีบแย้งทันที “อารมณ์เสียจะแย่อยู่แล้ว ไปเลยไป ผมจะทำงาน”“ครับ” อรรณพรับคำสั่งของเจ้านายแล้วออกจากห้องทำงานไปอย่างกังวล ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย อาจเป็นเพราะเขารู้จักเจ้านายของตัวเองดีที่สุด เจ้านายผู้เอาแต่ใจและเห็นผู้หญิงเป็นแค่ทาสอารมณ์ เจ้านายกำลังคิดทำบางอย่างที่น่ากลัวอย่างแน่นอน เขาหวั่นใจเหลือเกินว่าผู้หญิงน่ารักคนนั้นจะกลายเป็นเครื่องระบายความคลั่งของเจ้านายโดยไม่เต็มใจ อาคิรายิ้มกริ่ม นัยน์ตาพราว หยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยเพื่อย้อมอารมณ์ให้ผ่อนคลาย“ถ้าเธอรู้ว่ากำลังจะซวยและหมดอนาคต เธอจะทำยังไงนะยัยนักข่าวตัวแสบ!!!” เขาเชื่อว่าเจ้าหล่อนจะต้องร้อนใจจนรีบคลานมาขอโอกาสจากเขาอย่างแน่นอน เขาเชื่อว่าคนที่จนตรอกสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด และเธอก็เช่นกัน “ปฏิเสธอคนอย่างฉันอย่างนั้นเหรอ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!”ความซวยของเธอทำให้เขารู้สึกสบายอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก เขานั่งเคลียร์เอกสารบนโต๊ะทำงานไปอย่างเพลิดเพลิน กระทั่งเกือบเย็นแล้วที่เขาสังเกตเห็นว่าวันนี้เจ้าทิงเกอร์ยังไม่โผล่มาเจอเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ทำไงดี???” ดวงตากลมสวยมองบรรยากาศรอบกายที่เริ่มมืดสลัวด้วยความกังวลใจ...วินาทีนั้นฝนซาลงจนเกือบจะเป็นปกติแล้ว แต่ความหนาวเย็นยังคงไม่จางหาย ทว่า สองร่างกายที่หนาวสะท้านกลับเกิดความอบอุ่นเพราะสัมผัสแนบแน่นที่ถ่ายทอดให้แก่กันอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มเริ่มมีสติมากขึ้น และความกลัวจางหายไปพร้อมกับสายฝนที่เริ่มขาดเม็ด เขาจึงผละตัวออกจากอ้อมกอดของหญิงสาวเสียเอง เพราะไม่อยากให้อารมณ์หวั่นไหวมันครอบงำจิตใจไปมากกว่านี้ “คุณโอเคแล้วเหรอ” เธอมองหน้าเขา สอบถามอย่างห่วงใย แต่เขากลับทำหน้าดุใส่เธอ ทำเหมือนเธอไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของเขาทั้งที่ไม่ได้ขอให้ช่วย“ผมก็แค่...” เขาต้องหาข้อแก้ตัวที่ดูมีเหตุมีผล เพื่อปกป้องตัวตนน่าเกรงขามของตัวเองไว้ แต่... “คุณกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าหรือคะ?” เธอถามแทรกขึ้นอย่างสงสัยใคร่รู้“เปล่าซะหน่อย!!” แต่เจ้าทิงเกอร์กลับครางหงิงๆเหมือนกำลังบอกว่าเจ้านายกำลังโกหก “กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ทิงเกอร์ คอยดูเถอะ ฉันจะลงโทษนาย โทษฐานที่หนีเที่ยวและพา...นักข่าวเข้ามาในเขตต้องห้าม!!”เธอตกใจตาเหลือกที่เขารู้ว่าเธอทำงานอะไร แต่กลับมีความหวังขึ้นมาว่า... “คุณ...คุณรู้ได้ไงว่าฉันเป็นนัก

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” มือเย็นเยือบของหัวหน้าแม่บ้านจับข้อมือเธอไว้แล้วนำทางเธอไปยังห้องใต้ดินของคฤหาสน์ ห้องลับที่มีเพียงผู้เป็นเลขาและหัวหน้าแม่บ้านเท่านั้นที่รู้เส้นทางเข้าไปมาลินณาเองไม่แน่ใจว่าเธอคิดผิดหรือคิดถูกที่ยอมให้หญิงชราปิดตาแล้วพาไปยังบางสถานภายในคฤหาสน์ หากหญิงชราไม่ได้พาเธอไปพบผู้นัดหมาย แต่พาเธอไปฆ่าทิ้งเสีย เธอก็คงจะโทษใครไม่ได้ นอกจากโทษความโง่เง่าของตนเองเธอเดินตามหญิงชราไปไม่นานนักก็หยุดฝีเท้าลงที่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ เธอถูกทิ้งไว้หน้าบานประตูหลังจากที่หญิงชรากดกริ่งส่งสัญญาณแก่ผู้ที่รอคอยอยู่ด้านใน เธอรออยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเขาดังใกล้หู“เข้ามาสิ” ขาดคำนั้น เขาคว้าจับข้อมือเธอแล้วลากเข้าไปด้านในซึ่งมีอุณหภูมิเย็นฉ่ำราวสิบแปดองศา เธอรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยกับสถานการณ์ แต่ก็ไม่กล้าจินตนาการถึงสถานที่แห่งนี้ว่าเป็นอย่างไร “แกะผ้าปิดตาออกซะ” เขาสั่งเธอเป็นครั้งที่สอง โดยการกระซิบใกล้หูเหมือนเคยเธอตั้งสติครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือขึ้นแกะปมผ้าผูกตาที่ตรงท้ายทอยแล้วกระชากมันออก“ว่าไง”ดวงตากลมสวยจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ชายหนุ่มสวมใส