“แต่บอสทำหน้าเหมือนคนขับถ่ายไม่ออกนะครับ”เขาเหลือกตามองเลขาอย่างไม่พอใจ “พี่เห็นหน้าผมด้วยเหรอ ผมใส่หน้ากากอยู่นะ”“แหม เห็นแค่แววตาก็รู้แล้วครับ”“รู้ดีจริง ๆ” เขาทำหน้ายุ่งต่อขณะหันไปหยิบถ้วยกาแฟขึ้นดื่มเพื่อเพิ่มความกระปรี้กระเปร่าให้ตัวเอง แต่พอวางถ้วยกาแฟกลับลงที่เดิมก็ดันถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “เฮ่อ!”“หนักแล้ว”“บ้าบอชะมัด!” เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น จนไม่คิดจะสนใจเอกสารและงานบนโต๊ะ “ไม่! ไม่มีทาง! เธอมันก็แค่ของเล่นเท่านั้น!”“ว่าไงนะครับ?” อรรณพถามเจ้านายด้วยความแปลกใจ เพราะเกิดได้ยินคำบางคำที่เจ้านายเผลอสบถออกมา “ของเล่นอะไรครับ”เมื่อโดนจับได้ อาคิราทำหน้าแทบไม่ถูก รีบเฉไฉ กลบเกลื่อนเพื่อเอาตัวรอด“ทำงานไปเถอะครับ ผมบ่นเรื่องงาน!” ตะคอกพร้อมทำหน้าขึงขังเพื่อให้เลขาจอมยุ่งรู้ว่าใจเขากำลังจดจ่ออยู่ที่เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องผู้หญิง “พรุ่งนี้ผมอยากตรวจบัญชีของไร่ พี่ขนเอกสารมาให้ผมด้วยนะ”“ก็อยู่บนโต๊ะนั่นไงครับ ผมเอามาให้ตั้งแต่เช้าแล้วครับ ดูเหมือนวันนี้บอสจะใจลอย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะครับ” อรรณพวิจารณ์อาการของเจ้านายพลางหรี่ตามองสำรวจอย่าง
เธอยิ้มเย็นให้เขา “ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันมีประจำเดือน วันนี้คงดูแลคุณไม่ได้”เขาอ้าปากค้าง “โกหกรึเปล่า”“อยากดูมั้ยคะ จะได้เปิดให้ดู” เธอทำท่าจะเปิดกระโปรงให้เขาดูจริง ๆ เขาร้องห้ามเสียงหลง“พอ ๆ ไม่ต้องเลยไม่ต้อง!”เธอตั้งท่าจะลุกอีกรอบ แต่เขาคว้าข้อมือเธอไว้ได้อีกครั้ง “อะไรอีกคะ”“ประจำเดือนหมดวันไหน?”“ไหนว่าเบื่อ”“ก็...เบื่อน่ะแหละ แต่มันอยากระบายเข้าใจมั้ย”“ถ้าคุณกระสันมาก เดี๋ยวฉันทำให้” ขาดคำนั้นเธอคว้าหมับที่เป้ากางเกงของเขา แต่เขากลับจับมือเธอไว้แล้วมองหน้าแบบจริงจัง “ถ้าผมจะจ้างคุณทำงานต่อ คุณจะว่าไง” เขาตัดสินใจแล้วว่าจะลองทาบทามเธอดู เขาอาจเสียศักดิ์ศรีนิดหน่อย แต่พอนึกถึงว่าจะได้เธอมาเป็นสมบัติส่วนตัว เขาก็เลยต้องยอม...“จ้างทำงาน งานอะไรคะ?”“เงินเดือนสองแสน ว่าไง?”ราคาเงินเดือนทำให้เธอตาโต “สองแสนเลยหรือคะ บ้าไปแล้ว คุณจะจ้างฉันทำงานจริง ๆ เหรอ?”“ใช่ ถ้าคุณสนใจ เซ็นสัญญากันแบบปีต่อปี ว่าไง ผมไม่เคยเสนองานแบบนี้ให้ใครเลยนะ”เธอขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย “แล้วงานที่ว่านี่มันงานอะไรล่ะคะ”“เป็นผู้จัดการส่วนตัวของผม”“ผู้จัดการส่วนตัว?”“กลางวันทำงานเป็นผู้จัดการส่วนต
หลังจากที่ตกลงกันในคืนนั้น เขาก็หายไปไม่กลับมาหาเธออีกเลย สิบวันผ่านไปราวกับสิบปี ที่เธอเฝ้ารอเขาด้วยใจวุ่นวาย กระทั่งจบสิ้นสัญญาหนึ่งเดือนที่ทำข้อตกลงกันครั้งแรก หลายวันมานี้ เธอรู้สึกสับสนวุ่นวายใจมาก เพราะคิดว่าเขาคงพูดเล่นและเห็นเธอเป็นตัวตลก จึงแกล้งทำเป็นยื่นข้อเสนอให้เธอ ซึ่งเธอก็หลงกลเขา กระโดดงับมันทันทีโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง“คนบ้า คนเลว!” เธอด่าว่าเขาได้ทุกวัน แล้วก็นอนร้องไห้ได้ทุกคืน เฝ้ารอนับวันที่จะได้ออกจากห้องใต้ดินแล้วหนีไปให้ไกลจากไร่แห่งนี้เสียที“คอยดูเถอะ ออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกแล้ว ฉันจะไปให้ไกลจากคุณ จะไปให้สุดขอบฟ้าเลย!” เธอตะโกนลั่นห้อง ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาเพราะความน้อยใจและเสียใจ “พอเถอะมาลินณา เธอหยุดหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ เลย เธอมันก็แค่นางบำเรอเท่านั้น จำเอาไว้”ขาดคำนั้น ประตูห้องใต้ดินเปิดออกอีกครั้ง คุณฉวีวรรณหัวหน้าแม่บ้านก้าวเข้ามาด้วยท่าทีรังเกียจเธอเหมือนเดิม พร้อมกับแจ้งให้เธอรู้เกี่ยวกับบางเรื่อง...“คุณหนูให้ฉันมาพาคุณไปค่ะ”“เขาสั่งเหรอคะ”“ตามมาเถอะค่ะ”“ค่ะ ฉันควรจะไปซะที”เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่พยายามทำใจเย็นเหมือนไม่ได
“ป้าไม่ได้ลืมหรอกค่ะ เพราะป้าเอาอาหารไปให้ฉันได้ทุกวัน แต่ป้าจงใจมากกว่า” มาลินณามองคนแก่ด้วยสายตาคาดคั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง อก เธอโล่งอกที่ไม่ได้โดนเขาทิ้งอย่างที่คิดไว้ “ไม่เป็นไรค่ะป้า เพราะยังไงอาหารของป้าก็อร๊อยอร่อย ขอบคุณป้ามากนะคะที่ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด อย่างน้อยก็ไม่ได้วางยาพิษในอาหารให้ฉัน”“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ป้าเธอ”“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ” ระหว่างยืนคุยกับคุณแม่บ้านใหญ่หน้าห้องนอนนั่นเอง อยู่ ๆ เจ้าทิงเกอร์ก็โผล่พรวดออกมาจากที่ซ่อนแล้วกระโจนใส่หญิงสาวด้วยความดีใจ ราวกับเจอเจ้านายอย่างไรอย่างนั้น“ว่าไงเจ้าทิงเกอร์ คิดถึงจังเลย ยังจำฉันได้นะเนี่ย ทำไมผอมลงนะ กินอะไรรึยังฮึเจ้าซน?”ฉวีวรรณตกใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก เนื่องจากรู้ดีว่าเจ้าทิงเกอร์ไม่เคยญาติดีกับใคร แม้ตัวเธอเองมันก็ยังไม่ยอมเข้าใกล้ ช่วงที่เจ้านายไม่อยู่แบบนี้ มันก็หมกตัวอยู่แต่ชั้นบน ไม่ยอมออกไปไหนเหมือนเคย หลายวันมานี้ เธอเพียงแค่นำเอาอาหารมาวางไว้เท่านั้น ส่วนตัวมันจะออกมาจัดการอาหารตอนไหนก็ไม่รู้ได้ เพราะตอนที่เธอขึ้นมา เธอไม่เคยเห็นมันโผล่ออกมาเลย นับตั้งแต่เจ้านายของมันไม่อยู่ที่คฤหาสน์ “แล้
“ชื่อหวานค่ะ ปกติพี่จะดูแลชั้นสอง ส่วนคุณแม่บ้านใหญ่ดูแลชั้นสาม แต่พอมีคุณมาอยู่ด้วย เจ้านายท่านก็เลยมอบหมายให้พี่เป็นคนดูแลคุณค่ะ”เมื่อสาวใช้พูดถึงเจ้านาย เธออดไม่ได้ที่จะลองถามดู เพราะมันนานหลายวันมาแล้วที่เธอต้องออกไปยืนที่ระเบียงเพื่อมองเส้นทางเบื้องล่าง เฝ้าดูว่าเมื่อไหร่รถของเขาจะกลับเข้ามา แต่จนถึงวันนี้ เขาก็ยังไม่ยอมโผล่มา แถมไม่เคยส่งข่าวมาเลย“ขอโทษนะคะ พี่หวานทราบมั้ยคะว่าคุณอาคิราเธอหายไปไหน ฉันไม่ได้ข่าวเขาเลยค่ะ”“พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่พวกในครัวเม้าท์กันว่าท่านน่าจะไปหาคุณดาด้า”“ไปหาคุณดาด้า?” ชื่อของผู้หญิงที่เขารักนั่นเอง เมื่อได้ยินทีไร เธอรู้สึกเจ็บทุกที โดยเฉพาะครั้งนี้ “คุณดาด้าเป็นคนรักเก่าของท่านน่ะค่ะ แต่เลิกกันมาหลายปีแล้ว เพราะคุณดาด้าเธอเลือกคุณจักรพี่ชายของท่านน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าคุณดาด้ากับคุณจักรมีปัญหากัน และเลิกกันไปแล้วค่ะ”เมื่อได้ฟังเรื่องเม้าท์มอยด์ของเหล่าสาวใช้ในคฤหาสน์แล้วเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดและปวดหัวใจราวกับมีเข็มสักพันเล่มรุมทิ่มแทงอย่างไร้ปรานี“อย่างนั้นเองหรือคะ”“ใช่ค่ะ แต่พี่กับพวกสาวใช้คนอื่น ๆ ไม่ค่อยชอบคุณดาด้าหรอกนะคะ เธ
“อ้อ ค่ะ แล้วถ้าฉันลงไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังคฤหาสน์ ฉันสามารถทำได้มั้ยคะ”“ก็เรื่องของคุณสิคะ เพียงแต่คุณไม่มีสิทธิ์เดินสำรวจในคฤหาสน์ คุณใช้ได้แค่บันไดเพื่อขึ้นลงเท่านั้น ส่วนบริเวณรอบ ๆ คฤหาสน์ ไม่มีใครห้ามคุณ และถ้าคุณจะไปจากที่นี่ ก็ไม่มีใครห้ามคุณเหมือนกัน อ้อ ถ้าเกิดคุณยังไม่รู้ พรุ่งนี้คุณรชิดาซึ่งเป็นคนรักเก่าของคุณหนูจะเดินทางมาถึงที่นี่ ยังไงซะ คุณก็อย่าออกมาจากห้องเป็นดีที่สุด ถึงแม้คุณจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้จัดการของคุณหนูก็ตาม แต่ใครก็คงมองออกว่า...คุณมีหน้าที่ทำอะไรด้วย”คุณแม่บ้านใหญ่ทิ้งข้อความไว้ให้เธอได้คิด ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไป“เธอจะกลับมาจริง ๆ สินะ” ความจริงเธอก็ไม่น่าจะอยู่รอเขาเลย เธอควรไปเสียตั้งแต่ตอนหมดสัญญาหนึ่งเดือนแล้ว แต่เธอก็ยังแอบมีความหวัง ยังอยู่รอเขาต่อมาเกือบเดือน เธอเป็นบ้าอะไรไปแล้วนี่ ทำไมถึงทำตัวงี่เง่าได้ขนาดนี้“และคนที่ต้องไป ก็คือเรา!”สองเดือนแล้วสินะที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์กลางสายหมอก โดยไม่มีคนภายนอกรับรู้เลยว่าเธอยังอยู่ที่นี่ เธอยังไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น“เรานี่...โง่ชะมัด” ค่ำคืนนี้เธอยังคงนอนกอดเจ้าทิงเกอร์อยู่บนเตียงเดิม ภายในห
“เดี๋ยวนะ!” เจ้าหล่อนพูดพลางเพ่งมองหน้าเธอด้วยสายตาที่สงสัยหนักกว่าเดิม “ทำไมฉันคุ้นหน้าเธอจัง ฉันว่าฉันต้องเคยเห็นเธอมาก่อนแน่ ๆ เธอเป็นใครเนี่ย ทำไมฉันนึกไม่ออก!”มาลินณาตาเหลือก กลัวว่ารชิดาจะจำได้ จึงรีบออกตัวเสียโดยเร็ว “พอดีฉันหน้าโหลน่ะค่ะ มีคนทักผิดทักถูกบ่อย ๆ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ”“เดี๋ยวสิ! ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย! ตกลงเธอทำงานอะไรให้คุณอาคิรา”รชิดามองเธออย่างคาดคั้น แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอไม่ทันจะตอบอะไร คุณแม่บ้านใหญ่เข้ามาแทรกกลางเสียก่อน และตอบเสียเองก่อนที่เธอจะส่อพิรุธมากไปกว่านี้“ช่วยงานป้าเองจ้ะหนูด้า มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ฮึ?”“ป้าหวี!” รชิดาตรงเข้าไปสวมกอดหัวหน้าแม่บ้านอย่างสนิทสนมรักใคร่ “คิดถึงจังเลยค่ะ ป้าสบายดีมั้ยคะ ไม่ได้โทรหาเลย รู้สึกผิดจัง”“ป้าสบายดีจ้ะ ไม่ต้องห่วง ป้าเองก็คิดถึงหนูด้ามากเลย ทานอาหารเช้ามารึยังจ๊ะ ไปเถอะ ป้าเตรียมของโปรดไว้ให้หนูด้าหลายอย่างเลย”“จริงหรือคะ น่ารักจัง” ฉวีวรรณรีบพาหลานสาวออกไปเพราะไม่อยากให้ความแตก เรื่องที่คุณหนูของเธอยกย่องนางบำเรอจนออกหน้าออกตา แต่รชิดาก็ยังหันกลับมามองหน้าเธอด้วยความสงสัย...เธอก
“โอ๊ย!” เขาร้องลั่นเพราะโดนเธอกัดฝ่ามือเข้าเต็มคำ ความตกใจและความเจ็บทำให้เขาเผลอปล่อยเธอหลุดจากวงแขน จนทำให้เธอล่วงลงไปนั่งกองกับพื้นแบบเต็มตูดเช่นกัน “โอ๊ย!” เธอร้องลั่นไม่ต่างจากเขา ก่อนเงยหน้ามองคนร้ายด้วยความโกรธ “ไอ้สารเลว!”ทว่า เธอด่าเขาได้เพียงคำเดียวเท่านั้น เพราะปากมันค้างเสียก่อน...“คนหรือหมานี่ กัดเจ็บชะมัด!” ชายหนุ่มบีบคลำมือของตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดสายตาคมดุลงมองหญิงสาวตรงหน้าที่ช็อคตัวแข็งกลายเป็นรูปปั้นไปแล้วมาลินณาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย เธอฝันไปรึเปล่าที่เห็นอาคิราในสภาพใบหน้าหล่อเหลาไร้บาดแผลเหมือนเดิม หลังจากที่เขาหายไปเดือนกว่า ๆ เขากลับมาอีกครั้งในสภาพหล่อเหลาไร้ที่ติแต่เธอก็ตะลึงในความหล่อของเขาอยู่แค่อึดใจเดียวเท่านั้น เธอจำต้องกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง โลกที่ทำให้เธอและเขาอยู่กันคนละชั้นเพราะเมื่อเขาหล่อเหลางดงามราวเทพบุตร นั่นย่อมหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีนางบำเรอไร้ราคาอย่างเธอไว้คลายอารมณ์อีกแล้ว หลังจากนี้ไปเขาจะจิ้มจะชี้นิ้วเอาใครมานอนด้วยก็ได้ และสำคัญกว่านั้นก็คือ คนที่เขารักหวนกลับมาหาเขาแล้วเธอต้องตื่นจากฝันแล้วมาลินณา เรื่องราว
“ฉันไม่เบี้ยวคุณหรอกค่ะ ฉันจะจ่ายคืนคุณทุกบาททุกสตางค์เลย แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปแล้ว ฉันไม่อยากไปถึงกรุงเทพฯช่วงหัวค่ำ รถติดจะตาย ท่าทางรถพ่อจะซ่อมเสร็จแล้วด้วย” ขาดคำนั้น เสียงรถของลุงปราบต์แล่นออกไปอย่างเร็ว “อะอ้าว...พ่อคะ พ่อ! เดี๋ยวสิคะ หนูยังอยู่ตรงนี้ อย่าทิ้งหนูสิพ่อ!”เธอวิ่งตะโกนตามรถ แต่ไม่ทันแล้ว รถไปไกลลิบจนไม่เห็นฝุ่นแล้วอาคิรามองเธอแล้วแอบขำ “ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่รีบขึ้นรถมา ผมจะทิ้งคุณไว้ตรงนี้”“เดี๋ยวสิคะ ตรงนี้เปลี่ยวจะตาย มีแต่ป่า”เขาขึ้นรถแล้วสตาร์ตเครื่องทันที เธอรีบวิ่งมาขึ้นรถอย่างไม่ลังเล แล้วอ้อนวอนขอความเห็นใจเขา“ไปส่งฉันที่ขนส่งหน่อยนะคะ ถือว่าทำบุญทำทานกับลูกนกลูกกาก็ได้” เขาไม่พูดอะไร แต่กลับบังคับพวงมาลัยหันหัวรถกลับไปยังไร่ภูผาวนาอย่างไม่รีรอ “อ้าว!” เธอถึงกับอ่อนใจ หน้าเสียหน้าชา “บอกแล้วไงว่าไม่เบี้ยว”“คิดว่าผมจะเชื่อใจนักข่าวเหรอ ไม่มีทาง”“อย่าบอกนะ ว่าคุณจะให้ฉันทำงานใช้หนี้อีก”เขายิ้มกริ่ม “เริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่”เธอถึงกับหมดแรง “คราวนี้คุณจะให้ฉันทำงานอะไรคะ คงไม่ใช่งานแบบเดิมหรอก เพราะแฟนของคุณกลับมาแล้ว และคุณก็รู้แล้วว่าฉันเป็นยัยหม
“ไม่...เธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วค่ะ” แล้วทำไมเจ้านายรูปหล่อของเธอต้องมาถามหาเพื่อนของเธอตั้งแต่เช้า ด้วย หรือว่าเขาคิดจะเอาเรื่องเธออีก“ไม่อยู่แล้ว! เธอไปไหน!”สีหน้าของเจ้านายดูโกรธ โมโห และร้อนใจปนเปกันไปหมด เธอเดาได้เลยว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพื่อนเธอต้องไปก่อเรื่องร้ายแรงมาแน่ “กลับกรุงเทพฯแล้วค่ะ”“กลับกรุงเทพฯ!” เขาเสียงดังลั่นจนใครหลายคนที่เดินไปมาในละแวกนั้นหันมอง “ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!”“เมื่อเช้าค่ะ มีอะไรหรือคะบอส หรือว่ายัยฟ้าไปก่อเรื่องอะไรไว้” เธอถามเพราะงงจนเกินจะคาดเดาเรื่องได้เองแล้ว เธออยากรู้จริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น “เมื่อคืนคุณดาด้าก็มาหายัยฟ้าที่บ้านค่ะ เห็นคุยกันตั้งนาน พอถามก็ไม่บอกว่าคุยเรื่องอะไรกัน พอเช้ามาก็รีบติดรถพ่อออกไปในเมืองเลย”อาคิราฟังแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนที่พยายามข่มให้นิ่ง“โทรหาพ่อเธอซิ ถามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน”“ค่ะ” นันทร์เนตรไม่รอช้ารีบโทรศัพท์หาบิดาตามคำสั่งเจ้านายทันที “เอ่อพ่อ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ส่งยัยฟ้าที่ขนส่งรึยัง อะไรนะคะ รถเสียยังอยู่กลางทางเหรอ”ได้ยินดังนั้น อาคิราคว้าโทรศัพท์มาคุยเสียเอง เพราะอยากรู้ข
“แกก็แค่นางบำเรอ! อย่าสะเออะคิดว่าตัวเองสำคัญ!”มาลินณารู้สึกหน้าชา ไม่กล้าเถียงเลย เพราะมันเป็นเรื่องจริง “แต่เขาอยากให้ฉันอยู่ด้วย”รชิดายิ้มเย้ย “นั่นเพราะเขายังไม่รู้ไงว่าแกคือใคร ถ้าเขารู้ว่าแกคือยัยหมูโสโครกที่เขาขยะแขยง เขาจะต้องรับไม่ได้แน่ เขาต้องไล่แกเหมือนหมูเหมือนหมา ฉันก็เลยมาเตือนแกไง แกควรไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะโกรธจนพาลทำให้เพื่อนแกเดือดร้อนไปด้วย แกอยากให้เพื่อนแกซวยไปด้วยเหรอ?”คำขู่ของรชิดาทำให้มาลินณากังวลจนหน้าเสีย ส่วนตัวเธอเองต้องลำบากและเดือดร้อนสักแค่ไหนก็คงไม่เป็นไร แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเดือนร้อนลำบากไปด้วย“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้าฉันตั้งใจจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว และไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันขอร้องสักเรื่องเถอะ อย่าบอกเขาว่าฉันเป็นใคร ขอให้มันจบลงแค่นี้”รชิดายิ้มเย้ยดูถูก “ถ้าแกสัญญาว่าจะหายไปจากชีวิตเขา จะไม่ติดต่อเขาตลอดชีวิต ฉันจะยอมช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับให้”“ได้สิ ฉันตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว หวังว่าเธอจะทำตามที่พูดนะดาด้า”เมื่อตกลงกันเสร็จ รชิดาก็กลับไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนมาลินณาแค่รู้สึกเหนื่อยหัวใจเท่าน
รชิดาก้าวออกจากคฤหาสน์มาอย่างอารมณ์เสีย เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนทำให้เขาหลงเสน่ห์ได้ เธอโกรธผู้หญิงคนนั้นจนแทบระงับอารมณ์ไม่ไหวแล้ว เธออยากไปกระชากหัวยัยนั่นมาตบเสียเดี๋ยวนี้ โทษฐานที่มายุ่งกับผู้ชายของเธอ“คุณชอบผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ยอม หัวใจของคุณมันต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นไม่มีสิทธิ์!!”เธอนึกถึงผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาด คนที่ทำให้เธอฉงนสนเท่และสงสัยนับตั้งแต่พบกันครั้งแรก“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันรู้จักเธอนะ” เธอพยายามคิดซ้ำไปซ้ำมา คิดจนหัวแทบแตก ก่อนจะนึกบางอย่างออก บางอย่างที่ทำให้เธอตาเหลือก “โอ้ว...จริงด้วย...นั่นมัน...แก...นัง...นังหมูตอน นังหมูตอนนี่นา!!”เมื่อคิดออกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอถึงกับช็อคและอึ้ง เพราะไม่คิดว่ายัยหมูอ้วนดำตอนโตเป็นสาวจะกลายเป็นผู้หญิงที่สวยได้ขนาดนี้“ไม่เจอกันมาสิบกว่าปี นี่แกเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอยัยเฟื่องฟ้า...คีย์รู้รึเปล่านะว่ามันคือยัยหมูตอนอ้วนดำที่เขาเกลียดชังและขยะแขยง”เธอคิดไม่ตก เพราะเขาเป็นคนฉลาด เขาคงไม่พลาดโดนผู้หญิงหลอกได้หรอก “ถ้าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยัง
“ผมไม่ได้แกล้ง!” เขาพูดพร้อมกับขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเธออย่างจงใจให้เธอเห็นอารมณ์เย็นชาไร้ความรักจากดวงตาของเขา เธอต้องรู้สิว่าเธอไร้ความหมายสำหรับเขาไปเนิ่นนานแล้ว “นี่คือตัวตนที่แท้จริงของผม คุณไม่รู้เหรอ?”“ด้าไม่เชื่อค่ะ คุณกำลังประชดด้าใช่มั้ยคะ”เขาผลักร่างเธอเล็กน้อยอย่างเสียอารมณ์ แล้วเดินหนีไปหยิบกุญแจมือขึ้นมาถือเล่น“ถ้าทำไม่ได้ก็ไปซะ!”“คีย์คะ!” เขาออกปากไล่เธออย่างนั้นเหรอ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เขาลืมไปแล้วหรือว่าเขาเคยรักเธอมากมายแค่ไหน “ด้ารู้ว่าด้าทำผิดต่อคุณหลายเรื่อง ถ้าคุณจะโกรธเกลียดด้า ด้าก็เข้าใจค่ะ แต่อย่าไล่ด้าไปเลยนะคะ เพราะด้าจะไม่มีวันไปจากที่นี่อีกแล้ว ด้าจะอยู่กับคุณไปจนวันตาย!”“งั้นเหรอ?” ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดนะ หากเธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้า เขาจะทำยังไงกับเธอ เขาจะอ้อนวอนร้องขอให้เธอกลับมา หรือฆ่าเธอซะ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่อยากทำทั้งสองอย่าง เพราะมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเอาเสียเลย“ค่ะ ด้ารู้ตัวแล้วว่าคุณคือคนที่ด้าอยากอยู่ด้วย”“อืม ถ้าคุณอยากอยู่นักก็อยู่สิ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่า คุณจะไม่ใช่ที่หนึ่งของผมอีกต่อไปแล้วนะ” เขาพูดปร
“อ้วนดำ! แกเนี่ยนะ จริงเหรอ” นันทร์เนตรทำหน้าไม่เชื่อ ขณะไล่มองเรือนร่างสวยงามของเพื่อนรัก“จริง ๆ นะ ตอนเด็ก ๆ ฉันอ้วนมาก อ้วนเหมือนหมูตอนเลย ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่ายัยหมูตอน หรือไม่ก็ไอ้หมูโสโครก ไอ้หมูสกปรก!”“ไอ้หมูสกปรก! จริงเหรอ?”“จริงสิ แต่เพราะฉันแอบหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ฉันก็เลยฮึดสู้ พยายามจะลดความอ้วนให้ได้ เพื่อจะได้มีสิทธิ์สารภาพรักผู้ชายคนนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นเขารังเกียจฉันมากเลย เขาเห็นฉันเป็นตัวตลก ส่วนคนที่เขารักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นสวยอย่างกับเจ้าหญิงแน่ะ ใคร ๆ ต่างก็เรียกเธอว่าซินเดอเรล่าแห่งไร่องุ่น”“โหวว นี่แกกำลังแต่งนิยายให้ฉันฟังอยู่ใช่มั้ย”มาลินณาเล่าพลางแอบเช็ดน้ำตา “ใช่ มันเป็นนิยายเรื่องแรกที่ฉันเขียนล่ะ”“แล้วยังไงต่อ ยัยหมูตอนได้สารภาพรักมั้ย”“ได้สิ แต่สารภาพก่อนจะไปจากไร่องุ่นนะ เพราะคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว สารภาพทั้งที่ยังอ้วนเหมือนหมูนั่นแหละ”“โหว ห้าวดีเว๊ย แล้วไง ผู้ชายคนนั้นว่าไง”“เขาก็โมโหน่ะสิ ไล่ตะเพิดบอกว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีก ไม่งั้นจะฆ่าเธอแล้วเอามาย่างเป็นหมูหัน!!”นันทร์เนตรหัวเราะลั่นน้ำตาไหลราวกับเพิ่งฟังเรื่องตลกโปกฮาที่
อาคิราไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำตอนที่รชิดาโผเข้ามากอดเขาจากข้างหลัง แล้วร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะเป็นจะตาย พร้อมคำขอโทษไม่ขาดปาก “ที่รักคะ ดาด้าขอโทษค่ะ ดาด้าผิดไปแล้ว ดาด้าเสียใจจริง ๆ นะคะ ดาด้าโง่เองที่หลงเชื่อคำโกหกหลอกลวงของคนเลว ดาด้าขอโทษนะคะคีย์”เขาเซอร์ไพรซ์จนพูดไม่ออกทีเดียว ไม่คิดไม่ฝันว่าหญิงสาวจะกลับมาหาเขาทันทีที่เลิกกับพี่ชายของเขา เขาปลดมือเธอออกแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอแบบตรง ๆ เพราะอยากจะเห็นแววตาสีหน้าของคนสำนึกผิดว่ามันน่าสงสารขนาดไหน “คีย์คะ คุณไปผ่าตัดมาแล้วนี่คะ!” เธอแสร้งทำหน้าตกใจเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าใบหน้าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว “ด้าไม่ทราบเรื่องมาก่อนเลย โอวที่รัก ตอนนี้คุณหล่อกว่าเดิมอีกนะคะเนี่ย”เธอยื่นมือขึ้นจับแก้มข้างซ้ายของเขาอย่างทะนุถนอม สายตาอ่อนหวานปนยั่วเย้ามองเขาอย่างเต็มรัก“ด้าขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมานะคะคีย์ ตอนนี้ด้ารู้แล้วว่าด้ารักคีย์คนเดียวเท่านั้น ด้าไม่เคยรักคุณจักรเลย หัวใจของด้าเป็นของคีย์คนเดียว”อาคิรามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างระอาใจ เธอคิดว่าเขาเป็นควายหรืออย่างไรกัน ถึงมองคนอย่างเธอไม่ออก พอโดนพี่ชายเขาหักหลัง เธอก็รีบแจ้นกลับมาหาเขา
“ก็คุณทำหน้านิ่งตลอดเวลา เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ หรือว่าตอนผมไม่อยู่ มีใครทำอะไรคุณรึเปล่า”“เปล่านี่คะ ทุกคนดีกับฉันมาก ฉันอยู่อย่างสบายเหมือนเป็นเจ้าของคฤหาสน์เลยล่ะ”“ก็ดี...แล้วนี่คุณออกมาที่ป่าต้องห้ามทำไม แถมเดินใจลอยด้วย ผมเดินตามคุณมาตั้งแต่ที่คฤหาสน์แล้ว เรียกก็ไม่หัน ผมเลยเดินตามมาเงียบ ๆ”เธอนิ่งไปนิด “จริงเหรอ ฉันใจลอยขนาดนั้นเลยเหรอ คุณอย่าอำฉันนะ ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงเรียกเลย”“จริง คุณเดินเหมือนคนละเมอเลย...ตกลงยังไง จะไปไหนมิทราบ หรือว่าละเมอจริง ๆ”“ฉัน...ฉันจะไปหาเพื่อนน่ะค่ะ” เธอไม่ได้โกหก เธอตั้งใจจะไปหานันทร์เนตรที่บ้านพักคนงานจริง ๆ“อ้อ”แต่เธอบอกเขาไม่หมด เธอไม่ได้บอกว่าเมื่อไปหาเพื่อนแล้วก็จะไปจากไร่ของเขาทันที“ผมคิดถึงคุณนะ” เขาจับแก้มอุ่นและริมฝีปากอิ่มของเธออย่างโหยหา จ้องมองใบหน้าสวยด้วยสายตาหวานฉ่ำ ก่อนจะโน้มริมฝีปากเข้ามาประกบปากเธอแล้วจูบอย่างดูดดื่ม“อืมม...ฮืมมมม” เขาจูบเนิบนาบอย่างออดอ้อนอ่อนโยนอยู่สักพัก ก่อนจะเพิ่มความแรงด้วยการบดขยี้ แลกลิ้นพัลวันจนหนำใจ รสลิ้นรสปากกระตุ้นอารมณ์กระสันซ่านให้แผ่กำจาย เร่งเร้ากำหนัดของสองร่างจนร้อนฉ่าไปทั้งตัว“
“โอ๊ย!” เขาร้องลั่นเพราะโดนเธอกัดฝ่ามือเข้าเต็มคำ ความตกใจและความเจ็บทำให้เขาเผลอปล่อยเธอหลุดจากวงแขน จนทำให้เธอล่วงลงไปนั่งกองกับพื้นแบบเต็มตูดเช่นกัน “โอ๊ย!” เธอร้องลั่นไม่ต่างจากเขา ก่อนเงยหน้ามองคนร้ายด้วยความโกรธ “ไอ้สารเลว!”ทว่า เธอด่าเขาได้เพียงคำเดียวเท่านั้น เพราะปากมันค้างเสียก่อน...“คนหรือหมานี่ กัดเจ็บชะมัด!” ชายหนุ่มบีบคลำมือของตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดสายตาคมดุลงมองหญิงสาวตรงหน้าที่ช็อคตัวแข็งกลายเป็นรูปปั้นไปแล้วมาลินณาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย เธอฝันไปรึเปล่าที่เห็นอาคิราในสภาพใบหน้าหล่อเหลาไร้บาดแผลเหมือนเดิม หลังจากที่เขาหายไปเดือนกว่า ๆ เขากลับมาอีกครั้งในสภาพหล่อเหลาไร้ที่ติแต่เธอก็ตะลึงในความหล่อของเขาอยู่แค่อึดใจเดียวเท่านั้น เธอจำต้องกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง โลกที่ทำให้เธอและเขาอยู่กันคนละชั้นเพราะเมื่อเขาหล่อเหลางดงามราวเทพบุตร นั่นย่อมหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีนางบำเรอไร้ราคาอย่างเธอไว้คลายอารมณ์อีกแล้ว หลังจากนี้ไปเขาจะจิ้มจะชี้นิ้วเอาใครมานอนด้วยก็ได้ และสำคัญกว่านั้นก็คือ คนที่เขารักหวนกลับมาหาเขาแล้วเธอต้องตื่นจากฝันแล้วมาลินณา เรื่องราว