All Chapters of เซ็ทนิยายทะลุมิติ ยุค 70-80: Chapter 1 - Chapter 10

ภายในอพาร์ทเม้นท์มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ ข้างๆ มีเด็กน้อยวัยสามขวบครึ่งกำลังเขย่าแขนเรียวของแม่เพื่อปลุกให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา"แม่คะ อิงอิงหิว" หลี่อิงอิงเป็นลูกสาวของโจวลี่อินกับหลี่เหว่ยซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มไปเป็นทหารอยู่ที่ค่าย นานๆ ถึงจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านที"นี่แกจะเรียกฉันทำไมนักหนาหะ! หิวก็ไปหาอะไรกินเองสิ ฉันจะนอน อย่ามากวน" โจวลี่อินตื่นขึ้นมาก่อนจะตะคอกเสียงใส่หลี่อิงอิงลูกสาวของตนเอง ก่อนจะนอนต่ออย่างไม่สนใจอะไรหลี่อิงอิงได้ยินแม่เสียงดังใส่ก็เบะปากก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาทำเอาโจวลี่อินเกิดความรำคาญลุกขึ้นมาแล้วฟาดฝ่ามือที่ไปที่ร่างเล็กอย่างแรง"แกจะร้องทำไม ฉันจะตีแกให้ตายเลย" โจวลี่อินตะคอกเสียงใส่ลูกสาวพร้อมกับฟาดมือใส่ร่างเล็กไม่ยั้งด้วยความโมโห"แม่คะ อิงอิงเจ็บ ฮือๆ" หลี่อิงอิงร้องบอกแม่เมื่อรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว ไม่คิดว่าแม่จะใจร้ายถึงขนาดลงไม้ลงมือกับตนเองได้"ฉันก็ตีให้แกเจ็บไง จะได้จำว่าอย่ามากวนใจฉันอีก" โจวลี่อินเอ่ยบอกเมื่อตีลูกสาวจนพอใจแล้วก็ลากร่างเล็กเดินตรงไปที่ประตูห้องก่อนจะเปิดประตูแล้วผลักเด็กน้อยออกไปแล้วปิดประตูก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงทำไมชีวิ

โจวลี่อินยืนนิ่งคิดอยู่นานเพราะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้ลูกสาวกิน ตอนนี้เธอก็ไม่มีเงินที่จะไปซื้ออาหารเพราะก่อนหน้านี้เธอนำเงินเดือนที่ได้จากทำงานไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวจนไม่เหลือเงินติดตัวสักหยวนเดียวถ้าหากว่าเธอทะลุมาแล้วมีมิติเหมือนนิยายที่เคยอ่านก็ดีน่ะสิ ทว่าเพียงแค่คิดถึงมิติเท่านั้นภาพเบื้องหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไปจากห้องครัวที่ทรุดโทรมได้กลายเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ไร้ผู้คน ในห้างสรรพสินค้าเต็มไปด้วยอาหารสดอาหารแห้งและยารักษาโรค ทำให้โจวลี่อินดีใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวจึงรีบหยิบข้าวกับเนื้อและของที่จะใช้สำหรับทำข้าวผัดออกมาเมื่อกวาดตามองไปรอบห้องก็ยังไม่มีคนออกมาจากห้องหญิงสาวจึงไม่เป็นกังวลว่าจะมีใครมาเห็น จึงรีบหุงข้าวจุดไฟทำข้าวผัดให้กับลูกสาวข้าวผัดส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้องหญิงสาวตักใส่จานก่อนจะนำไปให้ลูกสาวในห้องหลี่อิงอิงที่นอนอยู่พอได้กลิ่นหอมของข้าวผัดก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับกลืนน้ำลายด้วยความหิว แม่ทำข้าวผัดมาให้เธอจริงๆ ด้วย ตอนแรกเธอก็พูดไปอย่างนั้นว่าอยากกินข้าวผัดเพราะไม่คิดว่าแม่จะทำให้เธอกิน เพราะทุกครั้งแม่ก็ไม่สนใจว่าเธอจะได้กินข้าวหรือไม่"อิงอิงแม

หลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่นานหลี่กุ้ยสามีของเยว่ซื่อก็กลับมาก่อน ชายวัยกลางคนรูปร่างไม่สูงมากนัก ผิดกับลูกชายทั้งสองคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ หลี่กุ้ยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ทุกคนกำลังนั่งกันอยู่ เยว่ซื่อรีบลุกขึ้นไปหาสามีด้วยรอยยิ้ม"ทำงานเหนื่อยไหมคะสามี" โจวลี่อินเห็นแล้วอยากจะหัวเราะลั่น ช่างทำตัวเป็นผู้หญิงมารยาซะจริงๆ เลือกปฏิบัติกับคนอย่างเห็นได้ชัด กับคนที่ไม่ชอบเยว่ซื่อเอาแต่ขึ้นเสียงใส่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงราวกับนางมารร้าย แต่กลับสามีของตนเองนั้นแม่สามีของเธอก็แสดงท่าทางราวกับผู้หญิงนิสัยแสนดี ช่างเหมือนกับสะใภ้ใหญ่เสียจริงๆ เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งสองคนถึงเข้ากันได้ดี"วันนี้ก็เหนื่อยนิดหน่อย แล้วนี่อาหยวนกับหลานยังๆ ไม่กลับมากันหรือ" หลี่กุ้ยเอ่ยบอกก่อนจะถามหาลูกชายคนโตกับหลานทั้งสองคน"น่าจะใกล้กลับมาแล้ว สามีไปอาบน้ำเตรียมตัวมากินข้าวเถอะ" เยว่ซื่อเอ่ยขึ้น หลี่กุ้ยนั่นก็เหมือนกับเยว่ซื่อที่รักหลานลำเอียง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทั้งสองคนถึงได้ไม่ชอบหลี่อิงอิง อาจจะเป็นเพราะไม่ชอบแม่ของเด็กก็เลยพาลให้เกลียดหลานคนเล็กไปด้วย บางวันหลี่กุ้ยจะมีขนมติดไม้ติดมือมาฝา

โจวลี่อินพาลูกสาวเข้ามาในห้อง ก่อนจะเข้านอนก็เอ่ยบอกให้หลี่อิงอิงไปล้างหน้าแปรงฟัน เด็กน้อยก็ว่าง่ายเตรียมแปรงสีฟันแล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำทันทีหลังจากหลี่อิงอิงแปรงฟันเสร็จก็เดินเข้ามาในห้อง โจวลี่อินจึงออกไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะกลับเข้าห้องมาเห็นลูกสาวกำลังนอนอยู่บนเตียง ก่อนจะแอบมองมาที่เธอบ่อยๆ ทำเอาโจวลี่อินรู้สึกแปลกใจ"อิงอิงป็นอะไรไปหรือ""อิงอิงอยากให้แม่เล่านิทานให้ฟังค่ะ" ก่อนหน้านี้หลี่อิงอิงเคยขอให้แม่เล่านิทานให้ฟัง โจวลี่อินก็ตะคอกเสียงใส่ไม่ยอมเล่าให้ฟังแถมยังหยิกเธอเสียจนเนื้อเขียว หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยขอให้แม่เล่าให้ฟังอีกเลยเพราะกลัวว่าจะโดนทำร้ายอีก แต่ว่าตอนนี้แม่ของเธอใจดีแล้ว ขอให้เล่านิทานให้ฟังคงจะไม่เป็นไร"เอาไว้แม่ซื้อหนังสือนิทานมาแล้วจะเล่าให้ฟังนะจ๊ะ" โจวลี่อินเล่านิทานเป็นเสียที่ไหนกันละ เอาไว้วันหน้าเธอจะไปซื้อหนังสือนิทานมาให้ลูกสาวก็แล้วกัน"ได้ค่ะ" หลี่อิงอิงรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เด็กน้อยจะอายุเพียงแค่สามขวบครึ่งแต่ก็เป็นเด็กที่รู้ความเป็นอย่างมาก ช่างเป็นเด็กที่น่ารักเสียจริงๆ ทำไมคนบ้านนี้ถึงจิตใจมืดบอด รังแกได้แม้กระทั่งหลานของตนเองได้ลงคอ ถึ

เมื่อมาถึงโรงงานโจวลี่อินก็เดินเข้าไปที่แผนกเย็บรองเท้า ภายในห้องมีจักรตั้งอยู่หลายโต๊ะ ตอนนี้มีพนักงานนั่งอยู่ประจำตำแหน่งไม่กี่คนเพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน โจวลี่อินเดินไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง ไม่นานก็มีหญิงสาวรูปร่างอวบเดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะ เท่าที่จำได้ผู้หญิงคนนี้มีชื่อว่าจางซิน จางซินเป็นหญิงสาวที่มีนิสัยโผงผาง โจวลี่คิดคนเก่าแกล้งทำดีด้วยเพราะอยากคบหญิงสาวเอาไว้เป็นเพื่อน เพราะจางซินคอยทำหน้าที่เป็นลูกน้องของโจวลี่อินมาตลอด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรกับใครจางซินก็พร้อมที่จะออกหน้าให้กับโจวลี่อินเสมอ"ลี่อินทำไมวันนี้ถึงได้มาทำงานเช้าขนาดนี้ล่ะ" จางซินเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้ไม่มีวันไหนเลยที่โจวลี่อินจะมาเช้า ถ้าหากไม่มาสายก็มาตอนได้เวลาเข้างานแล้วทำเอาหัวหน้าเรียกไปตักเตือนอยู่หลายครั้งจนเกือบจะโดนไล่ออกจากงาน"ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากลองมาทำงานเช้าดูบ้างก็เท่านั้นเอง" โจวลี่อินตอบพร้อมกับหยิบรองเท้าเตรียมจะเอามาเย็บแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของหนิงเหมยดังขึ้น"ถ้าหากว่ามาสายอีกครั้งเดียวก็คงได้โดนไล่ออกน่ะสิ ถึงต้องรีบมาเช้าขนาดนี้" หลายคนที่อยู่ในห้องต่างพากันหั