บททั้งหมดของ ภรรยาที่(ไม่)รัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

ที่พวกคุณหญิงคุณนายมองไปเพราะคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมมีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวเกิดขึ้นในขณะที่แนะนำลูกสะใภ้ของคุณพุดตาลที่มีเสียงดังเกิดขึ้นเพราะถ้าสโรชาเป็นแม่ของหลานชายคนแรกที่ท่านแนะนำไปแล้ว นั่นหมายถึงสโรชาเป็นภรรยาของรามสูรท่านประธานบริษัทนี้ ซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อนเลย"คุณแม่คะ" ก่อนที่ท่านจะพูดอะไรมากไปกว่านี้สโรชารีบหยุดท่านไว้ก่อน ถ้าท่านจะแนะนำว่าเธอเป็นแม่ของรามิลก็ไม่ผิด แต่ประโยคที่ท่านกำลังจะเอ่ยพูดต่อเธอรู้ดีว่าท่านกำลังจะพูดอะไรพุดตาลหันมามองลูกสะใภ้เล็กน้อย"เรื่องของโรสกับคุณรามสูร โรสขอล่ะค่ะ""ทำไมเหรอ" ไม่ใช่แค่คุณย่าที่มอง รามสูรที่ยืนอยู่ใกล้ก็รอฟังว่าเธอจะขออะไร ส่วนคนอื่นยืนห่างออกไปหน่อยก็เลยไม่ได้ยินที่เธอพูด เพราะสโรชาไม่อยากให้ใครได้ยินด้วย "เราสองคนหย่ากันแล้วค่ะ" ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปแน่นอนว่ามันต้องถูกเผยแพร่ไปทุกช่องทางแน่ และถ้ารู้ถึงหูคนที่รู้แล้วว่าเธอกับเขาเซ็นใบหย่ากัน กลัวว่าเรื่องมันจะไม่จบแค่นี้น่ะสิ"ใครบอกว่าเราหย่ากัน" ประโยคนี้ออกจากปากรามสูร คนเป็นแม่และอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกหันมามองที่เขาพร้อมกัน "ก็เห็นมีแต่คุณที่เซ็นคนเดียว" "??"

"ปล่อยค่ะ" พอเข้ามาถึงข้างในแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอออกจากที่โอบเอวอยู่"ขออยู่แบบนี้สักพักก่อนได้ไหม" เสียงพูดของเขาไม่เหมือนที่เคยได้ยินมาทุกครั้ง ดูเขาจะเหนื่อยมาก"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ""ผมไม่อยากจะ.." รามสูรพูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนไม่อยากจะพูดให้เธอฟังเลย"ถ้าไม่อยากให้ฉันรู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ" เธอคงไม่ใช่คนสำคัญอะไรที่เขาจะเล่าให้ฟัง"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมแค่ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจไปด้วยอีกคน""เรื่องหนักเลยเหรอคะ"ใบหน้าคมพยักตอบไปเล็กน้อย"คุณเล่าให้ฉันฟังได้ไหม" หญิงสาวพยายามสลัดอารมณ์น้อยใจออกไปก่อน เพราะดูเขาจะมีปัญหาหนักจริงๆ"เรือส่งสินค้าคว่ำ""คว่ำเลยหรือคะ?" เธอเคยได้ยินแต่สินค้าเจอคลื่นใหญ่ และของที่ส่งไปเสียหาย แต่นี่ถ้าถึงกับคว่ำ "แล้วลูกเรือล่ะคะ?""สูญหายไปหมด""อะไรนะคะ?!""รวมทั้งพนักงานของเราที่ติดไปด้วย" เมื่อได้พูดแล้วเขาก็เลยพูดให้เธอฟังให้หมด"อะไรนะคะ?" เสียงของเธอประโยคสุดท้ายทำให้อีกฝ่ายรับรู้ได้เลยว่ากำลังเศร้า มือหนาโอบร่างคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ "ผมต้องไปจัดการเอง""แล้วนี่พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหม""ผมก็ยังไม่รู้ เพราะยังหาร่างไม่เจอเลย"เสียงสะอื้นของเ

เอื้อก..พอกลืนน้ำนมลงไปแล้วดวงตาคมก็ได้เหลือบขึ้นมามองดูเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปดูดอีกข้างหนึ่ง หญิงสาวอายจนไม่กล้ามอง"หวังว่ารามิลคงจะไม่โกรธพ่อนะ" คนตัวสูงขยับขึ้นมาเมื่อได้ชิมรสชาติสิ่งที่เลี้ยงลูกชายของเขามาจนโตได้ขนาดนี้"คุณต้องกลับไปเคลียร์กับแกเองแล้วล่ะค่ะ" หญิงสาวยังคงไม่กล้ามอง แต่ถูกอีกฝ่ายเชยคางให้หันมา"เดินทางมาเหนื่อยไหม""คะ?" เธอแปลกใจทำไมเขาถึงถามเรื่องนั้น เพราะกำลังคุยเรื่องลูกอยู่ดีๆ"กลัวว่าจะทำให้คุณเหนื่อยมากขึ้น" ขณะที่พูดมือหนาขยับต่ำลงไปลูบคลำเนินน้องสาวที่ไม่มีอะไรปิดบังริมฝีปากบางอมยิ้มแบบเอียงอาย เพิ่งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร "ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นสักหน่อย" เธอพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่คนที่อยู่ใกล้ทำไมจะไม่ได้ยินมือแกร่งจับขาเรียวแยกออกจากกันพร้อมกับขยับกายให้ต่ำลงมา "คุณจะทำอะไรคะ" หญิงสาวรีบรั้งตัวเขาไว้ไม่ให้ขยับต่ำลงไปมากกว่านั้นอีกแล้ว"ผมยังจำได้ว่าคุณชอบอะไร ไม่ชอบอะไร" "จะมาจำได้อะไรตอนนี้คะ" ถ้าเขาไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเธอก็คงจะลืมไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นที่เธอบอกไม่ชอบนิ้วเพราะมันไปทำให้ช่องคลอดของเธอเป็นรอยจนอักเสบ แต่สิ่งที่เขาคิดว่าเธอชอบมั

"คุณเห็นสามีของฉันไหมคะ" คิดว่าตัวเองหาดีแล้วแต่ก็ไม่เจอเขา มีวิธีเดียวคือถามคนที่เพิ่งจะขึ้นมาบนเรือ "สามีฉันตัวสูงๆ เขาเป็นอีกคนที่ลงไปช่วย.." แต่ดูเหมือนทุกคนกำลังวุ่นวายกันอยู่จนเธอต้องได้หลบทางให้ก่อนเป็นแบบนี้เองเหรอ เรือที่เขาออกมาช่วยชีวิต ผู้ที่ประสบภัยกลางทะเล เคยนั่งดูแต่ถ่ายทอดตามโทรทัศน์หรือไม่ก็สื่อโซเชียล ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองแบบนี้"กัปตัน" มองไปอีกทีก็เห็นกัปตันออกมาตรวจสอบ "กัปตันสามีฉันอยู่ไหน" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปหาคนที่จะให้คำตอบเธอได้"คุณออกมาทำไมครับ""คุณรามสูรสามีฉันอยู่ไหน""เรือของคุณรามสูร..""ไหนคุณบอกว่าเขาปลอดภัย ตอนนี้เขาอยู่ไหน ตอนนี้สามีฉันอยู่ไหน!!" ขณะที่ถามเธอพยายามจะไม่มองท่าทีที่กัปตันเรือกำลังสื่อให้เห็น"ทางเราต้องขออภัยด้วย ผมขอไปแจ้งชายฝั่งก่อน" หลังจากการตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าเรือลำนั้นที่บอกว่ากำลังมีปัญหาไม่ได้กลับมาด้วย กัปตันต้องได้ทำหน้าที่แจ้งไปยังกองบัญชาการ"ไม่นะ!" แม้แรงจะยืนก็ไม่มีอยู่แล้ว แต่เธอต้องได้รีบเดินตามหลังกัปตันเรือไปให้ทัน"มีเรือเล็กอีกลำขออาศัยขึ้นเรือใหญ่ของเราครับ" เสียงตะโกนดังมาจากชั้นล่างเพื่อให้กัปตันที่อยู

"คุณมาทำอะไรที่นี่""โรสรู้จักเขาเหรอ" เอวากระซิบถามรุ่นน้อง"เจอกันตอนที่ออกทะเล ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่" พอตอบเอวาเสร็จ สโรชาก็หันมาถามผู้ชายคนเดิมอีก"คงมาหาปลาไปกินมั้ง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในลิฟต์"เขามาหาปลาอะไรที่บริษัทนี้" เอวาไม่เข้าใจก็เลยถามสโรชา..แต่สายตานั้นมองตามแทบน้ำลายหก เพราะรูปร่างหน้าตาของเขา "อ้าวไปไหนกันแล้ว" มัวแต่มองตามผู้ชาย พอหันกลับมาอีกทีทั้งเกวลินและสโรชาต่างก็เดินไปไกลแล้ว[ร้านอาหารตามสั่ง]"น้องโรสไม่กินก่อนเหรอ""ไม่หรอกค่ะโรสขอห่อไปเผื่อคุณรามด้วย""ก็ได้จ้า งั้นพี่สองคนจะกินอยู่ที่ร้านนี้นะ" ว่าแล้วเกวลินและเอวาก็เดินไปหาที่นั่งพอได้อาหารตามสั่งแล้ว สโรชารีบกลับเข้ามา เพราะเธอซื้อมาเผื่อเขาด้วยชุดหนึ่งหญิงสาวเอื้อมมือไปกดลิฟต์เพื่อจะขึ้นชั้นบน แต่พอประตูเปิดออก ก็เห็นว่าสามีของเธอเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับเลขา"คุณจะไปไหนอีกคะ""ออกไปธุระเดี๋ยวผมกลับมา" พูดแค่นั้นเขาก็เดินออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว ทิ้งให้เธอได้แต่มองตามจนเวลาผ่านเลยมาบ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..รามสูรกลับเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นว่ามีกล่องอาหารวางอยู่บนโต๊ะสองกล่อง"ใครเอาเข้า