Lahat ng Kabanata ng Kiss Of The Wind Book 1: Kabanata 1 - Kabanata 10

Hindi na halos makatayo si Celestine sa swivel chair na inuupuan niya sa loob ng kaniyang opisina at mukhang wala na talaga siyang balak pang tumayo dun. Halos magdamag siyang nakababad sa mga papeles na mukhang makapal pa kahit na ilang pahina na ang tiningnan at inalisa niya. Ni kahit umagahan o tanghalian ay isinawalang bahala niya na lang. Kung hindi lang sana umuwi sa probinsya ang sekretarya niya ay may katulong sana siya sa pag-aasikaso sa mga papeles nila ngayon, kahit papano sana ay nagkakaroon siya ng oras para magpahinga. Pero kanino pa ba siya aasa kundi sa sarili niya lang. Sa ngayon ay siya na muna ang gagawa ng lahat ng mga gawain sa kompanya na ipinamana sa kaniya ng kaniyang retiradong ama. Simula nang ipinamana na sa kaniya ang kompanya ay naging gawain na niyang magpuyat at magbabad sa laptop. Araw-araw ay ganun ang ginagawa niya, pupunta siya ng opisina para magtrabaho magdamag tapos uuwi sa condo niya na pagod at gigising naman kinabukasan ng maaga na puyat.

Kalaunan ay pinisil ni Harold ang tungki ng matangos na ilong saka kinuha sa may upuan ang isang folder. "Look Celes, I'm not here to cause any trouble, okay? I just wanted to talk to you, that's all." Tumango-tango siya bilang pagsang-ayon dito. "Yeah. You wanted to talk to me, that makes sense. But I'm not convinced about the, I'm not here to cause any trouble, thing. As far as I know, you have caused trouble at my company an hour ago and one of my employees reported it to me about what you did. And what's worse, you yelled at one of my employees. What's gotten into you to come here and make an embarrassment scene in front of my clients? Kahit nandito kayo sa office ko, naririnig pa rin ang malakas mong paninigaw sa empleyado ko. Kung gusto mo akong makausap, makitungo ka ng maayos." May bakas na ng galit ang pananalita niya rito. "Okay, fine. I'm sorry for causing any trouble. I just really wanted to talk to you.. Look, this matter is really important right now, okay? Please, Ce

Makalipas ang isang linggo ay nag-impake na ng mga gamit si Celestine. Kakatapos pa lang niyang gawin lahat ang mga papeles sa opisina niya nung nakaraang linggo bago siya dumiretso sa Condo niya. Kaunting gamit lang naman ang dadalhin niya kasi isang buwan lang naman siya magbabakasyon."Hindi ka ba talaga sasama sakin? Para naman may kasama ako dun. Saka para mapasyalan mo rin ang mga lugar dun." Tanong niya sa pinsan na nakahiga na sa kama niya nang lingunin niya ito. Gusto daw kasi nitong makita siyang umalis sa Condo niya para daw masiguro na totoo ngang aalis siya para magbakasyon na tinawanan niya lang. Kalaunan ay naniwala rin naman ito. "Hindi na. Gustuhin ko man Sis pero hindi pwede kung hindi rin naman kasama yung boyfie ko. Busy kasi yun sa work niya, eh ayaw ko naman siyang iwanan kasi baka mamiss ko lang siya. And of course, naisip ko rin na you need to be alone. Besides, you should go anywhere you want, think about something that really makes you happy until you decid

"Huy, Sis. Ano na? Natameme ka dyan?" Nabalik lang siya sa reyalidad nang muling magsalita ang pinsan sa kabilang linya. "Pwede bang wag ka nang magtanong? Wala ako sa mood magkwento. Ikaw talaga, masyado kang maraming iniisip kesa sakin. Tumigil ka nga dyan." Pagsasaway niya rito at naramdaman naman niya ang paglalabi nito kahit di niya nakikita. "Nagtatanong lang naman eh. Ang sungit naman nito. Sige na nga ibababa ko na to. Bye, take care Sis." Nang ibaba na nito ang tawag ay nilagay na niya phone sa bedside table niya saka humiga, tinitigan niya ang kisame at ipinikit ang mga mata hanggang sa tuluyan na siyang makatulog. Sa kalagitnaan ng kaniyang mahimbing na pagtulog ay nakaramdam siya ng isang mabigat na bagay na humahaplos sa kaniyang pisngi. Sa kyuryusidad, inaantok pa ma'y pinilit pa rin niyang imulat ang sariling mga mata. Sa gulat ay ni hindi niya magalaw ang buong katawan upang makabangon at hindi man lang niya maibuka ang bibig upang magpakawala ng isang boses. Hind

Nang gabing iyon ay magkasama nga silang nagdinner. Mga tawanan at masasayang kwento ang halos nagagawa nila habang kumakain. At sa aaminin ay tuluyan na ngang nagkalapit ang loob ng dalawa. Hindi naman sila nahirapan na kilalanin ang isa't isa kaya mabilis silang naging magkaibigan. "Pasensya ka na pala nung nakaraang araw ha? Kahit ano-ano na lang ipinaratang ko sa iyo nun." Napalingon naman ang binata sa kaniya bago ngumiti. "Huwag mo na iyong isipin, lumipas na yun. Look at me now, I'm totally fine and most of all nasa harapan mo ako nakikipagkwentuhan sayo. I'm not mad at you, don't worry." Napairap naman siya nang bigla sumagi ulit yung nangyari kaya niya ito sinigawan nung araw na iyon. "Ikaw naman kasi. Kasalanan mo iyon. Kung hindi mo lang ako tiningnan sa dibdib nun hindi sana kita nasabihan ng mga ganung salita. Nakakababa kaya ng dignidad ko yung ginawa mo." Panglalabi niya rito na nagpatigil naman sa binata. "No, hindi kita tinitingnan sa dibdib mo." Pangtatanggi nito