All Chapters of THE WEIGHT OF THE VEIL: Chapter 91 - Chapter 100

Makalipas ng 6 na buwan.Masaya si Klarise habang nakaupo sa waiting area ng clinic ng kanilang OB-GYN. Hawak niya ang kamay ni Louie habang hinihintay ang kanilang turn para sa prenatal checkup niya."Excited na akong marinig ulit ang heartbeat ng baby natin," nakangiting sabi niya habang hinahaplos ang kanyang tiyan.Ngumiti si Louie at marahang hinaplos rin ang kanyang tiyan. "Ako rin, wifey. Sigurado akong malakas ‘to… katulad ng mommy niya."Napahagikhik si Klarise. "Hala ka! Flatterer ka talaga!"Sa isang iglap, tinawag na ang pangalan nila at sabay silang pumasok sa examination room. Agad silang sinalubong ng kanilang OB-GYN, si Dr. Estrella. Nakangiti ito sa kanila, ngunit may bahagyang alalahanin sa kanyang mata."Klarise, Louie, good morning! Handa na ba kayo marinig ulit ang heartbeat ng baby?""Yes, doc! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ni Klarise, puno ng excitement.Huminga ng malalim si Louie, ngunit may kung anong hindi maipaliwanag na kaba ang dumaan sa kanyang dibdi

Sa labas ng Dilatation and Curettage (D&C) Unit, hindi mapakali si Louie. Ilang beses na siyang naglakad-lakad sa hallway ng ospital, paulit-ulit na tumitingin sa oras, pero pakiramdam niya ay napakabagal ng takbo ng panahon.Nasa loob si Klarise. Mag-isa. At wala siyang magawa kundi maghintay.Nakadukmo siya sa kanyang mga palad, pinipilit pigilan ang emosyon. Kahit anong gawin niya, hindi niya kayang burahin sa isip niya ang huling beses na narinig niyang umiiyak si Klarise—isang iyak ng pangungulila, ng matinding sakit, ng pagkawala.Pinikit niya ang mga mata at huminga nang malalim. Hindi niya na rin kayang patagalin pa. Kailangan na niyang tawagan ang mga magulang nila.Nanginginig ang kamay ni Louie habang tinatawagan ang numero ni Pilita, ang ina ni Klarise. Ilang beses nag-ring ang tawag bago ito sinagot."Hello, Louie? Anak? Oh, kumusta kayo ng anak ko at ng apo ko?" masiglang tanong ni Pilita, halatang excited.Parang tinusok ng kutsilyo ang dibdib ni Louie.Napatingala siya

"Mahal…" Mahinang tawag ni Louie habang bumangon at lumapit sa kanya.Hindi siya nilingon ni Klarise. Hindi rin ito sumagot.Humugot ng malalim na hininga si Louie. Ilang araw na itong ganito. Hindi kumakain ng maayos, hindi natutulog ng sapat, at palaging umiiyak sa kalagitnaan ng gabi.Napalunok siya habang mas mahigpit pang hinawakan ang balikat nito. "Mahal, gusto mo bang lumabas tayo? Maglakad-lakad kahit saglit?"Umiling si Klarise. "Dito lang ako.""Klarise…"Sa wakas, napatingin ito sa kanya, ngunit ang lungkot sa mga mata nito ay mas mabigat pa sa kahit anong sakit na naranasan niya. "Louie, hindi ko alam paano magpapatuloy."Hindi niya napigilan ang mapayakap nang mahigpit sa asawa. "Kaya natin ‘to, mahal. Hindi kita pababayaan."Pero hindi niya na rin maitatanggi ang katotohanan—unti-unting kinakain ng depresyon si Klarise.At hindi niya alam kung paano siya ililigtas.Habang nakaupo si Louie sa study room nila, hindi niya maiwasang mapaisip ng mas malalim. Hindi pwedeng ga

At magkasama rin nilang haharapin ang bukas—kahit masakit, kahit mahirap, kahit hindi pa nila alam kung paano magsisimula muli.Isang linggo ang lumipas matapos nilang ilibing ang kanilang anak, pero pakiramdam ni Klarise, isang buong buhay na siyang nakalugmok sa sakit.Tahimik ang bahay nila ni Louie—wala ang dating masasayang kulitan, wala ang mga nakakabaliw na hirit ni Louie. Ang tahimik na iyon ay mas malakas pa sa kahit anong sigaw.Umaga na naman. Nakaupo si Klarise sa gilid ng kama, yakap-yakap ang isang maliit na baby onesie na dati nilang binili. Pinagmamasdan niya ito, binabaha ng luha ang kanyang mga mata."Mahal…" Mahinang tawag ni Louie mula sa likuran. "Hindi ka pa kumakain…"Hindi siya sumagot. Hindi siya gumalaw.Dahan-dahang lumapit si Louie at umupo sa tabi niya. "Alam kong hindi madali… pero kailangan mong kumain, Klarise."Napapikit si Klarise. "Paano, Louie? Paano ako babangon? Paano ako magsisimula ulit?"Hindi nakasagot si Louie. Dahil sa totoo lang, ni siya r

Tahimik ang buong bahay nang makauwi sila mula sa ospital. Wala nang tunog ng mga pag-iyak ng kanilang pamilya, wala nang mahihinang bulong ng pakikiramay—ang natira lang ay ang bigat sa kanilang dibdib at ang lungkot na hindi nila alam kung paano babawasan.Si Klarise ay nakaupo sa gilid ng kama, yakap pa rin ang maliit na baby clothes. Ilang araw na siyang ganito—walang imik, walang kibo. Para siyang bangkay na humihinga lang dahil kailangan, hindi dahil gusto niya pang mabuhay.Naupo si Louie sa tabi niya, tahimik lang na pinagmamasdan siya. Alam niyang walang tamang salita para sa ganitong sitwasyon. Kaya ang tanging nagawa niya ay abutin ang kamay ng kanyang asawa at hawakan ito nang mahigpit."Klarise…" mahinang tawag niya.Walang sagot.Dahan-dahan niyang hinaplos ang likod nito. "Mahal… nandito lang ako."Sa wakas, parang isang basong unti-unting napuno at tuluyang umapaw, humagulgol si Klarise. Mahina noong una, hanggang sa naging mahahapding iyak—yung tipong masakit pakingga