Semua Bab Betrayed by My Husband, Saved by His Enemy: Bab 21 - Bab 30

Tahimik na bumukas ang pinto ng silid. Kasabay nito, bumalot ang malamig na hangin sa paligid nang lumusot ang presensya ni Lewis papasok. Hindi gumalaw si Cali. Kahit pa ramdam niya ang pagbagsak ng tahimik na yabag nito sa malambot na sahig, pinilit niyang manatiling nakapikit—nagpapanggap na mahimbing na natutulog.Ang silid ay halos balot ng kadiliman. Tanging ang mahina at mainit-init na ilaw mula sa lampshade sa tabi ng kama ang nagbibigay ng aninag sa paligid. Ang mga anino ay nagsasayaw sa bawat paggalaw ni Lewis, at kahit na pilit niyang itinatanggi sa sarili, nararamdaman niyang hindi siya nag-iisa.Mula sa maliit na siwang ng kanyang pilit na nakapikit na mga mata, nakita niyang dahan-dahang tinanggal ni Lewis ang suot nitong coat, hinayaang mahulog ito sa upuang malapit sa kama. Sunod ang pagbukas ng butones ng long sleeves nito, isa-isa, sa mabagal at hindi nagmamadaling paraan. Para bang wala lang sa kanya ang ginagawa, ngunit kay Cali, bawat kilos nito ay parang isang t

Parang nanlamig ang buong katawan ni Cali. Napalunok siya, pilit pinapanatili ang kanyang composure kahit na biglang bumilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya alam kung paano sasagot—kung aamin ba siya sa kasinungalingang bahagi ng kasunduan o kung may paraan siyang maiiwasan ang tanong nang hindi nagdududa si Rowena.Naramdaman niyang bahagyang tumaas ang kilay ni Rea, halatang nag-aabang din ng kanyang sagot.Napilitan siyang ngumiti nang bahagya, pilit na pinapakalma ang sarili bago marahang nagsalita.“Uh… two weeks pa lang po.”Bahagyang lumuwag ang ekspresyon ni Rowena, habang si Rea naman ay tila mas lalong na-excite.“Two weeks? That’s so early! Buti nalaman mo agad,” ani Rowena, may halong tuwa sa boses. “Nagpa-check up ka na ba? May OB-GYN ka na?”Napasinghap si Cali sa sunod-sunod na tanong. Hindi niya iyon naisip!“A-Ah… Hindi pa po. Wala pa akong time,” palusot niya, sinisikap gawing casual ang tono.“You should go as soon as possible,” sabat ni Rea, halos nanginginig

Tahimik lang si Cali habang nasa loob ng sasakyan, pinagmamasdan ang city lights na dumaan sa bintana. Kanina pa siya kinakabahan mula nang sabihin ni Lewis na may pupuntahan sila—at lalo na nang marinig niya kung sino ang makakasama nila."Are you seriously bringing me to a meeting with him?" tanong niya, binasag ang katahimikan.Mula sa driver’s seat, hindi siya agad sinagot ni Lewis. Hawak nito ang manibela gamit ang isang kamay, habang ang isa ay nakakampay sa armrest. Kalmado ito, pero alam niyang may kung anong iniisip ang lalaki."Yes," sagot nito sa wakas, diretsong tumingin sa daan. "It’s time."Napasinghap si Cali. "Time for what?"Doon lang siya nilingon ni Lewis, saglit na hinawakan ang kanyang kamay at pinaglaruan ang mga daliri niya gamit ang hinlalaki. "Time for him to see what he lost."Nag-init ang mukha niya, hindi dahil sa kilig kundi sa biglaang realization. Hindi niya alam kung ano talaga ang plano ni Lewis, pero isa lang ang sigurado—hindi ito basta simpleng busi

Pagkababa pa lang ng sasakyan, mabilis na tinungo ni Cali ang harap ng bahay, ramdam sa bawat hakbang niya ang umaapaw na galit. Ang matalim na tunog ng kanyang takong sa sementadong daan ay para bang nagbabadya ng bagyo na paparating.Hindi na niya inisip kung may makakakita sa kanila. Ang nais lang niya ay makapasok at tuluyang makatakas mula sa sitwasyong inilagay siya ni Lewis.Pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kanya ang dalawang kasambahay na abala sa pag-aayos ng sala. Ngunit sa isang iglap, natigilan ang mga ito nang makita siya—at lalo pang nanlaki ang kanilang mga mata nang mapansing kasunod niya si Lewis.Napako ang dalawa sa kinatatayuan, saglit na nagkatinginan, bago halos sabay na nagmamadaling lumisan na para bang may nasaksihan silang hindi nila dapat makita.Hindi na napigilan ni Cali ang sarili. Sa saglit na iyon, pakiramdam niya ay isa lamang siyang tropeo—isang bagay na ipinagmamalaki sa harap ng iba, walang sariling desisyon, walang kontrol sa kung paano siya ipi

Nag-iwan ng malamig na espasyo si Lewis sa buong sala. Nang tuluyang sumara ang pinto sa kanyang pag-alis, isang malalim na buntong-hininga ang tuluyang bumagsak mula sa mga labi ni Cali—isang bigat na kanina pa niya gustong pakawalan, ngunit kasabay ng luwag na iyon ay ang mas malalim pang sugat na bumukas sa kanyang puso.Agad siyang nagtungo sa kanilang silid. Pinilig niya ang ulo, pilit na isinasantabi ang emosyon na bumabalot sa kanya, ngunit hindi niya napigilan ang panginginig ng kanyang balikat nang muling dumaloy ang luha sa kanyang mga mata. Naupo siya sa gilid ng kama, ni hindi na nag-abala pang punasan ang mga patak ng luhang dumadaloy sa kanyang pisngi. Sa gabing ito, wala na siyang lakas na pigilan pa ang sakit. Wala na siyang pwersang itago ang bigat sa dibdib niya."Hindi pa ako malaya."Muling umalingawngaw ang sariling tinig sa kanyang isip, at mas lalo siyang napapikit.Ilang taon niyang hinintay ang pagkakataong ito—ang makalaya mula sa hawla na pinuwersa siyang p