All Chapters of Never Fall Again to the Heartless Billionaire: Chapter 61 - Chapter 70

Muling sinunggaban ni Lucian si Emerald.“I miss you so much, Em,” anitong puno ng emosyon.Sinungaling. Iba ang sinasabi nito sa harapan ni Abby.“Lucian, ano ang motibo mo? Bumalik na si Abby. Magpapakasal na kayo.”“Hindi ba pwedeg sa akin ka din?! Kagaya noon.”Napakababa ng tingin ni Lucian sa kanya.“Gagawin mo pa akong kabit?!”“Bakit hindi? I’ll give you everything you want. Lahat. Pumayag ka lang!”Hindi niya napigil ang sariling sampalin itong muli.“Bumalik na si Abby, wala ng dahilan para guluhin mo ako. Matagal na akong bayad sa sinasabi mong kasalanan ko.”“Gusto kita, hindi pa ba sapat na dahilan ‘yon?”“Gustong ano? Maging laruan mo?! Ayoko na Lucian! Madami na akong nasayang na panahon sa’yo.”“Ano bang gusto mo? Ibibigay ko sa’yo? Pera? Magkano?!”“Lucian, tapusin na natin ‘to bago pa tuluyang mawala ang natitirang respeto ko sa’yo!”“Malakas ang loob mo dahil ba sa lalaki mo? I’ll ruin his life and your life!”“Matagal mo ng sinira ang buhay ko, puso ko, at pagkata

"Madami tayong pinagsamahan. Ang bilis ng panahon. Lucian, sa kabila ng pait, ang mga araw na kasama kita ay talaga namang naging masaya ang ako. Pero ang lahat ay may hangganan.""Iiwan mo ba talaga ako? Desidido ka na? Hindi mo tutuparin ang pangako mo?"Tumango siya. "Hanggang dito na lang tayo." Napahinto silang dalawa sa paglakad. Aabutin pa sana ni Lucian ang mukha niya ngunit umiwas siya.Mabigat ang paang humakbang siya palayo. Tumulo na nga ang luhang kanina pa niya pinipigilan.Hindi siya lumingon kahit nadinig ang pagtawag nito sa kanyang pangalan. Tapos na sila ni Lucian.Nakabalik siya ng apartment kahit tulala. Nagulat pa siya ng datnan si Cayden na kausap ni Luna."Em, kanina pa maghihintay si Cayden. Maiwan ko muna kayo para makapag-usap ng masinsinan."Umupo siya sa harap ng binata."May kailangan ka ba? Gabi na ah," bungad niya."Em, nakahanda na ang papeles natin. Mag-migrate tayo sa Australia. May mga kamag anak ako doon."Bigla siyang naguluhan."Teka, bakit biglaa

Limang taon ang mabilis na lumipas. Maraming nangyari at nabago.Maraming tao sa paliparan na pawang abala. Mababakas ang matinding ng kalungkutan at pag-aalala sa mukha ni Emerald habang karga ang isang batang babae na apat na taong gulang. Ang ngiti ng anak na si Zoey na nasa kanyang mga bisig ang tanging nagbigay sa kanya ng lakas ng sandaling iyon.Habang naglalakad sila papunta sa baggage claim ay hindi niya maiwasan ang pangamba sa kanyang pagbabalik sa bansa. Magsisimula siyang muli na puno ng takot at pagkabahala. At hindi na siya nag-iisa ngayon. May kasama na siyang anak.Lumabas sila mula sa terminal, binabaybay ang daan patungo sa sasakyan ng mga taong nag-aabang sa pagdating ng mga mahal sa buhay mula sa ibang bansa. Mabigat ang kanyang katawan, ang bawat hakbang ay tila isang challenge. Hindi niya inaasahan ang pagbabalik sa bansa matapos ang matagal na paglayo, ngunit wala siyang ibang pagpipilian. Kailangan niyang maghanap ng lunas para sa anak na may malubhang karamda

Hinimas ni Emerald ang pagkalalaki ni Lucian. Matigas ang nakabukol sa harapan nito. Ibig sabihin ay nakakaramdam ito ng pagnanasa sa kanya. Tinangka niyang alisin ang sinturon. Ngunit mabilis nitong inawat ang kanyang kamay.Naginginig ang buong katawan niya ngunit kailangan niyang mabuntis. Kahit magmakaawa ay gagawin niya. Itinulak siya ni Lucian ng malakas at humagis siya sa damuhan.“Don’t dare come near me again! Patay ka na at wala ka ng babalikan!”“Lucian!” tawag niya kaso ay natapilok ang paa niya dahil sa taas ng takong ng sapatos. Hindi na niya nagawang humabol ng mawala sa paningin niya si Lucian sa karamihan ng mga tao.Paika-ika siyang lumakad. Namaga at nagasgas ang paa niya. Naiyak na siya hindi dahil sa sakit ng pilay kundi dahil sa nabigo siyang mapalapit kay Lucian. Mission failed!Mali yata ang plano niya. Galit si Lucian at kilala niya itong magalit. Ngunit hindi siya susuko. Hindi maampat ang luha niya. Matagal na siyang nagpapanggap na malakas. Bakit ngayon pa

Nasubsob si Lucian sa dibdib ni Emerald at naipit ang mukha nito sa dalawang bundok. Ramdam nila ang pag-alsa at pagpitlag ng pagkalalaki nitong kanyang inuupuan. Ito na ang tsansa niya. Akmang hahalikan niya ito ng hawakan siya sa beywang at tila siya papel na nailiipat nito sa kabilang side.Hindi kumikibo si Lucian. Gusto na niyang umiyak at manghingi na lang ng sperm nito. Pero paano niya ipapaliwanag ng hindi niya kailangan ipaalam na may anak sila?"Lucian, gusto kong makabawi sa biglaang pag-alis ko ng walang paalam.""Keep your mouth shut. Ayaw kitang kausap.""Kiel, ihinto mo ang sasakyan," matigas na utos ni Lucian."Sir, expressway po ito at walang dumadaang sasakyan. Madilim na po at parang pabagsak na ang ulan.""Dahil concern ka, samahan mo siya!" nanlilisik na ang mata nito kaya napababa silang dalawa.Tinanaw nila ni Kiel ang palayong sasakyan ni Lucian."Pasensya ka na, nadamay ka pa.""Ayos lang Ms. Em. Kesa naman mag-isa ka. Kaso hindi ko lang alam kung may trabaho