All Chapters of จวนแห่งนี้มีเมียเด็กของผู้ตรวจการ: Chapter 11 - Chapter 20

เซียวอี้หลงอยากตบศีรษะคนตรงหน้าสักที ฟังก็รู้ว่าล้อเลียนเขา หึใครอยากได้เจ้าเป็นเมียกันว่านชิงชิง จากนั้นรถม้าของเขาก็เคลื่อนออกจากจวนหลัง พอดีกับรถม้าของว่านชิงชิงเคลื่อนออกจากทางจวนข้างพอดี รถของเขานำหน้าไปก่อนเขานัดหยางหมิงมาเจอกันที่ด้านหน้าหออี้ชุน เมื่อมาถึงก็ลงจากรถม้าไปนั่งรอที่ชั้นสอง หยางหมิงออกจากจวนมาก็ตรงมาหาเซียวอี้หลงที่ร้านอาหารอี้ชุนทันที ทั้งสองนั่งสนทนาถึงเรื่องข้อสอบ วันนี้ไม่มีประชุมจเช้าทั้งคู่จึงถกปัญหากันกับอาจารย์อีกสามท่านที่นัดมาวันนี้ ด้านล่างเซียวอี้หลงเหลือบสายตาไปมองเห็นสตรีอ้อนแอ้นหนึ่งคนกับบุรุษที่เหมือนจะสวมชุดสำนักศึกษาหลวง ป่านนี้ยังไม่ไปเรียนอีกหรือ ที่สำคัญสตรีคนนั้นคือคนที่ยั่วโมโหเขาเมื่อตอนสายนั่นเองด้านล่างว่านชิงชิงกำลังพูดคุยกับหลัวชิวหมิง เขาเป็นบุตรชายของใต้เท้าหลัวรองเจ้ากรมอาลักษณ์ ทั้งคู่สนิทสนมกันจนใครๆต่างก็คิดว่าทั้งคู่เหมาะสมกันหากได้แต่งงานคงเป็นคู่ที่เหมาะสมมากที่สุดในเมืองหลวง "ชิงชิง...เจ้าสบายดีหรือไม่เหตุใดไปหาที่จวนจึงมิเจอเจ้าสักครั้ง""พอดีข้าไปอยู่ที่อื่นน่ะ ท่านปู่เห็นว่าอยู่บ้านข้าเกเรไม่เอาถ่านเลยให้

ทางด้านจางอวี้ถิงที่กำลังนวดแป้งเพื่อทำขนมโก๋อ่อนกับบัวหิมะ นางอยากกินไม่ได้กินนานแล้วจากนั้นก็เริ่มคั่วแป้ง สองนายบ่าวช่วยกันทำโดยไม่รู้เลยว่ามีคนมายืนดูสองคนนายบ่าวกำลงง่วนกับการทำขนมดูนางไม่ได้ป่วยสักนิด จางอวี้ถิงเจ้าปิดบังอะไรไว้อีกเท้าที่กำลังจะเดินไปหยุดชะงักเพราะได้ยินสาวใช้เอ่ยถึงตนเอง“คุณหนูจะทำไปให้ใต้เท้าด้วยไหมเจ้าคะ”“อย่าเลย เขารังเกียจข้าเพียงนั้นเอาไปเขาก็ทิ้งขว้างเปล่าๆ เสียดายของ”“อ้อ...แต่ว่าเราทำมากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ”“ขายสิ...บ่าวในเรือนมีตั้งเกือบสองร้อยคนชิ้นละสิบอีแปะก็มีคนซื้อน่า มันเทศก็ปลูกเอง เผือกก็ปลูกเอง มีแค่ถั่วกับน้ำตาลและแป้งที่ซื้อมา”เขายืนหน้าหน้าดำเป็นก้นหม้อก่อนจะเดินหันหลังกลับจวนหลักตนเองทันที เด็กอะไรไม่รู้จักบุญคุณเขาอุตส่าห์ให้ที่อยู่ที่กิน คุ้มครองไม่ต้องให้อยู่กันเองสองคนนายบ่าวที่จวนกลับไม่คิดถึงเขาสักนิด แล้งน้ำใจยิ่งนัก หึจางอี้ถิงไม่รับรู้ว่ามีคนกำลังงอนนางอยู่ ชาติก่อนมีฝีมือในการทำขนมและรังสรรค์มันออกมาได้อย่างสวยงาม นางแบ่งแป้งเป็นสีต่างๆ ก่อนจะจัดรูปทรงและปั้นแป้งใส่ไส้จากนั้นก็เริ่มใช้ไม้ไผ่ที่ทำเป็นแหนบเล็กๆ กรีดร่องทำลวดล

ทางด้านจางอวี้ถิงที่กำลังนวดแป้งเพื่อทำขนมโก๋อ่อนกับบัวหิมะ นางอยากกินไม่ได้กินนานแล้วจากนั้นก็เริ่มคั่วแป้ง สองนายบ่าวช่วยกันทำโดยไม่รู้เลยว่ามีคนมายืนดูสองคนนายบ่าวกำลงง่วนกับการทำขนมดูท่านนางไม่ได้ป่วยสักนิด จางอวี้ถิงเจ้าปิดบังอะไรไว้อีก เท้าที่กำลังจะเดินไปหยุดชะงักเพราะได้ยินสาวใช้เอ่ยถึงตนเอง“คุณหนูจะทำไปให้ใต้เท้าด้วยไหมเจ้าคะ”“อย่าเลย เขารังเกียจข้าเพียงนั้นเอาไปเขาก็ทิ้งขว้างเปล่าๆ เสียดายของ”“อ้อ...แต่ว่าเราทำมากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ”“ขายสิ...บ่าวในเรือนมีตั้งเกือบสองร้อยคน ชิ้นละสิบอีแปะก็มีคนซื้อน่า มันเทศก็ปลูกเอง เผือกก็ปลูกเอง มีแค่ถั่วกับน้ำตาลและแป้งที่ซื้อมา”เขายืนหน้าหน้าดำเป็นก้นหม้อก่อนจะเดินหันหลังกลับจวนหลักตนเองทันที เด็กอะไรไม่รู้จักบุญคุณเขาอุตส่าห์ให้ที่อยู่ที่กิน คุ้มครองนางไม่ต้องให้อยู่กันเองสองคนนายบ่าวที่จวนกลับไม่คิดถึงเขาสักนิด แล้งน้ำใจยิ่งนัก หึจางอี้ถิงไม่รับรู้ว่ามีคนกำลังงอนนางอยู่ ชาติก่อนมีฝีมือในการทำขนมและรังสรรค์มันออกมาได้อย่างสวยงาม นางแบ่งแป้งเป็นสีต่างๆ ก่อนจะจัดรูปทรงและปั้นแป้งใส่ไส้จากนั้นก็เริ่มใช้ไม้ไผ่ที่ทำเป็นแหนบเล็กๆ

หยางหมิงมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมแขนของตน จางอวี้ถิงนะจางอวี้ถิงยังมีอะไรเกี่ยวกับเจ้าที่ข้ายังไม่รู้อีกหรือไม่ จากนั้นเขาก็ก้มลงกระซิบข้างหู"อีกห้าเดือนเจ้าเต็มสิบหกแล้วสินะ เสร็จฤดูกาลสอบพอดี หึๆๆ""เจ้าคะ ใต้เท้าจะบอกอะไรหรือเจ้าค่ะ แค่กๆๆๆ สิบหกแล้วอย่างไรหรือเจ้าคะ"หยางหมิงหัวเราะในลำคอ เจ้าเต็มสิบหกเมื่อไหร่ก็ถึงเวลาเข้าหอของเราสักทีไงแม่ตัวดี จะได้รู้ว่าข้ากับพี่อี้หลงมิใช่คู่รักสะท้านเมืองหลวงเช่นที่เจ้าเพ้อเจ้ออยู่ตอนนี้ แม่เด็กจอมแสบจางอวี้ถิงถึงเวลานี้เจ้าก็ยังทำทีว่าตนเองป่วยหรือ ได้ๆๆข้าจะดูว่าเจ้าจะเล่นละครได้นานเพียงไหน หยางหมิงคิดในใจก่อนที่เขาจะเอ่ยจริงจังถึงธุระที่มาหานาง"ฮูหยิน.....ข้าต้องการขนมบัวหิมะที่ลี่จูทำวันนี้ห้าร้อยชิ้นในอีกสามวันข้างหน้า เจ้าจะเรียกบ่าวที่เรือนหลักมาช่วยทำก็ได้""เจ้าคะแค่กๆๆ....ท่านต้องการขนมเอ่อดะ..ได้เจ้าค่ะ คือใต้เท้าท่านปล่อยข้าก่อนเถอะเดี๋ยวข้าวจะไหม้ข้าต้องคอยคน แค่กๆๆ""อ้อ...เช่นนั้นข้าไม่กวนเจ้าแล้ว ฮูหยินบางทีคืนนี้ข้าอาจมานอนที่นี่ จวนเล็กของเจ้าหอมดีน่าจะหลับสบายมีดอกไม้ล้อมรอบเชียว โดยเฉพาะกลิ่นกายของเจ้

จางอวี้ถิงที่นั่งหลับในอ่างก็ไม่รู้ว่ามีคนมายืนกอดอกมองนางอยู่สักพักแล้ว จนน้ำเริ่มเย็นนางจึงรู้สึกตัว หยางหมิงเห็นนางขยับเขาจึงออกไปอยู่หลังฉากกั้นจางอวี้ถิงลุกจากอ่างไม้ยกมือขึ้นรวบผมที่หลุดลุ่ยรวบเอาไว้ก่อนจะบิดขี้เกียจเท้าเรียวก้าวออกจากอ่าง มือบางหันไปคว้าเสื้อคลุมมาสวม คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่าอะไรที่ไม่ควรเห็นสามีของนางก็เห็นหมดแล้วตอนนี้เขากำลังข่มความรู้สึกอยากกินเมียตัวเองเอาไว้ หยางหมิงไปนอนในห้องเพื่อรอนาง หากอยู่ตรงนี้เขาทนไม่ไหวแน่ๆ จางอวี้ถิงใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาที่เตียงนางนั่งลงเช็ดผมแต่ว่า หืมเหมือนเห็นอะไรแวบๆบนเตียง ไวเท่าความคิดจางอวี้ถิงหันกลับไปก็สบตากับดวงตาสีหมึกของสามีเฒ่าของนาง หยางหมิง จางอวี้ถิงกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกก่อนจะไอออกมา"แค่กๆๆตะ ใต้เท้า ทะ ท่านมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าค่ะ แค่กๆๆๆ"(หึ..ละครบทนี้เจ้ายังเล่นไม่เบื่อนะฮูหยินของข้า เล่นเป็นเพื่อนเจ้าหน่อยก็ได้) "ฮูหยิน..เจ้าไม่สบายแล้วลี่จูเล่าไปไหนหรือ เด็กคนนี้ต้องขายทิ้งเสียแล้วไม่ห่วงเจ้านายสักนิด"หยางหมิงแสร้งทำสีหน้าจริงจัง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนของตัวเองแอบไปนอนกกแม่สาวน้อยคน