รอเจ้าอายุสิบหกแล้วข้าจะบอก

หยางหมิงมองหน้าคนตัวเล็กในอ้อมแขนของตน จางอวี้ถิงนะจางอวี้ถิงยังมีอะไรเกี่ยวกับเจ้าที่ข้ายังไม่รู้อีกหรือไม่ จากนั้นเขาก็ก้มลงกระซิบข้างหู

"อีกห้าเดือนเจ้าเต็มสิบหกแล้วสินะ เสร็จฤดูกาลสอบพอดี หึๆๆ"

"เจ้าคะ ใต้เท้าจะบอกอะไรหรือเจ้าค่ะ แค่กๆๆๆ สิบหกแล้วอย่างไรหรือเจ้าคะ"

หยางหมิงหัวเราะในลำคอ เจ้าเต็มสิบหกเมื่อไหร่ก็ถึงเวลาเข้าหอของเราสักทีไงแม่ตัวดี จะได้รู้ว่าข้ากับพี่อี้หลงมิใช่คู่รักสะท้านเมืองหลวงเช่นที่เจ้าเพ้อเจ้ออยู่ตอนนี้ แม่เด็กจอมแสบจางอวี้ถิงถึงเวลานี้เจ้าก็ยังทำทีว่าตนเองป่วยหรือ ได้ๆๆข้าจะดูว่าเจ้าจะเล่นละครได้นานเพียงไหน หยางหมิงคิดในใจก่อนที่เขาจะเอ่ยจริงจังถึงธุระที่มาหานาง

"ฮูหยิน.....ข้าต้องการขนมบัวหิมะที่ลี่จูทำวันนี้ห้าร้อยชิ้นในอีกสามวันข้างหน้า เจ้าจะเรียกบ่าวที่เรือนหลักมาช่วยทำก็ได้"

"เจ้าคะแค่กๆๆ....ท่านต้องการขนมเอ่อดะ..ได้เจ้าค่ะ คือใต้เท้าท่านปล่อยข้าก่อนเถอะเดี๋ยวข้าวจะไหม้ข้าต้องคอยคน แค่กๆๆ"

"อ้อ...เช่นนั้นข้าไม่กวนเจ้าแล้ว ฮูหยินบางทีคืนนี้ข้าอาจมานอนที่นี่ จวนเล็กของเจ้าหอมดีน่าจะหลับสบายมีดอกไม้ล้อมรอบเชียว โดยเฉพาะกลิ่นกายของเจ้