Semua Bab จวนแห่งนี้มีเมียเด็กของผู้ตรวจการ: Bab 21 - Bab 30

ไม่นานพ่อบ้านก็มาถึง จางอวี้ถิงจดทุกอย่างที่ต้องการให้เขาไปซื้อมาให้ แป้งที่พอมีก็เริ่มลงมือกวนถั่วแดง กวนเผือก มันเทศ และถั่วเหลือง นางจะทำทั้งหมดห้าไส้ แต่ปัญหาคือคนที่นี่ไม่รู้จักเกาลัดสุดท้ายจึงจบที่สี่ไส้ จางอวี้ถิงที่สั่งให้แม่ครัวที่มาช่วยงานกวนไส้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เริ่มคั่วแป้งด้วยไปอ่อนที่สุด อีกด้านหนึ่งก็กวนแป้งสำหรับปั้น พิมพ์ขนมนางไม่แกะสลักเพิ่มแต่อย่างใด คงใช้แค่สามพิมพ์ที่บางทำเอาไว้มีเวลาอีกสองวันนางไม่รีบ วันนี้ทั้งวันนางทำได้สองร้อยชิ้น พ่อบ้านนำวัตถุดิบที่นางสั่งมาส่งเพิ่ม หลายอย่างเป็นของส่วนตัวที่นางจะทำกินเอง เมื่อใกล้มื้อค่ำบะหมี่สามชั้นตุ๋นก็เรียบร้อย แม่ครัวและบ่าวที่มาช่วยงานได้คนละชาม ทุกคนไม่คิดว่าฮูหยินน้อยจะทำอาหารอร่อยเช่นนี้"นี่ๆ ฮูหยินน้อยทำบะหมี่อร่อยมากนัก ข้าไม่เคยกินของอร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย""ใช่ๆ คนที่ไม่อยากมาช่วยงานเพราะเห็นว่าใต้เท้าไม่โปรดปรานฮูหยินน้อยข้าสมน้ำหน้านัก""เพ้ย..ซู่จุ๊ๆๆข้าได้ยินว่าเมื่อคืนใต้เท้ามาค้างที่นี่""จริงหรือ..ไอ้หยานี่เรื่องจริงใช่ไหม เช่นนั้นฮูหยินน้อยคนนี้พวกเราต้องตั้งใจช่วยงานให้นาง

จวนสกุลว่าน ว่านชิงชิงกำลังทำขนมหวานกับเซียวอี้หรู ส่วนว่านชิงเหอนั่งเช็ดกระบี่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ดรุณีน้อยหันมามองเขาก่อนจะเดินมาหานั่งลงข้างๆเอ่ยเจื้อยแจ้ว"พี่ชิงเหอท่านชอบกระบี่หรือเจ้าคะ""อืม..""เอ๋..พี่พูดได้แค่ อืม..เฮ้อ ตามใจเจ้า แค่นี้จริงๆหรือ ข้ามาบ้านท่านสองวันแล้วยังไม่ได้ยินคำอื่นจากปากท่านเลย""คุณหนูเซียว เรามิได้สนิทกัน ท่านจะให้ข้าคุยอันใดกับท่านมากมาย ว้าเหว่สามีเจ้าจะมายามไหนกัน ข้าหนวกหูน่ะ"ว่านชิงชิงมองหน้าหลานสาวสามีอย่างขอโทษ ส่วนเซียวอี้หรูที่ได้ยินก็ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยกับเขา""ข้าผิดเองที่มารบกวนคุณชายว่าน เอาเป็นว่าข้าจะกลับจวนเซียวก่อน อาสะใภ้ท่านรอท่านอาของข้าเถอะ คนเขาไม่เต็มใจต้อนรับข้าก็ฝืนใจอยู่""เสี่ยวหรู...พี่ใหญ่คงไม่ได้ตั้งใจน่ะ เจ้าอย่าโมโหไปเลย จวนว่านไกลนักเดินกลับเองอันตราย""ข้ามีวรยุทธพอตัวช่วยเหลือตนเองได้ ข้าไปนะอาสะใภ้"ดรุณีน้อยเดินออกจากจวนไปไม่หันหลังกลับมา ว่างชิงเหอเองก็ไม่ใส่ใจยังคงก้มหน้าเช็ดกระบี่ใสมือ ส่องดูจนมันสะท้อนใบหน้าของเขาราวกับกระจก ว่านชิงชิงละมือลุกมาหาก่อนจะเอ่ย"พี่ใหญ่..ท่านใจร้ายเกินไ

เซียวอี้หลงยิ้มให้คนใต้ร่างก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักกับนางอีกครั้งกระทั่งสองชั่วยามผ่านไปเขาจึงหยุดพานางไปอาบน้ำ แต่เพราะเพิ่งได้รักเมียครั้งแรก สุดท้ายว่านชิงชิงก็ถูกตาเฒ่าจับกินในอ่างอีกรอบจนนางหมดแรงจริงๆ เขาอุ้มนางมาเช็ดตัวก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้แล้วกล่อนนางนอนหลับไปด้วยกันปี้เหยานั่งรอคุณหนูของตนจนสัปหงกไปหลายรอบ คุณหนูถูกใต้เท้าพาไปสองชั่วยามแล้ว ตกลงพวกนางยังต้องไปจากสกุลเซียวหรือไม่ อาไท่ที่ยืนกอดอกพิงเสาเรือนอยู่ก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาเดินไปหานางก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กที่สะลึมสะลือขึ้นแล้วสาวเท้ายาวๆ เดินกลับเรือนข้าง อาไท่ห่มผ้าให้นาง ก้มลงหอมหน้าผากแม่ตัวน้อยแล้วจึงเดินออกมา จากนั้นเขาก็ปิดประตูห้องให้นาง ปี้เหยาหลับไปโดยไม่รู้เลยว่าคุณหนูของนางเป็นเช่นไรแล้วตัวเองกลับมาเรือนข้างได้อย่างไรยามเหมาว่านชิงชิงตื่นมาแล้ว นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดง คนตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆกระชับอ้อมกอดทันทีที่นางขยับตัว ปากก็เอ่ยทั้งที่ยังหลับตา"ฮูหยิน..ตื่นแต่เช้าเชียวนอนต่อเถอะ"หากเซียวอี้หลงได้เห็นนางตอนนี้เขาคงต้องภูมิใจ ว่านชิงชิงที่ใบหน้ารวมทั้งเรือนร่างเห่อร้อนจนน่าจะแดงไปทั้งตัวเพราะคำว่าฮูห

จางอวี้ถิงยอมลุกไปทำบะหมี่ให้กับทั้งสี่คน ว่านชิงชิงเป็นลูกมือนาง เซียวอี้หรูมาช่วยด้วย หยางหมิงกับเซียวอี้หลงพูดคุยเรื่องการเดินทางหลังจากงานชุมนุมกวีวันนี้ แน่นอนคนตัวเล็กเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ตาแก่หยางจะไม่อยู่สามวัน นี่มันสวรรค์ชัดๆเลย ฮ่าๆๆใบหน้าที่ยิ้มมุมปาก บ่งบอกว่าคนตัวเล็กกำลังมีเรื่องซุกซน แม่ลูกแกะน้อยเจ้าลืมหรืออย่างไรวันนี้เจ้ายังมิไอออกมาสักนิด ยังมิได้แสดงบทบาทคุณหนูขี้โรคเลย สงสัยจะลืมตัวเมื่อรับมื้อเที่ยงเรียบร้อยว่านชิงชิงก้ตามเซียวอี้หลงกลับจวน ส่วนหยางหมิงไม่กลับเขานั่งอยู่ที่ลานหน้าบ้าน มองดูคนตัวเล็กนั่งจัดการกับไหดองผักของนางต่อ โดยไม่สนใจเขาแต่อย่างใด แม่ตัวดีมาดูกันว่าใครจะพลาดท่าก่อนปลายยามเว่ยหยางหมิงเตรียมตัวที่จะไปงานชุมนุมกวีที่ศาลากลางน้ำเรือนเหลียนฮวา วันนี้ฝ่าบาทจะเสด็จมาด้วยพระองค์เอง รถม้าเตรียมแล้ว คนตัวสูงไม่ยอมกลับเรือนหลักเขาสั่งให้เตรียมน้ำที่เรือนเล็ก กระทั่งน้ำร้อนถูกเตรียมเรียบร้อยแล้ว หยางหมิงเอ่ยกับคนสนิทให้ไปดูด้านนอกก่อนจะเรียกคนตัวเล็กให้มาอาบน้ำให้"ฮูหยิน..สามีเจ้าจะไปงานชุมนุมกวี รบกวนเจ้าอาบน้ำแต่งตัวให้สั

ทั้งสามคนมาหยุดที่ร้านขายแป้งชาติ เมื่อได้ของมาแล้วจางอวี้ถิงก็แปลงโฉมเป็นคนแก่วัยสี่สิบกว่าๆ ส่วนลี่จูแต่งเป็นบ่าวชรา เซียวอวี้หรูแต่งเป็นตาแก่หัวล้าน ตอนนี้ต่อให้อยู่ต่อหน้าหยางหมิงกับเซียวอี้หลงหากพวกนางไม่พูดเขาไม่มีทางจำได้แน่ๆทั้งสามมาถึงหน้าหอนางโลมชายคนดูแลก็เดินมาขวาง ก่อนจะมองหัวจรดเท้า หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น"นี่ตาแก่ พวกเจ้ามีเงินหรือไม่ หอหลันฮวาของข้ามิใช่ถูกๆ บุรุษที่นี่ล้วนงามกว่าสตรีของหอฮวาเซียงเสียอีก"จางอวี้ถิงรำคาญจึงควักเงินตำลึงออกมาสามก้อนให้พวกมันสามคน เมื่อเห็นเงินตำลึงก็ตาโตต้อนรับอย่างดี"นายท่าน เชิญด้านในขอรับ ท่านต้องการบุรุษรูปงามแค่ไหนข้ายินดีหามาให้ท่านจนกว่าจะพอใจขอรับ""อืม ขอชั้นสอง สุราอย่างดีกับแกล้มอย่างดีอีกด้วย""เอ่อ ขอรับทำไม่เสียงนายท่านดู...เอ่อ""แค่กๆ ข้าเดินทางมาจากตะวันตก อากาศทางนั้นเย็นนิดหน่อยเลยป่วย ทำไมหอหลันฮวาของเจ้ามีกฎว่าป่วยไม่ให้เข้าหรือ ช่างๆเถอะๆ ท่านพี่อี้ อาจูพวกเราไป"ทั้งสามคนเห็นบ่อเงินบ่อทองกำลังจะไปก็รั้งเอาไว้ นานๆจะมีคนยอมให้เงินพิเศษกับพวกเขาต้องเอาใจมากหน่อย"มิได้ขอรับ นายท่านรอสักครู่ข