Tous les chapitres de : Chapitre 121 - Chapitre 130

“อเล็กซิส”ดวงไฟสีฟ้าเข้มส่องสว่างจ้า เธอกะพริบตา ปรากฏว่าแท้จริงแล้วไฟสีฟ้าคือดวงตาของไมเคิลนั่นเอง“ตื่นแล้วสินะ” เขาถอยกลับไป ปล่อยให้เธอเผชิญหน้ากับดวงไฟสีขาวบนเพดานแทน เส้นเลือดในหัวเต้นดังตุบเหมือนมีคนเคาะไม้ในหัว เธอยันตัวเองขึ้น “ที่...” ลำคอแห้งผากจนไอออกมาเสียงดัง “แค่ก ๆ ที่ไห...”ไมเคิลส่งแก้วน้ำให้ดื่ม อเล็กซิสดื่มจนหมดในคราวเดียว เสียงน้ำกระทบกระเพาะและลำไส้บ่งบอกว่าภายในว่างเปล่า หิว ไม่ใช่หิวธรรมดา แต่หิวจนแทบจะกินแขนตัวเองได้ก้อนขนมปังกลมจ่ออยู่ตรงหน้าเหมือนรู้งาน เธอคว้ามันยัดเข้าปากในคำเดียว ไมเคิลหัวเราะแล้วนั่งลงบนเตียง   “เกิดอะไรขึ้น” เธอถามเพื่อนเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่“เธอเป็นลม”“ไม่ ก่อนหน้านั้น”อเล็กซิสพยายามนึกย้อนเหตุการณ์ ฝูงห่าซอมบี้นับพันตัววิ่งออกมาจากกำแพง ใช่ เธอกับไมเคิลพยายามปีนบันไดที่ทำจากเชือก สัตว์ นึกแล้วโมโหนัก โลหะไม่พอสร้างบันไดเหรอไงวะ และเธอก็ขึ้น

“นายจะกลับมาเดินได้ ไม่งั้นพวกเขาไม่รักษานายหรอก” อเล็กซิสกุมมือเพื่อนแน่น ความเงียบขรึมของเขาใช่ว่าทำให้เธอสบายใจ บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้จะจัดการความรู้สึกไหนก่อนดี ระหว่างเสียใจและโกรธแค้น เสียขาเหมือนเสียอนาคต ขณะที่ตนเองเพิ่งผ่านเหตุการณ์เสียเพื่อนมา แม้แต่ตัวอเล็กซิสยังไม่รู้ว่าตนเองควรจัดการหรือแสดงอารมณ์ออกมาแบบไหน“เธอผ่านมาได้ยังไง” เวดชำเลืองมองเด็กหนุ่มอีกคน “นายยังพูดไม่ได้อีกเหรอ ฉันว่าฉันเคยเห็นนายพูดนะ"อเล็กซิสยิ้มน้อย ๆ “ถ้าไม่สนิทจะไม่พูด เดี๋ยววันหลังคงเปิดปากพูดมากขึ้น”ไมเคิลเลิกคิ้วขึ้นแล้วหรี่ตามอง อเล็กซิสกางมือออก ยักไหล่ขึ้น ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย“พวกเราออกมาจากทางออกสาม...อเล็กซ์เล่าอะไรหรือเปล่า”เวดส่ายหน้า “เขาไม่ได้บอกว่าอยู่กับเธอ ฉันรู้แค่เบ็กกี้อยู่กับเธอ โนเอล และเบน...” เวดเหมือนนึกขึ้นมาได้ว่าเบนก็ไม่รอดเหมือนกันแต่ไม่พูดต่อ “พอดีฉันฟังจากเทสซ่ามาอีกทีด้วย ทุกคนที่ออกมา ถ้าไม่บาดเจ็บก็...ไม่พูดไม่จา ซึม ประมาณนั้น มินนี่เองก

เคียนโต้สามารถพูดสรุปปุ่ม อุปกรณ์ แสงไฟ สัญลักษณ์ได้ภายในสามนาที อเล็กซิสเหมือนนั่งฟังเครื่องเล่นเทปที่กดปุ่มเร่งค้างไว้ ที่สำคัญห้องน้ำในนี้ยังทันสมัยกว่าในศูนย์แรก หากแต่เธออยากได้ห้องน้ำส่วนตัวมากกว่าห้องน้ำรวม แต่ใช่ว่าเธอจะต่อรองได้ถูกไหมล่ะ“เอาล่ะ มีคำถามไหมจ๊ะ”แน่นอน “มีค่ะ ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ห้องพยาบาลอีกได้ไหมคะหล่อนยิ้มมุมปาก “พวกเรามาจากชั้นเจ็ดสิบสอง” ว่าแล้วเดินทิ้งสะโพกออกไปอเล็กซิสวิ่งไปนั่งบนเตียงเบ็กกี้ เธอนอนคลุมโปงอยู่ “เป็นไงบ้าง ทำไมนอนแบบนี้”เด็กสาวเปิดผ้าคลุมออก“ไม่เป็นอะไร จำได้ว่าถูกสัตว์ประหลาดสักตัวซัด ฉันนึกว่าตัวเองตายแล้ว พอรู้สึกตัวก็มาก็อยู่ที่นี่แล้ว โนเอลกับเบน...”เธอส่ายหน้าเด็กสาวหน้าหมองลงจากที่หมองอยู่แล้ว “เพราะฉันใช่หรือเปล่า”“ไม่ใช่หรอก” หากอเล็กซิสชอบโทษตัวเองแล้ว สาวน้อยเบ็กกี้เป็นมากกว่าสิบเท่า“พวกมินนี่กับเทสซ่ารู้แล้วหรือยัง”เธอพยักหน้า สายตามองเตียงที่เหลืออย

ณ ชั้นสี่สิบเจ็ดอเล็กซิสถือจานถาดหลุมเต็มไปด้วยขนมปังธัญพืช โยเกิร์ต อกไก่ย่าง มันบด สลัดผักซอสงา มะเขือเทศ ผลไม้สด และเค้กแคร์รอต“ฉันอยากได้ของทอด” เรมีคร่ำครวญ เขาบ่นแบบนี้เป็นประจำ “พวกเขาไม่รู้จักกันเหรอ เฟรนช์ฟราย ไก่ทอด ปลาทอด”“เฮอะ” เทสซ่าเหยียดปาก “ดีสิ ไม่ต้องคิดเมนูอาหารเอง แถมยังดูแลสุขภาพขนาดนี้ หุ่นดีกันถ้วนหน้า ใช่ไหม” ศอกให้อเล็กซิสเห็นด้วย“อื้อ” ไม่ว่าอะไรก็ดีกว่าขนมปังจืดชืดกับซุปกระป๋องทั้งนั้น ส่วนไมเคิลก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว เขาไม่เกี่ยงอาหารทุกชนิด“แต่ฉันกินของพวกนี้แล้วยังรู้สึกหิวตลอดเลย ดีนะที่มีเค้ก แต่เค้กแคร์รอต” เด็กหนุ่มผมโมฮอร์กทำตาละห้อยแล้วกลืนอกไก่อย่างจำยอม “ใครอยากได้สลัดบ้าง เอาไปเลย เอาไหมเบ็กกี้ มินนี่” เขาถามอีกสองสมาชิกที่มักไม่มีปากเสียง“มะอาว” มินนี่ส่ายหัว “ฉันไม่ชอบผัก” ว่าแล้วเธอก็ตักสลัดให้เทสซ่าพี่สาวร้องแล้วยัดกลับ “เธอต้องกิน”“ม่าย”

หลังจากฝึกจนหมดเวลา เคียนโต้ปล่อยให้พวกเราไปพักตามอัธยาศัย ฟรีไทม์มีถึงแค่สี่ทุ่มเท่านั้น หลังจากนั้นต้องเข้านอนกันทุกคน อเล็กซิสรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักเรียนประจำอย่างไรก็ไม่รู้ เมื่อรับประทานอาหารเย็น เธอต้องรีบไปหาเวด เด็กสาวไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวแม้เพียงวันเดียว เทสซ่ากับมินนี่แวะไปเยี่ยมทุกวันเช่นกัน แต่พวกเธอมักตามไปทีหลังด้วยเหตุผลที่ว่าเผื่อ อเล็กซิสกับเวดอยากคุยเป็นการส่วนตัว แต่มันก็ไม่เคยส่วนตัวเลยเพราะมีไมเคิลเป็นเงา เบ็กกี้กับเรมีสลับกันขึ้นมาบ้าง แต่ส่วนใหญ่เรมีมาคนเดียวเพราะเด็กสาวพุ่งตัวเข้านอนตั้งแต่หกโมง นับว่าเวดยังโชคดีกว่าคนไข้ที่เหลือ เพราะถ้าไม่ใช่กลุ่มเดียวกัน บางคนรอดมาคนเดียวจึงไม่มีเพื่อนมาเยี่ยม“ชั้นเจ็ดสิบสอง”“ชั้นเจ็ดสิบสอง”“ไมเคิล นายไม่เบื่อเหรอ เวลาฉันคุยกับเวด นายพูดได้นะ พอเขาชวนนายคุย นายก็เอาแต่เงียบ”หนุ่มผมเงินมองออกไปนอกลิฟต์ “ก็ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอคุยอะไรกัน แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย ที่เก่ายังมีหนังให้ดู มีกีฬาให้เล่น หรือว่า...” เขาเว้นจังหวะ “เธอรำคาญ”“ไม่มีทาง” อเล็กซิสตอบทันที “ไม่ต้องทำตาแบบ