ไม่มีวันเหมือนเดิม

ไมเคิลหยุดอยู่ที่เตียงหนึ่ง เขาแหวกผ้าม่านแล้วให้เธอเข้าไป คนที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งตัวลุกขึ้น “เทสซ่า?” แต่เมื่อเห็นหน้าแขกที่มาเยี่ยมกลับตกอยู่ในภาวะตะลึงงันชั่วครู่จากนั้นรอยยิ้มจึงปรากฏออกมา

อเล็กซิสโถมตัวเข้ากอด ลืมไปว่าเขาอาจบาดเจ็บส่วนอื่นแต่เวดไม่ได้ร้อง เขากอดตอบแน่น

“นาย...” เธอลูบศีรษะเพื่อน สภาพเขาต่างจากก่อนเข้าประตูนรกเพียงนิดเดียว  ไม่มีเฝือก ไม่มีบาดแผลร้ายแรง ไม่มีแม้แต่สายใดต่อเข้ากับร่างกาย เหลือเพียงแค่สะเก็ดแผลเป็นรอยจางบนใบหน้าและตามลำตัวเท่านั้น และพวกมันคงหายสนิทในอีกไม่กี่วัน เวดยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม เขาไม่ได้สวมชุดสีขาวเหมือนเธอ หากแต่เป็นชุดคนไข้สีฟ้า ไม่เหมือนกับชุดคนไข้ในโรงพยาบาลซานโบซ่าที่เป็นสีขาว

“เบ็กกี้บอกว่าอยู่กับเธอ ฉันรอ รอจนครบสิบวัน แต่เธอก็ยังไม่โผล่มา จนนึกว่าตายแล้ว” เขาจับมือเธอแนบแก้ม “ขอบคุณพระเจ้า แม้ลูกไม่ค่อยเชื่อท่านก็เถอะ”

อเล็กซิสหัวเราะ น้ำตาปริ่มขอบดวงตาและครั้งนี้มันมาจากความสุขที่ได้เจอเพื่อน เวดมาถึงก่อนเบ็กกี้อีกหรือนี่ ถ้าอย่างนั้นอเล็กซ์ก็ต้