Semua Bab Undisclosure : Bab 111 - Bab 120

“ไหวนะ” ไมเคิลถามเมื่อเห็นอเล็กซิสลุกขึ้นมาสะพายกระเป๋า“อื้อ” เธอเปลี่ยนมาถือปืนข้างขวาด้วย สิ่งหนึ่งที่เขาตัดสินใจอยู่กับกลุ่มนี้คงเป็นเพราะเด็กคนนี้ เพราะดวงตาของเธอ และเพราะอเล็กซิสเคยช่วยชีวิตปาสคาลไว้แม้เธอจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เบ็กกี้ยังคงเดินเงียบ ไม่ปริปากพูดกับใคร เขาสงสารเธออยู่หน่อย ไม่มีใครพูดเรื่องนอนพักอีกเลย เพราะกลัวพลังเบ็กกี้จะเล่นงานอีก “ความจริงแล้ว ถ้าเธอคุมพลังได้ มันจะมีประโยชน์มากเลยนะ” เขาพยายามพูดให้เด็กสาวรู้สึกดีขึ้นเธอเงยหน้าอวดใบหน้าตกกระ ดวงตาสีเขียวคู่นี้ช่างดูเศร้าเหลือเกิน มันไม่สว่างเจิดจ้าเหมือนตาสีเขียวของจูน ตาของเบ็กกี้เหมือนป่าทึบ“นายก็เห็นว่าฉันคุมมันไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปด้วยซ้ำ” เธอกอดอกแน่น ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ (อีกแล้ว) เบ็กกี้เป็นคนประเภทไม่เชื่อในศักยภาพของตัวเอง“ทุกอย่างล้วนต้องใช้การฝึกฝนและพยายามนะ” เขาพยายามให้กำลังใจ “ฉันไม่ได้คุมพลังได้ตั้งแต่เกิดสักหน่อย”“พวกเราควรได้พัก แต่กลับกลายเป็นแบบนี้&r

หินเหนียวหนืดสีแดงไหลตามร่องแตกริมสองข้างทาง บนเพดานถ้ำยังมีหินงอกหินย้อยขึ้นสลับ อากาศภายในไม่ต่างจากเตาอบร้อนขนาดยักษ์เท่าไรนัก เธอทิ้งกระเป๋าสัมภาระลงบนพื้นหิน ย่อตัวนั่งลงด้วยท่าทางเชื่องช้า ความเวิ้งว้างหลอมรวมไปกับบรรยากาศรอบตัว เบนล้มตัวลงหอบหายใจข้างกาย “ไหวไหม” ไมเคิลใช้ปืนสะกิดที่แขนอเล็กซิสพยักหน้า “อืม” สายตามองย้อนกลับไปยังทางเข้าที่ตัวเองเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ “เบ็กกี้ล่ะ”ไมเคิลชี้ให้ดู แต่เธอเห็นแค่ที่ว่างโล่ง “ฉันส่งให้เธอไปกับพอร์ต คิดว่ามันเป็นพอร์ตนะ มัน...หายไปเหมือนถูกเสกวับ” เขาไม่รู้ว่าอาการเบ็กกี้หนักหรือไม่ แต่มอบสิทธิพิเศษนี้ให้กับเด็กสาวผมแดงแทนตัวเองเรียบร้อยแล้ว“เสียใจด้วยนะ”“อื้อ” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกวาดไปรอบตัว คราวนี้เป็นถ้ำอย่างนั้นเหรอ “ฉันไม่เป็นไร แค่ไม่รู้ว่าถ้าออกไปได้จะบอกกับเพื่อนยังไงดี” เธอนึกถึงเทสซ่ากับมินนี่ ปฏิกิริยาของน้องเล็กคงเดาไม่ยาก แต่สำหรับเทสซ่า เธอเดาไม่ออก และที่สำคัญจะบอกพวกเขาอย่างไรนี่สิ ปัญหาใหญ่ อเล็กซิสถอนหายใจ ถ้าเส้นชะตาชีวิตยังยืนยาวไปถึงเวลานั้นค่อยคิดก็แล้วกันโนเอลจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับเสียงระเบิดและสะพานเชื่อมที

“คุณพ่อนายเหรอ” อเล็กซิสเดา ถ้าเจมม่าคือแม่ คนที่ให้น่าจะเป็นพ่อมิใช่หรือ“เปล่า” ไมเคิลตอบ “เขาเป็นคนดูแลฉันหลังจากพ่อกับแม่ตายหมด ไม่สิ จริง ๆ เขาดูแลพวกเราทั้งครอบครัว ตั้งแต่จำความได้พวกเราเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อย คิดว่าทางการมีคนที่มีพลังพิเศษเหมือนกัน และพลังนั้นคือความสามารถตรวจจับว่าใครเข้าข่ายเอชโอวัน ทั้งฉันและปาสคาลเข้าข่ายด้วยกันทั้งคู่จึงต้องหนี อ้อ พ่อแม่ของฉันล้วนเข้าข่ายเอชโอวันเหมือนกัน”“ไล่ล่าเลยเหรอ” เบนทึ่ง “ฉันนึกว่าถ้ามีคนรายงานตำรวจ หรือเห็นอะไรประหลาด พวกเขาถึงจะจับ”เธอพยักหน้ายืนยันคำพูดไมเคิล “มีคนเคยเล่าว่ามีหน่วยงานนี้อยู่ แม้ประกาศยกเลิกไปนานแล้ว แต่พวกเขายังทำงานอยู่ลับ ๆ เรื่องของไมเคิลทำให้ฉันนึกถึงเรื่องที่...” เธอถอนหายใจเมื่อนึกถึงครูโดบี้ส์กับแมรี่ สตีเว่น “...ครูเคยเล่า”ดวงตาสีฟ้าของเด็กหนุ่มมองเลยผ่านเพื่อนอีกสองคนไป “ซานโบซ่าเป็นเมืองที่สงบดีนะ ฉันกับปาสคาลชอบมาก อยากจะอยู่ถาวรเลยด้วยซ้ำ ฉันฝันอยากไปโรงเรียนและมีเพื่อนเหมือนคนอ

“นั่นรอยอะไรเหรอครับ”เด็กชายจ้องแก้มเธอเขม็ง หากมองดี ๆ จะเห็นรอยช้ำสีเขียวคล้ำบริเวณแก้มจนถึงคาง นาตาเลียจับหน้าตัวเองอัตโนมัติ พอนึกขึ้นได้จึงทำทีขยับสร้อยเพชรเส้นงามที่ประดับบนคอระหงให้เข้าที่ “ไม่มีอะไรจ้ะ ทำไมเราถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอมเหลืองจับจ้องหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์เกินอายุ นิ้วชี้กลมป้อมแตะริมฝีปากเป็นเชิงบอกไม่ให้เธอพูดเสียงดัง “ผมแอบอเล็กซ์อยู่” เขาหรี่เสียงเบาเหมือนกระซิบเธอหัวเราะเสียงขรึม รอยยิ้มสุขุมแฝงความหวาน ดวงตาสีฟ้าเหมือนท้องนภาเต็มไปด้วยก้อนเมฆฝนขมุกขมัวกลับส่อเค้าสดใสขึ้น พอเธอเห็นสายตาเชื่อมของเด็กชายก็เผยอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ่งทำให้เจ้าหนุ่มตัวกะเปี๊ยกเคลิบเคลิ้ม รอยยิ้มน่ารักเหมือนลูกแมวเช่นนี้ ไม่ว่าใครย่อมตกอยู่ในภวังค์ ยิ่งยามปกติเธอมักทำหน้าเคร่งขรึมอันเนื่องจากสถานะราชินีสาวเคียงคู่ราชาอาณาจักรโวลคอฟ หรือหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงแห่งโวลคอฟ คอร์เปอเรชั่น กรุ๊ป รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้เบนเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเขาจึงชอบมองแบมบี้นักหญิงสาวหยิบตลับแป้งออกจากกระเป๋าปักเลื่อมสีเงิน เธอเริ่มบรรจงปกปิดรอยดังกล่าว ระหว่างนั้นชำเลืองมองซ้ายขวากลัวว่าม

“ทำใจดี ๆ” เขาบอก อเล็กซิสหายใจหนักหน่วง เธออ้าปากหายใจ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เกิดอาการระหว่างว่ายในน้ำ ไม่งั้นกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งแน่“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะ...” ไมเคิลสูดหายใจเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องยาก ทันทีที่เห็นว่าไอ้หัวเงินอ้าแขนจะโอบกอดเด็กสาว ไหนว่าไม่ชินกับคนจับตัวไงวะ เบนตัดหน้าดึงตัวคนป่วยเข้ามากอดแทน สิ่งแรกที่เขาทำคือจับมือเล็กคู่นี้แล้วบีบช้า ๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อ“พยายามควบคุมลมหายใจ” เขาพูด “นายนวดขาเธอซะ”“ครับ ๆ” ไมเคิลบรรจงถอดรองเท้าผ้าใบออกดวงหน้าจิ้มลิ้มเอาแต่จ้องมือตัวเองราวกับว่ามันจะกลับมาเป็นปกติเพียงแค่ใช้สายตา แรงปรารถนาที่ฝังอยู่ถูกกดทับด้วยความขบขันกับท่าทางกวางน้อย บางส่วนขำที่ตัวเองกระหายไม่ดูเวล่ำเวลา ณ ตอนนี้ เพียงแค่อยากกอดแล้วลูบหัวให้เธอหายเป็นปกติก็พอแล้ว“ตัวเลขยังนิ่งอยู่” ไมเคิลพากย์เสียงไปนวดคลึงเท้าเธอไป“ทำไงได้ เราไม่มีน้ำอุ่นหรือผ้าแห้งเลย”เด็กหนุ่มนิ่งคิด “จะว่าไป ตรงนี้มันเย็นนะ&rdq