บททั้งหมดของ ลิขิตรัก ตำหนักอ๋อง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร้านประทินโฉมหมื่นบุปผาแม้เปิดกิจการวันแรกกลับมีลูกค้าไม่น้อย ด้วยแป้งผัดหน้าที่เรียบเนียนกว่า ผงสีปัดแก้มที่สีสวยกว่า แลมีเหล่าสาวงามคอยแนะนำ ทำให้เหล่าคุณหนูแม้แต่ฮูหยินหลายท่านกว้านซื้อไปหลายชิ้น อีกทั้งร้านผ้าที่อยู่ติดกับร้านประทินโฉมยังพลอยขายดิบขายดีไปด้วย ทำเอาเถ้าแก่ร้านยิ้มหน้าบาน ลี่อินกลับจวนด้วยร่างกายที่ปวดเหมื่อย หน้าตาดูอิดโรยไม่น้อยโดยมีอี้เฉาที่คอยช่วยงานเดิมตามหลัง “เดี๋ยวถึงตำหนักหม่อมฉันนวดให้นะเพคะ” “อือ เจ้ารู้ใจข้าที่สุดแล้ว” ใบหน้าออดอ้อนเหมือนเด็กหันไปมองนางกำนัลที่เดินคามหลัง ลี่อินเดินผ่านตำหนักอ๋องที่บัดนี้ห้องโถงถูกเปิดอยู่ บ่งบอกถึงเจ้าของตำหนักกลับมาแล้ว“ท่านอ๋องดื่มน้ำซุปนี่ก่อนเพคะ หม่อมฉันกำชับให้โรงครัวทำให้อย่างดี มันช่วยบำรุงกำลังให้หายเหนื่อยได้” เสียงหวานของเสวี่ยหนิงลอยมาตามลม จนทำให้ลี่อินต้องหยุดมอง ภาพสตรีกิริยาอ่อนหวานที่กำลังป้อนซุปให้หยางหมิงจนเกินพอดี หากผู้ใดที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าชินอ๋องพิการแขนขาจนช่วยเหลือตนเองไม่ได้ ต้องให้ภรรยาป้อนแม้กระทั่งอาหารให้ เสวี่

แม้ลี่อินอยากเข้าไปตำหนักตะวันออกเร็วเพียงใด กลับถูกเย่จินยืนขวางไว้ด้านหน้า “ข้าต้องการพบท่านอ๋อง” เสียงสั่นเครือดังขึ้น หากแต่สายตายังจ้องมองไปเบื้องหน้า“องค์หญิงสาม โปรดอภัยบัดนี้ท่านอ๋องไม่ว่างรับแขก” เย่จินยืนกรานปฏิเสธ“ข้ามีเรื่องด่วน โปรดหลีกทาง”ดวงตาแดงก่ำที่ยังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้มจ้องมองเย่จิน ทำให้องครักษ์หนุ่มทำสิ่งใดไม่ถูก “ตอนนี้ดึกมากแล้ว ท่านอ๋องกับพระชายารองบรรทมแล้ว หากรบกวนท่านอ๋องทรงกริ้วพวกหม่อมฉันรับไม่ไหวนะเพคะ” เจียฮุ่ยไม่ยอมให้โอกาสของนายตนหลุดลอย “ข้ารับเอง!” ดวงตาแข็งกร้าวจ้องนางกำนัลของเสวี่ยหนิง “หลีก!” เสียงหนักแน่นของลี่อิน ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าขวางอีกภายในห้องนอน สองร่างยังคลอเคลียเสื้อคลุมไหล่เสวี่ยหนิงบัดนี้กองอยู่ที่พื้น ร่างกายร้อนผ่าวด้วยความต้องการ เชื้อเชิญให้หมิงหยางเข้าหา รอยจูบจากริมฝีปากอวบอิ่มพรหมจนทั่วลำคอแกร่งของบุรุษ โดยที่ชินอ๋องเพียงยืนประคองสตรีในอ้อมกอดไม่ให้ล้มลง “ท่านอ๋อง! หม่อมฉันลี่อินเพคะ”เสียงร้อนรนของลี่อินดังมาจากด้านนอก ทำให้การกระทำของทั้งสองต้องหยุดลง หยางหมิงรีบ

เทศกาลหยวนเซียวกำลังจะมาถึง ทั่วเมืองโซ่โจวถูกประดับประดาด้วยโคมไฟรูปทรงต่าง ๆ แต่ละจวนตกแต่งโอ้อวดกันไปมาไม่เว้นแม้แต่จวนอ๋องที่เสวี่ยหนิงใช้เงินไปไม่น้อยเพื่อทำให้จวนอ๋องโดดเด่นกว่าจวนใด ๆ ในเมืองซู่โจว หยางหมิงแม้จะไม่เห็นด้วยกับการใช้เงินซื้อของสิ้นเปลืองพวกนี้ มันไม่เกิดประโยชน์อันใดนอกจากทำให้สวยงาม หากแต่เขากลับไม่เอ่ยออกมาปล่อยให้มันเป็นไปตามความต้องการของเสวี่ยหนิง ภายในตำหนักอ๋องบ่าวไพร่ต่างนำโคมแดงประดับทั่วบริเวณเพื่อรับความมงคล โดยที่ชินอ๋องมิขัดขืน“ท่านอ๋องเพคะ” เสวี่ยหนิงเอ่ยทักบุรุษที่นั่งอ่านตำราในห้องโถงของเรือน“เสวี่ยหนิมีสิ่งใดหรือไม่” หยางมิงละสายตาจากตำรา ก่อนจะสบตานาง หลังจากเกิดเรื่องกับอี้หนิงเขาไม่ได้ไปยังตำหนักตะวันออกอีกเลย ในใจรู้สึกผิดกับนางไม่น้อย“เทศกาลหยวนเซียว หม่อมฉันอยากไปเที่ยวเดินชมงานกับพระองค์ได้หรือไม่” ใบหน้าเศร้าแต้มด้วยแววตาอ้อนวอนถูกส่งไปยังชินอ๋อง“ได้ ข้ารับปากพระชายา” หยางหมิงรู้ว่าตนผิด จึงคิดไถ่โทษด้วยการเที่ยวชมงานเป็นเพื่อนนาง“ขอบพระทัยเพคะ” เสวี่ยหนิงดีใจจนยิ้มกว้างรีบยอบกายขอบคุณ ด้านตำหนักเล็กเสี

ลี่อินกลับตำหนักไปนานแล้วทว่าหยางหมิงกลับยืนจ้องมองประตูห้องอักษรอยู่อย่างนั้น การได้ยินว่านางจะจากไปกลับทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก ความรู้สึกโหยหาที่ก่อตัวขึ้นเพียงแค่ว่าภายภาคหน้านางจะจากไป ความรู้สึกนี้กลับไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อต้องห่างกับเสวี่ยหนิง หยางหมิงตกอยู่ภายใต้ความสับสนในใจอีกครั้ง รุ่งเช้าภายในท้องพระโรง เหล่าขุนนางราชสำนักพร้อมหน้ากันแม้แต่เหล่าแม่ทัพยังเข้าร่วมว่าราชการ ราชทูตแคว้นหานถูกเชิญเข้าท้องพระโรง แววตาของตงหยางแข็งกร้าวด้วยความไม่พอใจ จื้อหาวที่เห็นเช่นนั้นรู้สึกกังวลใจไม่น้อย แผนการที่เขาวางไว้กับลี่อินพังไม่เป็นท่า การบีบบังคับเจรจาการค้ากับอีกฝ่ายที่อารมณ์ขุ่นมัวเช่นนี้ยากจะประสบผลสำเร็จ “ทูลฝ่าบาท ข้าพึ่งมาถึงซู่โจวได้เพียงวันเดียว ยังไม่ทันได้พักให้หายเหนื่อยกลับถูกราชสำนักลากมาคุยเรื่องการค้า นี่คือวิธีต้อนรับแขกของแคว้นเว่ยหรือ” สายตาหยิ่งผยองจ้องมองไปยังเหล่าขุนนาง “รัชทายาทตงหยางอย่างพึ่งกริ้ว เพียงแค่การเจรจาขั้นแรก หากทั้งสองฝ่ายไม่พอใจในข้อตกลงจะได้มีเวลาให้ไตร่ตรอง” ฮ่งเต้รู้ว่าครั้งนี้วู่วามเกินไปจึงพยายา

จวนอ๋องวุ่นวายกับการเตรียมงานฉลองวันเกิดให้กับพระชายารอง เจียฮุ่ยกำชับการจัดแต่งสวนให้โออ่าสมฐานะพระชายาจวนชินอ๋อง ของใช้ภายในงานถูกซื้อเตรียมใหม่ทั้งหมด หยางหมิงจ่ายเงินถึงห้าร้อยตำลึงเพื่อให้เสวี่ยหนิงพอใจกับงานวันเกิด ถือเป็นการไถ่โทษที่เทศกาลหยวนเซียวเขาละเลยนาง “พระชายาเพค่ะ ตำหนักตะวันออกกำลังเตรียมพิธีร่วมอวยพรวันประสูติชายารอง แล้วตำหนักเราไม่เตรียมบ้างหรือเพคะ” อี้เฉาถามอย่างสงสัย “ไม่ล่ะ แค่พวกเจ้าร่วมอวยพรก็พอ อยู่นี่เราไม่รู้จักใคร” ลี่อินยังคงนิ่งเฉยอ่านบัญชีร้านเงียบ ๆ “เช่นนั้นคนเขาจะไม่หัวเราะเยาะเอาหรือ องค์หญิงเป็นถึงชายาเอกแต่ถูกชายารองกดให้จมดิน” อี้เฉาเป็นกังวลแทน “หากข้ามัวแต่สนใจคำพูดคนอื่น คงสิ้นใจตายไปตั้งแต่แคว้นฉีแล้ว คนอื่นจะว่าอย่าไรก็ปล่อยให้ว่าไปข้ารู้ตัวของข้าเองก็พอแล้ว” “เพคะ” อี้เฉาได้แต่ถอนหายใจให้กับความเรียบง่ายของเจ้านาย จนทำให้ผู้อื่นใช้เป็นจุดอ่อนคอยกลั่นแกล้ง “พระชายาเอก หม่อมฉันเจียฮุ่ยขอเข้าเฝ้าเพคะ” เจียฮุ่ยยืนถือเทียบเชิญ