All Chapters of ลิขิตรัก ตำหนักอ๋อง: Chapter 31 - Chapter 40

ร้านประทินโฉมหมื่นบุปผาบัดนี้เชื่อเสียงโด่งดัง แม้แต่เหล่าคุณหนูต่างเมืองยังดั้นด้นมาเลือกซื้อด้วยตนเอง ดีที่ยังมีบุปผาแห้งของจื้อหาวมาช่วยเติมคลังสินค้า มิเช่นนั้นหากอาศัยแต่ดอกไม้ในเมืองจิงโจวคงมิอาจพอขายแน่ ระหว่างที่ลี่อินกำลังดูบัญชีร้านปิงเซียงที่ควรอยู่ดูแลอี้หนิงกลับวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?” ยังไม่ทันให้ปิงเซียงจะได้กล่าวสิ่งใด ลี่อินก็ถามขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ “ท่านหญิง! ท่านหญิงหายไปเพคะ” ปิงเซียงน้ำตาอาบแก้มเอ่ยเสียงสั่นเครือ ลี่อินคล้ายล่องลอยในความฝัน สิ่งที่นางได้ยินจากปิงเซียงทำให้เกิดเสียงอื้ออึงในหัว “กลับจวน!” ลี่อินบัดนี้สั่นกลัวทั้งร่าง หัวใจนางคล้ายหยุดเต้น กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังรถม้า “นางหายไปได้อย่างไร” ระหว่างรถม้ากำลังวิ่งกำจวนอย่างสุดกำลัง ลี่อินจึงซักไซ้ปิงเซียงในทันที “ท่านหญิงเดินเล่นในสวน จู่ ๆ มีนางกำนัลแจ้งว่าท่านอ๋องต้องการพบ หม่อมฉันจึงอุ้มนางเดินตรงไปตำหนักท่านอ๋อง แต่กลับถูกคนใช้ยาสลบปิดจมูกจนหม่อมฉันสลบไป เมื่อตื่นขึ้นมาท่านหญิ

ปิงเซียงกลับมาจากร้านเหอชุนด้วยสีหน้ารีบร้อน ก่อนจะรีบแจ้งสิ่งที่ได้สอบถามมา “ทูลพระชายา ร้านเหอชุนบอกยาบำรุงผิวของร้านมิได้มีส่วนผสมของตัวยาใดที่จะทำให้ผู้ดื่มยารู้สึกอยากร่วมรักเพคะ” ปิงเซียงยื่นห่อยาให้กับลี่อิน “ดี! หากตรวจห่อยานี้ก็จะรู้ เสียดายที่ผ่านมานานยาที่เสด็จพี่เคยกินก็มิมีให้นำมาเทียบกัน” นางพึมพำเสียดาย “มีเพคะ!”ปิงเซียงที่ครุ่นคิดอยู่นานจำได้ว่าตนเคยแอบนำยาส่วนหนึ่งไปฝัง เพราะมิอยากให้องค์หญิงใหญ่ทรงเสวยอีก ตอนนั้นนางคิดว่ายานี่ไม่ได้ช่วยให้ผิวขององค์หญิงใหญ่ดีขึ้น หากแต่เกรงว่าจะทำให้ท่านหญิงที่ยังอยู่ในครรภ์ได้รับพิษจากยาไปด้วย แต่กระนั้นนางยังให้นางกำนัลไปนำมาให้ใหม่อยู่ดี “เจ้าไปนำมา แล้วเอาไปให้โรงหมอในเมืองตรวจดูว่าตัวยาเหมือนกันหรือไม่” “เพคะ” ปิงเซียงรับคำ “จำไว้ อย่าเปิดเผยตัวตน” นางเกรงว่าหากเป็นการวางยาจะทำให้ผู้ที่อยู่เบื้องหลังรู้ตัวตลอดทั้งวันลี่อินจดจ่อกับเรื่องที่ให้ปิงเซียงไปจัดการ แม้แต่อาหารที่อี้เฉาขึ้นโต๊ะไว้นางก็มิแตะต้อง ดีที่อี้หนิงเป็นเด็กดีไม่กวนนางเพีย

หลังจากกลับจากจิงโจวลี่อินกลับไม่ได้พบหน้าหยางหมิงอีก เนื่องด้วยชินอ๋องผู้รักมั่นจำต้องอยู่เป็นเพื่อนเสวี่ยหนิงที่เศร้าเสียใจจากการถูกละเลยจากสวามี ด้านตำหนักเล็กคนของสำนักคุ้มกันขอเข้าเฝ้าลี่อินรายงานเรื่องที่ให้ไปสืบ ทว่าคนของสำนักคุ้มภัยเข้าไปในตำหนักเล็กไม่นานเย่จินก็เข้าไปรายงานหยางหมิงเช่นกัน “ทูลพระชายาพบคนวางเพลิงโรงผลิตเครื่องประทินโฉมแล้ว และชายผู้นั้นยังเป็นคนเดียวกับคนที่พาท่านหญิงอี้หนิงมาส่งที่หน้าจวน” สิ่งที่ได้ยินไม่เกินจากสิ่งที่นางคาด เรื่องราวทั้งสองเกิดในเวลาไล่เลี่ยกันเช่นนี้ ย่อมมีคนจงใจทำให้นางลำบากแน่ “รู้ตัวคงบงการหรือไม่” ลี่อินถามเสียงเย็น “คนร้ายไม่รู้จักคนจ้างวาน แต่ภาพที่พระชายาให้ไปชายผู้นั้นชี้มายังสตรีในภาพนี้” คนของสำนักคุ้มภัยยื่นภาพนั้นให้นางดู ลี่อินรับภาพเหมือนนั้น ภาพเหมือนของคนต้องสงสัยทั้งหมดที่นางพอจะคิดได้ถูกนักวาดวาดขึ้นเพื่อใช้ชี้ตัวคนร้าย แม้แต่หยางหมิงเองก็ไม่เว้น หากแต่ภาพที่คนร้ายเลือกกลับเป็นเจียฮุ่ย นางกำนัลของเสวี่ยหนิง “ดีนั

เผยอี้พร้อมทหารติดตามที่เหลือไม่ถึงร้อยนายเร่งรีบออกนอกวัง หากแต่ถูกกองกำลังมังกรดำปิดล้อมประตูวังไว้ จำต้องถอยร่นขึ้นไปยังกำแพงวังแทน “เจ้ายอมแพ้ซะ อย่างไรเสียเจ้าก็ไม่รอดแล้ว” หยางหมิงตามติดไม่เว้นระยะห่าง “ข้าบอกเจ้าแล้วแม้ตายก็จะนำชายาของเจ้าไปด้วย เช่นนั้นเอาอย่างนี้เถิดหยางหมิง ข้าจะให้เจ้าได้หนึ่งคนเจ้าจะเลือกใคร” เผยอี้ที่ไร้หนทางใช้ลี่อินและเสวี่ยหนิงถ่วงเวลา หยางหมิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นกลับขมวดคิ้วแน่น ในใจเขาเลือกได้ไม่อยากเลย หากแต่เพื่อให้ทั้งสองปลอดภัยเขาจำเป็นต้องเลือกให้ฉลาด “เจ้าว่าข้าควรเลือกใครดีเล่า สตรีที่ข้ารักหรือพระธิดาคนสุดท้ายของฮองเฮาแคว้นฉี” ชินอ๋องก่อกวนสมาธิของเผยอี้ “หึ! น่าสงสารองค์หญิงลี่อิน รูปโฉมงดงามปานนี้สามีกลับไม่รักใคร่” เผยอี้ยิ้มเยาะ หากแต่สายตาเป็นห่วงของหยางหมิงกลับจ้องมองลี่อินตลอดเวลา “เช่นนั้นก็ปล่อยชายาของข้ามา” หยางหมิงชี้ดาบไปยังเผยอี้ด้วยแววตาอาฆาต “ได้ เช่นนั้นเจ้าก็รับไปเถอะ” เผยอี้ผลักเสวี่ยหนิงออกไป โดยท

เลี่อินลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกปวดเหมื่อยทั่วทั้งร่าง สายตากวาดไปโดยรอบห้องที่ไม่คุ้นชิน คลังอาวุธมากมายที่วางอย่างเป็นระเบียบทำให้นางเบิกตากว้างพลางหันมามองบุรุษที่นอนหลับอยู่บนเตียง ความสับวุ่นวายประเดประดังเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว นางรีบสำรวจอาภรณ์ของตนอย่างรีบร้อนแลสิ่งที่พบไม่เกินคาดเมื่ออาภรณ์ตัวนอกของนางกระจายเต็มพื้น เหลือเพียงอาภรณ์ตัวในที่สวมทับร่างที่มีรอยแดงหลายจุดไว้ ใบหน้าแดงระเรื่อจ้องมองบุรุษอย่างคาดโทษ ภาพตนเองที่ถูกกรอกยาบนรถม้าจนถึงตอนเป็นฝ่ายยั่วยวนหยางหมิงดำเนินในหัวเป็นฉาก ๆ‘เจ้าจะไม่เสียใจแน่นะ’‘ข้าไม่เสียใจ’คำสนทนาสุดท้ายก่อนสตินางจะหลุดลอยทำให้ใบหน้างามขวยเขิน จนมิอาจรอเผชิญหน้าเขาได้ในตอนนี้ ลี่อินรีบสวมอาภรณ์ก่อนออกจากห้องบรรทมไปตำหนักเล็กเหล่านางกำนัลต่างลุกขึ้นทำหน้าที่ตนในตอนเช้าอย่างขันแข็ง เมื่อมองเห็นพระชายาของตนกลับมาต่างพากันอมยิ้มยอบกายเคารพ นั่นกลับยิ่งทำให้ลี่อินหน้าแดงขึ้นไปอีก ได้แต่ก้มหน้ารีบเดินจ้ำอ้าวกลับเข้าห้องบรรทม “พระชายา”อี้เฉาไม่ต่างจากนางกำนัลด้านนอก สีหน้าที่พยายามระงับรอยยิ้มนั้นทำให้ลี่อินทำตัวไม่ถูก “เหตุใดก