บททั้งหมดของ ลิขิตรัก ตำหนักอ๋อง: บทที่ 41 - บทที่ 50

ภายหลังลี่อินจากไป เย่จินกลับเข้ามากราบทูลเรื่องราวในแคว้นฉี “ทูลท่านอ๋อง สายสืบแคว้นฉีส่งเรื่องที่ให้สืบมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ว่ามา” หยางหมิงกล่าวพลางรินน้ำชาดื่ม “พระชายาเอกไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ ซึ่งแตกต่างจากพระชายารองถึงแม้เป็นธิดาที่เกิดจากนางกำนัล หากแต่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท แม้แต่งานร่วมอวยพรวันเกิดฮ่องเต้แคว้นฉียังจัดการด้วยตนเอง ทำให้ขุนนางน้อยใหญ่เข้าร่วมงานพ่ะย่ะค่ะ” หยางหมิงที่นิ่งฟังภายในใจกลับสับสน สิ่งที่สายสืบรายงานกับคำบอกเล่าของเสวี่ยหนิงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง “อย่างไรต่อ?” “วังหลวงที่จัดเตรียมงานยิ่งใหญ่ให้กับท่านหญิงไว้ก่อนแล้ว จำต้องให้องค์หญิงสามใช้สิ่งของที่เหลือจากงานของท่านหญิง ด้วยฮ่องเต้เห็นว่าสิ้นเปลืองหากจะจัดหาใหม่ ทำให้ฮองเฮาไม่พอพระทัยพระนางยอมใช้สินเดิมในการจัดงานอวยพรวันเกิดให้องค์หญิงสาม แต่กระนั้นแขกที่มากลับน้อยกว่างานของท่านหญิงเสวี่ยหนิง ด้วยขุนนางบางคนเห็นว่าฝ่าบาทไม่ได้ใส่ใจจึงบ่ายเบี่ยงที่จะมาร่วมงานพ่ะย่ะค่ะ ทำให้ภายหลังงานวันเ

ภายในรถม้าระหว่างกลับจวน หยางหมิงเอาแต่หันมองไปทางอื่นจนทำให้ลี่อินที่จ้องมองได้แต่คาดเดาว่าคงถูกรังเกียจไม่ต่างจากพี่สาวตน ทว่าบัดนี้ในใจของหยางหมิงกับแค้นเคืองจนมิอาจเอื้อนเอ่ย ความอดทนอดกลั้นนั้นมิอาจยับยั้งความหึงหวงได้อีกต่อไป อ๊ะ!ลี่อินตกใจเมื่อแขนแกร่งรั้งตัวนางขึ้นนั่งบนตัก พลางใช้ชุดคลุมเช็ดถูทั่วร่างบาง ลี่อินนั่งนิ่งปล่อยให้เขาทำเช่นนั้นโดยมิเอ่ยปากจนเนื้อเนียนแดงขึ้นหลายจุด จึงทำให้ชินอ๋องได้สติกลับคืน “ทรงรังเกียจหม่อมฉัน?”เสียงสั่นเครือของลี่อินดังขึ้น นางหวาดกลัวกับเหตุการณ์ในตำหนักรับรองหากแต่ยังคงอดกลั้นเอาไว้ เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขากลับทำให้นางอยากร้องไห้ออกมา “ไม่! ข้าไม่เคยรังเกียจเจ้า แต่ข้ารังเกียจบุรุษทุกผู้ที่แตะต้องเจ้า ข้ามิอาจห้ามปีศาจร้ายในตัวได้หากเห็นว่าเจ้าอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษอื่น”หยางหมิงบัดนี้หยดน้ำใสเอ่อล้นดวงตาที่เย็นชาราวท้องสมุทร เขาอยากปกป้องนางได้มากกว่านี้ แต่กลับทำให้นางถูกปองร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ลี่อินที่ได้ฟังความในใจของชินอ๋อง นางก็อดกลั้นความหวาดกลัวไว้ไม่ได้อีกต่อไป เสียงร้

เมื่อเรื่องบุญคุณความแค้นของนางกับสองพี่น้องตระกูลหวงจบลง ครานี้คนของแคว้นฉีควรถูกชำระแค้นเสียที ตำหนักตะวันออกที่บัดนี้เงียบเหงาลงไม่น้อย ด้วยท่านอ๋องไม่ยอมเสด็จตำหนักนานทำให้เหล่านางกำนัลที่คอยเอาอกเอาใจเสวี่ยหนิงเริ่มเอาใจออกห่างเช่นกัน บัดนี้ทางเข้าห้องโถงถูกบุรุษชุดดำปิดล้อม ลี่อินเดินตรงไปยังเจ้าของตำหนักด้วยแววตาเกรี้ยวกราด เสวี่ยหนิงหวาดกลัวแววตาคู่นั้นจนต้องเดินถอยหลังออกห่างจากสตรีเบื้องหน้า “จะ เจ้าจะทำอะไร?” น้ำเสียงนั้นหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เพี้ยะ!!! ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าของเสวี่ยหนิงฉาดใหญ่ จนเจ้าตัวล้มคว่ำลงกับพื้น ของเหลวแดงไหลเปื้อนริมฝีปาก “นี่เจ้ากล้าตบข้าหรือ” สายตาแค้นเคืองจ้องมองลี่อิน “ข้าไม่ได้จะทำเพียงตบเจ้า แต่จะฆ่าเจ้าด้วย!” สิ้นเสียงกระบี่จากปิงเซียงถูกส่งมายังมือของลี่อิน ความกลัวปรากฏบนดวงตาคู่งามของเสวี่ยหนิง นางกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่กระบี่จะทิ่มลงบนหน้าอกข้างซ้ายของนาง หากแต่กลับถูกยั้งมือเมื่อกระบี่ทิ่มลึกลงบนเนื้อของอีกฝ

พิธีราชาภิเษกจัดขึ้นตามกำหนดเดิม ลานหน้าท้องพระโรงถูกตระเตรียมสำหรับราชพิธี เหล่าขุนนางยังคงเข้าร่วมพระราชพิธีโดยมิหวาดหวั่นการชิงบัลลังก์ขององค์ชายสี่จี้หาน รัชทายาทซ่งเจ๋อหานสวมชุดมังกรพิธีการ ก้าวเดินอย่างมั่นคงมุ่งตรงสู่ท้องพระโรง เหล่าข้าราชบริพารค่อมกายเคารพฮ่องเต้พระองค์ใหม่ เครื่องประโคมบรรเลงตามจังหวะการเสด็จของฮ่องเต้ ไทเฮายืนอยู่เหนือบันไดท้องพระโรง พร้อมเหล่าเชื้อพระวงศ์เพื่อรอรับเสด็จฮ่องเต้พระองค์ใหม่ ฮ่องเต้เจ๋อหานคุกเข่าถวายพระพรพระราชมารดาก่อนจะนำเสด็จเข้าสู่ท้องพระโรง หากแต่ประตูวังกลับมีกองกำลังของอู๋ไท๋บุกเข้ามาล้อมรอบลานพิธี “องค์ชายเจ๋อหานจะเสด็จไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพหลวงอู๋ไท่ลงจากม้าศึกชี้ดาบตรงมายังว่าที่ฮ่องเต้ของแคว้น “บังอาจ เจ้าเป็นขุนนางของราชสำนัก กล้าดีอย่างไรไม่เรียกฮ่องเต้ตามธรรมเนียม แลยังถือดาบต่อหน้าพระพักตร์อีก” มหาราชครูหลานต่อว่าอย่างมิเกรงกลัว “หึ! ตาเฒ่าหลานซื่อ ใครนับหลานชายเจ้าเป็นกษัตริย์กัน ทั้งอ่อนแอ ขลาดกลัวใช้แต่การเจรจาต่อรองไม่เห็นความสำคัญของการรบ แล้วเช่นนี้จะปก

“เราต้องกลับแคว้นเว่ยพรุ่งนี้” น้ำเสียงเคร่งเครียดเอ่ยขึ้น “มีอะไรหรือไม่เพคะ” “เมืองอันเหอมีพายุหิมะถล่ม ราษฎรขาดแคลนเสบียง กองทัพที่นั่นมิอาจรับมือได้ข้าต้องรีบไปจัดการ “แล้วเหตุใดหม่อมฉันต้องไปด้วย ท่านอ๋องเดินทางลำพังจะไม่เร็วกว่าหรือ หม่อมฉันจะไปรอพระองค์ที่จวนพร้อมอี้หนิง” “ข้าจะไม่ไปไหนหากไม่มีเจ้า” หยางหมิงแววตาจริงจังจ้องนางอยู่เช่นนั้น “หากแต่อี้หนิงยังเด็กหากเผชิญหิมะ...” “นางจะอยู่ที่แคว้นฉี” หยางหมิงกล่าวขัด “ท่านอ๋องตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ?”ลี่อินไม่อยากเชื่อว่าหยางหมิงจะยินยอมให้อี้หนิงที่มีสายเลือดของตระกูลถานอยู่ที่แคว้นฉี “นางอยู่ที่นี่จะมีความสุขกว่า ไม่ต้องถูกสายตาดูแคลนของผู้อื่นจ้องมองเช่นที่อยู่ในแคว้นเว่ย ที่นั่นไม่สามารถให้ความรักกับนางได้ต่างจากไทเฮาเสวี่ยฉีที่มอบความรักให้กับเด็กคนนั้นได้ไม่สิ้นสุด”คำพูดของหยางหมิง ทำให้นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้ห่วงใยผู้อื่นมากกว่าที่เขาแสดงออก คลื่นความสุขจึงก่อตัวขึ้นภายในใจของนางอ