All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 2: Chapter 11 - Chapter 20

เว่ยซือซานส่งจดหมายด่วน ถึงพี่น้องตระกูลโอหยางทันทีที่เห็น สัญลักษณ์บุตรแห่งโชคชะตาบนหลังมือของเว่ยซือหงตอนนี้เด็กหญิงจึงย้ายตัวเองมานั่งอยู่ในห้องรับรองแขกพิเศษของเรือนใหญ่พร้อมบิดาและท่านปู่ มีโอหยางเจี๋ยและโอหยางจิงสองพี่น้องนั่งอยู่ตรงข้ามตัวโอหยางเจี๋ยและโอหยางจิงได้รับจดหมายพร้อมกัน หลังอ่านเนื้อความในจดหมายจบ พลันเร่งรีบมายังตระกูลเว่ย เพื่อมาดูให้เห็นชัด ๆ ว่าข้อความในจดหมายเป็นจริงหรือไม่ซึ่งมันก็จริงโอหยางเจี๋ยไม่เคยพบผู้ถูกเลือกที่เป็นบุตรแห่งโชคชะตาอายุน้อยเช่นนี้มาก่อน น้อยสุดที่เคยเจอคือ 14 ขวบ อายุ 10 ขวบปรากฏขึ้นมาเช่นนี้ นับเป็นครั้งแรก!เฮ้อ ผู้เยาว์ที่มากด้วยพรสวรรค์และโชคโดยแท้ กล่าวถึงดินแดนลับนี้มีความพิเศษและน่าพิศวงเต็มไปหมด นอกจากด้านในจะเต็มไปด้วยโชควาสนาแล้ว ยังมีอันตรายมากมายซุกซ่อนทั่วทุกพื้นที่ทว่าขอเพียงคว้าโชคเล็กน้อยจากในนั้นได้ คนผู้นั้นจะกลายเป็นพยัคฆ์ติดปีก หรือไม่ก็เหมือนกับปลาหลีฮื้อที่สามารถกระโดดข้ามผ่านประตูมังกรจนกลายเป็นมังกรแท้จริงได้ ด้วยเหตุนั้นเมื่อมีข่าวดินแดนลับจะเปิดออกที่ใด พื้นที่นั้นจะเนืองแน่นไปด้วยผู้คนทว่าแม้จะมีโชค

ณ ป่าจินหลินชั้นในใจกลางป่าจุดที่ลึกที่สุดเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ต่างคนต่างปลดปล่อยพลังความแข็งแกร่งออกมา หลายคนมีร่องรอยบาดเจ็บ เนื่องจากตลอดทางที่ผ่านเข้ามาถึงจุดที่คาดว่าประตูดินแดนลับจะเปิดออก เต็มไปด้วยขวากหนามอย่างสัตว์อสูรประเภทต่าง ๆมีเพียงคนจากดินแดนเบื้องบนเท่านั้นที่สภาพไร้รอยขีดข่วน เนื่องจากพลังความแข็งแกร่งของพวกเขาทำให้สัตว์อสูรไม่กล้าเข้าหา อันที่จริงต้องบอกว่า ผู้เยาว์ทุกคนที่ต้องเข้าไปในมิติร่วมนภา ต่างไร้ซึ่งบาดแผลและอาการเหนื่อยหอบ แต่ละคนมีสภาพสมบูรณ์พร้อมอย่างหาที่สุดมิได้สายตาหลายคู่จับจ้องมายังกลุ่มของตระกูลเว่ย หลิน หลิวและกู้ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยเคลือบแคลง เนื่องจากในกลุ่มผู้เยาว์ที่คาดว่าน่าจะได้เข้าไปแสวงโชคภายในดินแดนลับแล้ว ศูนย์กลางของกลุ่มยังมีร่างแน่งน้อยของเด็กอายุราวสิบขวบอยู่ด้วย?พวกเขาคิดว่าการเข้ามายังป่าจินหลินชั้นในมันง่ายนักหรือ ถึงได้พาเด็กอายุสิบขวบเข้ามาเช่นนี้!เพ่งมองด้วยสายตาจริงจังจึงพบว่า เด็กคนนั้นคือคุณหนูน้อยของตระกูลเว่ย เว่ยซือหงนั่นเองช่างตามใจอะไรเช่นนี้!“ไม่รู้ว่าตระกูลเว่ยมั่นใจในพลังที่มี หรือรักหลานสาวมากเกินไปกันแน่

อีกด้านหนึ่งของมิติร่วมนภา เว่ยซือซานและเว่ยซือเหลียงรวมถึงคนตระกูลเว่ยและพรรคพวกเข้ามายังดินแดนลับแล้ว พวกเขาเร่งทะยานร่างเพื่อหนีไปให้ไกลประตูทางเข้าให้มากที่สุด สมุนไพรปราณทรัพยากรล้ำค่าชนิดใดล้วนไม่สำคัญ ด้วยรู้กันดีว่า ไม่ควรเก็บเกี่ยวสิ่งใดใกล้บริเวณประตูทางเข้า เพราะนอกจากจะถูกพบเห็นได้ง่ายแล้วยังเสี่ยงต่อการโดนแย่งชิงด้วย เพิ่งเข้ามาวันแรก ยังมีเวลาเป็นปีในการเก็บเกี่ยว สู้เก็บแรงไว้ก่อนไม่ดีกว่าหรือ หลายคนคิดเช่นนั้นแต่บางคนก็ถูกความโลภบังตา ทำให้สูญเสียหลายอย่างไปอย่างน่าเจ็บใจตลอดเส้นทางที่คนตระกูลเว่ยผ่าน กว่าจะฝ่าฟันมาได้ พวกเขาได้รับบาดเจ็บกันไปไม่น้อย โชคดีที่ยังรักษาชีวิตไว้ได้สภาพอเนจอนาถไม่น่าดูชมเลยแม้แต่น้อย ความโชคดีของเว่ยซือหงไม่เผื่อแผ่มายังพี่น้องของตนเลยสักนิด โชคเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาคงจะเป็นการเข้ามาในดินแดนลับแล้วโผล่มายังจุดที่ใกล้กันง่ายต่อการรวมตัวเป็นแน่ “เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ขอรับพี่ใหญ่ พวกเราเดินทางกันกว่าสองชั่วยามแล้วยังไม่ได้หยุดเลย ประมือกับสัตว์อสูรจนได้รับบาดเจ็บไปตาม ๆ กัน ข้าว่าพักกันก่อนเถอะขอรับ” เว่ยซือเหลียงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่

เพียงพริบตาก็ผ่านมาแล้วสามเดือน กลุ่มของเว่ยซือซานล้วนสำเร็จการเลื่อนระดับกันทุกคน ตอนนี้ผู้ติดตามทั้งหกล้วนอยู่ในระดับจอมยุทธ์ขั้นต่ำและขั้นกลาง เว่ยซือเหลียงสามารถเลื่อนระดับพลังอยู่ที่ปราชญ์ขั้นต่ำ ส่วนตัวเว่ยซือหลางอีกเพียงก้าวเดียวจะสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตจักรพรรดิได้แล้วแม้มิติร่วมนภาจะมีพลังลมปราณหนาแน่น แต่การเลื่อนระดับไปสู่ขอบเขตใหม่ต้องใช้เวลาและลมปราณในร่างจำนวนมาก อย่างไรก็ตามเว่ยซือหลางค่อนข้างพอใจในความก้าวหน้าของตัวเอง เขาเชื่อว่าอีกไม่ถึงเดือนน่าจะเข้าสู่ขอบเขตพลังใหม่ได้ที่สำคัญกลุ่มของพวกเขาไม่ได้นั่งสมาธิบ่มเพาะลมปราณเพียงอย่างเดียว พวกเขาเริ่มออกตามหาเว่ยซือหงตั้งแต่เก็บตัวบ่มเพาะพลังครบหนึ่งเดือนแล้ว ผ่านมาแล้วอีกสองเดือนยังไม่เห็นแม้แต่เงาของน้องสาว“พี่ใหญ่ ไปทางไหนต่อดีขอรับ”“เราเดินไปข้างหน้าอีกสักหน่อย หากยังไร้ร่องรอยของน้องเล็กค่อยตัดสินใจอีกครั้งว่าจะเอาอย่างไร”กลุ่มของพวกเขาเดินมาไกลมากแล้ว ตลอดทางที่ผ่านมาล้วนได้ประมือกับสัตว์อสูรตั้งแต่ระดับต่ำไปถึงระดับสูงมากมาย มีระดับแม่ทัพเข้ามาบ้างประปราย ทว่าไม่ได้ตึงมือจนจัดการไม่ได้ เพราะกำลังต่อสู้ของคนทั้

กลุ่มของเว่ยซือหลางตัดสินใจพักที่ลำธารอยู่สามวัน เพื่อฟื้นฟูลมปราณในร่างของทุกคนให้กลับมามีสภาพพร้อมสู้อีกครั้งเดิมทีก็ไม่มีอะไรแปลก ทว่าช่วงสามวันมานี้บ่อยครั้งที่เว่ยซือเหลียงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาชอบเหม่อลอยมองไปยังลำธาร จนทุกคนเห็นความผิดปกติของเขาได้อย่างชัดเจน“น้องรองเจ้าเป็นอันใด” เว่ยซือหลางถามน้องชายเสียงทุ้มเว่ยซือเหลียงมองหน้าพี่ชายแล้วส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้“จะไม่เป็นไรได้อย่างไร เราทุกคนล้วนเห็นกันหมดว่าเจ้าไม่ปกติ” เว่ยซือหลางขมวดคิ้วไม่ยอมจบง่าย ๆ น้องชายเขาแปลกไปจนน่าเป็นห่วงเว่ยซือเหลียงคล้ายลังเลแต่ก็ตัดสินใจพูดกับพี่ชาย “พี่ใหญ่ข้าก็ไม่รู้เช่นกันขอรับว่าตัวเองเป็นอันใด ทว่าข้าชอบมองไปที่ลำธารอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเรียกร้องให้ข้าเข้าไปใกล้”เว่ยซือหลางขมวดคิ้ว “เจ้าบอกว่ารู้สึกถึงการเรียกร้องของบางสิ่งบางอย่างงั้นหรือ?”“ขอรับ”เว่ยซือหลางไม่เอ่ยคำ เขาจมอยู่กับความเงียบยกมือไล้ปลายคิ้วพินิจพิเคราะห์ จู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า อาการของน้องชายเหมือนอาการในตำราของสำนักศึกษาเล่มหนึ่งที่เขาเคยอ่