All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 2: Chapter 51 - Chapter 60

เว่ยซือหลางก้าวไปยืนด้านหน้า ฝีเท้าของเขาหนักแน่นมั่นคง มองสัตว์อสูรตรงหน้าเขม็ง เจ้าตุ่นดินไม่น้อยหน้า มันไม่รอช้า เร่งหน่วงพลังปราณระดับจักรพรรดิขั้นสูงแล้วโจมตีออกไปเบื้องหน้าทันทีตูม!อัก!“พี่ใหญ่!”เว่ยซือหลางเช็ดเลือดที่มุมปากพลางกล่าว “พี่ไม่เป็นไร แค่อยากลองรับพลังที่เทียบเท่าระดับราชันดู”ถึงจะกล่าวเช่นนั้นแต่ภายในของเขาปั่นป่วนไม่น้อย คิดว่าหากรอดจากตรงนี้ไปได้ เขาคงไม่ใช้พลังปราณสักระยะ โอสถเยียวยาสามารถรักษาได้ก็จริง แต่ก็ต้องสัมพันธ์กับจิตใจของเขาด้วยแวบหนึ่งที่เขาคิดใช้โอสถลบกลิ่นอาย ที่มีคุณสมบัติลบตัวตนได้ชั่วคราวที่ 6 ชั่วยาม(12ชม.) แต่แล้วเขาก็สะบัดความคิดนั้นไปเมื่อเผชิญกับความจริงที่ว่า ตรงหน้าของพวกเขาคือสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิขั้นสูง มันมองเห็นและสัมผัสพวกเขาไม่ได้ก็จริง แต่มันต้องระเบิดพลังเป็นวงกว้างเพื่อระบายอารมณ์แน่นอน หากเป็นเช่นนั้นจะอันตรายกว่าเดิม สู้ให้เขาเป็นตัวรับแรงโจมตีตามความคิดของน้องชายดีกว่าเห็นพี่ชายบาดเจ็บเว่ยซือหงพลันรู้สึกโกรธ นางรู้ดีว่าภายในของพี่ใหญ่ปั่นป่วนแค่ไหน สายตาที่มองกลับไปยังอสูรตรงหน้าจึงไม่เหมือนเดิม ดูเยือกเย็นและส่อเค้าอั

เว่ยซือหลางที่จับสังเกตอยู่ตลอด และเข้าใจสายตาที่น้องสาวส่งมา เขาถอนหายใจพร้อมกลอกตาไปมาแสดงคนเดียวไม่พอ ยังชักชวนให้เขาร่วมแสดงด้วย น้องเล็กจะกล้าเกินไปแล้ว“น้องเล็กมอบผลมอมเมาให้ตุ่นดินเยอะเพียงนี้ แล้วสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ของกลุ่มเราเล่า จะไม่น้อยใจหรือ”เว่ยซือหงแสร้งแสดงสีหน้าลำบากใจ “แต่พวกเราผิดต้องแสดงความจริงใจกันหน่อยสิเจ้าคะ แล้วผลมอมเมานี่ก็เป็นผลไม้ที่ตุ่นดินชอบ อาหงเลยมอบให้มากหน่อย”“...”“แต่ไม่เป็นไรนะเจ้าคะทุกคน อาหงยังมีอยู่อีก ไม่ต้องน้อยใจไปเจ้าค่ะ” เว่ยซือหงเอ่ยบอกสัตว์อสูรในพันธสัญญาที่พักอยู่ในห้วงจิตผ่านทางพวกเขา“เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” เว่ยซือหลางพูดจบก็หันหลังให้เจ้าตุ่นดินอย่างไม่รีรอ“เดี๋ยวสิเจ้าพวกมนุษย์ อย่าเพิ่งไป!” เห็นพวกมนุษย์กำลังจะจากไปเจ้าตุ่นดินร้อนรนมันรู้ว่านี่เป็นกลลวงที่กำลังล่อหลอกมันเหอะ ถึงมันจะเป็นสัตว์อสูร แต่มันไม่โง่นะ!ทว่าถึงจะรู้ว่าเป็นกลลวง มันก็พร้อมกระโดดลงไปในหลุมพรางนั้น เพราะมันเชื่อสัญชาตญาณของตนเอง มันแค่รู้สึกว่าถ้ามันติดตามคนกลุ่มนี้ไป มันน่าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ โดยเฉพาะการติดตามเด็กมนุษย์คนนั้นนางสามารถต่อสู้กับม

3 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มผู้เยาว์ตระกูลเว่ยไม่ได้ใช้เวลาพักผ่อนไปอย่างเสียเปล่า พวกเขาวางแผนการเดินทางและแผนรับมือตามคำแนะนำของจักรพรรดิอสูรตุ่นดินไว้อย่างรัดกุม แม้ว่ามันจะขึ้นภูเขาพฤษาอัคคีได้แค่กลางภูเขา แต่พวกเว่ยซือหงก็ได้รับคำชี้แนะจากมันไม่น้อยเลยด้วยเหตุนั้นยามนี้ทุกคนจึงมารวมตัวกันเตรียมพร้อมตะลุยภูเขาพฤกษาอัคคีตรงหน้า ด้วยมีแหวนมิติในครอบครอง ทำให้ไม่มีข้าวของพะรุงพะรัง เป็นภาระให้พวกเขา ก่อนจะพากันตบเม็ดโอสถต้านความร้อนระดับสูงที่เว่ยซือหงปรุงด้วยตนเองเข้าปาก“หลังหกชั่วยาม(12ชม.) ให้กินโอสถต้านความร้อนที่ข้าแจกจ่ายอีกเม็ดนะเจ้าคะ น่าเสียดายที่ข้าปรุงโอสถได้แค่ระดับสูง หากสามารถปรุงได้สูงกว่านี้เม็ดโอสถคงออกฤทธิ์นานกว่าเดิม” เว่ยซือหงกำชับทุกคนก่อนจะบ่นในตอนท้าย“แค่นี้น้องเล็กก็เก่งมากแล้ว” เว่ยซือเหลียงเอ่ยปลอบน้องสาวพลางยกมือลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู“ใช่ น้องเล็กเก่งมากแล้ว ทั้งโอสถที่น้องเล็กปรุงด้วยตัวเอง ก็ไม่มีผลกระทบต่อร่างกาย หากต้องกินติด ๆ กันไม่ใช่หรือ” เว่ยซือหลางปลอบอีกครั้งเขาอยากให้น้องสาวภูมิใจในตัวเองให้มาก ความสามารถของนางไม่อ่อนด้อย มีเด็กสิบขวบท

หลิวเมิ่งฟังแล้วอบอุ่นในหัวใจเขาจึงฉีกยิ้มพลางว่า “ขอบใจมากอาหลาง ข้าก็จะแบ่งของดี ๆ ที่ข้ารวบรวมมาได้ให้เจ้าเช่นกัน จริงสิตอนนี้ข้าสัมผัสระดับพลังของเจ้าไม่ได้เลย เจ้าคงเลื่อนระดับแล้วสินะ”เขาสังเกตเห็นความจริงนี้ตั้งแต่แรกที่พบหน้าสหายแล้ว แต่ต่อให้สหายจะเลื่อนระดับสูงกว่าเขา เขาก็ไม่อิจฉาหรอก เราเป็นสหายทั้งยังเป็นญาติกัน มีแต่ความยินดีให้กันเท่านั้นแหละเว่ยซือหลางไม่ได้คิดปิดบัง เรื่องนี้อย่างไรทุกคนก็ต้องรู้ เขาจึงบอกไปตามตรงว่า “ใช่แล้ว ข้าเลื่อนระดับพลัง พลังปราณของข้าตอนนี้อยู่ที่ระดับจักรพรรดิขั้นกลางแล้ว”“ว่าอย่างไรนะ! ระดับจักรพรรดิขั้นกลาง!” หลิวเมิ่งตกใจอย่างแท้จริง ก่อนประกายแสงแห่งความยินดีจะโชติช่วงในดวงตาคู่นั้น“อาเหลียง ข้ายินดีกับเจ้าด้วยนะ ยินดีด้วยจริง ๆ”“ขอบใจนะอาเมิ่ง คิดว่าเวลาที่เหลือน่าจะเลื่อนไปขั้นสูงได้ เจ้าเองก็มีวาสนาไม่น้อยเลย ใกล้จะเลื่อนมาระดับจักรพรรดิแล้วนี่”“ใช่ แต่ข้าติดอยู่ในขั้นพลังปราชญ์ระดับสูงนี้มาหลายเดือนแล้ว ยังไม่สามารถข้ามขอบเขตพลังใหญ่ได้เลย คิดว่าเวลาที่เหลือน่าจะเพียงพอให้ข้าเลื่อนไปอยู่ระดับจักรพรรดิเช่นเจ้าบ้างนะ” หลินเมิ่งพูด

“เอาละข้าจะไม่เสียเวลาพูดจายืดยาว คุณหนูน้อย เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าจะเก็บเกี่ยวผลปราณวิสุทธิ์นั้นอย่างไร” เสี่ยวเหมยเอ่ยถามตรงประเด็น“นั่นสิ คงไม่ถึงขั้นต่อสู้กระมัง เพราะอสรพิษทมิฬรระดับเซียนตนนี้นอกจากโจมตีคนที่เข้าไปใกล้แล้ว ก็ไม่เห็นมันจู่โจมคนอื่นอีกเลย” หมิงเหว่ยเอ่ยบ้างตามที่เขาคิดวิเคราะห์ไว้“คุณหนูน้อย ถึงจะดูหน้าด้านและน่าละอายใจไปบ้างที่กล่าวถามเจ้า แต่หวังว่าเจ้าจะช่วยไขข้อสงสัยให้พวกเราสักครั้ง หากเจ้าหรือคนของตระกูลเจ้าไปเยือนดินแดนเบื้องบน ข้าสัญญาว่าจะตอบแทนอย่างดี” เยว่หัวกล่าวก่อนจะยื่นป้ายหยกที่สลักชื่อตระกูลเยว่ให้พวกเขาอย่างใจกว้าง ไม่คิดหวงแหนการที่เยว่หัวยื่นป้ายหยกให้ตระกูลเว่ยเช่นนี้ คนในดินแดนเบื้องล่างอาจไม่เห็นค่ามากนัก แต่คนที่มาจากดินแดนเบื้องบนทุกคนต่างตกใจ เมื่อตระกูลดังของดินแดนเบื้องบนยื่นข้อเสนอน่าสนใจเช่นนี้เว่ยซือหลางมองน้องสาวแล้วพยักหน้าให้นางตัดสินใจด้วยตนเอง เด็กหญิงรับป้ายหยกตระกูลเยว่มาเก็บเข้าแหวนมิติ ก่อนจะพูดว่า“การเก็บผลปราณวิสุทธิ์นั้นง่ายดายมากเจ้าค่ะ แค่ขอแลกเปลี่ยนกับอสรพิษทมิฬเท่านั้น แต่มีข้อแม้ว่า ของสิ่งนั้นต้องเป็นสิ่งที่มีคุณ