All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 2: Chapter 31 - Chapter 40

ทั้งคนทั้งสัตว์อสูรรวมทั้งหมด 15 ชีวิต กระโจนไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วจนเกิดเป็นภาพติดตา ยิ่งเข้าใกล้กลิ่นหอมปริศนายิ่งรุนแรงชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ พอ ๆ กับต้นไม้ที่ขึ้นติดกันอย่างหนาแน่นเดินทางมาได้ 10 ลี้(5กม.) ต้าเป่ากับต้าไป๋จึงหยุดนิ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ อันเป็นจุดที่มีกลิ่นหอมปริศนาเข้มข้นชัดเจนที่สุดผู้เยาว์ของตระกูลเว่ยรู้สึกตกตะลึงและอัศจรรย์ใจ เมื่อต้นไม้ตรงหน้ามีขนาดร้อยคนโอบ ลำต้นของมันสูงใหญ่มองไม่เห็นยอด แตกกิ่งก้านมากมายทอดยาว ใบหนาดกปกคลุมผืนฟ้า จนแสงอาทิตย์ยังส่องลอดผ่านมายังใต้ต้นไม่ได้ ดูเหมือนทึบทว่าบรรยากาศกลับร่มรื่นปลอดโปร่งยิ่งนักพวกเขาไม่เคยเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่เช่นนี้มาก่อน!“พฤกษาบรรพกาล” มีแค่เพียงเว่ยซือหงที่ไม่ได้ประหลาดใจอันใดนัก เพราะต้นไม้ตรงหน้ามีอยู่ในมิติของนางเต็มไปหมด แยกเป็นเอกเทศมีอยู่นับหมื่นต้นเลยแหละ “ต้นไม้เก่าแก่จากอดีตกาลเช่นนั้นหรือ ใหญ่โตนัก” เว่ยซือหลางกล่าวคำสายตายังไม่ละจากต้นไม้ตรงหน้า“ตัดกิ่งเล็ก ๆ พกไว้ยามนอนน่าจะหลับสบายนะขอรับพี่ใหญ่” เว่ยซือเหลียงผู้เป็นน้องชายมองต้นไม้ใหญ่ด้วยสายตาหลงใหลพฤกษาบรรพกาล ตามตำราของวิเศษจากอดีตกาลกล่าวไว้

“ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้เจอมัน” เว่ยซือหลางที่เว้นช่วงไปนานเพราะมัวแต่คิดถึงคุณและโทษจากผึ้งมรกตกล่าวอีกครั้ง “ผึ้งมรกตมีพิษรุนแรงและอันตรายมาก แต่น้ำหวานของมันก็วิเศษมากพอที่เราจะลองเสี่ยงเหมือนกันนะขอรับพี่ใหญ่” แม้จะรู้ว่าอันตรายแต่เว่ยซือเหลียงไม่ยินดีตัดใจตอนนี้ไม่เพียงเจ้าสงสงเท่านั้นที่อยากกินน้ำผึ้งหยก เว่ยซือเหลียงยังไม่อาจตัดใจ แล้วเว่ยซือหงจะปล่อยผ่านหรือ นางไม่เพียงอยากได้น้ำผึ้งหยกเท่านั้น นางอยากได้ผึ้งมรกตไปเลี้ยงด้วย!“อาหงคิดว่าเราโชคดีนะเจ้าคะ”“ใช่! โชคดีที่หงเอ๋อร์เจอน้ำพลังปราณ สมบัติวิเศษที่ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์อสูรก็ยากจะปฏิเสธ” เว่ยซือหลางตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาให้น้องนำน้ำพลังปราณที่ใส่ในโหลแก้วใบใหญ่ออกมา แล้วตนเป็นคนถือไว้เองหึ่ง หึ่งพลันนั้นผึ้งมรกตที่เกาะรังผึ้งนิ่ง ๆ ราวไม่มีชีวิตพลันแตกออกจากรัง ก่อนผึ้งตัวใหญ่เท่ากาน้ำชาจะปรากฏด้านหน้ารังผึ้ง โดยมีผึ้งอีกนับหมื่นอยู่ด้านหลังราชินีผึ้งมรกต หรือเรียกอีกอย่างว่าราชินีผึ้งพิษปรากฏออกมาแล้ว!“ระดับจักรพรรดิ!”หลังได้ยินคำพูดของเว่ยซือหลางคนอื่น ๆ มีท่าทีระมัดระวังตัวมากขึ้น ทั้งยังย้ายตัวเองมาอยู

กลุ่มของเว่ยซือหงเดินห่างออกมาจากต้นพฤกษาบรรพกาลไม่ไกลนัก ราว 150 จั้ง(500เมตร) ก็พบสมุนไพรที่ใช้ปรุงโอสถถอนพิษผึ้งมรกตแล้วหนึ่งชนิดเบื้องหน้าของทุกคนปรากฏหญ้ากอเล็ก ๆ ขึ้นเต็มไปหมดอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากส่วนหนึ่งของใบมีสีแดง สิ่งนี้คือหญ้าหยาดน้ำค้างหญ้าหยาดน้ำค้าง ใบเป็นใบเดี่ยว ฐานใบแหลมติดกอ ทอดราบไปกับพื้นดิน ซ้อนกันเป็นชั้น ใบเรียงเวียนเป็นวงกลม ขนาดใบยาว 2 ชุ่น(ราว7ซม.) แผ่นใบมีขนต่อมสีแดงยาวปกคลุมเป็นจำนวนมาก บริเวณปลายขนมีหยดน้ำใสเกาะพราวราวหยาดน้ำค้างในยามเช้า อันเป็นที่มาของชื่อเรียก และมีดอกสีขาวด้วยเพราะลักษณะเด่นของหญ้าหยาดน้ำค้างคือ ต่อมขนสีแดงกับหยดน้ำที่เกาะอยู่บริเวณปลาย จึงสังเกตเห็นได้ง่ายเมื่อพบแล้วหนึ่งชนิดพวกเขาไม่ได้รีบร้อนเก็บพวกมัน เนื่องจากหญ้าหยาดน้ำค้างต้องเก็บช่วงย่ำรุ่งเท่านั้น จึงจะมีประสิทธิภาพเต็มสิบส่วน ไม่ต้องกังวลว่าจะเสียหายหรือสูญเสียสรรพคุณด้านใดด้านหนึ่งไปด้วยเหตุนั้นกลุ่มของเว่ยซือหงจึงหันมามองหาที่พักง่าย ๆ ใช้พักผ่อนรอเวลาแทน“เราเจอหญ้าหยาดน้ำค้างแล้ว แต่หญ้าจันทร์เสี้ยวจะไปหาจากไหนเล่าเจ้าคะคุณหนู” หลิงจูสงสัยยิ่งนัก แม้ราชินีผึ้งมร

อาชาวายุจึงเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ ของตนเองให้กลุ่มมนุษย์ตรงหน้าฟัง ตัวมันเป็นสัตว์อสูรรักสงบและค่อนข้างมีใจโอบอ้อมอารี หากไม่ใช่ศัตรูทางธรรมชาติมันล้วนดีด้วยอยู่แล้วพอเจอมนุษย์ที่ได้รับบาดเจ็บเข้าสองคน มันสงสารจึงเข้าไปช่วยบอกว่ามีสมุนไพรที่รักษาบาดแผลได้นะ โดยลืมไปว่าพวกมนุษย์มีโอสถอยู่แล้ว ไม่เหมือนพวกมันยามเจ็บไข้ได้ป่วยต้องกินเพียงสมุนไพรที่มีสรรพคุณในการรักษามนุษย์สองคนนั้นตามมันไปยังสมุนไพรต้นดังกล่าวดี ๆ หลังเก็บเกี่ยวสมุนไพรและรักษาตัวเองจนหาย ใครจะคิดว่าความใจดีของมันจะทำให้มนุษย์ทั้งสองโลภโมโทสัน บังคับให้มันพาไปหาสมุนไพรล้ำค่า ทั้งยังคิดจะเก็บมันเข้าแหวนเก็บสัตว์อสูรอีก พอมันไม่ยอมเลยมีการต่อสู้กัน ตัวมันมีพลังถึงระดับจักรพรรดิย่อมเอาชนะมาได้อยู่แล้ว แต่ที่โกรธเพราะมนุษย์สองคนนั้นเจ้าเล่ห์โปรยพิษใส่มันน่ะสิ ดีที่มันหลบมาได้จึงโดนเพียงน้อยนิด ถึงจะน่าเจ็บใจแต่มันกลัวตายจึงรีบมากินสมุนไพรที่มีสรรพคุณล้างพิษอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมากินอาหารที่มันชื่นชอบอย่างหญ้าแสงจันทร์นี่แหละกลุ่มของเว่ยซือหงหลังได้สดับรับฟังเรื่องราว พลันรู้สึกสงสารอาชาวายุไม่น้อย มันจึงได้รั

ผู้บันทึกของสำนักศึกษาพยัคฆ์ทมิฬเมื่อร้อยปีที่แล้ว บันทึกไว้ว่าตัวเขาไม่ได้เข้าใกล้จุดอันตรายนี้ เพียงแต่คอยสังเกตระยะไกล และเฝ้ารอการกลับมาของสหาย ที่เลือกไปแสวงโชค เพราะเชื่อว่าต้องมีโชคใหญ่รออยู่แน่ ทว่ารอนานเป็นเดือน คนผู้นั้นก็ไม่ได้กลับมา ตัวเขาที่เฝ้าสังเกตก็ไม่เห็นสิ่งใด นอกจากเสียงกัมปนาท ดังสะเทือนฟ้าสะเทือนดินอยู่ตลอดเวลาเท่านั้น หลังจากรู้ว่าสหายไม่อาจรอดชีวิต เขาก็เร่งจากไปทันทีเว่ยซือหลางจมอยู่กับความคิดมากมายเพียงลำพัง ใจหนึ่งอยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง อีกใจก็หวั่นอันตรายเกินกว่าจะกล้าไปเฉียดใกล้ กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเจอคนในครอบครัวที่เขารักยิ่งอีก“พี่ใหญ่ เช่นนั้นเราลองไปดูก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ หากอันตรายมากจริง ๆ เราค่อยเลี่ยงไปทางอื่น”เว่ยซือหงแม้จะรู้ว่าตรงหน้าอาจเป็นอันตรายใหญ่หลวง ทว่าก็ไม่อาจตัดใจจากไปเฉย ๆ ได้ พึงรู้ว่ากว่าจิตวิญญาณของเรา จะร่ำร้องหาสมบัติวิเศษที่เหมาะกับตัวเองนั้นไม่ง่าย“นั่นสิขอรับพี่ใหญ่ หากมันอันตรายยากเกินจะรับมือ เราค่อยถอยหนีกันทีหลังขอรับ”“คุณชายใหญ่ ไม่ลองเสี่ยงตอนนี้อาจเสียดายภายหลังนะเจ้าคะ” หลิงอิงเอ่ยบ้างเว่ยซือหลางมองสบตาทุ