All Chapters of เว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 2: Chapter 61 - Chapter 70

“ยินดีกับคุณชายด้วยขอรับ/เจ้าค่ะที่เลื่อนขั้นพลังแล้ว” ผู้ติดตามทุกคนเอ่ยแสดงความยินดีกับเจ้านายห้าคุณชายระบายยิ้มพลางว่า “ยินดีกับพวกเจ้าทุกคนด้วยเช่นกันที่เลื่อนขั้นพลังมาอยู่ระดับปราชญ์แล้ว”ใช่แล้ว ผู้ติดตามทั้งหมด ทั้งผู้ติดตามของกลุ่มผู้เยาว์ตระกูลเว่ยก็ดี หรือผู้ติดตามห้าคุณชายก็ดี ทั้งหมดล้วนเลื่อนขั้นพลังมาอยู่ระดับปราชญ์แล้ว ด้วยความช่วยเหลือจากเว่ยซือหง ที่แจกจ่ายน้ำพลังปราณคนละเล็กละน้อย และความหนาแน่นของพลังลมปราณในมิติทับซ้อน ในที่สุดพวกเขาก็เลื่อนระดับพลังได้แล้ว!“ขอบคุณคุณหนูที่เมตตาขอรับ/เจ้าค่ะ” แน่นอนเมื่อเลื่อนระดับสำเร็จ คนแรกที่พวกเขานึกถึงย่อมต้องเป็นเว่ยซือหง คุณหนูน้อยผู้มีใจโอบอ้อมอารีอยู่แล้ว“เป็นสิ่งที่พวกเจ้าควรได้รับ” เด็กหญิงฉีกยิ้มกว้าง กวาดตามองทุกคนจนครบ จากนั้นก็กินผลเฉ่าเหมยดังเดิมด้วยคนมากกว่าครึ่งเพิ่งจะเลื่อนระดับพลังปราณ ตัวเว่ยซือหลางและเว่ยซือเหลียงเอง ก็เลื่อนมาเป็นระดับจักรพรรดิขั้นสูง เห็นควรปรับระดับลมปราณในร่างกายอีกหน่อย จึงไม่มีแผนออกสำรวจมิติทับซ้อนต่อในตอนนี้ เว่ยซือหงจึงนั่งกินเฉ่าเหมยและผูเถาปราณอย่างสบายใจหลายวันต่อมา เมื่อคนท

“ดอกเหมยกุ้ย(กุหลาบ) ปราณพวกนี้ ถ้านำไปทำชาดอกไม้น่าจะรสดีนะเจ้าคะ” หลิงจูกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ“เก็บกลับไปเถอะ เก็บต้นอ่อนของมันไปปลูกด้วย ท่านแม่กับท่านย่าน่าจะชอบ” เว่ยซือเหลียงเอ่ย“เก็บไม้แปลกตาพวกนี้กลับไปด้วย ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นไม้ประดับ เอาไปปลูกในจวนน่าจะงดงามไม่น้อย กลิ่นอายบริสุทธิ์เช่นนี้ ช่างเป็นต้นไม้ที่ให้พลังชีวิตดีนัก” เว่ยซือหลางกล่าวตามตรง ต่อให้ไม่มีเนตรสวรรค์เหมือนน้องสาว แต่เขารู้สึกได้ว่า ต้นไม้พวกนี้มีความวิเศษอย่างยิ่งเว่ยซือหงไม่ได้สนใจว่าใครจะพูดอย่างไร สายตาของนางจับจ้องไปข้างหน้า ตามทางเดินที่ปูด้วยหิน ก่อนเคลื่อนสายตาไปหยุดที่ดงกุหลาบสองข้างทาง มุมปากของนางจึงค่อย ๆ ยกสูง“เจอแล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจโพล่งออกมาอย่างอดไม่อยู่ เรียกความสงสัยของทุกคนได้ดีนัก “???”“อาหงเจอแล้วเจ้าค่ะทุกคน อาหงรู้แล้วว่าสิ่งนั้นอยู่ที่ไหน” ยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น สองเท้าย่ำอยู่กับที่ไปมา ชี้ชัดว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกยินดีปรีดาอย่างยิ่ง“อยู่ที่ไหนหรือน้องเล็ก”“เดินตรงไปตามทางนี้เจ้าค่ะพี่ใหญ่ เสร็จแล้วจะเจอต้นไม้ใหญ่ข้างหน้า”คำพูดของเด็กหญิงสะกิดใจคนฟั

เว่ยซือหงตื่นเต้นดีใจอยู่นาน กับความโชคดีของตัวเอง ที่มีสัตว์อสูรในพันธสัญญาในระดับที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อน อย่างไรก็ตาม ระดับของเจ้าตัวน้อยทั้งสองยังถูกผนึก มันจึงเป็นเพียงสัตว์อสูรแรกเกิดที่มีพลังอยู่ในขั้นแม่ทัพเท่านั้น ทว่านางไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย ด้วยมิติพฤกษาสวรรค์ ขอเพียงนำเจ้าสองตัวไปฝึกฝนอยู่ในนั้น คงใช้เวลาไม่ถึงปี ทั้งสองตัวน่าจะไล่ตามระดับพลังที่แท้จริงของตนเองกลับคืนมาได้เจ้าตัวน้อยทั้งสองเองก็ดีใจไม่ต่างกัน ในที่สุดการรอคอยของพวกมันก็สิ้นสุดลงแล้ว แม้ว่าตอนนี้พลังของพวกมันจะอ่อนแอไปบ้างก็ไม่เป็นไร เพียงได้พบหน้าและสามารถอยู่กับ ‘นายหญิง’ ได้ย่อมดีที่สุดแล้วสัตว์อสูรทั้งสองตัวมองกันเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ กินเปลือกไข่ของตัวเองอย่างไม่รีรอ อย่าได้คิดดูถูกว่าเป็นแค่เปลือกไข่ธรรมดาเชียว เพราะเปลือกไข่ที่ดูธรรมดานี้กลับมีพลังของเทพอสูรไหลเวียนอยู่ การที่พวกมันสองตัวกัดกินเปลือกไข่ของตัวเอง ก็เหมือนกับการเพิ่มระดับพลังของพวกมันนั่นแหละไม่นานเปลือกไข่ก็ถูกสัตว์อสูรทั้งสองกัดกินจนหมด พร้อม ๆ กับที่ระดับพลังของพวกมันเลื่อนมาอยู่ขั้นจอมยุทธิ์แล้วทั้งหมดที่กล่าวมานี้ใช้เวลาไม่ถึงเค่

“น้องเล็ก! พี่ใหญ่! ในที่สุดพวกท่านก็กลับมาแล้ว รู้หรือไม่ว่าอีกเพียงสามวันจะครบกำหนดที่ดินแดนลับจะปิดตัวลงแล้วนะ พวกท่านหายเข้าไปในถ้ำเป็นเดือน ๆ เชียว!” เว่ยซือเหลียงที่นั่งรอพี่ชายน้องสาวด้วยความกลุ้มใจอยู่นั้น โล่งใจทันทีที่เห็นร่างของทั้งสองเดินออกจากถ้ำ ในขณะที่ปากก็บ่นทั้งสองไม่หยุด“ขออภัยเจ้าค่ะพี่รอง พวกเราอยู่ในถ้ำไม่รู้วันคืนจริง ๆ เจ้าค่ะ ด้านในมีแต่ความมืด พวกเราคาดเดาวันเวลาไม่ได้เลย”“จริงของน้องเล็ก ขอโทษด้วยที่ทำให้เป็นห่วง”“เฮ้อ ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้วขอรับ ข้าเพียงร้อนใจกลัวพวกท่านจะกลับออกมาไม่ทัน แล้วจะถูกขังไว้ในดินแดนลับนี้”ก่อนหน้านี้เขาร้อนใจแทบตาย วันแรก ๆ ก็ไม่เท่าใด ทว่าพอผ่านไปสองอาทิตย์ยังไม่เห็นวี่แววทั้งสองจะกลับออกจากถ้ำ พวกเขาก็เริ่มกระวนกระวาย ภายในหัวคิดไปต่าง ๆ นานา กระทั่งจะเก็บเกี่ยวทรัพยากรในมิติทับซ้อนแห่งนี้ต่อยังไม่มีเรี่ยวแรงหรือจิตใจอยากจะทำ ดีที่ช่วงแรกเก็บเกี่ยวของสำคัญ ๆ มาเยอะแล้ว จึงไม่น่าเสียดายเท่าใดนัก“เอาละ ๆ ตอนนี้พวกข้ากลับออกมาแล้ว พวกเจ้าทุกคนก็วางใจเถิด”“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วขอรับ” เว่ยซือเหลียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดแง่งอน ส

ณ จวนตระกูลเว่ยเมื่อกลับเข้ามาภายในจวนตระกูลเว่ย ทายาททั้งสามต่างถูกเว่ยซือหลิว หลินซือเหยา เว่ยซือซาน และหลิวลี่หง สลับสับเปลี่ยนกันกอดพวกเขาทีละคน ๆ ก่อนคนในครอบครัวทั้งหมดจะร่วมตระกองกอดกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่ ถ่ายทอดความคิดถึง รักใคร่ และห่วงใยผ่านอ้อมกอดนั้นเว่ยซือหลาง เว่ยซือเหลียงและเว่ยซือหงซึ่งห่างจากครอบครัวไปนาน ต่างหลับตาซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของทุกคนอย่างยินดี ครั้นเมื่อต้องผละกอดจึงอดรู้สึกเสียดายไม่ได้“ท่านปู่ท่านย่า ท่านพ่อท่านแม่ อาหงคิดถึงพวกท่านจังเลยเจ้าค่ะ” เว่ยซือหงเอ่ยบอกความรู้สึกของตน ทั้งยังออดอ้อนคนในครอบครัวนับตั้งแต่ขึ้นรถม้าจวบจนถึงจวนของตนก็ยังเอ่ยเสียงหวานไม่หยุด ทำเอาบิดามารดาและท่านปู่ท่านย่าของนางใจเหลวไปตาม ๆ กัน“พวกเราก็คิดถึงอาหงเช่นกัน ไหนดูสิ เจ้าตัวน้อยของย่าผอมลงบ้างหรือไม่” หลินซือเหยาคว้าตัวหลานสาวเข้ามากอดแล้วจับนางพลิกหมุนไปมา ครั้นเห็นว่าหลานรักยังสมบูรณ์ดีจึงยิ้มออกมา“ท่านย่าไม่ต้องห่วง อาหงกินดีอยู่ดีมากเจ้าค่ะ”“ฮ่าฮ่า พวกปู่เห็นแล้วละ มาเถอะ มานั่งคุยกันดี ๆ ดีกว่า” เว่ยซือหลิวเดินนำเข้าไปยังห้องหนังสือของจวน“อาหลางอาเหลีย