All Chapters of ทะเลล้อมจันทร์: Chapter 1 - Chapter 10

ซ่า... ซ่า...เสียงคลื่นทะเลสาดซัดเข้าหาฝั่งกระทบเข้ากับหาดทรายสีเหลืองนวลเนียนละเอียด ลมทะเลพัดโชยกลิ่นอายท้องทะเลยามเย็นเข้าสู่โสตประสาทของทุกคนทั่วบริเวณ เสียงธรรมชาติที่เกิดจากคลื่นทะเลสาดซัดคล้ายกับท่วงทำนองเพลง ฟังแล้วช่วยขัดกล่อมจิตใจของผู้คนให้ปลิวละล่องไปกับมัน ไหนจะภาพท้องฟ้าอมส้มที่มองเห็นไกล ๆ ช่วงพระอาทิตย์กำลังตกดิน เป็นภาพที่ใครได้เห็นต้องรู้สึกสวยงามจรรโลงใจ ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้คงใช้ได้กับสถานการณ์ปกติ ซึ่งไม่ใช่สถานการณ์ในตอนนี้ ภาพที่หญิงสาวสองคนยืนเผชิญหน้ากันอยู่และหนึ่งหญิงสาวยืนคั่นกลางหญิงสาวทั้งสองไว้ บวกกับบรรยากาศรอบตัวพวกเธอล้วนอึมครึม ดูอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก‘เอาไงดีวะเนี่ย คนกลางอย่างอีจันทร์เจ้าทำอะไรได้บ้าง นั่นก็เพื่อน นี่ก็เพื่อน โว้ย เครียด!’ จันทร์เจ้า คร่ำครวญกับตัวเองภายในใจ ผินหน้ามองซ้ายทีขวาทีก็ได้แต่ทอดถอนใจจันทร์เจ้ามองเพื่อนสนิททั้งสองแล้วก็สงสาร ในฐานะที่เธอเป็นคนกลาง เธอย่อมล่วงรู้ความรู้สึกของแต่ละฝ่ายอยู่แล้วเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากปลาดาวและมารินชอบผู้ชายคนเดียวกัน สกายคือชื่อของผู้ชายคนนั้น ผู้ที่เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาขวัญใจห

ซ่า ซ่า ท่ามกลางความเงียบสงบยามค่ำคืนของทะเลมีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรและเสียงคลื่นทะเลกระทบชายหาดเท่านั้น จันทร์เจ้าเดินทอดน่องไปตามชายหาดยาวไปเรื่อย ๆ สองตาก็มองปูลมที่วิ่งล้อแสงจันทร์บนชายหาดไปด้วย ลมทะเลพัดพาเส้นผมปลิวไสวทั้งยังปะทะใบหน้าสวยทำให้จันทร์เจ้ารู้สึกสดชื่นขึ้น จนไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เธอเดินห่างไกลจากบีชบาร์มามากพอสมควรแล้ว หญิงสาวยังเดินต่อและครุ่นคิดถึงการดำเนินชีวิตของตัวเองนับจากนี้ต่อไปทั้งอย่างนั้น “จะเอาไงต่อไปดีวะเนี่ย เงินเก็บก็น้อยนิด งานก็ถูกพัก ผู้จัดการบ้านั่นก็ไม่ยอมสืบสาวราวเรื่อง เอะอะพักงาน ๆ วู้ว!” หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ เมื่อต้องนึกถึงสาเหตุที่ต้องทำให้เธอโดนพักงานแบบนี้จันทร์เจ้าประกอบอาชีพเป็นไกด์นำเที่ยวของบริษัททัวร์ชื่อดังแห่งหนึ่ง จุดเริ่มต้นของอาชีพนี้มาจากที่รุ่นพี่ที่รู้จักเห็นแววจึงได้ลองพาเธอไปดูการทำงานจริงของอาชีพนี้ โดยตอนแรกให้เธอศึกษาวิธีการการเป็นมัคคุเทศก์เบื้องต้นก่อน จากนั้นรุ่นพี่คนดังกล่าวก็เริ่มชักชวนเธอเก็บประสบการณ์โดยการออกพื้นที่ไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ที่พี่เขาเป็นไกด์นำเที่ยว เมื่อได้ดูได้เห็นบ

“ฟองทางนี้!” จันทร์เจ้าเอ่ยเรียกหญิงสาวรุ่นน้องเจ้าถิ่นอย่างฟองคลื่นให้เข้ามาหา วันนี้เธอมีนัดกับฟองคลื่นด้วยเรื่องที่จะไปตรวจดูกล้องวงจรปิดที่บีชบาร์เพื่อดูว่าปลาดาวออกจากบาร์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่หรือไปกับใคร“พี่จันทร์มารอฟองนานหรือยังคะเนี่ย” ฟองคลื่นฉีกยิ้มน่ารักก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ไม่นาน เรารีบไปกันเถอะ พี่เป็นห่วงดาว” จันทร์เจ้าพูดด้วยความกระวนกระวายใจ“ค่ะ”หลังจากนั้นสองสาวก็ตรงไปที่บีชบาร์ทันที บางคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่ลองเช็กห้องพักของโรงแรมดูก่อนว่ามีห้องไหนที่ปลาดาวเข้าพักหรือเปล่า ต้องบอกก่อนว่าฟองคลื่นให้คนจัดการเรื่องนี้แล้วทั้งยังให้ไปตรวจสอบโรงแรมใกล้ ๆ แล้วว่ามีที่ไหนที่ปลาดาวเช็กอินบ้างก็ปรากฏว่าไม่พบ ดังนั้นทั้งสองจึงเลือกที่จะตรงไปที่บีชบาร์เลย“พี่จันทร์อย่าเครียดไปเลยค่ะ ฟองเชื่อว่าพวกเราต้องเจอพี่ดาวแน่” เมื่อเห็นว่าคนข้างตัวหน้านิ่วคิ้วขมวด ฟองคลื่นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบและให้กำลังใจ มือนิ่มของเธอยื่นไปจับมือนิ่มของจันทร์เจ้าก่อนจะกุมไว้หลวม ๆ จันทร์เจ้าที่ได้รับสัมผัสนั้นและรับรู้ถึงความห่วงใยก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่ก็ยังไม่วางใจนัก“สวัสดีค่ะ”“อ้าวคุณ

“ว่ายังไง ตกลงหรือเปล่า”จันทร์เจ้ามองคนหน้าตายด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไปมา ในขณะเดียวกันสมองของเธอก็ขบคิดอย่างหนัก“ถ้ายังไม่ตกลงจะกลับไปคิดก่อนก็ได้นะ ผมไม่รีบ” ผู้ชายตรงหน้าเธอพูดออกมาอย่างสบายใจ ในขณะที่เธอนั้นร้อนรนเพราะเป็นห่วงเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด“เอ่อ... คุณชลคะ” ในขณะที่ฟองคลื่นจะพูดอะไรบางอย่างก็ต้องหุบปากลงเมื่อเจอสายตาคมกริบมองมา จันทร์เจ้าเห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจเธอจ้องเขากลับอย่างเอาเรื่องราวกับงูพิษที่พร้อมจะฉกเขาตลอดเวลา ในสายตาของชลธีแล้วเธอช่าง น่าเอ็นดู...“คิดดูดี ๆ นะ เพราะผมไม่ได้เดือดร้อน แต่ถ้าคุณไม่ตกลงก็แค่ทำตามกฎระเบียบมาตรการต่าง ๆ ให้ถูกต้อง ทางที่ดีคุณจะแจ้งความก็ได้นะ แต่ถ้าให้ดีผมแนะนำให้คุณทำตามข้อตกลงของผมดีกว่า เร็วกว่าเยอะ”“ฉันขอเวลาคิดก่อน ขอตัว” พูดจบจันทร์เจ้าก็คว้ามือฟองคลื่นมากุมไว้แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ชลธีมองตามแผ่นหลังของเธอไปจนสุดสายตาก่อนจะหลุดยิ้มออกมา สายตาแสดงออกถึงความพอใจและถูกใจอย่างสุดซึ้ง“เอ่อ... คุณชลธีครับ”“มีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวผมจะไปดูกล้องวงจรปิดสักหน่อย อ้อเรียกพนักงานที่ทำงานเมื่อคืนมาพบผมด้วย” ชล

เช้าวันถัดมาจันทร์เจ้าตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น หญิงสาวรีบแต่งตัวด้วยชุดทะมัดทะแมงเพราะวันนี้เธอตั้งใจจะไปแจ้งความเรื่องคนหายดู อาศัยการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกแรงเผื่อว่าจะได้รู้ความเป็นไปของปลาดาวเร็วขึ้นหลังจากทานข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ตรงดิ่งไปที่สถานีตำรวจในท้องที่ ทว่าเพียงเธอแจ้งความประสงค์ไป ทางตำรวจกลับไม่รับเรื่อง! ทั้งยังอ้างว่ายังไม่ครบ 24 ชั่วโมง มันจะไม่ครบได้ยังไง มันครบตั้งแต่ตีหนึ่งที่ผ่านมาแล้ว!แต่แล้วจันทร์เจ้าก็เข้าใจได้ไม่ยาก เมื่อเธอเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเจ้าหน้าที่ ทั้งยังดูหลุกหลิกชอบกล หญิงสาวก็เข้าใจแล้วว่าที่เจ้าหน้าที่ไม่รับเรื่องของเธอต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่ ๆ ซึ่งมันก็มีไม่กี่อย่าง ถ้าเธอเดาไม่ผิดคงจะมีคนใช้อำนาจในทางมิชอบแน่ และแล้วก็เป็นจริงอย่างที่จันทร์เจ้าคิดเมื่อเธอเดินทางมาที่บีชบาร์อีกครั้งมาเพื่อพบชลธี!“ไง? ตำรวจไม่รับแจ้งเหรอคุณ”“เป็นฝีมือคุณใช่ไหม” เห็นสีหน้าเย้ยหยันสายตาท้าทายของผู้ชายตรงหน้าแล้ว จันทร์เจ้าก็มั่นใจว่าสิ่งที่เธอคิดมันถูก ดังนั้นไม่จำเป็นต้องคุยกันดี ๆ หญิงสาวก็ถามชลธีด้วยน้ำเสียงห้วนจัด ใบหน้าดุกร้าว